บทที่ 25 กำจัดโจร

บทที่ 25

กำจัดโจร

         ภายในกระโจมบัญชาการกลางค่ายทัพ ธงประจำเมืองถู่หยางปักอยู่เหนือศีรษะ ตะเกียงน้ำมันให้แสงสว่างสลัว เหล่าแม่ทัพนายกองกว่าสิบชีวิตนั่งล้อมวงรอบโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ซึ่งปูด้วยแผนที่ผืนใหญ่ที่แสดงแนวเขาและเส้นทางรอบบริเวณซ่อนตัวของพวกโจรภูเขาอย่างชัดเจน

ท่านเจ้าเมืองเซียวป๋อเหวินผู้มีรูปลักษณ์สง่างามในชุดเกราะสีเข้มประดับลวดลายเมฆายกมือขึ้นเรียกความสงบ "พวกเราต้องหาทางกำจัดพวกโจรโดยไม่ให้เสียเปรียบ นำกองทัพบุกโจมตีตรงๆ ย่อมไม่ใช่ทางเลือกที่ดี"

แม่ทัพหวังเจี้ยนผู้ช่ำชองด้านการรบในพื้นที่ป่าเขากล่าวขึ้น "ท่านเจ้าเมืองกล่าวถูกต้อง ที่ซ่อนของพวกมันมีทั้งถ้ำลึกและหุบเขาคดเคี้ยว หากเราบุกเข้าไป โอกาสเสียเปรียบสูงมาก ทั้งยังมีกับดักซ่อนอยู่ทุกแห่งหน"

"พวกมันรู้พื้นที่ดีกว่าเรา อีกทั้งสามารถกระจายตัวซ่อนตามซอกหินและป่าได้ง่าย หากเราบุกเข้าไป ผลลัพธ์อาจกลายเป็นความสูญเสียอย่างใหญ่หลวง" รองแม่ทัพหลี่ซงหยูเสริม

"ดังนั้นเราต้องใช้แผนล่อเสือออกจากถ้ำ ข้าคิดว่าหากพวกมันถูกบีบบังคับให้ต้องออกมาสู้ในที่แจ้ง โอกาสของเราจะมีมากกว่า" เซียวป๋อเหวินพยักหน้าอย่างครุ่นคิด

รองแม่ทัพเฉินไห่กล่าวพร้อมชี้ลงบนแผนที่ "ข้ามีความคิดหนึ่ง พวกโจรคงต้องการเสบียง หากเราทำทีว่าเป็นเพียงทหารที่ขนย้ายเสบียงมาทางทิศเหนือโดยให้หน่วยหนึ่งแสร้งทำเป็นขบวนเสบียงเคลื่อนไหวอย่างเปิดเผย พวกมันย่อมต้องส่งคนออกมาโจมตี"

"ความคิดนี้ใช้ได้ แต่เราต้องวางกับดักซ้อนอีกชั้น หากพวกมันถูกล่อออกมาเราจะสั่งให้กองกำลังที่ซุ่มอยู่ทางทิศตะวันตกบุกเข้าตีด้านหลัง ขณะเดียวกันกองหน้าเราจะล้อมโจมตีจากทั้งสองข้าง พวกท่านคิดว่าอย่างไร"

รองแม่ทัพหลี่ซงหยูคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ "ข้าเห็นด้วย หากเราจัดวางกำลังในลักษณะนี้ความได้เปรียบจะตกอยู่ที่เราแน่นอน"

"แต่ท่านเจ้าเมือง หากพวกโจรส่งหน่วยลาดตระเวนออกมาก่อนพวกมันอาจล่วงรู้แผนของเราได้" นายกองพลธนูเจิ้งฟางที่เงียบมาตลอดเอ่ยขึ้น

เซียวเหวินหยางยิ้มบาง ๆ "ข้าคิดถึงเรื่องนั้นเอาไว้แล้ว เราจะใช้หน่วยนักรบล่องหนของแม่ทัพหวังคอยสังเกตการณ์และกำจัดพวกที่ออกมาลาดตระเวนให้หมดก่อนลงมือ"

เหล่าแม่ทัพนายกองพยักหน้าเห็นด้วยเป็นเอกฉันท์ เซียวป๋อเหวินกล่าวต่อ "ในเมื่อทุกคนเห็นพ้องกันแล้ว พรุ่งนี้รุ่งสางพวกเราจะเริ่มดำเนินตามแผน ทุกคนจงเตรียมกำลังพลให้พร้อม และอย่าลืมเราต้องหลอกล่อศัตรูออกมาให้ได้มากที่สุดก่อนถึงเวลาลงมือจริง ข้าเชื่อว่าพวกเราจะต้องทำได้อย่างแน่นอน"

ทุกคนประสานมือคารวะ "รับทราบคำสั่ง!"

เสียงตอบรับหนักแน่นดังก้องไปทั่วกระโจมบัญชาการ ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปเตรียมการตามคำสั่งของท่านเจ้าเมือง

เช้าวันต่อมาดวงอาทิตย์ยังมีทันได้โผล่พ้นขอบฟ้าเสียงกลองศึกดังกึกก้องไปทั่วท้องทุ่ง ราวกับสรรพเสียงแห่งความตายกำลังโหมกระหน่ำ กองทัพของเซียวป๋อเหวินตั้งขบวนอย่างเป็นระเบียบ โล่และหอกเรียงตัวแน่นหนา ขณะที่สายธนูถูกง้างพร้อมยิง เสียงกีบม้ากระทบพื้นดินดังสั่นสะเทือนดั่งเสียงเต้นของหัวใจนักรบที่เตรียมพร้อมสละชีพเพื่อบ้านเมือง

อีกฟากหนึ่งของสนามรบ กองโจรภูเขาจำนวนหนึ่งนำโดยหลิวเหยี่ยนต่างตะโกนกู่ก้อง ล้อมวงเตรียมพร้อมต่อกร ความมืดครึ้มจากควันไฟและฝุ่นดินบดบังท้องฟ้า กลิ่นคาวเลือดโชยมาตามสายลม เสียงแตรศึกดังสะท้อนก้องกังวาน สะกดใจทุกคนในสนาม

“คิดว่าสู้กันซึ่งหน้าเช่นนี้แล้วพวกเจ้าจะเอาชนะข้าได้อย่างนั้นหรือ คิดว่าหลอกล่อพวกข้าให้ออกมาจากที่ซ่อนได้แล้วจะได้เปรียบ เจ้าคิดผิดแล้วเจ้าเมืองอ่อนหัด” หลิวเหยี่ยนตะโกนก้องมาจากฝั่งตรงข้าม

“แต่ข้าก็ล่อพวกเจ้าออกมาได้ก็แล้วกัน ชัยภูมิเช่นนี้พวกเจ้าไม่มีทางหนีรอดออกไปได้หรอก” เซียวป๋อเหวินตะโกนกลับไปเช่นกัน

“พวกข้าหาได้หลงกลคนอย่างเจ้าไม่ ที่ออกมานี่ก็เพียงเพื่อจะมาวัดฝีมือกับไก่อ่อนอย่างเจ้าก็เท่านั้น เจ้าเมืองที่เพิ่งเกิดเมื่อวานอย่างเจ้าจะรู้ทันพวกข้าได้อย่างไร ข้ายังจำวันที่เจ้าได้รับบาดเจ็บโดนหามกลับเมืองถู่หยางได้อยู่เลย ฮ่า ๆ ๆ” หลิวเหยี่ยนยังคงเยาะเย้ยต่อ มันถ่มน้ำลงพื้นคราหนึ่งเป็นการดูถูก

“ถ้าเช่นนั้นก็ลองดู หากว่าเจ้ามั่นใจนักก็เข้ามาเลย” เซียวป๋อเหวินพูด จากนั้นก็ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ทหารของตัวเองเตรียมบุก

“บุก!” เสียงคำสั่งจากเซียวป๋อเหวินดังกังวาน เขายกดาบชี้นำหน้า พลทหารแห่แหนตามพร้อมเปล่งเสียงคำรามสะท้าน กองทัพแยกออกเป็นสองแนว บางส่วนเคลื่อนเข้าโจมตีทางปีกขวาส่วนอีกส่วนตั้งแนวป้องกันอย่างแข็งแกร่ง เสียงลูกธนูแหวกอากาศทะลุผ่านหมอกฝุ่นเสียบเข้าที่เป้าหมายอย่างแม่นยำ กองกำลังฝ่ายโจรล้มลงทีละคนแต่ก็ยังไม่ยอมถอย

หลิวเหยี่ยนเองก็มิได้หวั่นเกรง มันใช้กระบองเหล็กอันใหญ่บังคับม้าออกนำหน้า “พวกเรา! ฆ่าให้หมด อย่าให้พวกมันรอดไปได้”

คำสั่งนั้นทำให้เหล่าโจรฮึกเหิม พวกมันถือขวานและดาบยาวบุกตะลุยเข้าปะทะเต็มกำลัง เปลวเพลิงจากคบไฟส่องสะท้อนใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดุดัน

เสียงม้าร้องโหยหวนเมื่อถูกแทงด้วยหอกยาวของฝ่ายทหาร แสงอาทิตย์ที่ถูกบดบังด้วยควันไฟทำให้สนามรบยิ่งดูมืดสลัว เสียงกรีดร้องแห่งความเจ็บปวดปะปนกับเสียงเหล็กกระทบกันดังกึกก้อง โลหิตไหลนองพื้น หยาดเลือดซึมผ่านดินแห้งกลายเป็นโคลนเลือดอันน่าสยดสยอง

เซียวป๋อเหวินตวัดดาบของตนอย่างแคล่วคล่อง ดาบของเขาเฉือนศัตรูได้หลายคน ก่อนสายตาจะจับจ้องไปยังหลิวเหยี่ยนที่อยู่ไม่ไกลนัก ใบหน้าเปื้อนเลือดของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“หลิวเหยี่ยน! มาสู้กันซึ่งๆ หน้าเถอะ” เขาตะโกนท้าทาย เสียงนั้นสะท้อนก้องราวกับเป็นการท้าทายของเทพสงคราม

หลิวเหยี่ยนแค่นหัวเราะ มือกระชับกระบองเหล็กแน่น “คิดว่าข้ากลัวรึอย่างไร เจ้าจะได้รู้ถึงฝีมือข้าก็วันนี้แหละ”

มันเร่งม้าเข้าประชิดพร้อมเหวี่ยงกระบองฟาดใส่เซียวป๋อเหวิน

เซียวป๋อเหวินยกดาบขึ้นรับไว้ได้อย่างแข็งแกร่ง เสียงโลหะกระทบกันดังสนั่นสะท้อนออกไปไกล ทั้งคู่แลกอาวุธใส่กันไม่หยุดหย่อน การเคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับพายุคลั่ง คมดาบและกระบองเฉียดผ่านใบหน้าของกันและกันอย่างเฉียดฉิว

“เจ้าเด็กอ่อนแอ” หลิวเหยี่ยนตะโกนพลางเหวี่ยงกระบองฟาดไปยังไหล่ของเซียวป๋อเหวิน แต่เขาหลบได้อย่างเฉียดฉิวและตอบโต้ด้วยการฟันดาบตัดเข้าที่สีข้างของหลิวเหยี่ยน เลือดพุ่งกระเซ็น มันร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดแต่กลับกัดฟันสู้ต่ออย่างไม่ยอมแพ้

ในขณะที่การต่อสู้ระหว่างผู้นำทั้งสองยังดำเนินไปอย่างดุเดือด กองทหารเมืองถู่หยางก็เริ่มได้เปรียบ ด้วยระเบียบวินัยและยุทธวิธีที่รัดกุม เหล่าทหารเคลื่อนไหวประสานกันอย่างเป็นหนึ่งเดียว ปัดป้องและโจมตีสวนกลับได้อย่างแข็งแกร่ง ต่างจากฝ่ายโจรที่เริ่มแตกขบวน

“ถอย! ถอยกลับไปตั้งหลัก” หลิวเหยี่ยนตะโกนสั่งการอย่างตื่นตระหนก ขณะที่เซียวป๋อเหวินฉวยโอกาสนั้นบุกประชิดตัว เขาฟันดาบตัดเข้าที่ท้องของหลิวเหยี่ยน เลือดทะลักออกมาเต็มท้อง มันทรุดตกจากหลังม้ามองเซียวป๋อเหวินด้วยสายตาแข็งกร้าว

เซียวป๋อเหวินกระโดดลงจากหลังม้าแล้วเดินเข้าไปแทงอีกหนึ่งดาบ

“นี่คือจุดจบของเจ้าแล้วหลิวเหยี่ยน” เซียวป๋อเหวินประกาศก้อง กองโจรที่เหลือเมื่อเห็นหัวหน้าล้มลงก็พากันโยนอาวุธยอมแพ้โดยสิ้นเชิง เสียงกลองศึกเงียบลงเหลือเพียงเสียงลมหายใจของผู้รอดชีวิตและเสียงคร่ำครวญแห่งความพ่ายแพ้

“จะ...เจ้า...” ไม่ทันได้พูดหลิวเหยี่ยนก็สิ้นใจไปเสียก่อน

เมื่อความเงียบปกคลุมสนามรบเซียวป๋อเหวินกวาดตามองร่างของทหารและโจรที่ล้มตายทั่วสนาม ก่อนจะหันกลับมามองท้องฟ้าซึ่งครึ้มไปด้วยกลุ่มเมฆสีเทา สงครามครั้งนี้สิ้นสุดลงแล้ว ชาวเมืองถู่หยางและเมืองใกล้เคียงก็จะได้ใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุขเสียที