บทที่ 12 : ลูกค้าวีไอพี  

หลายวันมานี้ดอกไม้หลากหลายสไตล์จากร้านดังต่างๆ ถูกส่งมาให้ปวริศาทุกวัน ทำให้เป็นที่ฮือฮาพูดถึงกันอย่างมากในออฟฟิศชั้นที่สิบห้า ทุกคนมีความอยากรู้อยากเห็นหน้าตาเจ้าของดอกไม้เพราะดูทรงแล้วน่าจะเป็นสายเปย์ตัวพ่อมือหนักเสียด้วยสิ

“เป็นอะไรวิษณุหน้าตาไม่หล่ออยู่แล้วยังทำหน้างอเป็นตูดลิงอีก”

ปวีนาทักเมื่อเห็นวิษณุเอาแต่ทำหน้างอ เขี่ยข้าวในจานไปมาไม่ยอมกินสักที

“ใช่สิเรามันไม่ใช่คนหล่อ ไม่ใช่คนรวย ไม่มีเงินมาเปย์สาวใครเขาจะมามองจะมาสนใจล่ะ”

            วิษณุตัดพ้อ

“คนมองอาจจะมีแต่นายไม่เห็นเองหรือเปล่าวิษณุ”

ปรียาพรพูดหน้านิ่งพร้อมตักข้าวใส่ปาก

“นี่ใบหม่อนกำลังจะบอกเราว่าหม่อนมองเราอยู่หรือ”

ปรียาพรนิ่งเงียบไม่ได้ตอบโต้อะไรแล้วกินข้าวไปเรื่อยๆ

“นี่ไง เห็นไหมใบหม่อนยังไม่มองเราเลยใครจะมองเราล่ะ”

ปวริศาเห็นอาการคนงอนก็ถามไปบ้าง

“เป็นอะไรคะคุณวิษณุวันนี้กับข้าวป้าติ๋มไม่อร่อยหรือคะเขี่ยเล่นอยู่นั่นแหละ เอาแต่พูดไม่ยอมกินเดี๋ยวบ่ายนี้ก็ไม่มีแรงหรอกนะ”

วิษณุทำเป็นไม่สนใจในคำพูดของปวริศา ตักเข้าปากไปหนึ่งคำแล้วก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจว่า

“ไอ้เรามันก็แค่พนักงานไอทีตัวเล็กตัวน้อย เงินเดือนก็จิ๊บจ้อยจะมีปัญญาหาอะไรไปเปย์สาวล่ะ เป็นแบบนี้ถึงจีบใครก็ไม่ติดสักที”

“นี่นายจะโอดครวญอีกนานไหม น่ารำคาญจริง”

ปวีณาพูดโพล่งมาบ้าง วิษณุก็ทำหน้างอไม่พูดไม่จานั่งกินข้าว ปวริศาทำการรวบช้อนแล้วก็นั่งมองหน้าวิษณุ

“ฟังนะทุกคนเรื่องดอกไม้เนี่ยมันไม่มีอะไรจริงๆ แป้งไม่ได้รู้เรื่องนี้เลย แป้งกับคุณแพทริกอ่ะเจอกันแค่ครั้งเดียวไม่สิสองครั้งเอง ตอนที่เจอกันครั้งแรกอ่ะแป้งจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ ครั้งที่สองก็มาเจอพร้อมกับใบหม่อนวันที่ไปสัมมนา แล้วทุกอย่างก็เป็นอย่างที่ทุกคนเห็นเขาส่งมาเองแล้วให้แป้งทำยังไง เลิกงอแงได้แล้ววิษณุ ถ้าไม่เลิกงอแง ก็แยกย้าย”

“เดี๋ยวสิแป้ง นุขอโทษ”

“อ้อ แล้วถ้าเราจะชอบใครมันก็ไม่ได้เกี่ยวว่าเขาจะเปย์เรามากแค่ไหนมันอยู่ที่ว่าถ้าเราชอบก็คือชอบ ถ้าใช่ก็คือใช่ แต่ถ้าไม่ใช่พยายามยังไงมันก็ไม่ใช่เข้าใจนะ แล้วก็เลิกทำตัวงอแงเป็นเด็กได้แล้วมันไม่น่ารักรู้ไหม”

“ไม่งอแงแล้ว แป้งอย่าโกรธนุสิ”

“ดุเป็นแม่ดุลูกเลยนะยายแป้ง สมน้ำหน้าวิษณุที่ฉันบอกให้หยุดไม่หยุดเป็นไงล่ะ โดนแม่ดุเลย ซวยแล้วไง ปกติแม่แป้งเคยดุใครที่ไหน ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

“วีณาอย่าทับถมเพื่อนได้เปล่าล่ะ”

“เอ.. แป้งเธอไปว่าวิษณุงอแงเป็นเด็กไม่น่ารัก ได้ข่าวมาว่าเธอก็เคยกินเด็กมาก่อนไม่ใช่หรือ”

ปรียาพรพูดแล้วอมยิ้ม ส่วนปวริศาได้ยินเช่นนั้นก็หน้าสลดหดเหลือสองนิ้ว จนปวีณาตีแขนปรียาพรไปหนึ่งที ซึ่งเพื่อนๆ ในกลุ่มก็พอจะรู้สาเหตุที่ปวริศาไม่ยอมมีใครก็เพราะน่าจะมีอดีตเรื่องความรักที่ไม่ดี ที่สำคัญคนรักเก่าของปวริศาน่าจะเด็กกว่า

“เอ่อ.. เราพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าแป้ง เงียบเชียว มีอะไรไม่สบายใจก็เล่าให้พวกเราฟังได้นะ”

“ไม่มีอะไรหรอก ไปกินกันเสร็จแล้ว แยกย้ายดีกว่า”

            ปวริศาเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ ไม่นานก็มีเสียงข้อความจากแอบพลิเคชั่นสีเขียวก็ดังขึ้น

ตึ๊ง ตึ๊ง

            ปวริศามองข้อความที่เด้งขึ้นโชว์ขึ้นมา ตอนแรกก็คิดไว้ว่าจะไม่กดเข้าไปอ่าน เพราะไม่อยากสานความสัมพันธ์หรือให้ความหวังอีกฝ่าย แต่พอเห็นข้อความว่าฝั่งนั้นมีงานโปรเจคใหม่จึงตัดสินใจเปิดอ่าน

แพทริก : สวัสดีครับคุณแป้ง ผมมีโปรเจคใหม่อยากให้คุณแป้งช่วยพิจารณาคุณแป้งพอมีเวลาคุยกับผมไหมครับ

ปวริศา : ได้ค่ะ คุณแพทริกส่งข้อมูลมาทางเมล์ให้แป้งก่อนได้เลยค่ะ เดี๋ยวแป้งดูให้

แพทริก : งานนี้เป็นงานใหม่ ข้อมูลยังไม่สามารถเปิดเผยได้ครับ

ปวริศา : อ้าวแล้วแบบนี้แป้งจะทำราคาให้ได้อย่างไรละคะ

แพทริก : แต่ผมสามารถเอามาอธิบายให้คุณแป้งทราบได้ก่อน วันนี้คุณแป้งพอมีเวลาบ้างไหมครับ

ปวริศา : คุณแพทริกจะมาที่ออฟฟิศแป้งหรือคะ แป้งเช็คห้องประชุมแป๊บนะคะ

            ปวริศาเช็คห้องประชุมในระบบการจองออนไลน์ ก็พอว่าตารางประชุมเต็มแน่นทุกห้อง

ปวริศา : ห้องประชุมเต็มค่ะ เป็นวันพรุ่งนี้คุณแพทริกสะดวกไหมคะ

แพทริก : ถ้าอย่างนั้นเรามาคุยกันข้างนอกได้ไหมครับ ให้ผมไปรับไหมนะครับ

ปวริศา : วันนี้หรือคะ เอ่อ..

ปวริศาดูเวลาเป็นช่วงบ่ายกว่า งานในมือก็ไม่มีอะไรเร่งด่วน รีบไปคุยแล้วจะได้ขอให้เขาหยุดส่งดอกไม้ด้วย

ปวริศา : ได้ค่ะ ที่ไหนคะ กี่โมง

แพทริก : บ่ายสาม เดี๋ยวผมแชร์โลเคชั่นไปให้นะครับ

แพทริก : “แชร์โลเคชั่น”

ปวริศา : โอเคค่ะ

            ปวริศาเคลียร์งานและเช็คอีเมล์ตรงหน้า แล้วปิดโน้ตบุ๊คเก็บของใส่กระเป๋า ปวีณาเดินไปเอาเอกสารที่เครื่องถ่ายเอกสารกลับมาเห็นเพื่อนร่วมงานเก็บของก็เข้าไปทัก

            “อ้าวจะไปไหนหรือแป้ง”

            “มีลูกค้าใหม่นัดบอกว่ามีโปรเจคใหม่อยากคุยด้วย”

            ปวริศาเลี่ยงที่จะเอ่ยชื่อคนที่นัดเธอ แต่ก็ไม่อาจต้านความสงสัยของเพื่อนร่วมงานได้

            “ลูกค้าใหม่ใครที่ไหนเหรอ”

            “ก็คุณแพทริกน่ะ”

            “คุณแพทริกหรือว้าว คืบหน้านะเนี่ย”

            ปรียาพรที่นั่งอยู่โต๊ะติดกัน ได้ยินก็เงยหน้าขึ้นมามองอย่างสนใจ

            “จะเสียงดังทำไมวีณา ไปคุยงาน นี่เอาหลักฐานไปดู”

            “ไม่ดูหรอก ไปทำงาน ก็ไปทำงานจ้ะ คุณแพทริกนี่ก็ร้ายไม่เบานะ ได้ทั้งงาน ได้ทั้งจีบสาว”

            “วีณา”

            ปวริศาทำเสียงดุใส่ไปหนึ่งที

            “จ๋า แม่ดุเสียจริง แต่แป้งนี่เพื่อนพูดจริงนะ ฟังจากที่เธอเราคุณแพทริกเขาก็โปรไฟล์ดีนะ รับมาพิจารณาก็ไม่เลว เดี๋ยวนี้จะหาผู้ชายหน้าที่งานการดี หล่อ รวย สายเปย์หายากนะเธอ ไม่ต้องห่วงเพื่อนเชิญลงจากคานไปก่อนได้เลย เดี๋ยวฉันจะตามลงไปติดๆ นะ รอบอสเปิดใจก่อน อิอิ ส่วนยายหม่อนปล่อยให้ทึนทึกอยู่เฝ้าคานทองนิเวศน์ต่อไปแหละดีแล้ว”

            “นี่วีณาทำไมต้องแวะ มาแขวะฉันด้วยละ ฉันนั่งของฉันอยู่เฉยๆ นะ”

            ปรียาพรทำเสียงเข้มใส่

            “นี่ฉันรักและห่วงเพื่อนนะ อยากให้เธอเปลี่ยนแปลงตัว เลิกทำตัวเชยๆ ได้แล้วจะได้มีแฟนสักที เอางี้ไหม เดี๋ยวพวกเราสนับสนุนจับยายแป้งใส่พานถวายคุณแพทริก แล้วก็จับวิษณุใส่ตะกร้าล้างน้ำส่งใบหม่อนดีไหม จะได้ไม่ต้องมีคนอกหัก แถมยังทำให้คนมีความรักเพิ่มขึ้นด้วย”

            “ทำไมต้องจับวิษณุใส่ตะกร้าล้างน้ำให้ฉันด้วยล่ะ”

            “เอาจริงนะ นี่ถ้าไม่ติดว่าตานุเปิดตัวจีบยายแป้งนะ ฉันว่า เธอสองคนเหมาะสมกันดีนะใบหม่อน”

            “ไม่เอา ฉันไม่อยากเป็นตัวสำรองใคร”

            “มีคนคุยด้วยมันดีกว่านอนเหงาอยู่คานนะหม่อน”

            ปวริศาเก็บของเสร็จก็หันมาบอกเพื่อนร่วมงาน

            “แป้งไปก่อนนะ เดี๋ยวแคปให้ดูว่าไปทำงานจ้ะ”

            “ถ่ายเซลฟี่กับคุณลูกค้าใหม่ส่งมาให้เป็นหลักฐานด้วยนะจ๊ะ”

            ปวริศาหันมาย่นจมูกแล้วชี้นิ้วคาดโทษเพื่อนสาวก่อนที่จะเดินลงลิฟต์ไป และก็เป็นจังหวะเดียวกันกับเจฟฟ์ที่เดินออกจากห้องมา เขามองตามคนตัวเล็กที่เดินสะพายกระเป๋าออกไป

            “อ้าว คุณปวริศาเขาไปไหนหรือครับ”

            “อ๋อ.. แป้งออกไปพบลูกค้าค่ะบอส”

            ปวีณาตอบ แล้วปรียาพรก็พูดต่อ

            “ไปหาคุณแพทริกค่ะ”

            “คนที่ส่งดอกไม้มาให้งั้นหรือ”

            เจฟฟ์ได้ยินชื่อ “แพทริก” ก็ทำหน้านิ่ง แล้วจ้องมองไปทางลิฟต์แม้ว่าเธอคนนั้นจะลงลิฟต์ไปแล้ว

            “คือคุณแพทริกเขาบอกแป้งว่ามีโปรเจคใหม่ อยากให้บริษัทเราดูค่ะ แต่ยังส่งเมล์ไม่ได้เป็นความลับ ตอนแรกเขาจะเข้ามาประชุมที่นี่แต่ห้องประชุมแน่นทุกห้องค่ะ เลยนัดให้ออกไปข้างนอกค่ะ นี่ค่ะ”

            ปวีณาเปิดรูปที่แป้งแคปส่งมาให้ดู เจฟฟ์ไล่อ่านแล้วก็ไปหยุดกับชื่อสถานที่ แล้วก็พยักหน้ารับ พรางคิดในใจ

‘นี่นายจะไม่หยุดใช่ไหม ลูกไม้ตื้นๆ อีกแล้ว’

            ทางด้านแพทริกหลังจากคุยแชทกับปวริศาจบ เขาใช้มือเคาะโต๊ะเบาๆ ยิ้มที่มุมปาก

“อะไรที่ฉันอยากได้ ฉันก็ต้องได้ ไม่มีครั้งไหนที่ฉันไม่เคยได้ หึหึ”