ที่อยู่ใหม่

“หย่างั้นเหรอ” คุณไกรภพยิ้มเหี้ยม คำว่า...หย่า คงทำให้เขารู้สึกยินดีปรีดามาก หลังจากต้องฝืนทนใช้ชีวิตคู่ที่กระท่อนกระแท่นไร้ความสุขกับหญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยามานาน การแต่งงานที่มีรากฐานมาจากความผิดพลาดของเขา บวกกับความระแวงไม่ไว้ใจของเธอ ฉะนั้นการหย่าร้างก็น่าจะเป็นทางออกที่ดี ถ้าหากไม่มี... โซ่ทองคล้องใจ

คุณไกรภพปรายตามองลูกชายที่ยืนหน้าซีดเผือด ช็อกกับคำขาดของผู้เป็นแม่ พีรภัทร ลูกชายสุดที่รักเพียงคนเดียวที่คล้องใจไม่ให้ขาดสะบั้นกับภรรยาดังที่ใจเขาปรารถนา ซึ่งเป็นข้อได้เปรียบที่คุณพราวพิไลรู้ดียิ่ง

“ว่ายังไงล่ะ เลือกเอาถ้ามีฉันกับลูก ก็ต้องไม่มีเด็กคนนี้ในบ้าน” คุณพราวพิไลตวัดเสียงอย่างเป็นต่อ

“งั้นก็ให้เด็กมาอยู่กับฉันแล้วกัน!” เสียงทรงอำนาจแทรกขึ้นท่ามกลางสงครามคุกรุ่น

“คุณพี่” “พี่พรรณ”

“ว่าไงล่ะ ถ้าไม่มีใครต้องการล่ะก็ ฉันจะขอรับเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้เอง ได้ไหมคุณไกร” คุณไกรภพขยับจะปฏิเสธความหวังดีนั้น หากพอมองหน้าคนในคุ้มครองที่สั่นสะท้านอย่างหวาดกลัวต่อเหตุการณ์เบื้องหน้า ก็เกิดความลังเล ถ้าปล่อยให้ศุภิสราอยู่ร่วมบ้านต่อไป คุณพราวพิไลคงจองเวรเด็กน้อยไม่เลิก

“ครับ คุณพี่ ผมไม่ขัดข้อง” ศุภิสรามองคนพูดตาค้าง ตัวชาวาบ มือเล็กกระตุกมือใหญ่อย่างทักท้วง

“งั้นฉันจะขอเด็กคนนี้ไปอยู่ที่เรือนเล็กด้วย เธอคงไม่ขัดข้องนะ แม่พราว” แต่ไหนแต่ไร ความเด็ดขาดและเที่ยงตรงทำให้คุณพรรณรายเป็นที่เคารพยำเกรงของคนเป็นน้องเสมอ คุณพราวพิไลเชิดหน้าขัดอกขัดใจยิ่งนัก

“ก็ตามใจคุณพี่สิคะ แต่อย่าให้มันมาเกะกะที่บ้านใหญ่นี่แล้วกัน”

“ถ้าอย่างนั้นก็เก็บของย้ายไปอยู่ด้วยกันเสียวันนี้เลยเป็นไง หืม” ท้ายประโยคหันไปกึ่งถามกึ่งบอกกล่าวเด็กที่ขยับไปแอบอยู่ด้านหลังคุณไกรภพโดยตรง ศุภิสราสะดุ้ง รีบเงยหน้ามองคุณลุงอย่างขอความเห็นใจ แต่ก็ดูไม่เป็นผล

“งั้นแม่อบช่วยเป็นธุระพาไปเก็บข้าวของทีแล้วกัน” เด็กน้อยจับมือประมุขของบ้านไว้แน่น น้ำตาคลอหน่วย

“ไปอยู่ที่เรือนเล็กนะคะ แล้วลุงสัญญาว่าจะไปหาบ่อยๆ ” นั่นแหละหนูน้อยจึงยอมให้แม่อบพาเลี่ยงออกไปทั้งน้ำตา

เรือนเล็ก คือตึกทรงยุโรปชั้นเดียวทาสีเทาทั้งหลังซ่อนอยู่ในเงาทะมึนของรั้วต้นไม้หนาครึ้มแม้ดูน่ากลัวมากกว่าน่าอยู่ หากทว่าก็ดูร่มรื่น ตั้งอยู่ด้านหลังของตึกใหญ่ ไม่ไกลนักจากแคร่ไม้ที่ศุภิสราชอบแอบมานั่งเล่นคนเดียวอยู่บ่อยๆ ทางเข้าออกมีทางเดียวคือต้องเดินลัดเลาะออกไปทางถนนข้างตึกใหญ่ ซึ่งค่อนข้างไกลสักหน่อย แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา

“หนู...เอ่อ...” คนพูดเหมือนลังเลกับฐานะของอีกฝ่าย “คุณนั่งรอที่นี่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะไปเรียนคุณท่านก่อน”

“คุณท่าน?” 

“ก็คุณพรรณรายพี่สาวคุณพราวพิไลไงคะ” อยู่บ้านใหญ่ก็มี ‘คุณผู้หญิง’ พอจะย้ายไปอยู่เรือนเล็กหลังบ้านก็ยังมี ‘คุณท่าน’ อีก หรือว่าจะหนีเสือประจระเข้กันนะ

เด็กน้อยถอนหายใจ ก่อนมองสำรวจรอบๆ ‘ที่อยู่ใหม่’ อย่างอ้างว้าง ก่อนทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าพิงประตูหน้าบ้าน กี่ครั้งแล้วที่ถูกทิ้งไว้ให้อยู่ตามลำพังแบบนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวดใจ

“แม่ขา...หนูคิดถึงแม่ ฮือ...” ศุภิสราซบหน้าสะอื้นไห้อย่างว้าเหว่ จนเผลอหลับไปในท่านั้น ทำให้คนที่มาใหม่มองอย่างเวทนา

“น่าสงสารนะคะ คุณท่าน โถ...ตัวนิดเดียวเอง ทำไมโชคร้ายนักก็ไม่รู้”

“นั่นสิ เอาเป็นว่าเราก็ช่วยๆ ดูแลไว้สักคนละกันนะ ถือว่าเอาบุญ”

“ได้สิคะ โถ...ดูท่าคงจะเพลียจัดนะคะ หลับปุ๋ยเชียว”

“ปลุกทีเถอะ จะได้เข้าบ้านพักผ่อนกันสักที เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว อ้อ... ตื่นพอดี” คนพูดเอ่ย พลางมองเด็กน้อยที่งัวเงีย เสียงนั้นทำให้ศุภิสราตาสว่างฉับพลัน เมื่อเห็นว่าเป็นใครคนตัวเล็กก็ผุดลุก อุทานเสียงสั่นๆ