ตอนที่ 37 เป็นของใครไม่ได้แล้ว

ตอนที่ 37 เป็นของใครไม่ได้แล้ว

สองวันมาแล้วที่ณิชชาใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ช่อดอกไลแล็กที่ปักไว้ในแจกันบนโต๊ะเหี่ยวลงบ้าง แต่เธอก็มีความสุขดีที่ได้มองมันอยู่อย่างนั้น เป็นเวลาสองวันแล้วเช่นกันที่ไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ จากเจ้าของดอกไม้

แสนสวยนี้ หญิงสาวยิ้มเศร้า ๆ ให้กับดอกไม้ อัครชัยก็คงเหมือนทุกครั้ง  มาเมื่ออยากมา ทิ้งให้เธอจมอยู่กับความคิดถึง พอนานพอที่เธอจะเลิกราจากห้วงแห่งความคิดถึงได้ ก็จะกลับมาทำให้คิดถึงอีกครั้ง

เสียงโทรศัพท์ทำให้ณิชชาต้องออกจากความคิดคำนึงที่มีแต่

อัครชัย แล้วกลับมาจดจ่อมีสมาธิอยู่กับการทำงาน

“ค่ะ...ณิชชาพูดค่ะ”

“คุณณิช”

“คุณชิน!!”

“ทำไมต้องทำเสียงตกใจขนาดนั้นล่ะครับ”

“ขอโทษค่ะ เอ่อ...ฉันไม่คิดว่าคุณจะโทร.มา”

“ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณณิชนิดหนึ่ง”

“ฉันไม่อยากให้คุณเป็นอันตราย เราคุยกันทางนี้ไม่ได้เหรอคะ”

“สินธุ์ไม่อยู่ไม่ใช่เหรอ นะครับ ออกมาพบผมหน่อย ผมก็จะคุยเรื่องของสินธุ์นั่นแหละ”

ชลาสินธุ์นั่งพักผ่อนอยู่ที่ห้องทำงานของตัวเอง หลังจากที่ไปต้อนรับแขกคนพิเศษของเขา พร้อมกับจัดหาบริการต่าง ๆ ด้วยตัวเอง ทั้งคุณคิมและญาติ ๆ ต่างก็รู้สึกดีกับการต้อนรับของชลาสินธุ์มาก แต่นั่นก็ทำให้เขาเหน็ดเหนื่อยพอสมควรทีเดียว และในวันรุ่งขึ้นก็ยังต้องคอยดูแลจัดหาทัวร์อย่างดี ซึ่งชลาสินธุ์กำลังอยากควบรวมให้บริษัททัวร์เล็ก ๆ แห่งนี้มาอยู่ในโรงแรมด้วย เนื่องจากการบริการที่ผ่านมาไม่เคยทำให้ชลาสินธุ์ผิดหวัง

แต่ยังคิดอะไรได้ไม่เท่าไร รูปถ่ายจากโทรศัพท์เบอร์ปริศนาก็โชว์ขึ้นซะก่อน

มือของชลาสินธุ์กำแน่น ทุบโต๊ะดังปึงใหญ่ กวาดของทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะลงมาจนบางอย่างเสียหาย ใบหน้าเหี้ยมเกรียมนั้นบ่งบอกว่าพายุร้ายกำลังจะมา

“อยู่กันที่นี่เอง” เสียงห้วน สั้น กระด้าง ดังขึ้นด้านหลังระหว่างที่ชินวุฒิและณิชชาเดินไปที่ลานจอดรถที่อยู่ด้านหลังร้านอาหารหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ

“คุณ!” ณิชชาตกใจ แต่สีหน้าของชลาสินธุ์กลับเหี้ยม ขมึงเกร็ง ความจริงชลาสินธุ์มาถึงที่นี่ได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว ความเร็วที่คนขับรถต้องใช้เทียบได้กับการ ‘บิน’ เพื่อให้มาถึงที่แห่งนี้ได้ทันเวลา เขาจอดรถอยู่ด้านข้างร้านทำให้มองเข้าไปในร้านเห็นความเป็นไปของทั้งสองคนทุกอย่าง

“หึ ฉันคิดถึงเมีย เลยเร่งทำงานให้เสร็จ ฝากฝังงานไว้กับทางโน้น แล้วรีบมาหา ไม่คิดว่าจะเจออยู่กับชู้เก่า”

“อย่าไปว่าคุณณิชขนาดนั้นเลย ใจเย็นไว้หน่อยก็ดีนะสินธุ์”

“มาหากันกี่ทีแล้วล่ะ ช่วงระหว่างที่ฉันไม่อยู่” ชลาสินธุ์ไม่สนใจจะพูดคุยกับชินวุฒิ เขาเอาแต่จ้องหน้าณิชชาที่ตอนนี้คล้าย ๆ กับจะร้องไห้

อยู่แล้ว สายตาขู่เข็ญให้หญิงสาวเดินเข้าไปหา และณิชชาก็ต้องทำตามอย่างไม่มีทางเลือก

“อะไรทำให้เราไม่เป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมเหรอสินธุ์” ชินวุฒิปล่อยลมหายใจทิ้ง เขาเบื่อเต็มทีที่จะกลายเป็นผู้ไม่รู้อยู่ฝ่ายเดียว ปฏิกิริยาของคนที่เคยเป็นน้องชายมันทำให้เขาสงสัยและเสียใจมาแล้วหลายครั้ง

 “พี่ยังจำได้อีกเหรอว่า เราเคยเป็นพี่น้องกัน มันนานมากแล้วนะ” ชลาสินธุ์พูดเสียงเยาะ

“ไม่นาน ไม่กี่ปีเองนะ แต่พี่เองก็อยากรู้เหมือนกันว่า เพราะอะไร สินธุ์ถึงกลายเป็นแบบนี้ ถ้าเพราะการแข่งขันของพวกเราที่ผู้ใหญ่หยิบยื่นให้ สินธุ์ก็น่าจะฉลาดพอที่จะรู้ว่า พี่ไม่ได้มีส่วนร่วมและไม่ได้รู้สึกเห็นดีเห็นงามด้วย ตัวหมากรุกไม่ตีกันในกระดานนะใหญ่ คนเล่นต่างหากที่แข่งกัน”

 “มีแต่คนบ้านพี่เท่านั้นแหละที่คิดจะแข่งกัน แล้วดึงผมไปเป็นหมาก พ่อกับแม่ผม บ้านผมไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ป่วยการที่จะพูดเรื่องนี้”  ชลาสินธุ์สะบัดเสียง จุดอ่อนของเขาอีกข้อคือ พูดถึงพ่อกับแม่ที่จากไปไม่ได้  ไม่ได้แม้แต่น้อย ความคิดถึง ความรู้สึกผิดที่ไม่สามารถดูแลทุกคนได้ ความรู้สึกโง่เง่าตีตื้นขึ้นมาเสมอ เขาแทบบ้าทุกครั้งที่ต้องพูดถึงเรื่องนี้

“ป่วยการ? ป่วยการเพราะอะไร?”

“ป่วยการ เพราะพี่ได้ทุกอย่างแล้วไง ได้ไปแล้วแม้กระทั่งชีวิตพ่อแม่ผม” ชลาสินธุ์ตะโกนลั่น แต่ชินวุฒิขมวดคิ้วมุ่น นึกไม่ถึงว่าญาติผู้น้องจะคิดกับตนเองขนาดนี้

“ทำไมพูดอะไรแบบนี้ พี่ไปทำอะไรให้ พี่ไม่ได้ทำอะไรคุณน้าทั้งสองเลยนะ แล้วพี่ก็เสียใจเรื่องคุณน้าด้วย”

“คิดแบบนั้น?! เชื่อแบบนั้นเหรอ?!!! หึ คนดี คนมือสะอาดอย่างพี่ บอกไปก็เท่านั้น” ชลาสินธุ์พูดเสียงกร้าว เขาอยากตะโกนบอกชินวุฒิให้ได้รับรู้ในสิ่งที่เขารู้ ในความเป็นจริงที่เกิดขึ้น แต่ก็จดจำคำพูดของพ่อได้ดี

…ไม่อยากทำให้แม่เสียใจ ที่จะต้องมาทำให้คนอื่นรู้ว่า ครอบครัวของแม่ทำร้าย หมายเอาชีวิตกันเอง…

“แล้วถ้าไม่บอก แล้วพี่จะรู้ได้ยังไง”

“พี่ไปซะ อย่ามายุ่งกับผม กับคนของผมอีก การกระทำของพี่ทำให้ผมหมดความอดทนมากขึ้นทุกที จำไว้ว่า สิ่งที่ผมทำกับพี่ก่อนหน้านี้ มันไม่ได้เสี้ยวหนึ่งเมื่อเทียบกับสิ่งที่ผมอยากทำ!” ชลาสินธุ์แทบจะตะโกน ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น

ร่างเล็กถูกลากจากหน้าบ้านทันทีที่รถจอดโดยคนลากไม่สนใจ

สักนิดว่าคนถูกลากจะต้องชนกับราวบันได หรือขาที่สั้นกว่าจะต้องเร่งซอยฝีเท้าเพื่อให้ทันตนเองแบบไหน ไม่ถึงนาทีร่างบาง ๆ ก็ถูกเหวี่ยงหวือจนแทบจะล้มลงไปกับพื้น

โทรศัพท์เครื่องหรูถูกโยนมาที่ร่างเล็กไม่เบานัก หญิงสาวคว้ามันไว้ได้ก่อนจะหล่นลงพื้น ภาพบางภาพปรากฏสว่างวาบอยู่ที่หน้าจอ เธอกับ

ชินวุฒิกำลังแนบชิด หญิงสาวแทบจะวางหัวเอาไว้ที่ไหล่กว้างของชินวุฒิ  ส่วนชินวุฒิในภาพก็เหมือนกับว่ากำลังบรรจงแนบริมฝีปากไว้บนผมนุ่มของเธอ และยังสีหน้าที่แสนจะมีความสุขนั่นอีก

“ฉันเปล่านะ คุณกำลังเข้าใจผิด” ภาพความตกอกตกใจของ

ณิชชาทำให้ชลาสินธุ์โกรธมากขึ้น เพราะคิดว่าเธอพยายามหาข้อแก้ตัว ขณะที่ ณิชชากำลังใช้สมองคิดอย่างหนักว่า ภาพนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ตอนไหน

“ปากก็ว่าจะเลิกคบ เลิกยุ่ง นี่ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ เธอใส่เขาไว้บนหัวฉันกี่อันแล้วฮะ?!” เขาถามเสียงดังลั่น

“ฉันเปล่านะ ฟังฉันก่อน”

“จะให้ฟังอะไรอีก จะให้ฟังว่าเธอโกหกฉันว่าอะไรอีกเหรอ”

“คุณชินเขา...”

“อย่าเอ่ยชื่อมัน!” ชลาสินธุ์จ้องหน้าเขม็ง สายตาแทบจะฆ่ากันได้

ณิชชาอยากจะร้องไห้ เธอน่าจะรู้ว่าหูตาของชลาสินธุ์นั้นมีทั่วไปหมด

“ฟังก่อนสิ โอ๊ย!” ร่างบางสะดุ้งเพราะมือใหญ่บีบแขนแน่นขึ้นจนแทบหัก ใบหน้าเหยเกเพราะความเจ็บปวด

“เขามาคุยเรื่องที่คุณโกรธเขา อยากรู้ว่าโกรธเรื่องอะไร ไม่ได้มาคุยเรื่องฉันสักนิด ปล่อยฉันก่อน ฉันเจ็บ” ร่างเล็กส่งสายตาอ้อนวอน  บางอย่างในสายตาของณิชชา บอกกับชลาสินธุ์ให้ปล่อยแขนเล็ก ๆ นั่นลง

“หึ แล้วทำไมถึงเพิ่งคิดจะสงสัย”

“ฉันคิดว่าคงไปได้เห็น หรือ ได้ยินอะไรมา” ร่างเล็กพูดมือก็ลูบแขนตัวเองเบา ๆ เพราะยังมีอาการเจ็บจากที่ถูกบีบอย่างแรง คนตัวใหญ่ปัดมือเล็กออก แล้วลูบแขนบาง ๆ นั้นแทน “คุณชอบทำฉันเจ็บ” ณิชชางึมงำ ก้มหน้าซ่อนน้ำตาและแววตาตัดพ้อ

“ฉันหึง” ชลาสินธุ์ช้อนปลายคางใบหน้าเล็ก ก่อนจะบรรจงจูบที่ปากเล็ก ๆ ปลายลิ้นแทบจะทำให้ร่างบางมัวเมาไปกับรสจูบที่นัวเนียไม่ยอมปล่อย

“ฮื้อ จะหึงอะไร ฉันก็มีแค่คุณนั่นแหละ” มือเล็ก ๆ ทุบไปที่อก หวังจะให้อีกคนเจ็บมาก ๆ เหมือนที่ทำกับตนเอง แต่ก็เหมือนทุบกำแพง

“พูดแบบนี้...เดี๋ยวก็โดนปล้ำหรอก”

“ไม่ต้องปล้ำหรอก ฉันก็คิดถึงคุณจะแย่ คุณชินเขามาคุยเรื่องคุณจริง ๆ แต่เขาเข้าหาคุณไม่ได้ เลยลองมาคุยกับฉันแทน แต่ฉันยังไม่ได้เล่ารายละเอียดอะไรหรอกนะ ฉันว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของครอบครัวคุณน่ะ ให้คุยกันเองดีกว่า” ร่างเล็กอธิบาย ชลาสินธุ์ฟังไว้ แต่ไม่มีใครรู้ว่าความคิดของเขาเป็นอย่างไร

“งั้น...เธอก็ปล้ำฉันสิ”

...อา นี่เขาไม่ได้ฟังที่เธอพูดเลยนี่นา...

ในตอนนั้นเอง เสียงไลน์จากโทรศัพท์ของหญิงสาวดังขึ้น ที่หน้าจอบอกว่า [คิดถึง]

คนส่งชื่อ ACT

ชลาสินธุ์ขว้างมือถือของณิชชาทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ขณะที่ตัวเองกำลังวุ่นวายอยู่กับริมฝีปากที่ช่างเจรจามากขึ้นทุกวัน

“ปล้ำฉันสิ ฉันอยากให้เธอปล้ำฉัน” เสียงกระซิบพร่าดังแว่วอยู่ข้างหู

“คุณมันบ้ากาม ลามกด้วย”

“เพิ่งรู้?” พูดจบชลาสินธุ์จับมือบางพยายามผลักเขาไว้หลวม ๆปากก็พรมจูบไปเรื่อยจนอีกคนแสดงสีหน้าทรมาน

“เมื่อไรจะเลิกทำให้ฉันหึง” ชลาสินธุ์เอ่ยถาม

ณิชชามองหน้าคนที่ส่งสายตาร้อนแรงมาให้ ใจหนึ่งอยากจะโกรธ จะน้อยใจที่คนข้างตัวไม่เข้าใจตนเองสักที แต่อีกใจกลับโหยหา สุดท้ายจึงร่วมมือร่วมใจไปกับเขาอีกครั้ง

“อื้ม...”

“ณิช...” เสียงเรียกชื่อแหบพร่า

“ฉัน...อ๊ะ...ไม่อยากให้...อื๊อออ...ไม่อยากให้คุณหึง”

“หึ” ชลาสินธุ์ยกยิ้ม แม้จะไม่ใช่คำบอกรัก แต่ความหมายของประโยคเมื่อครู่มันก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ

ชลาสินธุ์และณิชชาต่างมอบบทรัก ทั้งหอมหวานสลับร้อนเร่าไปด้วยกัน จนกระทั่งดึกดื่นและเลยล่วงเข้าสู่เช้าวันใหม่ ลมหายใจสั่นรัวของณิชชาจึงเพิ่งได้พัก ร่างหนากระซิบเบาๆที่ใบหูนิ่ม “นอนหลับซะ”  เหมือนเป็นคีย์เวิร์ดในการปิดสวิตช์การรับรู้ทุกอย่างของณิชชา เธอนอนหลับสนิททันที

ณิชชาตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บร้าวไปทั้งร่างกายเมื่อเวลาล่วงบ่ายไปแล้ว เพราะเสียงโทรศัพท์จากคนที่ทำให้เธอหมดเรี่ยวหมดแรงเมื่อคืนนี้

“อืม”

“ตื่นรึยัง”

“เพิ่งตื่นเลย”

“หึ ทำไมล่ะ เมื่อคืนฉันใช้แรงงานเธอหนักไปรึไง”

“คุณนี่” ชลาสินธุ์ได้ยินเสียงพึมพำมาตามสาย “วันนี้ฉันต้องขาดงานเลย”

“ไม่เป็นไร เมื่อคืนเธอทำงานหนักมากแล้ว วันนี้ฉันให้พักได้ งานเลิกแล้วจะรีบกลับไปหานะ” ชลาสินธุ์บอก เขายิ้มแก้มแตก มองโทรศัพท์ในมืออย่างมีความสุข

ด้านณิชชาเมื่อกดตัดสายแล้วจึงได้เห็นว่ามีข้อความไลน์ที่ยังไม่ได้อ่านโชว์ขึ้นมา

[คิดถึง]

 ...คิดถึงเหมือนกันค่ะ...ณิชชาคิดแบบนั้นแต่ไม่ได้พิมพ์ตอบกลับไป

เธอเป็นของใครไม่ได้แล้ว

...เป็นของใครไม่ได้แล้ว นอกจากชลาสินธุ์เท่านั้น...

แม้จะคิดได้แบบนั้น แต่ณิชชากลับร้องไห้อย่างหนัก สองมือที่ถูกน้ำตาหยดใส่กลับต้องยกขึ้นมาป้ายน้ำตกที่ตา ทั้งที่ปาดเท่าไรมันก็ดูเหมือนไม่มีทางจะหยุดได้เลย