บทที่5 มีชีวิตและจิตใจ

“ฉันว่าแทนที่เธอจะเสียเวลากับคนที่เขามีเจ้าของแล้วพักผ่อนให้เยอะๆจะดีกว่านะหัดเป็นห่วงตัวเองซะบ้าง” ดูเหมือนว่าคราวนี้พ่อพระรองจะยิงนกนัดเดียวได้ถึงสองตัว สำหรับพายุเหนือเมฆกำลังคบอยู่กับน้ำค้างต่อให้จะบริสุทธิ์ใจหรือมาในฐานะเพื่อนคนหนึ่งแต่การทำแบบนี้มันก็ยิ่งจะทำให้พราวดาวตัดใจยากกว่าเดิม

แต่ทั้งหมดก็มาจากการที่นีรชาปูบทให้พราวดาวกับพายุเป็นเพื่อนสนิทที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากัน อะไรที่พราวดาวคิดว่าดีพายุมักจะเห็นตรงกันข้าม

“ให้ยาตามนี้นะครับถ้าคนไข้ดื้อก็จับฉีดยาได้เลย ผมอนุญาต” ไม่รอให้อีกฝ่ายได้โวยวายคุณหมอพายุหันไปสั่งพยาบาลน้ำเสียงเรียบ พายุรู้ดีว่าพราวดาวกลัวเข็มฉีดยาจนขึ้นสมองเลยเอาเรื่องนี้ขึ้นมาขู่ทว่าคนที่นอนเจ็บอยู่บนเตียงตอนนี้ไม่ใช่พราวดาวที่เขารู้จักแต่เป็นนีรชาต่างหากที่รู้จักเขาเป็นอย่างดี

“พราวอยากไปเข้าห้องน้ำเหนือช่วยพาพราวไปหน่อยสิ” นีรชามองหนุ่มรูปงามด้วยสายตาอ้อนประหนึ่งลูกแมวน้อย ด้วยรูปลักษณ์ของพราวดาวที่ทั้งสวยและมีเสน่ห์ยั่วยวนเป็นทุนเดิมอยู่แล้วพอมาเจอคนเขียนนิยายอย่างนีรชาที่สวมบทบาทได้อย่างสมจริงจริตจะก้านที่ออกทางสีหน้าและแววตาเลยไม่ต่างอะไรกับคนที่ชอบให้ท่าผู้ชาย

“ผมขอตัวก่อนนะครับถ้ามีอะไรกดเรียกพยาบาลได้ตลอดเวลา” พายุหันไปพูดกับผู้จัดการส่วนตัวของพราวดาวก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยมีพยาบาลที่เข้ามาด้วยตามหลังไปติดๆ

“ตกลงไม่ได้ความจำเสื่อมใช่ไหม” ใครจะแกล้งอะไรไม่รู้แต่สำหรับผู้จัดการดาราเรื่องนี้ถือเป็นเรื่องใหญ่เพราะถ้าพราวดาวความจำเสื่อมจริงๆย่อมมีผลกับงานแสดงของเธอ

“เปล่าเมื่อกี้พราวแค่รู้สึกมึนๆน่ะ” พอเริ่มจับต้นชนปลายได้บ้างแล้วนีรชาก็รีบสวมรอยเป็นดาราสาว ตัวละครที่ชื่อเนตรนภานีรชาให้รู้จักกับพราวดาวตอนที่เข้าวงการใหม่ๆตอนนั้นเนตรนภายังเป็นแค่พนักงานในร้านเสื้อผ้าที่พราวดาวมักจะไปเช่าออกงานแต่ด้วยความที่คุยกันถูกคออีกทั้งพราวดาวมองเห็นแววเลยชวนให้มาเป็นผู้จัดการส่วนตัว

นีรชายังสร้างความสัมพันธ์ให้ทั้งสองคนทำงานด้วยกันอย่างพี่น้องมากกว่าจะเป็นผู้จัดการกับดารา เนตรนภาอายุห่างพราวดาวแค่ปีเดียวเลยให้ทั้งคู่สนิทกันง่ายและนีรชายังเพิ่มความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นระหว่างผู้จัดการส่วนตัวกับดาราในสังกัดด้วยการให้พราวดาวยื่นมือช่วยเหลือทุกครั้งที่เนตรนภาเดือดร้อน

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วงั้นฉันกลับก่อนนะไว้จะมาใหม่ถ้ามีอาการผิดปกติยังไงให้รีบโทรบอกฉันนะ”

“อือ ไปทำงานเถอะ”

แปลก... ประธานหนุ่มมองพราวดาวเหมือนไม่ค่อยจะเชื่อสายตา ปกติเวลาที่เขาพูดทำนองนี้เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อบวกกับนิสัยเอาแต่ใจอย่างพราวดาวจะต้องรั้งเขาถึงจะถูกสิ แต่นี่อะไรนอกจากจะไม่เซ้าซี้ยังทำเหมือนเข้าใจอีกต่างหาก แปลก...

แต่เหนือเมฆก็บอกกับตัวเองว่าบางทีเขาอาจจะคิดมากเกินไป พราวดาวพึ่งฟื้นขึ้นมาคงแค่อยากจะพักผ่อนล่ะมั้ง

ทันทีที่ประตูห้องปิดเนตรนภาก็จับจ้องไปยังใบหน้าของพราวดาวก่อนจะพูดขึ้น

“พี่ดีใจนะที่พราวตัดใจจากคุณเหนือได้”

“ตัดใจ” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันก่อนที่นีรชาจะนึกออกว่าที่เนตรนภาพูดหมายถึงอะไร

จากการปูเนื้อเรื่องนีรชาให้ผู้จัดการของพราวดาวคอยเป็นหูเป็นตาและให้จัดการทุกอย่างยกเว้นแค่เรื่องผู้ชายที่พราวดาวจะเป็นคนตัดสินใจเอง วันนี้พอเห็นว่าตัวเองเข้าใจอะไรมากขึ้นผู้จัดการสาวเลยเห็นดีเห็นงามด้วยสินะ

“ก็ใช่น่ะสิหรือว่ากำลังวางแผนอะไรอยู่” ขนาดพายุยังรู้จักพราวดาวเป็นอย่างดีมีหรือที่คนเป็นถึงผู้จัดการส่วนตัวจะมองไม่ออก จะว่าไปหากพราวดาวยอมตัดใจจากเหนือเมฆได้ง่ายๆเรื่องมันคงไม่บานปลายมาขนาดนี้ นีรชาแอบถอนหายใจเงียบๆไม่น่าแต่งให้มันยุ่งเหยิงเลยจริง…จริ๊ง

“เปล่าค่ะพราวจะมีแผนอะไรพี่ก็คิดมากไปได้” ว่าจบคนอาศัยร่างก็ล้มตัวลงนอนก่อนจะหันหลังให้เป็นการบอกว่าเธอต้องการพักผ่อนทำให้เนตรนภาไม่กล้าเซ้าซี้ต่อ

ร่างกายที่ยังไม่ฟื้นตัวดีพร้อมจะชาร์ตพลังงานโดยที่ไม่ต้องฝืน เจ้าของร่างบางหลับตาลงนอนเงียบๆในหัวกำลังตีกันยุ่งเหยิง ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งจะหลุดเข้ามาอยู่ในนิยายที่ตัวเองเป็นคนแต่ง แล้วดูสิหลุดเข้ามาทั้งทีทำไมถึงไม่ให้เธอไปอยู่ในร่างนางเอกแต่ดันมาอยู่ในร่างนางร้ายแบบนี้

เฮ้อ....หวังว่าหลังจากตื่นขึ้นมาทุกอย่างจะเป็นแค่ความฝันนะ

เย็นวันเดียวกันหลังจากที่ตื่นขึ้นมานีรชายังพบว่าตัวเองอยู่ในร่างของพราวดาว เธอถอนหายใจออกมาพรืดหนึ่งเพราะแน่ใจว่าไม่ใช่ความฝัน เรื่องน่าเหลือเชื่อแบบนี้มีอยู่จริงๆ เหรอ นีรชายกมือกุมขมับด้วยมืดแปดด้าน

“ตื่นแล้วเหรอหิวหรือเปล่า” เนตรนภาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าพราวดาวตื่นแล้ว

“แม่กับพ่อพราวล่ะ” อยู่ๆ นีรชาก็นึกถึงครอบครัวของพราวดาวขึ้นมา ครอบครัวที่มีส่วนทำให้นางร้ายของเธอเป็นคนโหยหาความรักแต่หากจะพูดให้ถูกก็น่าจะเป็นนีรชาเองนั่นแหละที่กำหนดให้ชีวิตดาราสาวมีปมตั้งแต่เด็ก

แต่การที่เนตรนภาไม่มีคำตอบให้นั่นก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าแม้แต่ความเป็นความตายของลูกตัวเองก็ยังไม่สำคัญ ความสัมพันธ์ภายในครอบครัวเป็นไปตามที่นีรชาวางเอาไว้อย่างไม่มีผิดเพี๊ยน

“เดี๋ยวเอาไว้พรุ่งนี้พี่จะโทรหาใหม่ไม่ต้องคิดมากหรอกคุณลุงกับคุณป้าอาจจะยังไม่ได้ดูโทรศัพท์” เนตรนภาได้แต่พูดปลอบใจ

“พี่เนตรไม่ต้องปลอบใจพราวหรอกค่ะ” นีรชาเป็นคนปูปมชีวิตตัวละครเองกับมือเธอจึงรู้ตื้นลึกหนาบางทุกอย่างข่าวดาราประสบอุบัติเหตุเป็นข่าวใหญ่โตที่ไม่มีใครไม่พูดถึงดังนั้นคำพูดปลอบใจที่ผู้จัดการส่วนตัวพูดมานั้นจึงไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกดีขึ้นมา

และแปลก...ที่นีรชารับรู้ความรู้สึกนี้ได้ต่อให้จะบอกว่าตัวเองเข้าใจความรู้สึกของพราวดาวเป็นอย่างดีแต่การได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของตัวละครตัวนี้เธอถึงได้รู้ว่าความรู้สึกที่ถูกคนเป็นพ่อเป็นแม่ไม่เหลียวแลมันเป็นยังไง

นีรชาไม่อาจรู้เลยว่าตอนนี้ดวงจิตของพราวดาวอยู่แห่งหนใดแต่สิ่งหนึ่งที่นีรชารับรู้ได้คือจิตใจและความรู้สึกที่ยังหลงเหลือ คนที่มีพ่อไปทาง แม่ไปทางหนำซ้ำยังไม่ไยดีลูกเต้า มันรู้สึกแย่แบบนี้เองสินะ ชีวิตที่ถูกคนอื่นกำหนดชะตาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้มันช่างอนาถใจจริงๆ

“พราวอยากไปเข้าห้องน้ำค่ะ” นีรชาบอกเป็นเชิงให้เนตรนภาช่วยพยุงเธอไปห้องน้ำเพราะอุบัติเหตุทำให้ขาซ้ายได้รับบาดเจ็บเลยเดินเหินไม่สะดวก

“ไม่ต้องเข้ามาก็ได้ค่ะ” นีรชารีบห้ามเมื่อเห็นเนตรนภาทำท่าจะเข้าไปในห้องน้ำด้วย

“ไม่ได้ถ้าเธอเกิดล้มหัวฟาดจะทำยังไง” เนตรนภาบอกอย่างดุๆ

“ไม่ล้มหรอกห้องน้ำเล็กแค่นี้เอง” ว่าแล้วนีรชาก็รีบปิดประตูลงกลอนเสร็จสรรพ เธอใช้มือเกาะผนังห้องน้ำฝั่งหนึ่งแล้วค่อยๆ เดินไปยังอ่างล้างหน้าที่มีกระจกบานใหญ่มองเห็นเกือบทั้งตัว

“ว้าว พราวดาวทำไมเธอถึงเป็นผู้หญิงที่สวยขนาดนี้นะ” นีรชาพึมพำออกมาเบาๆ เพราะกลัวว่าเนตรนภาที่รออยู่ด้านนอกจะได้ยิน แม่นักเขียนหมุนซ้ายหมุนขวามองตัวเองในกระจก

จริงอยู่ว่าในนิยายนั้นเธอได้พรรณาความสวยของพราวดาวละเอียดยิบจนคนอ่านเห็นภาพแต่ใครจะไปคิดล่ะว่าตัวเป็นๆ มีเนื้อมีหนังจะสวยเกินกว่าที่จินตนาการเอาไว้มาก

ตัดมาที่นีรชาแม้หน้าตาจะพอไปวัดไปวาแต่ถ้าเทียบกับพราวดาวก็ถือว่าห่างกันคนละชั้น เธอเป็นคนรูปร่างเล็กสูงร้อยหกสิบส่วนหน้าอกหน้าใจก็ไม่ได้ใหญ่ถึงขนาดจะอวดคนอื่นพอได้มาอยู่ในร่างของดาราสาวที่หาที่ติไม่ได้นีรชาก็เกิดความคิดพิเรนทร์ขึ้นมา

มือเล็กค่อยๆแกะกระดุมชุดผู้ป่วยไล่จากเม็ดบนลงไป นีรชามองเรือนร่างที่ปรากฏในกระจกบานใหญ่ด้วยความตื่นเต้นหลังจากที่พึ่งปลดตะขอบราเซียออกไปหยกๆ จะว่าไปก็เหมือนโรคจิตหน่อยๆสองตาจดจ้องร่างกายเปลือยท่อนบนด้วยความอิจฉาก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ ว่า

สักสามสิบหกได้ไหมนะ ไม่สิใหญ่ๆบึ้มๆแบบนี้น่าจะสามสิบเจ็ดไม่ก็สามสิบแปดล่ะมั้ง

นีรชาพูดพลางเอามือโกยหน้าอกกลมนูนเข้าหากัน

แต่ความคิดพิเรนทร์ไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้นคนอาศัยร่างยังลากสายตาอิจฉาสำรวจเรือนร่างอันงดงามของพราวดาวต่อ

“หือ สะโพกเหรอเนี่ยสุดยอด เฉ้งกะเด๊ะมากแม่จ้าว” ปากว่ามืออยู่ไม่เป็นสุข นีรชาวางมือไว้ที่บั้นท้ายแล้วฟาดไปหนึ่งทีด้วยความมันเขี้ยวก่อนที่มือซุกซนจะย้ายไปกึ่งกลางลำตัวที่มีเนินสามเหลี่ยมนูนเด่นอยู่ด้านหน้า

คงผ่านการดูแลมาอย่างดีสิท่าถึงได้ขนาดนี้แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้วขอแหวกดูสักหน่อยแล้วกัน

นีรชาใช้มือหนึ่งยึดอ่างล้างหน้ากันล้มก่อนจะค่อยๆ ก้มลงไปพร้อมกับแยกขาทั้งสองข้างออกจากกันแต่สิ่งที่จะดูหาใช่ส่วนน่าอายของผู้หญิงแต่เป็นปานสีแดงขนาดเท่าเม็ดถั่ว นีรชาจำได้ว่าเธอเป็นคนให้พราวดาวมีตำหนิอยู่บริเวณลับซึ่งมันก็มีอยู่จริงๆ