คำขอร้องของผู้หญิงตัวกลม ๆ(2)

นภัสะเง้อคอมองเข้าไปในรั้วของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าบ้านเติมรักเพื่อมองหาว่าพอจะมีใครให้ถามบ้างแล้วมันก็เป็นจังหวะดีเหลือเกินที่เจ้าเปี๊ยกเดินถือไม้กวาดผ่านมาทางนี้พอดี

“หนู หยุดก่อน” กวักมือเรียกไว ๆ

เปี๊ยกมองซ้ายมองขวาว่าใครเป็นคนเรียกพอเห็นผู้หญิงมีอายุคนหนึ่งตะโกนอยู่นอกรั้ว เด็กน้อยจึงรีบทิ้งไม้กวาดไปหาพร้อมกับยกมือไหว้อย่างนอบน้อม

“นี่ ใช่บ้านเด็กกำพร้าเติมรักไหมจ๊ะ”

“ใช่ครับ คุณป้ามาหาใครเหรอครับ”

เจ้าเปี๊ยกยังคงไม่กล้าเปิดประตูให้เพราะแม่ครูบอกว่าหากมีคนนอกมาอย่าเปิดประตูสุ่มสี่สุ่มห้าเพราะเราไม่รู้ว่าใครประสงค์ดีหรือประสงค์ร้าย

“ที่นี่ใช้สถานเลี้ยงเด็กที่หนูกุนเติบโตมาหรือเปล่าจ๊ะ”

ยกมือป้องแดดกลางวันซึ่งตกลงมากระทบหน้าจนเม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามไรผม

“พี่กุน? คุณป้าหมายถึงพี่ปีกุนเหรอครับ”

“ใช่จ้ะ ๆ”

“ถ้าอย่างนั้นรอตรงนี้แป๊บหนึ่งได้ไหมครับ ผมจะไปเรียกแม่ครูให้”

ยังไม่ทันจะอ้าปากพูดเลยเจ้าเด็กอ้วนก็วิ่งปรูดไปโน่นแล้ว

เวลาไม่นานหญิงสูงวัยซึ่งน่าจะอายุใกล้เคียงตัวเองก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาแล้วเปิดประตูให้ แม่ครูรำไพจำได้ว่าเธอเป็นคุณหญิงที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงอยู่บ้างเพราะชอบบริจาคและอุปถัมภ์บ้านเด็กอ่อนหรือว่าสถานกำพร้าอยู่ออกบ่อยครั้ง

“เชิญเข้ามานั่งก่อนค่ะ วันนี้ร้อนหน่อยนะคะพอดีว่าเจ้าหน้าที่เพิ่งมายกแปลงหม้อไฟไปเมื่อวาน”

แม่ครูตอบด้วยรอยยิ้มโดยดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยทั้งที่การไม่มีไฟฟ้าใช้ในยุคสมัยแบบนี้ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่เลยก็ว่าได้

“ยกหม้อแปลงไป!”

นภัสอุทานออกมาเสียงดังแล้วถามต่อ “หมายความว่าที่นี่ก็ไม่มีไฟฟ้าใช้เลยใช่ไหมคะ”

“ใช่ค่ะ ตอนนี้ฉันกับเจ้ากุนแล้วก็เจ้าตาลกำลังช่วยกันหาทางออกอยู่ค่ะ”

วางแก้วน้ำเปล่าลงเสิร์ฟให้กับผู้มาเยือนก่อนะย่อตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม สีหน้ามีรอยยิ้มเมื่อครู่อ่อนลงแปรเปลี่ยนเป็นกังวลเล็กน้อย

“พอจะเล่าได้ไหมคะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

แม่ครูรำไพลังเลใจอยู่ครู่หนึ่งไม่รู้ว่าสมควรจะเล่าดีไหมเพราะส่วนหนึ่งมันก็ถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของปีกุนกับคุณธามวัฒน์เหมือนกัน แต่พอนภัสเอื้อมมือมาแตะแล้วบอกว่าหากมีเรื่องที่เธอจะช่วยได้เธอก็จะช่วย...

“เย็นแล้วนะครับ คุณปีกุนยังนั่งอยู่ที่เดิมเลยแถมยังไม่ได้กินข้าวกินน้ำสักคำ”

บดินทร์ยื่นมือไปรับแฟ้มจากคนเป็นเจ้านายที่เพิ่งเสร็จแล้วมาแนบไว้กับอก ซึ่งวันนี้ทั้งวันไม่ใช่แค่ปีกุนหรอกที่ไม่ได้ออกไปไหนหรือกินอะไรคนตรงหน้าเขาก็เช่นกันเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน ข้าวปลาอาหารยังคงวางอยู่ตำแหน่งเดิมไม่มีร่องรอยแตะต้องแม้แต่น้อย

“แล้วยังไง” เขาตอบเย็นชาโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร

“คุณธามไม่สงสารเธอหน่อยเหรอครับ”

ปัง! แฟ้มงานถูกปิดลงอย่างแรง ใบหน้าหล่อไม่พอใจกับคำพูดนั้นอย่างแรง สงสารอย่างนั้นเหรอ แล้วผู้หญิงคนนั้นไม่คิดสงสารเขาบ้างเหรอที่ต้องสูญเสียทั้งเมียทั้งลูก

“ได้เวลาเลิกงานแล้ว นายจะไปไหนก็ไปฉันไม่อยากเห็นหน้า พูดจาไม่เข้าหูอารมณ์เสีย”

“ครับ” ค่อมศีรษะเล็กน้อยกำลังจะหันหลังกลับแต่ก็หยุดแล้วหันกลับมาใหม่

“แล้วคุณธามจะปล่อยคุณปีกุนไว้อย่างนั้นเหรอครับ”

ช้อนตามองลูกน้อง “บดินทร์”

“ครับ” เอียงคอเล็กน้อยเพื่อรอฟังว่าเจ้านายจะพูดหรือสั่งอะไร

“อยากถูกไล่ออกใช่ไหม”

“เปล่าครับ” ตอบเสร็จก็รีบเดินออกจากห้องทันที พลางมองร่างอวบใบหน้าซีดเซียวด้วยความสงสารจับใจ

บดินทร์กลับไปร่วมชั่วโมงแล้วท้องฟ้าสว่างก่อนหน้าเคลื่อนปกคลุมด้วยความมืดมิด ธามวัฒน์ขยับตัวลุกขึ้นบิดแขนและลำคอด้วยท่าทาง

เหนื่อยล้าและเกียจคร้าน

“กลับไปหรือยังนะ”

เขาเอื้อมมือไปหยิบมือถือเปิดกล้องวงจรปิดดูอีกครั้ง แล้วต้องย่นคิ้วว่าเธอยังนั่งอยู่ที่เดิม เขาไม่คิดเลยว่าปีกุนจะมีความอดทนได้มากขนาดนี้ ก็ดีทรมานตัวเองเยอะ ๆ อยู่กับความผิดและตราบาปแบบนี้ไปให้ตลอด

ปิดอุปกรณ์การทำงานทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหันไปสวมเสื้อสูทสีดำแล้วเปิดประตูห้องทำงาน เสียงก๊อกแก๊กของประตูทำให้ปีกุนรีบเงยหน้าขึ้นมอง ร่างสูงโปร่งก้าวผ่านหน้าเธอไปโดยไม่แยแส

“คุณธามคะ” เธอพยายามเรียกเขา

ร่างอวบอ้วนลุกพรวดพลาดขึ้นแล้วก็ล้มลง “โอ้ย!”

ความเจ็บแปลบวิ่งไปทั่วเบื้องล่าง เพราะนั่งอยู่ท่านั้นตั้งแต่เช้าแน่นอนว่าตะคริวและเหน็บชาต้องเกาะกินเป็นธรรมดา แต่เธอไม่มีเวลาเจ็บปวดกับร่างกายตัวเองแล้ว

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันรีบลุกขึ้นเดินตามหลังเขาไป บริเวณนั้น

มืดมิดหมดแล้วเพราะพนักงานเลิกงานไปตั้งแต่ห้าโมงเย็น

ปีกุนเดินตามมาทันธามวัฒน์ที่ลานจอดรถเธอวิ่งไปดักหน้า แขนอวบกางออกเพื่อไม่ให้เขาเดินหนีได้อีก มันไม่ได้ผลกับคนเย็นชาอย่างเขาชายหนุ่มปัดแขนนั้นออกแล้วเดินกระแทกไหล่เธอผ่านไปเหมือนเดิม

“ที่คุณยกเลิกความช่วยเหลือบ้านเติมรักเป็นเพราะฉันใช่ไหม”

ขายาวชะงักลงแล้วหันกลับไปช้า ๆ สีหน้าและแววตาราวกับเสือหิวเหยื่อที่พร้อมกระโจนเข้าขย้ำแต่ไม่ได้เหยื่อตัวนี้เขาไม่ได้อยากกินแค่อยากฉีกร่างนั้นทิ้งให้อีกามาแร้งทึ้งเสียจริง

“ใช่ ฉันจะทำทุกอย่างให้เธอเจ็บปวดไปจนตาย”

“แต่ฉันขอร้อง อย่าทำแบบนี้เลยเด็ก ๆ พวกนั้นไม่รู้เรื่องอะไรด้วย

ถ้าเกลียดฉัน โกรธฉันก็มาลงที่ฉัน ขอร้องล่ะ อย่าทำอย่างนั้นกับแม่ครูและเด็ก ๆ เลยนะ”

เธอเดินเข้าไปเกาะแขนอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา สีหน้าเฉยเมยไร้ความรู้สึกดวงตานั้นเย็นชาราวกับน้ำแข็ง สะบัดแขนทิ้งแบบไร้เยื่อใย

“ให้ชีวิตเธอกับฉันได้ไหม แลกมันกับอรกมลและลูกหรือไม่...”

ริมฝีปากหนาได้รูปยกยิ้มมุมปากหนึ่งข้าง ใบหน้าหล่อเหล่านั้นดูมี

เสศนัย เอ่ยประโยคชวนตกตะลึงอยู่ไม่น้อย

“เอาตัวเธอเข้าแลกสิ ฉันถึงจะยอมกลับไปช่วยเหลือบ้านเติมรัก”

ดวงตากลมโตเบิกขึ้นมันไม่ต่างอะไรกับการที่เขาบอกเธอว่าให้เอาร่างกายเข้าแลกเพื่อความอยู่รอดของคนอื่น ง่าย ๆ เลยคือเขากำลังดูถูกเธออยู่นั้นเอง

ธามวัฒน์เห็นสีหน้าหม่นหมองนั้นแล้วได้แต่แค่นหัวเราะออกมาเพราะเขารู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้ไม่กล้าเลือกอะไรสักอย่างหรอก ชายหนุ่มหันหลังกลับกำลังจะเปิดประตูรถก้าวเข้าไปนั่งปีกุนรีบคว้าแขนเอาไว้

พื้นที่บริเวณนั้นหมุนเคว้งไปมาเธอพยายามสะบัดหัวไล่ภาพมัวตรงหน้าทว่ามันก็ไม่ได้ผลเมื่อทุกอย่างดับวูบลงเหมือนมีใครเอื้อมมากดปิดปุ่มสวิตซ์ไฟ

“ปีกุน!”

ธามวัฒน์รับร่างอวบเอาไว้ได้ทันก่อนที่ศีรษะจะล้มลงไปฟาดพื้น เขาพยายามเขย่าตัวเธอแรง ๆ เพื่อเรียกสติ ใบหน้าซีดเซียวจนไร้สีเลือด ทำให้ชายหนุ่มนึกถึงคำพูดของบดินทร์ว่าเธอไม่ได้กินข้าวกินน้ำเลยทั้งวันก็เลยเข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้เป็นลมเป็นแล้ง

ในเมื่อเขย่าเรียกแล้วไม่ได้ยินและเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะพายัยตัวกลมนี้ไปส่งที่ไหนจึงตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นรถแล้วพากลับคอนโดฯ ด้วยเสียเลย...