บทที่6 มีชีวิตและจิตใจ 2

 นีรชาจำได้ว่าเธอเป็นคนให้พราวดาวมีตำหนิอยู่บริเวณลับซึ่งมันก็มีอยู่จริงๆ

“พราว” เสียงเคาะประตูบวกกับเสียงเรียกของพายุทำเอาหัวใจคนคิดพิเรนทร์หล่นไปอยู่ตาตุ่ม มาตอนไหนไม่มาดันมาเวลาสำคัญ

“มีอะไร” นีรชาส่งเสียงออกไปพร้อมกับรีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่อย่างลวกๆ

“ฉันไม่มีอะไรแล้วเธอล่ะมีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่าให้ฉันเข้าไปไหม”

“ทะลึ่งจะเข้ามาทำไม” ดวงหน้าสวยเห่อแดงขึ้นมาทันทีทันใด

“ทะลึ่งอะไรกำลังคิดอะไรอยู่ที่ฉันถามเพราะกลัวเธอจะล้มหัวฟาดคาชักโครกต่างหากแล้วคนที่ต้องเดือดร้อนก็ต้องเป็นฉันเพราะฉันต้องลำบากมาดูแลเธออีก” พายุตอบอย่างเอือมระอา คราวก่อนตอนที่พราวดาวถ่ายละครแล้วเกิดอุบัติเหตุจนข้อเท้าแพลงก็ไม่ใช่เขาหรอกเหรอที่ถูกโทรตามตัวให้ไปดูแลถึงห้อง ทั้งที่หน้าที่ก็ไม่ใช่

“สัญญาเลยว่าคราวนี้ฉันจะไม่ให้นายมาดูแลฉัน” แน่นอนว่านีรชาจำเรื่องราวในนิยายได้จึงตอบกลับมาทันควันราวกับว่าเธอเป็นพราวดาวซะเอง พอพูดจบก็เปิดประตูออกมาตั้งใจจะต่อว่าเรื่องความหลงตัวเองจนน่าหมั่นไส้ของพายุแต่เพราะขาข้างหนึ่งได้รับบาดเจ็บจังหวะที่ก้าวออกมาจากห้องน้ำนีรชาเลยเกือบจะล้มโชคดีที่พายุรับไว้ทัน

สองสายตาสบประสานกัน ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงคืบ ด้วยนิสัยใจคอที่ติดมาจากอีกมิติแม่นักเขียนค่อยๆ ไล่เรียงใบหน้าพระรองของเธอทีละส่วน เริ่มจากคิ้วที่หนาจรดเข้าหากันรับกับดวงตาสีรัตติกาลคมเข้มตามที่นีรชาเคยจินตนาการเอาไว้

ไล่ต่ำลงมาอีกหน่อยดวงตาคู่สวยปะทะเข้ากับจมูกโด่งเป็นสันอย่างไร้ที่ติแต่ที่ไม่อาจจะปล่อยผ่านคือริมฝีปากของพ่อพระรองแม้จะไม่ใช่มีสีชมพูอิ่มน่าจูบเหมือนที่ชอบพรรณนาไว้ในนิยายแต่ก็เป็นริมฝีปากที่ชวนให้อยากสัมผัสดูสักครั้ง ตอนนี้คงไม่ใช่แค่พราวดาวหรือเหนือเมฆที่นีรชาตื่นตาตื่นใจที่ได้เห็นตัวเป็นๆ แต่รูปร่างหน้าตาพระรองในนิยายของเธอก็น่าหลงใหลไม่แพ้กัน

ไม่ๆๆนีรชา สเปคของเธอคือผู้ชายอย่างเหนือเมฆโน่นต่างหาก

“จ้องขนาดนี้ถ้าฉันท้องขึ้นมาจะทำยังไง” พายุเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่จ้องตัวเองจนเจ้าตัวรู้สึกขนลุก

“เป็นปลากัดหรือไงแค่จ้องจะได้ท้อง”นีรชาต่อกรพระรองของเธอด้วยการว่ากลับไปทันควัน ไม่นึกเลยว่าภายใต้คาแร็กเตอร์สุขุมเยือกเย็นคำพูดคำจานั้นใช่ย่อยหน้าตาก็หล่อเหลาดีอยู่หรอกแต่พ่อคุณจะปากร้ายไปไหน

“แล้วทำไมมาเข้าห้องน้ำคนเดียวผู้จัดการเธอไปไหน” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นขณะที่ช่วยพยุงคนป่วยกลับมาที่เตียง

“ไม่รู้เหมือนกันเมื่อกี้ก็ยังอยู่หน้าห้องน้ำอยู่เลย”

“ฉันมาได้เกือบห้านาทีแล้วยังไม่เห็นผู้จัดการของเธอเลยนะ” เขาว่าพลางมองนาฬิกาที่สวมอยู่ข้อมือ

“สงสัยไปซื้อของกินมั้ง” นีรชาเดาส่งๆ

“ไปซื้อของกินตอนที่เธอเข้าห้องน้ำเนี่ยนะ” พายุแค่นหัวเราะออกมาอย่างนึกขัน ปล่อยให้อยู่คนเดียวถ้าเกิดลื่นล้มหัวฟาดขึ้นมาจะทำยังไง

“ไม่รู้เหมือนกันแต่เดี๋ยวก็คงมาแหละว่าแต่นายเหอะว่างเหรอถึงแวะมาหาฉันได้” ถ้าคนที่อยู่ตรงหน้าคือพระเอกในนิยายแม่นักเขียนคงจะไม่ถามอะไรให้คนฟังเสียน้ำใจแบบนี้

“เธอคงอยากเห็นหน้าไอ้เหนือมากกว่าหน้าฉันสินะ” ทำไมพายุจะไม่รู้ว่าพราวดาวกำลังคิดอะไรอยู่หายใจเข้าหายใจออกก็มีแต่เหนือเมฆทุกครั้ง ผู้ชายที่พายุไม่อยากให้เพื่อนเข้าไปยุ่ง

นีรชาได้ฟังก็นิ่งเงียบไป แน่นอนว่าที่พายุพูดเธอย่อมรู้ดีว่าเป็นเพราะความหวังดีที่มีต่อพราวดาวแต่มีบางอย่างที่สะกิดให้แม่นักเขียนสงสัย แววตาของพายุเหมือนมันมีบางอย่างที่นอกเหนือจากที่เธอเขียนไว้ในนิยาย

“ช่างเถอะยังไงมันก็ชีวิตของเธอฉันไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งอยู่แล้ว” ว่าจบพายุก็หมุนตัวเตรียมจะเดินออกไปจากห้อง

“แล้วนายล่ะนายเลิกชอบผู้หญิงคนนั้นได้เหรอ” นีรชาค่อนข้างมั่นใจว่าพายุไม่มีทางจะเลิกชอบนางเอกในนิยายของเธอได้เพราะเธอวางบทให้พระรองเป็นคนรักฝังใจ ประโยคคำถามที่ไล่หลังไปอย่างรู้ทันทำให้ร่างสูงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้

“ถึงฉันจะเลิกชอบน้ำค้างไม่ได้แต่ฉันก็รู้ว่าตัวเองควรอยู่ตรงไหน” พายุเดินออกไปจากห้องทันทีนีรชาได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างกระทั่งประตูปิดสนิท หากตอนนี้นีรชากำลังมองพระรองของเธอผ่านการร้อยเรียงถ้อยคำเธออาจจะไม่รู้สึกผิดเท่าตอนนี้ก็ได้

ผู้ชายที่มีความรักมั่นคง รักโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน รักที่ขอแค่ได้รัก มันอาจมีอยู่จริงบนโลกใบนี้แต่กับตัวละครในนิยายมันน่าเหลือเชื่อเกินไป

พายุทำให้นีรชารู้สึกผิดขึ้นมา ถ้าเป็นไปได้เธอก็อยากกลับไปแก้ไขให้พระรองของเธอไม่ต้องเป็นคนรักฝังใจเหมือนอย่างในตอนนี้