ตอนที่ 42

“เจียวเจียวคารวะท่านย่า ท่านพ่อ อาสะใภ้รองเจ้าค่ะ” ใช้เวลาราว ๆ สองเค่อ หลี่เจียวก็มาถึงห้องโถงใหญ่ นางได้รับรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นจากฉินอี่แล้ว คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าเซ่าหมิงหยวนจะทำให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้

“ลุกขึ้น เจียวเอ๋อร์พ่อจะไม่อ้อมค้อม และจะไม่ถามว่าทำเช่นนั้นลงไปได้อย่างไร แต่พ่ออยากจะขอร้องเจ้า ว่าให้ช่วยแม่รองกับน้องรองของเจ้าออกมาได้หรือไม่ ถิงเอ๋อร์ร่างกายอ่อนแอ นางทนพิษบาดแผลไม่ไหวหรอก” ราชครูหลี่ร้อนใจ ในเมื่อเรื่องราวเป็นเช่นไรต่างฝ่ายต่างรู้ดี ไม่จำเป็นต้องสืบถามเรื่องราวกันอีก

“ท่านพ่อไม่อ้อมค้อม เช่นนั้นข้าก็จะไม่อ้อมค้อมอีก เพราะข้าคง  ไม่สามารถช่วยพวกนางได้เช่นกัน ท่านย่าเองก็อยู่ในเหตุการณ์ เรื่องที่เกิดขึ้นล้วนเป็นน้องรองที่รนหาที่ เป็นข้าด้วยซ้ำที่เกือบจะโดนร่างแหตามไปด้วย” หลี่เจียวพูดเหมือนคนเห็นแก่ตัว ในเมื่อที่ตรงนี้ล้วนมีแต่คนที่เห็นแก่ตัว แล้วนางจะแสร้งเป็นคนดีไปไย

“นี่เจ้า ไม่สำนึกบุญคุณสกุลหลี่ก็แล้วไปเถิด แต่ที่ผ่านมาแม่รองล้วนเป็นห่วงเจ้า คำนึงถึงความรู้สึกของเจ้ามาโดยตลอด ไม่คิดตอบแทนนางบ้างเลยหรือ” ราชครูหลี่ชี้หน้าบุตรสาวด้วยมืออันสั่นเทา ไม่หลงเหลือสติที่จะไม่ต่อกรกับบุตรสาวคนนี้อีกต่อไป

ทุกครั้งที่เจรจากับบุตรสาวคนโต เป็นเขาทุกทีที่เสียกิริยาท่าทางสุขุมเยือกเย็น ทำให้รู้สึกว่าสตรีที่อยู่ตรงหน้าคล้ายไม่ใช่บุตรสาวตัวน้อยที่น่าเอ็นดูอีกต่อไป

“สำนึกบุญคุณเช่นนั้นหรือ ฮ่า ๆ ท่านพ่อ ท่านเชื่อจริง ๆ หรือว่าข้าอยู่ที่นั่นสุขสบาย ไม่มีผู้ใดรายงานท่านหรือ ว่าสภาพกลับมาของข้าเป็นเช่นไร หรือว่าทุกคนที่นี่ล้วนตาบอดกันไปหมดแล้ว ท่านแม่ข้าตายเช่นไรข้ามิเคยลืม จดหมายฉบับแล้วฉบับเล่าที่ข้าเขียนอ้อนวอนให้ท่าน เฝ้ารอท่านกลับมารับข้ากับท่านแม่กลับจวน” หลี่เจียวจ้องมองบุรุษที่อยู่ตรงหน้า

เวลานี้ใบหน้าของเขาเรียบนิ่งยากจะคาดเดา แต่นางรู้เช่นเห็นชาติของบิดาดี ต่อให้เขารู้ว่านางและมารดาต้องกัดก้อนเกลือกินแล้วอย่างไร เกรงว่าเขาก็จะทำเป็นหลับตาข้างหนึ่ง ไม่รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นเสียมากกว่า

“ข้าจำได้ว่าเคยถามเจ้าแล้วว่าอยู่ที่นั่นสุขสบายดีหรือไม่ เป็นเจ้าเองที่บอกว่าสบายดี ไม่ได้รับความยากลำบากแต่อย่างใด”

“แล้วท่านไม่มีตาหรือ สภาพของข้าเหมือนคนที่กินดีอยู่ดีเช่นนั้นหรือเจ้าคะ”

“พอได้แล้ว พวกเจ้าจะมาทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระที่ผ่านมาเพื่อสิ่งใดกัน เวลานี้ควรช่วยกันคิด ว่าจะหาทางช่วยสองแม่ลูกออกมาได้อย่างไรไม่ดีกว่าหรือ?” ฮูหยินผู้เฒ่าตะโกนออกมาอย่างเหลืออด เห็นกิริยาก้าวร้าวที่หลี่เจียวแสดงออกมาก็นึกหวั่นใจ เกรงว่าต่อไปนางคงไม่เห็นคนสกุลหลี่เป็นคนในครอบครัวของนางอีกต่อไปแล้ว

“ไร้สาระเช่นนั้นหรือ เกรงว่าจะเป็นน้องรองเสียมากกว่า ที่กล่าวคำไร้สาระออกมา นางอยากแต่งเข้าตำหนักชินอ๋อง จนคิดให้องค์หญิงเก้าซึ่งได้รับสมรสพระราชทานจากฮ่องเต้ไปเป็นชายารอง องค์หญิงเซ่าหรงเป็นผู้ใดกัน คนธรรมดาเช่นข้าสามารถแตะต้องนางได้เช่นนั้นหรือ” หลี่เจียวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วพูดด้วยความอดกลั้น

“ท่านย่า ท่านเองก็อยู่ในเหตุการณ์ หากโทษว่าข้าไม่รู้ความไม่รู้จักห้ามปรามน้องสาว แล้วเหตุใดท่านถึงไม่พูดอะไรออกมาเลยเล่า ท่านอาสะใภ้ก็เช่นกัน ข้าเห็นทุกคนนั่งนิ่ง ไม่เท่ากับว่าเห็นด้วยกับความคิดของน้องรองหรอกหรือ”

ราชครูหลี่ตัวแข็งทื่อไป เมื่อได้ยินคำจากบุตรสาว เขาเชื่อเต็มสิบส่วนว่าสิ่งที่หลี่เจียวพูดเป็นความจริง ด้วยรู้ดีว่ามารดานิสัยเป็นเช่นไร แต่เขาที่เป็นลูกจะตำหนิผู้เป็นแม่ต่อหน้าทุกคนได้อย่างไรกัน เห็นท่าทางเย็นชาของบุตรสาวแล้วก็รู้สึกหนาวหัวใจ สายตาว่างเปล่าที่นางมองมาในตอนนี้ ไม่สู้ให้นางมองเขาด้วยความน้อยใจในตอนแรกยังจะดีเสียกว่าอีก

“นี่เจ้า เจ้า”

ฮูหยินผู้เฒ่าชี้หน้าหลี่เจียวแล้วทำท่าจะเป็นลม หลี่หานรีบเข้าไปประคองมารดาเอาไว้ จากนั้นก็โบกมือไล่ทุกคนให้ออกไป

หลี่เจียวไม่รอช้า รีบออกจากห้องไปเป็นคนแรก นางไม่ทำความเคารพผู้ใด เดินออกจากห้องด้วยใบหน้าเรียบเฉย สั่งองครักษ์หญิงที่อยู่ข้างกายเสียงเบาว่าต้องการพบเซ่าหมิงหยวน ทว่ายังไม่ทันที่ฉินอี่จะไปแจ้งข่าวกับเซ่าหมิงหยวน นางก็พบว่าเขามานอนรออยู่บนเตียงแล้ว ทั้งยังป้อนอาหารอวี้เปิงอย่างสบายอารมณ์

“คนพวกนั้นทำให้เจียวเจียวลำบากใจหรือไม่”

ทันทีที่เข้ามาในห้อง หลี่เจียวได้ยินคำถามที่แฝงไปด้วยความห่วงใย ก็ทำให้น้ำตาจะไหล นางรีบส่ายหน้าเร็ว ๆ เพื่อไล่น้ำตาไม่ให้ไหลออกมาแล้วเดินไปหาเขาช้า ๆ

“พระชายามองข้าเช่นนี้ทำไมหรือ ข้าได้ยินว่าท่านคิดถึงข้า ถึงกับให้ฉินอี่ไปตาม”

ฟุบ ยังไม่ทันพูดจบ ร่างบางก็โถมตัวเข้ามาหาเขาในทันที        เซ่าหมิงหยวนตกใจอยู่บ้าง แต่ก็รับนางเข้าสู่อ้อมกอดอย่างเต็มใจ ปล่อยให้นางร้องไห้ในอ้อมกอด ลูบหลังเพื่อเป็นการปลอบใจ

“อนุญาตให้ร้องแค่ครั้งนี้เท่านั้น ต่อไปห้ามเสียน้ำตาให้กับคนไร้ค่าพวกนั้นอีก” พูดจบก็จูบที่ขมับเบา ๆ สองมือปาดน้ำตาที่ไหลรินเต็มสองแก้ม

หลี่เจียวพยักหน้าหงึก ๆ คิดว่าตนเองเข้มแข็ง แม้จะรู้ดีว่า       คนพวกนั้นไร้หัวใจ แต่นางก็ยังคาดหวัง คาดหวังว่าบิดาจะเห็นนางเป็นลูกคนหนึ่ง คาดหวังว่าท่านย่าจะเอ็นดูนางเหมือนเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก แท้จริงแล้วตนเองไม่ได้เข้มแข็งเลยสักนิด สุดท้ายแล้ว ไม่ว่าจะชาติไหน ๆ คนที่อยู่เคียงข้างนางก็ยังเป็นบุรุษผู้นี้ไม่เคยเปลี่ยน

“ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าอยากเจอท่าน” หลี่เจียวไม่พูดทางการกับเขาอีก นางรู้เพียงว่าเขาเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถฝากชีวิตไว้กับเขาได้

“ข้าเดาว่าจะต้องมีคนร้องไห้เป็นเด็ก เลยต้องมาปลอบสักหน่อย” จะบอกออกไปได้อย่างไรว่าหลบอยู่ในนี้นานแล้ว ตั้งแต่รู้ข่าวว่าราชครูหลี่เรียกตัวนางไป ก็รีบมาหาในทันที

“หึ ข้าไม่ใช่เด็กสักหน่อย” หลี่เจียวหลุดหัวเราะออกมา เมื่อร้องไห้ออกมาแล้วก็รู้สึกโล่งขึ้นมาก

“เรื่องทุกอย่างปล่อยให้ข้าเป็นคนจัดการ ต่อไปเจ้าอยู่แต่ในเรือนนี้ อยากออกไปข้างนอกก็แค่เรียกฉินอี่แล้วให้เสี่ยวหลงพาไป จะไม่มีผู้ใดมาสร้างความรำคาญใจให้เจ้าได้อีก” น้ำเสียงอบอุ่นเมื่อยามที่เอ่ยออกมา หรือเขาจะให้นางไปอยู่กับเสด็จแม่ดี

“ท่านจะทำอย่างไรกับสองแม่ลูกนั่น” หลี่เจียวเมินคำพูดของเขา อยากจะรู้จุดจบของสองแม่ลูกนั้นมากกว่า

“เสด็จพ่อทรงรักหรงหรงมาก หากรู้ว่ามีคนจะทำให้นางเจ็บช้ำ  เจ้าคิดว่าเสด็จพ่อจะปล่อยคนพวกนั้นไปหรือ เจ้าวางใจได้ เรื่องนี้ข้าได้  บอกเล่าให้เสด็จพ่อฟังแล้ว คิดว่าสองคนนั้นคงจะไม่สามารถกลับมาที่จวนสกุลหลี่ได้อีกต่อไป” เซ่าหมิงหยวนตอบพร้อมทั้งสูดดมความหอมจากกลุ่มผมนุ่มสลวย

“อืม” หลี่เจียวรับคำในลำคอ ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจชอบ ถึงแม้จะรู้ว่าเขาทำอะไร แต่นางก็เต็มใจให้ทำ ยอมให้คนหน้าหนาแทะโลมเพื่อเป็นรางวัลให้แก่เขา

แม้จะรู้สึกว่ายังไม่สาแก่ใจ ที่จางซื่อทำให้มารดาของนางกลายเป็นหญิงงามเมือง ทว่าเป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว ผ่านมานานถึงเพียงนี้ คงไม่เหลือหลักฐานเอาผิดจางซื่อได้ อีกทั้งไม่จำเป็นต้องเรียกร้องความยุติธรรมกับคนที่ไม่มีความยุติธรรมเช่นบิดาของนาง บุญคุณที่ทำให้เกิดมา ถือว่านางชดใช้ด้วยชีวิตไปแล้วเมื่อชาติก่อน

สามวันต่อมาก็ถึงวันตัดสิน จางซื่อและคุณหนูรองหลี่ถิง มีความผิดฐานพูดความเท็จ ทำให้ชินอ๋องซื่อจื่อเสื่อมเสียชื่อเสียง อีกทั้งยังหมิ่นเกียรติองค์หญิงเก้า เห็นแก่ความดีที่ราชครูหลี่มีต่อราชสำนักมาโดยตลอด ละเว้นโทษตาย แต่เนรเทศให้ไปยังวัดห่างไกล บำเพ็ญบุญกุศลให้กับเชื้อพระวงศ์เพื่อไถ่โทษ ลบชื่อออกจากสกุลหลี่ ไม่สามารถกลับเข้าเมืองหลวงได้อีก

ทางด้านชินอ๋องมีความเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ แว่วมาว่าเขาเดินทางออกจากเมืองหลวง ตั้งแต่ที่มีประกาศลงโทษฮูหยินรองสกุลหลี่และบุตรสาว เซ่าหมิงหยวนเองก็เร่งกลับไปยังค่ายทหารเพื่อเตรียมการสำคัญด้วยเช่นกัน