คำขอร้องของผู้หญิงตัวกลมๆ (1)

ช่วงเช้าของวันตวิศาตื่นขึ้นมาไม่เห็นปีกุนนอนอยู่ด้านข้าง เหลือบดูมองนาฬิกาเห็นว่าเพิ่งเจ็ดโมงเช้าเท่านั้น

“เปี๊ยก แม่ครูกับพี่กุนไปไหน”

เดินลงมาจากหอนอนเห็นเด็กชายตัวอ้วนกำลังถือจอบวิ่งผ่านไปจึงร้องตะโกนถาม ฝีเท้าเบรกกะทันหันทำเอาหัวแทบคะมำ

“โธ่ พี่ตาลร้องเรียกซะเกือบทำฉันหน้าทิ่ม” เด็กชายตัวน้อยหันมาบ่นอุบ ตวิศาจึงยกมือขึ้นโบก

“เออ ๆ ขอโทษ”

“แม่ครูอยู่ในสวนผักกำลังเก็บผักมาทำมื้อเช้า ส่วนพี่กุนฉันตื่นมาก็ไม่เห็นแล้ว มีอะไรจะถามอีกไหมจ๊ะ ฉันจะได้เอาจอบไปให้แม่ครู”

“ไม่มีอะไรแล้ว จะไปไหนก็ไปเถอะ” โบกมือไล่แล้วล้วงโทรศัพท์ออกมากดโทรหาปีกุน

แต่กดโทรไปเท่าไรอีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับสายสักที ‘หายไปไหนของแก’เรียวคิ้วบางย่นเข้าหากันรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนขึ้นมาทันที

คนที่ตวิศาเป็นห่วงไม่ได้หายไปไหนเธอรีบตื่นขึ้นมาก่อนไก่โห่ ไม่สิ ต้องเรียกว่าไม่ได้ข่มตาหลับเลยทั้งคืนต่างหากเพื่อมาถึงที่ทำงานก่อนเวลาเริ่มงานตั้งสองชั่วโมง

เธอไม่ได้ขยันขนาดที่ว่ามาเข้างานก่อนเวลาหรอกแต่เธอต้องการมาพบกับธามวัฒน์เพื่อมาขอร้องเขาก็เท่านั้น

ลิฟต์เคลื่อนตัวมายังชั้นสูงสุดของห้างสรรพสินค้าชื่อดังย่านใจกลางเมือง ซึ่งเป็นชั้นออฟฟิศซึ่งมีไว้สำหรับให้ผู้บริหารและแผนกบริหารงานต่างๆ

เวลาห้างเปิดคือเวลาทำงานของพนักงานหน้าร้านภายในบริเวณห้างฯแต่เวลาทำงานของชั้นออฟฟิศจะเริ่มก่อนหนึ่งชั่วโมงซึ่งเป็นเวลาทั่วไปสำของมนุษย์เงินเดือน

ปีกุนสูดหายใจเข้าเต็มปอดเมื่อเสียงลิฟต์แจ้งเตือนว่าเธอมาถึงชั้นที่ต้องการแล้ว เธอรู้ว่าท่านประธานอยู่ชั้นนี้เพราะเคยขึ้นมาครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วและทำให้รู้ว่าผู้ชายที่เคยช่วยชีวิตเธอคือเจ้าของที่นี่

สายตาพนักงานหนุ่มหล่อสาวสวยต่างหันมาจับจ้องร่างอ้วน ดวงตากลมหลุบมองพื้นไม่กล้าสบตาผู้คนบนนี้ โดยปกติเธอก็ไม่มีความมั่นใจในรูปร่างอยู่แล้ว พอมาเกิดเรื่องนี้ขึ้นมากลายเป็นว่าความมั่นใจติดลบแถมยังทำให้เธอไม่กล้าพูดคุยกับคนอื่นเลย

“ไม่ทราบว่ามาติดต่อเรื่องอะไรเหรอครับ” ชายสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแล็คสีดำเดินเข้ามาสอบถามเมื่อเห็นว่าผู้มาเยือนมีท่าทีเก้ ๆ กัง ๆ

“ฉันมาพบท่านประธานค่ะ ไม่ทราบว่าท่านเข้ามาหรือยังคะ”

คิ้วเข้มของพนักงานหนุ่มย่นเข้าหากันเมื่อทราบจุดประสงค์ของผู้

มาเยือน “ท่านประธานเหรอครับ?”

“ใช่ค่ะ ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับท่าน ไม่ทราบว่าต้องไปทางไหนคะ”

พนักงานชายเหลือบตามองร่างอวบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้วยิ่งขมวดคิ้วมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก ดูจากยูนิฟอร์มของคนตรงหน้าแล้วก็เป็นเพียงแค่พนักงานขายธรรมดาเท่านั้นแล้วเหตุใดถึงกล้ามาขอพบท่านประธานเป็นการส่วนตัว

“นัดกับคุณเลขาฯ ไว้หรือเปล่าครับ”

“เปล่าค่ะ” ส่ายหน้ารัว

จะให้นัดได้อย่างไรแค่หน้าเธอคุณธามวัฒน์ยังไม่อยากจะมองเลย เขาเกลียดเธอยิ่งกว่าพวกสัตว์เลื้อยคลานเสียอีก แต่เธอก็มีเหตุจำเป็นที่จะต้องมาพบเขา

“ถ้าไม่ได้นัดไว้เกรงว่าจะเข้าพบไม่ได้ครับ”

“แล้วฉันต้องทำยังไงถึงจะพบท่านได้คะ ขอแบบด่วนที่สุดเลยค่ะ” ใบหน้าอวบอิ่มอ้อนวอน

“เออ...เรื่องนั้นต้องถามคุณบดินทร์แล้วครับ” พนักงานชายชี้ไปยังร่างสูงกำยำในชุดสูทสีดำ กำลังถือแฟ้มเดินมาทางนี้พอดี

ชายหนุ่มมองเห็นเจ้าของร่างอ้วนท้วนมาแต่ไกลแล้วจึงเดินเลยมา

ทางนี้ก่อนทั้งที่ห้องทำงานเจ้านายอยู่ลึกเข้าไปอีกฝั่ง

ปีกุนจำเขาได้เป็นอย่างดีเพราะเห็นติดสอยห้อยตามคุณธามวัฒน์แทบจะตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ยามนี้เธอทิ้งความอายทั้งหมดทิ้งไปแล้วถลาเข้าไปคว้าข้อมือใหญ่

“คุณช่วยพาฉันไปพบคุณธามวัฒน์หน่อยได้ไหมคะ ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเขาค่ะ” เธอบอกเสียงเว้าวอน

บดินทร์พอจะเดาออกว่าเธอมาหาเจ้านายเขาเรื่องอะไรจึงเกิดความสงสารและใจอ่อนขึ้นมา

“เชิญคุณปีกุนทางนี้ครับ”

บดินทร์ผายมือไปอีกฝั่งแล้วเป็นฝ่ายเดินนำหน้า พนักงานฝ่ายบริหารต่างรีบหันมองหน้ากันด้วยความใคร่อยากรู้ การนินทากาเลเป็นเรื่องปกติของมนุษย์พอคล้อยหลังทั้งคู่เดินไปทั้งหมดก็รีบสุมหัวคุยกันทันที

“คุณรอผมอยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวผมเข้าไปแจ้งคุณธามให้ว่าคุณมาขอพบ”

ปีกุนรีบพยักหน้างึกๆ บดินทร์หันกลับไปเคาะประตูห้องทำงาน ได้ยินเสียงเอ่ยอนุญาตเขาก็รีบเข้าไปด้านในทันที

เวลาผ่านไปไม่นานบดินทร์ก็กลับออกมาด้วยสีหน้าลำบากใจซึ่งเธอก็พอจะเดาออกว่าคำตอบเป็นอย่างไรจึงชิงพูดขึ้นเองเสียก่อน

“คุณธามไม่ให้ฉันเข้าพบใช่ไหมคะ” บดินทร์พยักหน้ารับ

“ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยไปบอกเขาหน่อยนะคะ ว่าฉันจะนั่งคุกเข่าอยู่

ตรงนี้จนกว่าเขาจะยอมให้ฉันเข้าพบ”เธอเดินไปชิดผนังแล้วย่อตัวนั่งคุกเข่าก้มหน้า

แม้ว่าบดินทร์จะห้ามอย่างไรเธอก็ไม่ฟังเขาจึงต้องเดินกลับเข้าไปบอกคนเป็นเจ้านายด้วยความอ่อนใจ

“คุกเข่าอยู่หน้าห้องอย่างนั้นเหรอ” ย่นคิ้วเข้มเข้าหากันกระตุกยิ้มปาก

“ผู้หญิงคนนั้นคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกหนังจีนหรือไง ดี! ปล่อยให้นั่งอยู่อย่างงั้นแหละ ส่วนนายมีอะไรไปทำก็ไปเถอะ” โบกมือไล่ก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อ

บดินทร์ยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่พอเห็นสายตาพิฆาตเงยขึ้นมามองอีกครั้ง ไม่รอช้าค่อมศีรษะให้แล้วก็เดินออกจากห้องไป

คล้อยหลังเลขาฯ คนสนิทมือหนาก็คว้าไปยังสมาร์ตโฟนเครื่องสวยขึ้นมาเปิดดูกล้องวงจรปิดดูผ่านมือถือ เขาเห็นปีกุนนั่งอยู่ในท่าคุกเข่าอย่างที่บดินทร์บอกจริงด้วย

มองไปมองมาก็เหมือนมีคนเอาโอ่งมังกรมาตั้งไว้เหมือนกันนะเนี่ย...