ตอนที่ 7 ทวงของ

รถสปอร์ตสีเงินที่กำลังจอดอยู่ตรงฟุตบาทใกล้ประตูทางเข้าโรงเรียน เจ้าของรถยังคงนั่งอยู่ในรถ วันนี้เขาไม่ได้มารับหลานแต่ตั้งใจมาทำอย่างอื่น

เพียงเห็นเป้าหมายออกจากโรงเรียนไป เขาก็ขับรถตามออกไปช้า ๆ จนรถมาจอดตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนสาธารณะ

ใบเฟิร์นนั่งอุ้มลูกน้อยที่กำลังหลับอยู่บนตัก เธอค่อย ๆ หลับตาลงสูดดมกลิ่นอายของอากาศยามเย็น ทุกครั้งที่อยู่ในบรรยากาศที่เงียบสงบเธอกลับรู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก

อยู่ ๆ ก็มีชายหนุ่มร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอ เธอเงยหน้ามองเขา ถ้าจำไม่ผิดเธอเคยเจอผู้ชายคนนี้เมื่อหลายวันก่อน เธอเห็นเขาผ่าน ๆ ในบริษัทของเพื่อนสนิท แต่ทำไมครั้งนี้เธอกลับคุ้นหน้าเขาเหมือนเคยเจอมามากกว่าหนึ่งครั้ง

“มองอะไร”

“ปะ...เปล่าค่ะ” ใบเฟิร์นรีบก้มหน้าลงทันที

“ขยับไปหน่อย”

แม้จะแปลกใจแต่น้ำเสียงดุดันนั้นก็ทำให้เธอไม่กล้าถาม และยอมขยับตามที่เขาบอกอย่างง่ายดาย

ชายหนุ่มนั่งลงเมื่อหญิงสาวขยับให้ ก่อนจะยกมือพาดไปตรงพนักพิงแล้วไขว่ห้าง เขาหันมองเธอจากด้านข้าง จมูกเล็กที่เชิดขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากสีแดงระเรื่อ ทำเขาเผลอมอง

“ไม่เจอกันนานเลยนะ” อเล็กซ์พูดขึ้น

ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นเธอหันไปจ้องมองใบหน้าของเขาอีกครั้ง เธอเริ่มขยับออกห่างจากเขาเรื่อย ๆ โดยที่ยังไม่ละสายตาไปไหน เธอจำเขาได้แล้ว เขาคือชายชั่วในคืนนั้น คนที่ทำให้เธอต้องฝันร้าย

“ตกใจอะไรขนาดนั้น” เขาขยับหน้าเข้ไปใกล้แล้วกระซิบถามเธอ

“คุณคงจำคนผิดแล้วล่ะค่ะ” เธอรีบหลบหน้าเขาทันที

“เธอคิดอย่างนั้นเหรอ ใบเฟิร์น”

ใบเฟิร์นลุกขึ้นจากม้านั่งทันที เพื่อจะรีบเดินออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด แต่แล้วอเล็กซ์ก็รีบลุกแล้วเดินมาขวางหน้าเธอไว้

“ขอทางหน่อยค่ะ” ใบเฟิร์นจะเดินเลี่ยงไปทางอื่น

“หนีแบบนี้แสดงว่าจำฉันได้งั้นสิ” เพราะเขามั่นใจว่าก่อนหน้านี้ใบเฟิร์นคงจะจำเขาไม่ได้เหมือนกัน

เพราะแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่พวกเขาเจอกัน ตอนนั้นเธอคิดแค่เรื่องหาทางหนีไปจากตรงนั้นโดยไม่ได้สนใจอย่างอื่น แม้แต่หน้าตาอันหล่อเหลาของเข้าเธอก็ไม่สนใจที่จะมอง ส่วนเขาเอาแต่ความเจ็บปวดเสียใจจากฝีมือของคนอื่นไปลงที่เธอ โดยไม่สนว่าเธอจะเจ็บปวดเพียงใด

“...”

 “เด็กคนนี้...” เขาเอื้อมมือไปลูบหลังออกัส แต่ใบเฟิร์นก็พาเบี่ยงตัวหลบ อเล็กซ์จึงต้องดึงมือกลับ

“ทะ...ทำไมคะ” เธอเริ่มกลัว กลัวว่าเขาจะรู้อะไรมา

“ฉันเคยเจอ”

“...” ใบเฟิร์นก้าวถอยหลังช้า ๆ ยิ่งเป็นแบบนี้เธอยิ่งต้องอยู่ให้ห่างจากเขา

“จะรีบไปไหน เห็นฉันเป็นผีหรือไง ทำไมถึงได้ทำหน้าแบบนั้น”

“คุณตามฉันมาทำไม”

“แค่มาดูว่าใช่คนที่ฉันเคย...” เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้

“เพื่ออะไรคะ” เธอไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนี้ทำไม

“เปล้า!!” เขาตอบเสียงสูง “แค่อยากมาทวงของ”

“ของ?” เธอทวนคำของเขา

“นาฬิกาของฉัน”

“คุณยังไม่ได้คืนเหรอ” ใบเฟิร์นถามด้วยความแปลกใจ เพราะเธอมั่นใจว่าเขาต้องได้มันคืนไปตั้งนานแล้ว หรือทางร้านยังไม่ติดต่อเขามา

“แสดงว่าเธอเป็นคนเอาไป” เขาเดินเข้าไปใกล้พลางจับไหล่ของเธอ “ฉันจะแจ้งตำรวจจับขโมย ภาพจากกล้องวงจรปิดก็ยังอยู่”

“...” ใบเฟิร์นนิ่งไป เธอจำเหตุการณ์วันนั้นได้ดี เธอไม่ได้ตั้งใจจะหยิบของ ๆ เขาออกมา แต่เพราะคนที่ช่วยเธอออกมาบอกให้เธอนำมันติดตัวมาด้วย และบอกกับเธอว่าต้องหนีไปให้ไกลจากผู้ชายคนนี้ ไม่อย่างนั้นถ้าถูกเขาตามเจอเธอจะถูกเขากักขังไว้แบบนี้ไปตลอด

“ว่าไง เธอจะรับผิดชอบยังไง นาฬิกาเรือนนั้นมีมูลค่าสิบล้านนะ ไม่สิ...ตอนนี้ราคาน่าจะเพิ่มขึ้น”

ใบเฟิร์นทำหน้าตกใจ เธอรู้ว่านาฬิกาเรือนนั้นราคาแพง แต่ไม่คิดว่าราคามันจะสูงขนาดนี้

“ฉะ...ฉันจะนำมันมาคืนค่ะ คุณอย่าเพิ่งแจ้งความได้มั้ย” เธอเริ่มหวั่นใจว่าเขาจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ

“ฉันให้เวลาเธอหนึ่งอาทิตย์ นำนาฬิกามาคืนให้ได้ ด้วยตัวของเธอเอง”

“ค่ะ” ใบเฟิร์นรับปาก เพราะเธอแค่กลับไปที่ร้านแล้วนำมันกลับมาให้เขาด้วยตัวเอง

“ถ้าครบหนึ่งอาทิตย์แล้วยังไม่มีนาฬิกามาคืนฉัน เธอคงฉลาดพอที่จะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น” เขาทิ้งคำขู่ให้เธอ “เอาโทรศัพท์มา”

“คุณจะทำอะไร”

“เอามาน่า” เขาแบมือออกไป

ใบเฟิร์นเองก็ไม่มีทางเลือก เพราะหากขัดใจเขา เขาอาจจะแจ้งความจับเธอตอนนี้ก็ได้

“ติดต่อฉันมาเบอร์นี้”

“ค่ะ”

อเล็กซ์เดินออกจากตรงนั้นไปโดยทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้กับใบเฟิร์น นาฬิกาเรือนนั้นเธอเข้าใจว่าทางร้านคืนเขากลับไปแล้วด้วยซ้ำ เธอต้องกลับไปที่ร้านนั้นเพื่อถามหานาฬิกาอีกครั้ง

หนึ่งอาทิตย์ต่อมาใบเฟิร์นเดินทางไปยังร้านรับจำนำที่เธอเคยนำนาฬิกาไปฝากไว้เมื่อหลายปีก่อน เธอมั่นใจว่าเธอส่งเงินจนครบแล้ว ทำไมนาฬิกายังไม่กลับคืนสู่เจ้าของ

“ขอโทษนะคะ” เธอเรียกพนักงานตรงเคาน์เตอร์

“มีอะไรให้ช่วยครับ”

ใบเฟิร์นบอกความประสงค์ของเธอไป แต่ปรากฏว่าทางร้านตอบกลับเธอมาว่า ได้ติดต่อกลับไปหาคนที่ใบเฟิร์นทิ้งเบอร์ติดต่อไว้ให้แล้ว ตอนนั้นเธอได้เบอร์เขามาจากแม่บ้าน ซึ่งเขาก็ให้คนมารับไปแล้วเมื่อหลายวันก่อน

ใบเฟิร์นออกจากร้านด้วยท่าทางงง ๆ ในเมื่อเขาให้คนมารับนาฬิกาไปแล้ว แล้วเขาจะมาทวงนาฬิกาจากเธอทำไมอีก

ปึก!!

“ขะ...ขอโทษค่ะ” ทันทีที่ไหล่กระแทกกับใครบางคนที่เดินสวนมา ใบเฟิร์นก็รีบหันกลับไปขอโทษเขา

“ไม่เป็นไรครับ” ชายหนุ่มยกมือเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร

“พี่ใบเฟิร์น” หญิงสาวที่เดินมาพร้อมกับชายหนุ่มเอ่ยทักใบเฟิร์น ทั้งคู่ยิ้มให้กัน

“เพื่อนปอเหรอ” ชายหนุ่มหันไปถามน้องสาว

“เป็นพี่ที่บริษัทที่ปอฝึกงานอยู่” ปอลินบอกชายหนุ่ม “พี่ใบเฟิร์นคะ”

“คะ”

“นี่พี่ชายปอเองค่ะ ชื่อปกป้อง” เธอแนะนำให้ทั้งคู่ได้รู้จักกัน

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ใบเฟิร์นยิ้มอ่อน ๆ ให้เขาตามมารยาท

“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณใบเฟิร์น”

ปอลินมองหน้าพี่ชายสลับกับมองหน้าใบเฟิร์น เธอรู้สึกพึงพอใจกับท่าทีของพี่ชายเป็นอย่างมาก ก่อนหน้านี้เธอเฝ้าคิดมาตลอดว่าจะทำยังไงให้สองคนนี้ได้เจอกัน ไม่คิดว่าโชคชะตาจะเข้าข้างเธอแบบนี้ เพราะแอบชื่นชมใบเฟิร์นตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ เธอจึงอยากได้มาเป็นพี่สะใภ้

“พี่ใบเฟิร์นมาช็อปปิ้งเหรอคะ”

เพราะแถวนี้เป็นย่านการค้า มีห้างขนาดใหญ่มากมาย และวันหยุดแบบนี้เหมาะแก่การเดินช็อปปิ้งที่สุด

“เปล่าหรอก พี่แค่มาธุระน่ะ”

“จะเที่ยงแล้วทานอะไรหรือยังครับ”

“ยังเลยค่ะ” ใบเฟิร์นตอบออกไปตรง ๆ เธอเองก็รีบจนลืมดูเวลาไปเหมือนกัน

“งั้นผมขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารมือนี้ได้มั้ยครับ” ปกป้องเองก็ไม่อยากปล่อยโอกาสให้หลุดลอย เพราะเขารู้ว่าน้องสาวเชียร์อยู่

ก่อนหน้านี้ปอลินเคยกลับมาเกริ่นกับเขาเรื่องที่จะแนะนำหญิงสาวให้ พอมาเจอใบเฟิร์นเขาก็เลยคิดว่าคนที่น้องสาวจะแนะนำให้รู้จักต้องเป็นคนนี้แน่ ๆ

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีวันนี้ฉันมีธุระต่อค่ะ”

“เสียดายจังเลยนะครับ” เขาเสียดายจริง ๆ ตามที่พูด

“ขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ” เขาไม่อยากให้ใบเฟิร์นคิดมาก “ถ้าอย่างนั้นขอเบอร์ติดต่อได้มั้ยครับ เผื่อผมแวะไปส่งยัยปอ จะได้ชวนคุณออกมาเลี้ยงกาแฟสักแก้ว”

“เอ่อ...” เธอลังเล เพราะเหมือนจะรู้ว่าชายหนุ่มกำลังให้ความสนใจ ไม่อย่างนั้นจะไม่ขอเบอร์ติดต่อตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกันแบบนี้

“ไม่ต้องเกรงใจค่ะพี่เฟิร์น พี่ชายหนูกระเป๋าหนัก”

“ก็ได้ค่ะ” ใบเฟิร์นรับโทรศัพท์มจากปกป้องแล้วกดตัวเลขลงไปก่อนจะส่งคืน

ทันทีที่ปกป้องรับโทรศัพท์กลับไป โทรศัพท์ในกระเป๋าของใบเฟิร์นก็สั่น เธอจึงหยิบออกมาดู

“ทำไมโทรไม่ติดครับ” ปกป้อหงายหน้าจอโทรศัพท์ที่กำลังโทรออกหาใบเฟิร์นให้ดู

“พอดีมีสายเข้าค่ะ” เธอก้มมองหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองอีกครั้งก่อนจะหงายโทรศัพท์ใหปกป้องดู ซึ่งเป็นเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกไว้ “ขอตัวก่อนนะคะ”

ใบเฟิร์นก็ปลีกตัวออกมาพร้อมกดรับสาย เธอขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินประโยคแรกจากคนในสาย