ครูสอนพิเศษ

เขาจะเหยียบให้พีเจจมลงไปยิ่งกว่าที่เอ็นเจดับบิลเคยเจอ!

นักธุรกิจหนุ่มวางซองเอกสารสีน้ำตาลลงบนโต๊ะทำงาน ใบหน้ามีสีสันเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผน แผ่นหลังกว้างเอนไปด้านหลังพิงพนักเก้าอี้ตัวใหญ่ นัยน์ตาสีดำขลับมองลูกน้องคนสนิท

“มีอะไรอีกหรือเปล่า ถ้าไม่...”

“มีครับ เรื่องคุณภัทรให้ผมตามสืบเกี่ยวกับลูกสาวของ...” ครรชิตหยุดพูดเพียงเท่านั้น เพราะไม่กล้าเอ่ยชื่อคนซึ่งอาจจะทำให้บรรยากาศภายในห้องเปลี่ยนไป

อ้อ! นี่ก็ผ่านมาเป็นเดือนแล้วกับ ‘เหตุการณ์’ ในคลับของธาดา เพราะมัวแต่ยุ่งอยู่กับงานจนลืมไปเสียสนิทว่าเคยสั่งลูกน้องสืบเรื่องของเธอ

“ฉันเกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย ได้ความว่าไงบ้าง”

“เท่าที่ผมเห็นเธอไม่เคยเข้าบริษัทพีเจครับ แต่ไปมหาลัยคุณเจตอาทิตย์ละสามหรือสี่ครั้งแทน”

“หื้ม! มหาลัยไอ้เจตงั้นเหรอ”

“ครับ เธอเป็นครูสอนพิเศษที่นั่น”

นอกจากการเอาคืนพีเจ ชายหนุ่มก็แทบไม่สนใจเรื่องความเป็นมาของครอบครัวนั้นเลย เขารู้เพียงว่าสมาชิกทั้งหมดมีใครบ้าง น้องสาวทำงานอยู่ด้วยกันส่วนภรรยาก็อยู่แต่ในบ้าน

ส่วน ‘ลูกสาว’ สุดที่รักก็แทบจะไม่มีใครได้เห็น คงรักมากถึงได้เลี้ยงอย่างตามใจให้ใช้ชีวิตอย่างอิสระ กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่น

ย้อนกลับมาคิดเมื่อครั้งผู้เป็นพ่อยังอยู่ ท่านก็ตามใจเขาเช่นนี้เหมือนกัน

ทว่าหลังจากได้เจอกับหญิงสาวโดยบังเอิญในวันนั้น ณภัทรก็มีแผนใหม่ขึ้นมา!

ครรชิตเริ่มเหงื่อซึม เมื่อสีหน้าของเจ้านายเปลี่ยนไป ต้องรีบออกไปจากห้องนี้เสียแล้ว

“เอ่อ...คุณภัทรจะให้ผมจัดการเรื่องของพีเจต่อเลยไหมครับ”

“ยังไม่ต้อง! ปล่อยไปก่อน เหลือแค่งานเล็ก ๆ ไม่ได้สำคัญอะไร ป่านนี้คงจะนั่งแทบไม่ติดที่กันแล้วมั้ง ไม่มีอะไรแล้วนายออกไปได้”

“ครับคุณภัทร” เฮ้อ! รอดตัวไป ครรชิตหมุนตัวรีบเดินออกจากห้องทำงานของณภัทรอย่างรวดเร็ว

คล้อยหลังลูกน้องไปแล้ว นัยน์ตาคมลึกล้ำก็เผยความเจ้าเล่ห์ออกมา การจะทำให้นายไพศาลเสียใจ ไม่จำเป็นต้องมุ่งเป้าไปที่เจ้าตัวเสียเมื่อไหร่ และคิดว่าน่าจะทำให้ทางนั้นเต้นตามได้มากกว่านี้แน่!

ภายในห้องปฏิบัติการศิลปะการแสดง

ของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง ท่วงท่าอ่อนช้อยสวยงามยามร่างกายเคลื่อนไหว อาจารย์สาวผู้มีใบหน้าสวยหวาน รอยยิ้มยังคงแต่งแต้มตลอดเวลา เธอกรีดกรายร่างอรชรไปมาในท่วงท่าต่าง ๆ นี่คือเสน่ห์ทำให้ลูกศิษย์ทั้งชายและหญิงต่างก็ยิ้มตามไปด้วย แพรวพรรณ วีรกุล ครูสอนพิเศษด้านการแสดงวัย 22 ปี หยุดในท่าสวยงามจากนั้นเสียงปรบมือก็ดังขึ้นตามมา

“จำกันได้ใช่ไหมแยกย้ายกันไปซ้อมได้เลยนะ” หลังจากเดินออกมาจากหน้าห้อง แพรวพรรณก็หันมาบอกกับลูกศิษย์

“ผมยังไม่มีคู่ซ้อมเลยอาจารย์มาเป็นคู่ให้ผมหน่อยได้ไหมครับ” นักศึกษาชายยกมือขึ้นบอก

“ก็สลับเอาสิ ถ้าครูไปเป็นคู่ให้นายแล้วคนอื่นล่ะจะว่าไง” คำตอบของเธอทำให้คนอื่น ๆ พยักหน้าเห็นด้วย

เพราะถ้าหากว่าเป็นคู่ให้ใครคนหนึ่งแล้ว ส่วนที่เหลือก็จะเรียกร้องเหมือนกัน ฉะนั้นจึงไม่มีเรื่องไปเป็นคู่ซ้อมให้กับลูกศิษย์คนไหน ใช้วิธีให้สลับคู่ซ้อมกันซึ่งการทำเช่นง่ายกว่าเยอะ

“ก็ได้ครับ” ชายหนุ่มหน้ามุ่ยแต่ก็ยอมทำตาม

ส่วนคนอื่น ๆ เมื่อทุกอย่างเคลียร์แล้วเรียบร้อย ก็แยกย้ายกันไปซ้อมตามมุมต่าง ๆ โดยมีสายตาคู่หวานของครูสาวคอยสังเกตการณ์

2 ชั่วโมงต่อมา

หลังจากสอนครบชั่วโมงก็ได้รับข้อความให้เข้ามาพบผู้อำนวยการของมหาลัย

ตอนนี้เธอก็นั่งอยู่ภายในห้องทำงานเขาแล้ว

ผู้อำนวยการหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาเฉียวคมคู่นั้นกำลังมองแพรวพรรณยังส่งยิ้มหวานเหมือนเช่นเคย

“สอนเป็นไงบ้างเด็ก ๆ ดื้อหรือเปล่า”

“ไม่ค่ะพี่เจต ทุกคนน่ารักมาก”

อันที่จริงแพรวพรรณจะต้องเรียกเจตว่า ผอ. แต่เป็นเพราะว่าชายหนุ่มได้ขอให้เรียกแบบนี้ ด้วยเหตุผลที่ว่าอายุไม่ได้ห่างกันเท่าไหร่ อีกอย่างอาจารย์ของเธอและอาของเขาก็เป็นเพื่อนรักกัน หญิงสาวจึงไม่ได้ขัดเรื่องนี้

“พี่ขอบใจแพรวมากนะที่มาช่วยสอนพิเศษให้กับเด็ก ๆ”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ แพรวไม่ได้ทำงานที่ไหนอยู่แล้ว”

นี่เป็นเหตุผลที่เจตชอบในตัวของแพรวพรรณ ไม่ถือตัวแล้วยังน่ารักอีกด้วย

แต่ก็เข้าถึงยากเหลือเกิน!

“วันนี้แพรวว่างไหมไปกินข้าวกัน”