ตอนที่ 41

หลี่ถิงและจางซื่อเมื่อได้ยินคำพูดนี้ต่างก็ล้มฟุบไปกับพื้น ส่วนฮูหยินผู้เฒ่านั้นเพิ่งได้สติ ทว่าเมื่อหันไปมองหาหลานสาวคนโต กลับไม่เห็นแม้เพียงเงา นางจึงทำได้เพียงแกล้งเป็นลม

เหล่าองครักษ์ที่ติดตามมา เข้ามาจับกุมตัวสองแม่ลูกไป ทว่าหลี่ถิงไม่ยินยอม ร้องเอะอะโวยวายเสียงดัง ก่นด่าพี่สาวที่ขุดหลุมพราง จนทำให้นางต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้

“หลี่เจียว ข้าจะจองเวรเจ้า นังแพศยา กล้าหลอกถามข้า” หลี่ถิง ตอนนี้เรียกได้ว่าไม่มีสติเหลือแล้ว คุณหนูรองที่ใครต่อใครต่างชื่นชมว่าเป็นกุลสตรีอันดับหนึ่งของเมืองหลวง ผู้ที่มีกลิ่นอายของบัณฑิต บัดนี้เหลือเพียงคุณหนูที่เอาแต่ใจผู้หนึ่งเท่านั้น

“สามหาว กล้าล่วงเกินพระชายา ทหารลากตัวไปตบปากก่อนขังในคุกหลวง” เซ่าหมิงหยวนตวาดเสียงดัง

เขาไม่สนใจอยู่แล้วว่าคนสกุลหลี่จะเป็นหรือตาย ในเมื่อขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยม ก็ไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงชื่อเสียง กวาดสายตามองคนในห้องอีกครั้ง จากนั้นก็เดินออกไป

เดิมทีตั้งใจจะมาแจ้งข่าวเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าสองแม่ลูกจะใจกล้า   ใช้ความสัมพันธ์ฉันพี่น้อง มาหาผลประโยชน์กับพระชายาของเขา        เซ่าหมิงหยวนรู้สึกแปลกใจกับนิสัยที่เปลี่ยนไปของหลี่เจียว ในชาติก่อน นางค่อนข้างหัวอ่อนและเกรงกลัวผู้คน แต่ในชาตินี้นางกลับไม่เกรงกลัวผู้ใด อีกทั้งยังทันเล่ห์เหลี่ยมของสองแม่ลูกนั้นอีกด้วย

ทางด้านราชครูหลี่ร้อนใจยิ่งนัก พ่อบ้านส่งคนมารายงานเขาถึงในราชสำนัก รีบเข้าไปกราบทูลขอความเป็นธรรมจากฮ่องเต้ แม้ว่าจะล่วงเกินอย่างไร ก็ไม่น่าจะถึงขั้นสั่งขังในคุกหลวง หนำซ้ำบุตรสาวยังถูกตบปากจนพูดไม่ได้ หากเป็นคนงานทั่วไปก็แล้วไปเถิด แต่นี่เป็นบุตรสาวที่เขาเฝ้าฟูมฟักมาตั้งแต่เด็ก ไหนเลยจะทนพิษของบาดแผลได้

“ท่านราชครู เวลานี้ฝ่าบาทกำลังพักผ่อนอยู่ ขอท่านกลับไปก่อนเถิด หากฝ่าบาทตื่นบรรทมแล้วข้าจะให้คนไปตามดีหรือไม่” กงกงเข้ามาบอก ในเมื่อคนข้างในไม่ยอมให้เข้าเฝ้า ไหนเลยจะเข้าเฝ้าได้

“กงกง เวลานี้ฮูหยินและบุตรสาวของข้าเป็นตายเท่ากัน เรื่องนี้   ข้าร้อนใจยิ่งนัก” ราชครูหลี่รู้ว่าตนเองหมดหวังที่จะได้เข้าเฝ้า จึงทำได้เพียงถอนหายใจ “เช่นนั้นรบกวนกงกงด้วย” พูดจบก็เดินออกไปจากตำหนักหน้าทันที

เมื่อส่งแขกเสร็จแล้ว กงกงก็เดินเข้าไปรายงานฮ่องเต้ ที่บอกว่ากำลังพักผ่อนอยู่ ความจริงแล้วกำลังเดินหมากกับองครักษ์เสื้อแพรอยู่

“เขาไปแล้วหรือ” ฮ่องเต้ยังคงเดินหมากอยู่ ทว่าสามารถตรัสถามคล้ายมีตาหลัง

“ทูลฝ่าบาท ราชครูหลี่ไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ” กงกงรายงาน

“เจ้าลูกคนนี้เราเหนื่อยใจเหลือเกินจริง ๆ เพื่อสตรีนางหนึ่ง    ยอมแตกหักกับราชครูหลี่ได้ เราไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปพบเขาได้อย่างไร เช่นนั้นช่วงนี้ก็งดให้เขาเข้าเฝ้าก็แล้วกัน” ฮ่องเต้ตรัสขึ้นมาอย่างคนอับจนหนทาง

กงกงได้ยินเช่นนั้นก็เหงื่อแตก ผู้ใดไม่รู้บ้างว่าพระองค์ทรงโปรดองค์ชายแปดมากเพียงใด ทว่ากลับทำเหมือนว่าพระโอรสสร้างความหนักใจให้เหนือคณา สงสารก็แต่ราชครูหลี่ คงต้องรอให้องค์ชายแปดบรรเทาโทสะลง ถึงจะสามารถช่วยฮูหยินและบุตรสาวของเขาได้

ราชครูหลี่ร้อนใจ คุกหลวงไม่อนุญาตให้เข้าเยี่ยมฮูหยินและบุตรสาว บอกเพียงอีกสามวัน องค์ชายแปดจะให้ฮ่องเต้ทรงตัดสินด้วยพระองค์เอง ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ จึงทำได้เพียงกลับไปยังจวนสกุลหลี่     เพื่อสอบถามความเป็นมาให้แน่ชัด

ฮ่องเต้ทรงปฏิเสธไม่ให้เข้าพบ นั่นก็เป็นสัญญาณบอกได้ชัดเจนแล้ว ว่าไม่สามารถช่วยเหลือได้ เดิมทีก็คาดการณ์เอาไว้อยู่แล้ว เพราะถึงอย่างไร หากองค์ชายแปดบอกว่าไม่ ก็ยากยิ่งนักที่จะมีผู้ใดเปลี่ยนใจพระองค์ได้

“เจ้าใหญ่ กลับมาแล้วหรือ แม่อกจะแตกตายอยู่แล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่ารีบออกไปรับบุตรชายที่ประตูหน้าห้องโถงใหญ่ เวลานี้นางฟื้นจากอาการเป็นลมแล้ว

“เรื่องเป็นมาอย่างไร ท่านแม่ช่วยเล่าให้ข้าฟังให้แจ่มแจ้งด้วยเถิด” ราชครูหลี่ข่มความไม่พอใจเอาไว้ จากนั้นก็นั่งฟังผู้เป็นแม่และน้องสะใภ้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นโดยละเอียด ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเผลอกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

“นังลูกสารเลว กล้าทำกับพี่น้องถึงเพียงนี้เชียวหรือ” ราชครูหลี่ กัดฟันกรอด ฟังเรื่องราวทั้งหมดจบแล้วก็ก่นด่าบุตรสาวคนโตออกมา เสียงลอดไรฟัน

“แม่เองก็ไม่อยากจะใส่ร้ายเจียวเอ๋อร์ แต่สวีซื่อเองก็อยู่ตรงนี้ด้วยกัน เจ้าใหญ่สามารถทูลขอความเมตตากับฮ่องเต้ได้หรือไม่” ฮูหยินผู้เฒ่ามองไม่ออกแล้ว ว่าจะมีผู้ใดที่สามารถช่วยให้สองแม่ลูกนั้นรอดพ้นจากความตายได้ จะมีก็เพียงแต่เจ้าของแผ่นดินนี้เท่านั้น ที่จะยังพอต่อกรกับองค์ชายแปดได้บ้าง

“แม้แต่เข้าเฝ้าข้าก็ยังทำไม่ได้ ทราบกันดีอยู่ว่าทรงถือหาง      องค์ชายแปดมากเพียงใด เห็นทีเรื่องนี้คงต้องรอเวลาตัดสิน ถึงเวลานั้นท่านแม่กับน้องสะใภ้ก็ไปช่วยเป็นพยานให้กับพวกเขาก็แล้วกัน” ราชครูพูดอย่างจนตรอก เขารู้ซึ้งถึงนิสัยของศิษย์ผู้นี้ดี

“หรือไม่พวกเราลองไปขอความช่วยเหลือจากเจียวเอ๋อร์ดีหรือไม่เจ้าคะ นางยังเด็กไม่แน่ว่าอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้” สวีซื่อเอ่ยขึ้น

แท้จริงแล้วนางต้องการให้คนบ้านใหญ่แตกหักกันโดยเร็วที่สุด    ถึงเวลานั้นไม่ว่าจะเป็นหลี่เจียวหรือว่าหลี่ถิง เกรงว่าจะไม่มีคุณสมบัติดีพอที่จะแต่งเป็นพระชายา เวลานี้บุตรสาวของนางอายุย่างสิบสี่ปีแล้ว ปีหน้าก็จะถึงวัยปักปิ่น ถึงอย่างไรสัญญาหมั้นหมายก็ยังคงต้องดำเนินต่อ ถึงเวลานั้นเหตุใดตำแหน่งพระชายาจะไม่ใช่ของบุตรสาวนางเล่า

เป็นบุตรหลานสายรองแล้วอย่างไร ในเมื่อหลี่ถิงซึ่งเป็นบุตรสาวที่เกิดจากภรรยารองยังสามารถแต่งเข้าตำหนักชินอ๋องได้ แล้วเหตุใดบุตรสาวของนางถึงจะไม่มีสิทธิ์ นางจะมองดูคนบ้านใหญ่กัดกินเลือดกินเนื้อกันช้า ๆ จนหมด สุดท้ายผู้รอดชีวิตก็คือคนบ้านรองของพวกนาง

ผู้ใดใช้ให้สามีไปทำงานต่างเมืองเป็นเวลานานถึงเพียงนี้เล่า      นางเป็นเพียงสะใภ้ที่อยู่บ้านแม่สามี ปราศจากสามีคอยคุ้มกัน ต้องก้มหัวให้คนบ้านใหญ่จิกกัด ถึงเวลาที่นางต้องต่อสู้เพื่อครอบครัวบ้างแล้ว       คำสั่งออกมาแล้ว สิ้นปีนี้สามีของนางก็จะย้ายกลับสู่เมืองหลวง ถึงเวลานั้นบุตรสาวก็จะมีหน้ามีตาเพิ่มขึ้น

“เหลวไหล หัวสมองมีแต่ขี้เลื่อย เจ้าก็เห็นแล้วว่านางเป็นคนลวงน้องสาวให้พูดคำเหล่านั้นออกมา แล้วยังจะไปขอความช่วยเหลือจากนางอีกหรือ” ฮูหยินผู้เฒ่าเบื่อความโง่เขลาของสะใภ้ผู้นี้ที่สุด ไม่รู้ว่านางหน้ามืดตามัวรับมาเป็นสะใภ้ได้อย่างไร

“ไปตามคุณหนูใหญ่มา” ราชครูหลี่สั่งเสียงเย็น เขาอยากจะถามจากปากของตนเอง และอยากจะรู้จากปากของบุตรสาวว่าทำเช่นนี้ทำไม

ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ เพราะหากจะว่ากันตามความเป็นจริงแล้ว นางเองก็อยู่ในเหตุการณ์ กลับไม่ห้ามปรามหลานสาวคนรอง ปล่อยให้พูดคำมิสมควรออกมา ด้วยคาดหวังเช่นกัน ว่าองค์ชายแปดจะทรงเมตตา อาศัยความโปรดปรานที่มีต่อหลี่เจียว จึงคาดหวังเอาไว้สามส่วนว่าทางเซ่าหมิงหยวนจะเห็นใจหลี่ถิงบ้าง

แต่ผู้ใดจะไปคาดคิด ไม่เพียงไม่เห็นใจ แต่ทั้งสองคนกลับเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย กลายเป็นว่าลูกสะใภ้และหลานสาวคนรองต้องโทษกันเพียงสองคน อีกทั้งยังกันหลี่เจียวให้ออกไปจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพื่อที่จะได้ไม่ต้องติดร่างแหตามไปด้วย