บทที่ 10 : ห้องครัวแห่งความทรงจำ

            วันนี้เจฟฟ์ตื่นแต่เช้าเพราะมีภารกิจบางอย่างที่เขาต้องไปทำ เขาแต่งตัวแบบสบายๆ ในชุดลำลองเสื้อฮาวายแขนสั้นสีสดใส กางเกงเนื้อยีนส์สีน้ำตาลขาสั้นประมาณเข่า เขาออกจากห้องพร้อมกับหิ้วถุงผ้าขนาดใหญ่ที่ภายในเต็มไปด้วยผลไม้หลากชนิดที่เขาไปเดินชอปปิ้งเลือกซื้อมาเมื่อคืน

            เจฟฟ์ขับรถออกจากคอนโดมุ่งหน้าไปตามถนนใหญ่ จุดหมายคือบ้านแฝดท้ายซอยของหมู่บ้านที่อยู่ห่างออกไปอีก 15 กม. เขาเลี้ยวเลาะเข้าสู่ถนนของหมู่บ้านแล้วชะลอความเร็วเมื่อใกล้ถึงท้ายซอย เขาจอดรถข้างรั้วสีเขียวขจีจากต้นโมกข์ที่เริ่มออกดอกสีขาวให้กลิ่นหอมอบอวล เขาเปิดประตูรถออกมาแล้วไม่ลืมที่จะหยิบถุงผ้าใบโตออกมาด้วยแล้วมาที่บ้านที่แสนคุ้นเคย และก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูรั้วสีขาวนั้นถูกเลื่อนดันให้เปิดออก

            “สวัสดีครับน้าปิ่น”

            เสียงนุ่มทักทายผู้สูงวัยกว่าอย่างคุ้นเคยพร้อมยกมือไหว้อย่างนอบน้อม คนที่กำลังเปิดประตูรั้วหันมามองแล้วรับไหว้ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

            “สวัสดีจ้ะคุณเจฟฟ์มาแต่เช้าเลย มารับยายแป้งหรือจ๊ะ เอ.. ไม่เห็นยายแป้งพูดอะไรเลยนี่ก็ยังนอนยังไม่ลุกเลย เดี๋ยวน้าไปเรียกให้นะ”

            “เอ่อ.. ไม่ต้องหรอกครับวันนี้ผมตั้งใจมาใส่บาตรกับคุณน้านะครับแล้วก็จะมาฝากท้องกับคุณน้าสักมื้อสองมื้อตามคำชวนเมื่อวันก่อนด้วยครับ”

            “ไม่บอกน้าก่อน ยายแป้งก็ไม่ยอมพูดอะไรเลย น้าจะได้เตรียมของอร่อยอร่อยไว้ให้”

            “อ๋อ.. ผมไม่ได้บอกคุณแป้งนะครับ ผมกินได้ทุกอย่างเลยขอเป็นฝีมือคุณน้าก็พอ”

            “แหมปากหวานจังนะ คุณเจฟฟ์เนี่ย”

ทั้งสองพูดคุยกันแล้วช่วยกันจัดของรอพระสงฆ์มารับบาตร ซึ่งปิ่นมณีใส่บาตรกับหลวงพ่อวัดนี้มาหลายปี ทำให้เกิดความคุ้นเคยกัน ไม่นานทั้งคู่ก็แลเห็นสีส้มของสบงก็โดดเด่นมองเห็นมาแต่ไกล หลวงพ่อท่านกำลังเดินใกล้เข้ามา  

“นิมนต์ค่ะหลวงพ่อ”

            “อ้าววันนี้เปลี่ยนคนใส่บาตรด้วยหรือ เอ๊ะ..หรือว่าจะมีข่าวดี ยายหนูไปไหนเสียล่ะ”

            หลวงพ่อทักอย่างอารมณ์ดี

            “เมื่อวานบ่นว่าไม่สบาย วันนี้วันหยุดเลยขอนอนพักหน่อยค่ะ ส่วนนี้ก็เป็นเพื่อนยายแป้งพึ่งกลับจากเมืองนอกมา อยากมาทำบุญใส่บาตรนะหลวงพ่อ”

            “อนุโมทนาบุญนะโยม อาตมาดีใจนะที่เห็นคนหนุ่มสาวหันมาสนใจทำบุญใส่บาตร เพื่อที่จะได้สืบทอดพระพุทธศาสนา”

            ทั้งคู่ใส่บาตรเสร็จก็กรวดน้ำรับศีลรับพรแล้วช่วยกันเก็บของเข้าบ้าน ถุงผ้าที่บรรจุผลไม้หลากชนิดวางบนโต๊ะ ส่วนตาของเจฟฟ์มองขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านที่ห้องด้านขวามือ แล้วถามเจ้าของบ้านอีกครั้งว่า

            “คุณแป้งไม่สบายเป็นอะไรมากไหมครับน้าปิ่น”

            “ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ก็แต่ปวดหัวมีไข้นิดหน่อย เมื่อคืนน้าไล่ไปนอนแต่หัววันแล้วอัดยาไป เช้านี้ก็คงดีขึ้นแล้ว ว่าแต่คุณเจฟฟ์อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม เดี๋ยวน้าทำให้กิน”

            “ไม่ได้อยากอะไรเป็นพิเศษครับ ก็อะไรก็ได้ขอให้เป็นฝีมือของคุณน้าก็พอครับ”

            “มีมะเขือยาวอยู่ลูกหนึ่ง มีปลาทูนึ่งอยู่ในตู้เย็น น้าว่าเรามาทำน้ำพริกกะปิกินกันดีไหม แล้วคุณเจฟฟ์จะได้ออกแรงช่วยน้าตำน้ำพริกด้วย”

            “ดีเลยครับ”

            เจฟฟ์เดินตามเจ้าของบ้านเข้าห้องครัวไป สายตา ของเขาก็กวาดไปทั่วๆ ห้อง ภาพความทรงจำก็ไหลสะท้อนเข้ามาในหัวของเขา ทุกๆ พื้นที่ในห้องครัวนี้เคยถูกเขากับพี่แป้งคนของใจฝากวีรกรรมเปลี่ยนสนามครัวให้เป็นสนามรักมาแล้ว

            สองคนสองวัยต่างก็ช่วยกันทำอาหารด้วยรอยยิ้ม คนที่ถูกเรียกว่า “น้า” คอยบอกคนหนุ่มให้แกะกระเทียม เด็ดเม็ดพริกขี้หนูสวนใส่ครกแล้วตำเสียงดังลั่นสนั่นห้อง สองคนช่วยกันปรุงจนได้รสชาติที่ถูกใจ คุณน้าก็หันไปจัดล้างตัดแต่งผักสดใส่จาน ส่วนคนหนุ่มก็อาสาทำมะเขือยาวชุบไข่ทอด ทอดไปชิ้นแรกๆ ก็ไหม้เกรียม แล้วก็ค่อยพัฒนาขึ้น จนได้ชิ้นที่เหลืองนวลชวนกิน ส่งกินหอมอ่อนๆ จานกับข้าวถูกวางเรียงรายเต็มโต๊ะ มีทั้งน้ำพริกกะปิ ผักสด มะเขือยาวชุบไข่ทอด ปลาทูทอด แกงจืดเต้าหู้หมูสับ

            แล้วก็ได้เวลาตื่นนอนของคนอีกคน ที่วันนี้ได้ขออนุญาตนอนตื่นสายไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ปวริศาเดินลงมาชั้นสองด้วยเสื้อยืดตัวโคร่งคอกว้าง กับกางเกงขาสั้นกุด ซึ่งเป็นสไตล์ที่เธอชอบใส่เวลาที่ต้องขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านไม่ได้ไปไหน เพราะเป็นชุดที่ใส่สบาย และเหมาะกับอากาศที่มีแต่ร้อน และก็ร้อนที่สุดอย่างบ้านเรา

            “โอ้โห.. ทำไมวันนี้แม่ทำอาหารเยอะจังคะ ทำอย่างกับว่ามีแขกมาทำอย่างกับว่ามีแขกมานะแม่ น่ากินทั้งนั้นเลย มีมะเขือยาวชุบไข่ทอดกับน้ำพริกกะปิของโปรดของแป้งด้วย”

            ปวริศาหยิบมะเขือยาวชุบไข่บางบนช้อนแล้วตักกะปิใส่ลงไปนิดนึ่ง แล้วส่งเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ แล้วทำหน้าฉงนนิดนึ่ง

            “วันนี้ฝีมือการตำน้ำพริกของแม่เพี้ยนไปนิดนึงนะคะ ไม่ค่อยเผ็ด ติดหวาน ติดเปรี้ยว แต่ก็อร่อยนะคะ”

            “ดีใจจังที่คุณแป้งชมว่าอร่อย”

            เสียงนุ่มทุ้มดังมาจากด้านหลัง ปวริศาตกใจ ดวงตาโตเบิกกว้าง อ้าปากค้างพลางคิดในว่า “คงไม่ใช่หรอกนะ” แล้วเธอก็หันหลังกลับไปแล้วก็ตกใจมากกว่าเดิม

            “บอส”

            ชายหนุ่มพึ่งกลับออกมาจากการไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็ออกมาได้ยินคำชมของหญิงสาว ทำเอาเขายิ้มหวานอย่างอารมณ์ดี

            “ครับ มานั่งกินข้าวกันเถอะ ผมหิวแล้วนะ”

            “นี่มันคืออะไร แล้วบอสมาได้ไงคะ มาทำไมคะ”

            “ถามเยอะจัง เชิญนั่งก่อนครับ ผมก็มาตามคำเชิญของน้าปิ่นไงครับ”

            หญิงสาวถามชายที่เธอเรียกว่าบอส แล้วหันไปมองหน้าแม่ของตัวเองที

            “อ้าวยายแป้งเป็นไข้จนเบลอเอ๋อหรือไง จะมาถามอะไร มากินข้าวเร็วแม่หิวแล้ว เนี่ยคุณเจฟฟ์ลงมือตำน้ำพริกกะปิกับทอดมะเขือเองเลยนะ”

            แล้วเจฟฟ์ก็ไปขยับเก้าอี้ให้สาวเจ้านั่งและตัวเองก็นั่งแหมะไปข้างๆ ตลอดเวลามื้ออาหารทั้งเจฟฟ์และแม่ของเธอพูดคุยกันออกรสชาติ จนเธอนึกหมั่นไส้ไม่ได้ เพราะตอนนี้เธอตกกระป๋องดังก๊องแก๊งไปแล้ว เจฟฟ์เอาใจเธอกับแม่ของเธอด้วยการบริการตักข้าวตักอาหารให้ไม่ต้องรอให้ของขาด

            “พอแล้วค่ะบอส ดิฉันตักเองได้”

            “กินเยอะๆ น้ำพริกกะปิถ้วยนี้เป็นถ้วยแรกในชีวิตผมเลยนะ ของอร่อยแบบนี้ไม่รีบกินเดี๋ยวพอหมดแล้วจะหาไม่ได้อีกนะ”

            “น้ำพริกกะปิแบบนี้หากินที่ไหนก็ได้ รสชาติก็งั้นงั้น”

            “อ้าวไหนตอนแรกใครกันนะที่เอ่ยปากชมว่าน้ำพริกถ้วยนี้อร่อย”

            “ตอนนั้นมันพึ่งตื่นลิ้นยังไม่รู้รส ก็พูดไปอย่างนั้นเอง”

            ปวริศายังคงไม่ยอมแพ้ หาเหตุผลต่างๆนานามาแก้ต่างให้กับตัวเอง พอกินข้าวเสร็จก็ถึงเวลาเก็บล้าง เจฟฟ์ก็ช่วยปวริศาเก็บของมาวางที่อ่างล้างจาน

            “บอสไปนั่งพักข้างนอกเถอะ เดี๋ยวตรงนี้แป้งจัดการเอง”

            “น่ารักจัง”

            ปวริศางงที่อยู่ดีดีก็ได้รับคำชม แต่ก็แอบเขินไม่ได้ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าบอสของเธอกล่าวชมอะไร

            “บอสว่าอะไรนะคะ”

            “อยากได้ยินอีกหรือ ผมพูดว่าคุณแป้งน่ารักจัง ผมชอบนะเวลาที่คุณแป้งพูดแทนตัวเองว่าแป้งมันน่ารักดี ต่อไปไม่คำว่าดิฉันแล้วนะ ไม่ต้องทางการกับผม”

            “เอ่อ.. ขอโทษเมื่อกี้ฉันลืมตัว”

            “พึ่งพูดไปเมื่อกี้ แป้งสิครับ นะ นะครับ”

            ปวริศาหันหน้ามาเพื่อที่จะบอกให้ผู้ชายคนนี้ออกไปข้างนอกก่อน แล้วก็พบว่าเขาและเธอตอนนี้ตัวแทบจะแนบชิดกัน เจฟฟ์ซ้อนอยู่ด้านหลัง พอปวริศาหันหน้ามาเจฟฟ์ก็เอามือเท้าไปที่ขอบเคาน์เตอร์แล้วยื่นหน้ามาเสียใกล้ จนหน้าปวริศาเริ่มขึ้นสี แถมใจยังเต้นแรงอีก

            “บอส”

            “เดี๋ยวผมช่วยนะ”

            “ไม่เป็นไรดิฉันทำเองได้ สะดวกกว่าด้วยค่ะ”

            “ดิฉันอีกแล้ว ไม่เอาสิ แบบนี้ไม่น่ารัก ทุกครั้งที่คุยกับผมแทนตัวเองว่านะครับ”

            เจฟฟ์จงใจยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ ใบหน้าของคนสองคนห่างกันไม่ถึงคืบ ปวริศารีบระล่ำระลักพูดออกมา

            “ค่ะบอส บอสไปข้างนอกก่อนนะคะ เดี๋ยวตรงนี้แป้งทำเอง”

            เจฟฟ์ยิ้มอย่างพอใจ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ปลายจมูกเฉียดแก้มเนียน เขาลอบสูดดมกลิ่นกายของสาวและกระซิบที่ข้างหูของหล่อน

            “น่ารักที่สุดพี่แป้งของผม”

            ปวริศาใจสั่นรัวรีบหันหน้ากลับแล้วแกล้งทำเป็นไม่สนใจคนที่พูดจาทำให้เธอใจสั่น เจฟฟ์ก็ไม่ยอมถอยไปไหนอยู่ช่วยล้างจานอย่างมึนมึน และตีเนียนเอามือไปแตะสัมผัสกับมือขาวบางบ้าง สกินชิฟเบาๆ

            เป็นห้วงเวลาที่ทั้งสองต่างก็หวนคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตครั้งที่เคยหวานซาบซ่านกันในที่แห่งนี้