บทที่ 11 : ช่อดอกไม้ปริศนา

ที่งานสัมมนาของสมาคมธุรกิจส่งออก

            ปวริศาและปรียาพรเป็นตัวแทนของบริษัทมาร่วมฟังงานสัมมนา ซึ่งงานนี้ผู้ที่มาร่วมงานก็มีทั้งผู้ประกอบการรายใหญ่ รายย่อย ทั้งคนที่เป็นเจ้าของกิจการเอง หรือไม่ก็ตัวแทนฝ่ายขายอย่างปวริศาและปรียาพร

            “คนเยอะมากเลย แต่ละคนที่มาดูทรงแล้วเป็นผู้บริหารหรือเจ้าของกิจการทั้งนั้น แป้งว่าเราสองคนมาผิดงานไหมเนี่ย”

            ปรียาพรมองบรรยากาศการลงทะเบียนก่อนเข้างานแล้วหันคุยกับเพื่อนตน

            “นั่นสิ งานนี้คนเป็นบอสหรือไม่ก็พี่ศศิเนอะ”

            สองสาวลงทะเบียนเสร็จเดินเข้างาน แล้วก็มีคนเสียงใครบางคนเดินเข้ามาทัก ทำให้ทั้งคู่ต้องหันไปมอง ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้ม คิ้วหนา ผมดำ ผิวขาวราวกับหนุ่มอาหรับเดินเข้ามาทักแล้วยิ้มให้หญิงสาว

            “สวัสดีครับ”

            ปรียาพรยิ้มหวานให้ในขณะที่ปวริศามองหน้าชายแปลกหน้าแล้วครุ่นคิดในใจว่าหน้าแบบนี้ คุ้นจัง แต่เธอก็ไม่ต้องสงสัยนาน เมื่อชายแปลกหน้ายื่นนามบัตรมาให้

            “ผมแพทริกครับ เราเคยเจอกันครั้งก่อน แต่ยังไม่ได้มีโอกาสได้แลกนามบัตรกัน คุณออกไปเสียก่อน”

            ปรียาพรยิ้มเจื่อนลงเมื่อรู้ว่าชายแปลกหน้าที่ทักมานั้น ไม่ได้ทักเธอ แต่ทักเพื่อนของเธอแทน ส่วนปวริศาเหมือนจะเริ่มจำได้ก็ยิ้มอ่อนออกมา ยื่นมือไปรับนามบัตรแล้วหยิบนามบัตรของตนส่งให้

            “ค่ะ คุณแพทริก ดิฉันปวริศาค่ะ วันนั้นต้องขอโทษด้วยนะคะ”

            “ไม่เป็นไรครับ อ่อ.. มาด้วยกันหรือเปล่าครับ ผมแพทริกนะครับ”

            แพทริกหันไปทักทายปรียาพรที่ยืนข้างปวริศาพร้อมยื่นนามบัตรให้

            “สวัสดีค่ะ ปรียาพรค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณแพทริก”

            แพทริกยิ้มรับแล้วหันไปคุยกับปวริศาต่อ

            “มีที่นั่งหรือยังครับ ถ้ายังไปนั่งตรงนั้นกับผมนะครับ”

            แพทริกเดินนำสองสาวพาไปนั่งกับตน ชวนพูดคุยไม่หยุด ก็ได้รู้ว่าทั้งคู่ทำงานเป็นฝ่ายขายที่บริษัทเดียวกัน อยู่ในอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์ที่มีส่งออกไปมากมายหลายประเทศ เขาจึงแสดงท่าทีสนใจในธุรกิจขึ้นมาทันที

            “ผมนี่โชคดีจังที่ได้รู้จักคุณแป้งกับคุณหม่อน ผมกำลังมีโปรเจคเกี่ยวกับงานอิเล็กทรอนิกส์พอดี เดี๋ยวคงได้มีไปพูดคุยกับคุณแป้งและคุณหม่อนบ่อยๆ นะครับ”

            “ด้วยความยินดีค่ะ”

            “ผมขอตัวเตรียมขึ้นพูดก่อนนะครับ”

            “ค่ะ”

            แพทริกเดินแยกตัวไปเตรียมตัวขึ้นเวทีสัมมนา ก่อนขึ้นเวทีเขาก็หันมายิ้มทักทายสองสาวอีกครั้ง

            “เอ่อ.. แป้งเธอรู้จักคุณแพทริกมานานแล้วหรือยัง”

            ปวริศาหันหน้าไปมองปรียาพรเพื่อนร่วมงานของเธอ ส่ายหัวเบาๆ

            “ก็เคยเจอกันแป๊บนึงในงานที่ไปกับบอสครั้งก่อนนะ แต่ก็ไม่ได้คุยกัน”

            “เหรอ แปลกจังวันนี้ดูเขาตั้งใจมาทักเธอเลยนะ แปลว่าเขาจำเธอได้ เขาต้องสนใจเธอแน่ๆ เลย ฉันละอิจฉาเธอจัง มีแต่คนมาสนใจ ฉันละไม่มีใครมาสนใจสักคน”

            “เดี๋ยวก็มีใบหม่อน แต่กับคุณแพทริกฉันก็ไม่ได้อะไรกับเขานะ ก็คุยไว้เผื่อเขามีงานให้เราไง”

ที่ออฟฟิศชั้นสิบห้า          

            ในระหว่างที่กำลังทุกคนกำลังทำงานอยากขะมักเขม้น ก็มีเสียงกรี๊ดกร๊าดมาจากทางหน้าออฟฟิศ

            “สวัสดีครับ ผมมาส่งดอกไม้ให้คุณปวริศาครับ”

            เสียงชายหนุ่มแจ้งโอเปอร์เตอร์ของออฟฟิศ

            “สักครู่นะคะ เดี๋ยวแจ้งให้ค่ะ”

กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์โต๊ะของปวริศาดังขึ้น

            “พี่แป้งคะ มีคนมาส่งของค่ะ”

            “เอ.. ส่งของให้พี่แป้งหรือคะ พี่ไม่ได้สั่งอะไรนี่นะ”

            “แต่เขาบอกชื่อพี่ถูกต้องเป๊ะเลยนะคะ”

“โอเค..เดี๋ยวพี่ออกไปดูค่ะ”

            ปวริศาทำหน้างง แล้วเดินไปที่โอเปอร์เรเตอร์ พอไปถึงก็เห็นหนุ่มน้อยถือช่อดอกไม้ยืนยิ้มอยู่

            “สวัสดีครับคุณปวริศาใช่ไหมครับ”

            “เอ่อ...ใช่ค่ะ แต่พี่ไม่ได้สั่งดอกไม้นะคะ”

            “มีคนสั่งให้นำมาส่งให้คุณปวริศาครับ รบกวนช่วยเซ็นรับตรงนี้ให้ผมด้วยครับ แล้วผมขออนุญาตถ่ายรูปเพื่อปิดจ๊อบงานได้ไหมครับ”

            ปวริศาพยักหน้าแบบงง งง แล้วยืนนิ่งให้หนุ่มน้อยถ่ายรูป แล้วเซ็นรับของ แล้วเดินเข้าไปที่โต๊ะทำงาน พอไปถึงก็สร้างความฮือฮากับเพื่อนร่วมงานเป็นการใหญ่

            “ว้าว... ดอกไม้สวยจังใครให้มาหรือแป้ง”

            ปวริศาส่ายหัว

            “ไม่รู้อ่ะวีณา”

            “เพื่อนเราสเน่ห์แรงใหญ่แล้ว เอ๊ะ... หรือว่าของวิษณุ”

            ปรียาพรเดินมาสมทบ มาเมียงมองดูช่อดอกไม้

            “ไม่น่าใช่วิษณุหรอก วิษณุไม่ได้มีเทสต์แบบนี้”

            ปวีณาหยิบช่อดอกไม้มาดูแล้วก็เห็นการ์ดใบเล็กติดที่ช่อดอกไม้อยู่จึงหยิบขึ้นมาอ่าน

            “แป้งมีการ์ดติดมาด้วย มาเดี๋ยวฉันอ่านเลยนะ”

            ปวริศาพยักหน้าอนุญาต

“สำหรับคุณแป้ง ลงชื่อแพทริก ... อร๊ายยย เขาไม่ได้ส่งผิดตัวนะเธอ เขาลงชื่อเธอด้วย ว่าแต่ว่า ใครเหรอ แพทริกเนี่ย”

ปรียาพรรำพึง “คุณแพทริก”

“ใครอ่ะแป้ง คุณแพทริก ดูจากชื่อก็หล่อแล้ว เธอที่ปังไม่ไหวจริงๆ”

ระหว่างที่สาวๆ กำลังฮือฮากับดอกไม้และการ์ดปริศนา โทรศัพท์ของปวริศาที่วางอยู่ก็มีสายโทรเข้ามา ซึ่งเป็นเบอร์แปลกที่เธอไม่ได้เมมชื่อไว้ ปวริศามองนิ่งอยู่พักว่าจะรับดีไหม เนื่องจากช่วงนี้พอมีเบอร์แปลกโทรเข้ามารับสายทีไรก็ไม่พ้นเบอร์ขายประกันหรือไม่ก็มิจฉาชีพ

“รับสิแป้งอาจจะเป็นคุณแพทริกเจ้าของดอกไม้ก็ได้”

ปวริศาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายท่ามกลางกองเชียร์ที่คอยลุ้นอย่างปรียาพรและปวีณา

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับคุณแป้ง ผมแพทริกนะครับ”

“อ๋อค่ะ คุณแพทริก”

ปวีณาที่ยืนเป็นกองเชียร์อยู่ข้างๆ พอได้ยินว่าคนที่โทรมาชื่อ “แพทริก” ชื่อเดียวกับในการ์ดที่ติดมากับช่อดอกไม้ก็ตื่นเต้นดีใจ ส่วนปรียาพรได้แต่ทำหน้านิ่งเรียบเฉย

“คุณแป้งได้รับดอกไม้ของผมแล้วใช่ไหมครับ ชอบไหมครับ”

            “ได้รับแล้วค่ะ แต่คุณแพทริกส่งมาทำไมหรือคะ”

“นั่นสิ ผมก็งงเหมือนกัน รู้แต่ว่าอยากมอบดอกไม้สวยๆ นี้ให้ไปอยู่กับคนสวยแบบคุณแป้งครับ”

ปวริศามองหน้าเพื่อนทั้งสองแล้วก็พบว่ามีคนเริ่มเข้ามาให้ความสนใจกับช่อดอกไม้ช่อนี้มากขึ้น สังเกตุจากเพื่อนต่างแผนกที่มามุงดูและให้ความสนใจกับเธอ

“เอ่อ..ขอบคุณค่ะ”

“ผมคาดเดาว่าตอนนี้คงมีคนมารุมที่โต๊ะคุณหลายคนแน่เลย เอาไว้ผมโทรมาหาคุณหลังเลิกงานดีกว่านะครับ ฝากเมมเบอร์นี้ไว้ด้วยนะครับ แล้วอย่าบล็อกไลน์ผมนะ แล้วผมจะติดต่อมาอีกที สวัสดีครับ”

“ค่ะ”

ปวริศาวางโทรศัพท์ลง มองดูปวีณาที่ทำหน้าสนใจดวงตาเป็นประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ยังไง ยังไงยายแป้ง เขาคือใคร คุณแพทริกอ่ะ คุยกันมานานหรือยัง ฮึ นี่มีคนจะมาอุ้มเพื่อนฉันลงจากคานแล้วหรือนี่”

“บ้าน่ะ วีณา มันไม่มีอะไร”

“ไม่มีอะไรได้อย่างไร อยู่อยู่ก็มีหนุ่มส่งดอกไม้เข้ามา เล่ามาเลยค่ะคุณเพื่อนขา”

“คุณแพทริกเราพึ่งเจอกันก็งานที่แป้งไปสัมมนากับใบหม่อนเมื่อสัปดาห์ก่อนไง ซึ่งก็ได้แลกนามบัตรกันไว้ ก็ปกติปะ”

“ไม่ มันไม่ปกติแป้ง เพราะเธอไปสัมมนากับยายหม่อนสองคน แต่เขาส่งดอกไม้มาให้เธอคนเดียว แปลว่าเขาสนใจเธอนะสาว ส่งดอกไม้เสร็จปุ๊บก็โทรมาแสดงตัวปั๊บ โคตรโรแมนติกเลย เอ่อนี่ยายหม่อน คุณแพทริกเขาหล่อมากไหม”

 ปรียาพรหม่อนที่ยืนเงียบได้แต่พยักหน้า

“นี่แป้งเธอบอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ว่าเธอไปมูเตลูที่ไหนมา หรือเธอมีของดีอะไรบอกฉันบ้างสิ ทำไมเธอถึงได้ฮ็อตขนาดนี้”

“ไม่มีอะไรหรอก ไปทำงานกันต่อเถอะ”

“สวัสดีค่ะบอส”

            ปวีณายิ้มหวานให้กับบอสหนุ่มที่เดินเข้ามาในออฟฟิศ เจฟฟ์พยักหน้ารับแล้วก็สะดุดกับช่อดอกไม้บนโต๊ะของปวริศา หางคิ้วเขาขยับขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“วันนี้มีอะไรดีหรือครับมีช่อดอกไม้กันด้วย”

ปกติเขาเป็นที่ไม่ค่อยได้สนใจเรื่องอะไรหยุมหยิมแบบนี้ แต่นี่เพราะเป็นปวริศาเขาเลยให้ความสนใจเป็นพิเศษ

“อ๋อ.. บอสคะ มีคนส่งดอกไม้มาให้ยายแป้งค่ะ”

            ปวริศารีบสะกิดปวีณาแต่ก็ไม่ทันเพราะความช่างเจื้อยแจ้วช่างเจรจาของเธอ

            “มีคนส่งดอกไม้ให้คุณแป้ง หนุ่มไอทีหรือครับ”

            “ไม่ใช่ค่ะบอส”

            เจฟฟ์ทำหน้างง นอกจากหนุ่มไอทีหน้าตี๋แล้วปวริศายังมีคนซุกซ่อนไว้อีกหรือ

            “เขาชื่อแพทริกค่ะ เห็นว่าไปเจอกันที่งานสัมมนาสัปดาห์ที่แล้วค่ะ”

            เจฟฟ์ทำหน้าตึงขึ้นทันที แล้วจ้องหน้าคนที่นั่งที่โต๊ะที่ตอนนี้ทำสีหน้าไม่ถูก

            “ชื่อแพทริกหรือ”