หัวขโมยตัวน้อย 2

"ข้าน้อยไม่กล้าเจ้าค่ะ หากผู้อื่นเห็นว่าข้าแอบกินของพวกนี้ จะโดนตีเอาได้เจ้าค่ะ" หมิงเสวี่ยรีบโขกศีรษะคำนับอีกหลายครั้ง "นายท่านอย่าจับข้าเลยนะเจ้าคะ ข้าน้อยผิดไปแล้ว อภัยให้ข้าน้อยด้วยเจ้าค่ะ"

"โธ่เอ๋ย แค่น่องไก่ไม่กี่น่องทำไมข้าจะไม่ให้กินเล่า" เขาว่า พลางพยุงให้ร่างเล็กลุกขึ้น "มานี่ ในครัวมีให้กินเยอะแยะ ไปกินที่นั่น ไป"

"นะ...นายท่านจะไม่ส่งข้าให้ทางการและจะไม่ตีข้าแล้วใช่ไหมเจ้าคะ" หมิงเสวี่ยทำเสียงสะอื้น ดวงตาฉายแววความหวั่นกลัวไม่น้อย

"ไม่หรอก ข้าเข้าใจ ข้าเองก็เคยอดมื้อกินมื้อแบบนี้มาก่อน" ชายชรามีท่าทีอ่อนลงมาก "คราวหลังขอดีๆ อย่าลักกินขโมยกินเขาแบบนี้อีกนะ"

หมิงเสวี่ยพยักหน้าหงึกๆรับคำอย่างรวดเร็ว "เจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่กล้าอีกแล้วเจ้าค่ะ ขอบพระคุณนายท่านที่สั่งสอนเจ้าค่ะ"

"เอ้า ลุกขึ้นได้แล้ว" ชายชราว่า "ตามข้ามาที่ครัว ข้าจะหาอะไรให้กิน"

"เจ้าค่ะ"

หมิงเสวี่ยยกชายแขนเสื้อปาดน้ำตาออกลวกๆและเดินตามชายชรามายังครัว ที่ห้องครัวนั้นหมิงเสวี่ยก็ได้รับรางวัลเป็นน่องไก่สิบน่อง นางขอบคุณแล้วขอบคุณอีก เมื่อตอนชายชราจากไปนางยังทอดสายตาซาบซึ้งใหญ่หลวงกลับไปอยู่นาน

เฮ้อ...รอดตาย แถมยังมีลาภปากอีก

ดีนะที่นางเตรียมการไว้พร้อม เอาน่องไก่ซุกเอาไว้เพื่อเตรียมรับเหตุฉุกเฉินหากถูกจับได้ และแน่นอน โชคดีที่นางมือไวพอจะเปลี่ยนห่อผ้าแพรที่ขโมยมาเป็นน่องไก่แทน

ที่สำคัญ น่องไก่ที่กินไม่หมดเหล่านี้ยังห่อกลับบ้าน ช่วยพรางของที่ขโมยมาได้อีก แหม...โชคลาภหลายชั้นจริงๆวันนี้

หมิงเสวี่ยแอบอมยิ้ม พอถึงคราวที่นางต้องยื่นตะกร้าสัมภาระให้ทหารตรวจค้น นางจึงยื่นให้อย่างสบายใจ

"อะไรเนี่ย มีแต่น่องไก่ เก็บเอาไปกินที่บ้านอีกรึนี่นังหนู" ทหารที่ตรวจค้นนางทำหน้าไม่อยากค้น แค่นึกถึงว่ามีห่อน่องไก่ให้แกะอีกเกือบสิบห่อเขาก็เหมือนจะขาดใจตาย

"ข้าจะเอาไปฝากน้องๆด้วยเจ้าค่ะ ข้าอยากให้พวกเขาได้กินของอร่อยๆ เช่นนี้บ้าง" นางยิ้มใสซื่อ

เหล่าทหารเหลียวมองหน้านางชั่วแว่บ รู้สึกคร้านจะรื้อค้นอาหาร ตอนนี้มือสองข้างมันแผล่บเสียจนจับอะไรก็สกปรกไปหมด มองไปด้านหลังของนาง ก็มีสาวใช้อีกหลายคนรอคอยให้พวกเขาตรวจ สาวๆ เหล่านั้นต่างเริ่มไม่พอใจที่เขาเสียเวลารื้อค้นนานเช่นนี้ และหากเขายังค้นละเอียดขนาดนี้ คืนนี้เขาคงไม่ต้องกลับบ้านนอนกันแล้ว

ในที่สุด ชายหนุ่มก็สิ้นความอดทน เขายัดห่อผ้าสัมภาระใส่หมิงเสวี่ย

"เอาคืนไปและไปได้แล้ว เอ้า คนต่อไป!"

"ขอบพระคุณเจ้าค่ะ!" นางคำนับให้เหล่าทหารปะหลกๆ ก่อนรีบเก็บห่อน่องไก่ใส่ตะกร้า แล้วเดินออกมาอย่างอารมณ์ดี

...ช่างง่ายเสียยิ่งกว่าปอกกล้วยเข้าปาก