ตอนที่ 43

ราชครูหลี่ขังตัวเองอยู่ในห้องหนังสือ ความรู้สึกแบบเดิมเมื่อสิบปีที่แล้วกลับมาอีกครั้ง ตอนที่เนรเทศฮูหยินใหญ่กับบุตรสาวคนโตเขาก็รู้สึกเช่นนี้ ไม่ใช่ไม่เสียใจ ทว่าเมื่อนึกถึงภาพสตรีที่รักกำลังนอนกอดกับชายชู้ก็ทำให้โกรธจนแทบบ้า แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เคยยกผู้ใดขึ้นมาเป็นฮูหยินใหญ่แทนนาง

ทว่าครั้งนี้นั้นแตกต่างกัน ตรงที่ภรรยาและบุตรสาวไม่ได้ทำผิดต่อครอบครัว จริงอยู่ว่าความผิดที่บุตรสาวคนรองได้ก่อนั้นโทษร้ายแรง     แต่นึกถึงบุตรสาวที่เฝ้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ก็ทำให้เขารู้สึกปวดหนึบที่หัวใจ มิหนำซ้ำตั้งแต่ถูกขังที่คุกหลวง จนถึงวันตัดสินโทษ นอกจากมองสองแม่ลูกอยู่ไกล ๆ แล้ว ก็ไม่มีโอกาสได้พูดคุยแม้แต่น้อย

เรื่องราวเหล่านี้ที่เกิดขึ้น เขาทำพลาดตรงที่ใดกันแน่ อีกใจก็อดคิดไม่ได้ ตั้งแต่บุตรสาวคนโตกลับเข้ามา จวนสกุลหลี่ก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป หากเขาไม่สั่งให้คนไปรับนางมา เรื่องราวจะจบลงเฉกเช่นนี้หรือไม่ ราชครูหลี่หลับตาลงช้า ๆ พยายามสลัดความคิดด้านไม่ดีที่มีต่อหลี่เจียวทิ้งไป ถึงอย่างไรก็เป็นบุตรที่เกิดจากความรัก ไม่อาจตัดใจลงโทษได้ลง แต่จะให้ปล่อยผ่านไปเลยก็คงจะไม่ได้

“หลีกไป” หลี่หานสั่งองครักษ์เสียงเข้ม ไม่คิดว่าในจวนนี้จะมีคนกล้าขวางทางเจ้าของจวน แม้จะรู้ว่าองครักษ์หญิงเหล่านี้เป็นคนของใคร   แต่เขาในฐานะเจ้าของจวน ถึงอย่างไรก็สมควรให้ความเคารพเขาอยู่หลายส่วนถึงจะถูก

“พระชายาได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจ องค์ชายแปดไม่ทรงอนุญาตให้ผู้ใดเข้าไปรบกวน” องครักษ์หญิงนางหนึ่งเอ่ยขึ้น

แน่นอนว่าพวกนางย่อมรู้ดีแก่ใจว่าบุรุษวัยกลางคน ผู้ซึ่งมีท่วงท่าสง่างาม แผ่กลิ่นอายของบัณฑิตออกมาผู้นี้เป็นใคร แต่ในเมื่อพวกนางรับใช้องค์ชายแปด ย่อมถือว่าคำสั่งของเจ้านายสำคัญที่สุด

“พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นผู้ใด ไปตามคุณหนูใหญ่ออกมา บอกว่าบิดาต้องการพบ หรือนางคิดว่าตนเองจะได้เป็นพระชายาจึงไม่เห็นกระทั่งหัวของบิดา” หลี่หานแบกรับความเครียดตลอดหลายวันที่ผ่านมา จนตอนนี้ความเศร้าก็ยังไม่จางหาย กลับทวีความรุนแรงขึ้น จึงไม่สามารถกักเก็บความรู้สึกของตนได้อีก

หากจะกล่าวให้ถูกคือ ทุกครั้งที่เกี่ยวข้องกับหลี่เจียว เขามักจะสูญเสียการควบคุมอย่างไม่รู้ตัว อยากจะจับนางฉีกออกมาดู ว่าแท้จริงแล้วบุตรสาวเป็นคนเช่นไรกันแน่

หลี่เจียวได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย จำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของบิดา ตั้งแต่ที่ทะเลาะกันในครานั้น หลี่เจียวก็ไม่ก้าวเท้าออกจากเรือนอีก เพียงแต่ให้คนไปรายงานที่เรือนใหญ่ว่าตนเองไม่สบาย ทางฮูหยินผู้เฒ่าก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่ฝากความมาให้รักษาสุขภาพ หากไม่ดีขึ้นก็ให้ตามหมอมาดูอาการ ระยะนี้ไม่ต้องมาทำความเคารพนาง

“เจียวเจียวคารวะท่านพ่อเจ้าค่ะ” หลี่เจียวยอบกายทำความเคารพบิดาอยู่ที่หน้าเรือน

“หึ” ราชครูหลี่สะบัดแขนเสื้อของตนเองออกจากการจับกุมขององครักษ์หญิง

“เชิญท่านพ่อเข้ามาคุยข้างในเจ้าค่ะ” หลี่เจียวเมินสีหน้าแววตา  ไม่พอใจของบิดา เดินนำเข้ามายังห้องโถงรับแขก ส่งสัญญาณให้องครักษ์ว่านางไม่เป็นไร

เมื่อเข้ามาในห้องโถง ราชครูหลี่ก็นั่งลงที่หัวโต๊ะ พร้อมทั้งมองสำรวจบุตรสาว ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าบุตรสาวหน้าตาเหมือนตนมากถึงหกส่วน โดยเฉพาะดวงตาคู่สวย ซึ่งถอดแบบมาจากเขาราวกับเป็นดวงตาเดียวกัน ทว่าเหตุใดนิสัยถึงได้แตกต่างกันลิบลับ

“เจ้ารู้เรื่องแม่รองกับน้องรองของเจ้าแล้วใช่หรือไม่” หลี่หาน    ไม่ปล่อยเวลาให้เนิ่นนาน เริ่มพูดเรื่องสำคัญที่เขามาหาบุตรสาวในวันนี้ทันที

“ทราบแล้วเจ้าค่ะ” หลี่เจียวพยักหน้าตอบ จากนั้นก็ยกชาขึ้นดื่ม เหมือนกับพูดคุยเรื่องฝนฟ้าอากาศทั่วไป

“เช่นนั้นพ่อขอถามเจ้า เหตุใดเจ้าถึงไม่คิดจะช่วยพูดให้ฮ่องเต้ทรงเข้าพระทัย ทำไมถึงไม่ช่วยคนในครอบครัว” ราชครูหลี่อยากจะควักหัวใจของบุตรสาวออกมาดูว่าเป็นสีอะไร เหตุใดนางถึงได้ใจดำมากถึงเพียงนี้

โทษเนรเทศออกจากเมืองหลวงนับว่าร้ายแรงแล้ว แต่ถูกสั่งให้ลบชื่อออกจากสกุลหลี่นั้นร้ายแรงยิ่งกว่า นั่นหมายความว่าพวกนางจะกลายเป็นคนเร่ร่อน แม้นตายก็ต้องนำไปฝังยังสุสานไร้ญาติ ไม่ได้รับอนุญาตให้ฝังที่เดียวกับศาลบรรพชน

“ท่านพ่อจะให้ข้ากล่าวความเท็จกับฮ่องเต้หรือเจ้าคะ ท่านคิดว่าคำพูดของข้ากับคำพูดขององค์ชายแปด ผู้ใดจะมีน้ำหนักมากกว่ากัน      อีกอย่างมีเพียงเขาผู้เดียวที่ปกป้องข้าจากความผิดครั้งนี้ หากข้าไม่ถูกกันออกมาเสียก่อน ก็คงถูกข้อหาสมรู้ร่วมคิดไปแล้ว ทั้งที่ข้าไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย มีแต่น้องรองที่มาขอความช่วยเหลือจากข้า” หลี่เจียวมองหน้าบิดาอย่างตัดพ้อ

“ข้ารู้ว่าท่านพ่อผูกพันกับน้องรองมาก แต่ท่านก็อย่าลืมว่าข้าก็เป็นบุตรสาวผู้หนึ่งของท่านเช่นเดียวกัน ไม่ใช่ว่าข้าไม่เคยถูกเนรเทศไปยังพื้นที่ห่างไกล ข้าย่อมทราบถึงความเจ็บปวดนั้น เพราะท่านแม่ข้าก็ถูกฝังเป็นศพไร้ญาติเช่นเดียวกัน ยิ่งไม่อยากให้ผู้ใดต้องรับโทษเช่นนั้นอีก ทว่าหลี่เจียวไร้ความสามารถ ไม่สามารถปกป้องคนผิดได้เจ้าค่ะ”

ราชครูหลี่มองหน้าบุตรสาวด้วยความรู้สึกผิด แท้จริงแล้วเขาแค่มองหาคนผิด เพื่อที่จะได้ระบายโทสะของตนเองเท่านั้น รู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหลี่เจียว

หากจางซื่อไม่เอาข่าวเรื่องตำหนักชินอ๋องส่งแม่สื่อมาสู่ขอทาบทาม หรือหากว่าพวกนางไม่ลอบแลกเปลี่ยนดวงแปดอักษร จนทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น

หรือหากจะย้อนไปตั้งแต่แรก พวกเขาไม่ควรให้ความหวังกับหลี่ถิง ว่าต่อไปในภายหน้านางจะได้แต่งงานกับองค์ชายแปด เรื่องราวทั้งหมดก็คงจะไม่บิดเบี้ยวถึงเพียงนี้

“เอาละ ในเมื่อเจ้าเองก็เจ็บปวดกับเรื่องที่เกิดขึ้น พ่อเองก็ไม่ควรคาดคั้นอะไรเจ้าอีก ถึงอย่างไรกษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ ถือว่าพวกนางทั้งสองมีวาสนาเพียงเท่านี้ก็แล้วกัน” ราชครูหลี่หลับตาลงช้า ๆ คล้ายกับคนคิดตกกับเรื่องนี้แล้ว

คงทำได้เพียงปล่อยวาง เวลานี้เรือนใหญ่ขาดทั้งฮูหยินใหญ่ และฮูหยินรอง หน้าที่ดูแลเรือนหลังจึงขาดคนรับช่วงต่อ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวขึ้นมาอีกรอบ คงต้องไปปรึกษากับมารดาว่าควรทำเช่นไรต่อไปดี

“ข้ามิได้เจ็บปวดกับเรื่องของพวกนางสองแม่ลูก แต่ข้าเจ็บปวดแทนท่านแม่ที่มีสามีเช่นท่าน ตอนที่ข้าและท่านแม่ถูกเนรเทศออกไป    ท่านเป็นเดือดเป็นร้อนเช่นนี้หรือไม่ ท่านไปอาละวาดกับจางซื่อหรือไม่     ว่าเหตุใดเรื่องถึงเป็นเช่นนี้ เคยมีสักเสี้ยวหรือไม่ ที่ท่านรักท่านแม่ของข้า หรือเพียงเพราะต้องการอาศัยบารมีของท่านตา เพื่อขึ้นมาเป็นคนโปรดของฮ่องเต้”

เพียะ ฝ่ามือใหญ่กระทบที่ใบหน้าเล็กเต็มแรง หลี่เจียวไม่ได้เตรียมการมาสำหรับเรื่องนี้ นางเองก็คาดไม่ถึงว่าบิดาจะกล้าลงมือกับนาง กลิ่นคาวเลือดคลุ้งเต็มมุมปาก ทว่ากลับไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด ตรงกันข้าม หลี่เจียวกลับแสยะยิ้มออกมา

“คงไม่มีวันนั้นสินะ เช่นนั้นข้าก็คิดถูกแล้วที่ไม่เสียใจเลยที่สอง   แม่ลูกนั่นถูกเนรเทศออกไป” นางมองหน้าบิดานิ่ง พร้อมทั้งบอกความรู้สึกของตนเองให้บิดาฟัง

“เจียวเจียว พ่อ” ราชครูหลี่มองหน้าบุตรสาว ซึ่งตอนนี้มุมปากของนางมีเลือดไหลออกมา มือข้างที่ใช้ตบหน้าบุตรสาวสั่นโดยไม่รู้ตัว

“คุมตัวไป กล้าทำร้ายพระชายา ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง” ฉินอี่สั่งเสียงเหี้ยม ตอนนี้นางไม่ต่างอะไรจากบุรุษ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม หากองค์ชายแปดรู้เรื่อง เงาหัวพวกนางคงไม่เหลืออยู่แน่

“ปล่อยเขาไป ส่งแขก” หลี่เจียวสั่งเสียงเย็น จากนั้นก็เดินเข้าห้อง ปิดประตูลงกลอนไม่ยอมให้ผู้ใดเข้ามาในห้องแม้กระทั่งฉินซิน

สาวใช้ต่างร้อนใจ เนื่องจากคุณหนูของพวกนางขังตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมออกมากินอะไรเลยตั้งแต่เช้า จนตอนนี้เวลาเย็นย่ำเข้าไปแล้ว บาดแผลก็ยังไม่ได้รับการทายา หากเป็นแผลเป็นขึ้นมาจะทำเช่นไร