หิวมาก

"ออ...คือ..ว่า ข้าแอบไปฝึกมาน่ะเจ้าไม่ต้องสงสัยหรอกรีบไปเถอะข้าหิวจะตายอยู่แล้ว" 

ซูเหยาก็เดินตรงไปยังคอกม้าแต่ในคอกม้านั้นไม่มีม้าตัวเชื่อง ๆ เลย เหลือแต่ม้าที่พยศ

"ลองดูก็ได้" 

"คุณหนูเจ้าคะม้าตัวนี้มันไม่เคยถูกขี่ออกไปข้างนอกนะเจ้าคะ" จ้าวจ้าวรีบเตือน

" ไม่ลองแล้วจะรู้หรือ"  ซูเหยาหันไปตอบจ้าวจ้าวนางก็ยื่นมือไปลูบหัวเจ้าม้า  และดูเหมือนมันจะไม่ได้พยศอย่างที่เห็น จ้าวจ้าวที่ยืนอยู่ด้านหลังแปลกใจ ไม่คิดว่ามันจะเชื่องกับซูเหยา

ซูเหยารีบปีนขึ้นบนหลังม้า พร้อมนำมันออกมาจากคอก 

"จ้าวจ้าวมัวยืนงงอะไรเจ้ารีบขึ้นมาเถิด" 

" เจ้าค่ะ"  นางพยักหน้างงๆ

ทั้งสองก็มุ่งหน้าไปตลาดใหญ่ในเมืองหลวง ยังไปไหนไม่ไกลก็เลี้ยวผิดทางพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตนนั้นไม่รู้จักทางไปตลาดจึงได้แต่หยุดม้าแล้ว กระแอมเบาๆ ถามจ้าวจ้าวว่า

"ตลาดไปทางไหนหรือข้าลืม"  นางถามเสียงเข้ม

"คุณหนูข้าเพี้ยนไปแล้ว" จ้าวจ้าวพูดในใจ 

" ตรงไปทางขวาเจ้าค่ะ คุณหนูบังคับม้าไปเรื่อยๆข้าจะบอกทางเองเจ้าค่ะ" 

" ออ...ใช่ๆ ขอบใจเจ้ามากนะ" ซูเหยาถอนหายใจโล่งแล้วมุ่งหน้าเดินทางต่อไป

มาถึงตลาดในเมืองหลวงที่ผู้คนนั้นเดินเล่นแออัดกันไปหมด ซูเหยามองแล้วยังหายใจไม่ค่อยจะออก แต่ไม่เป็นไรบอกกับตัวเองว่าเมื่อมาถึงแล้ว จะมาเสียเที่ยวไม่ได้

การแต่งกายชุดสีชมพูธรรมดาไม่ได้หวือหวาแต่ทุกคนที่มองมาไม่สามารถละสายตาจากนางแม้ว่านจะใช้ผ้าปิดหน้าแต่สรีระร่างกายช่างดึงดูดผู้คนให้หันมามอง 

สิ่งแรกที่ต้องทำคือการไปขายของมีค่าแลกเงินนางจึงไปร้านทองร้านที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงแห่งนี้ 

"พ่อค้าข้าต้องการขายของมีค่าเหล่านี้"  การนำของมีค่าออกมาจากถุงผ้าเก่า แสงสีทองระยิบระยับสะท้อนแววตาพ่อค้ายืนอยู่หน้าร้าน 

"แม่หนู....ของเหล่านี่มีค่ามากแพงแค่ไหนข้าก็จะชื้อ" 

พ่อค้าเห็นของมีค่าแล้วตาโตลุกวาว ไม่ปฏิเสธเรื่องการต่อรองราคา 

"ไหนๆข้าดูหน่อย"  พ่อค้าใช้แว่นขยายส่องดูของทุกชิ้นทุกครั้งที่ ส่องก็ตะลึงไปพร้อมๆกัน 

"ฮ่าๆๆดีๆ ของดีมาก" พ่อค้ากล่าว

ในขณะนั้นพ่อค้าก็คำนวณและตีราคาอย่างรอบคอบจึงได้ข้อสรุปว่า

"แม่หนู...ข้าให้เลย 550 ตำลึง" 

"550 ตำลึงเชียวหรือ" ซูเหยานับนิ้วคิดคำนวณอยู่ในใจ 550 ตำลึง  ตีเป็นเงินในภพปัจจุบันก็ประมาน 2,200,000 บาท 

"ตกลงราคานี้ไม่มีการต่อรอง"  นางบอกกล่าวพ่อค้าอย่างมั่นใจ

" ได้ๆ " หลังจากนั้นพ่อค้าก็เตรียมตั๋วเงินเป็นปึกบางๆ ยื่นให้ซูเหยา ต่างคนต่างยิ้มรับเพราะได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย

"ขอบใจ หากมีของมีค่าอะไรข้าจะขนมาขายให้ท่านอีก" 

" ได้เลย..ข้ายินดีต้อนรับ" พ่อค้ากล่าว 

ซูเหยารีบนำตั๋วเงินไปซ่อนไว้ในเสื้อผ้าอย่างมิดชิดสีหน้านางมีความสุขมากอย่างกับได้เป็นเศรษฐีในยุคโบราณ สีหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทำให้จ้าวจ้าวนั้นมีความสุขไปด้วยเพราะที่ผ่านมาเห็นแต่คุณหนูนั้นทุกข์มาตลอด

"ไป..ข้าจะพาเจ้าไปร้านอาหาร"  ซูเหยาคว้ามือไปจับมือจ้าวจ้าว แล้วเร่งฝีเท้า

ทางข้างหน้ามีร้านอาหารใหญ่อยู่ร้านนึงนางจึงเข้าไปอ่านป้ายที่หน้าร้าน มีทั้งก๋วยเตี๋ยวเป็ด ขนมจีบมันโถใส่ไส้ อ่านไปน้ำลายไหลไป น่ากินทุกอย่างเลย 

"พ่อค้า เอาก๋วยเตี๋ยวเป็ดแล้วก็มันโถใส่ไส้ แล้วก็ติ่มซำห่อให้ข้าด้วยนะ"

" ได้ๆ...แม่หนูเชิญนั่งก่อนเลย"

"คุณหนูร้านนี้เป็นร้านที่ใหญ่มากในเมืองหลวงนี่เป็นครั้งแรกของข้าเลยนะที่ได้มานั่งกินร้านดีๆแบบนี้"

" ต่อไปข้าจะพาเจ้ามากินบ่อยๆดีหรือไม่" 

" ดีเจ้าค่ะ" 

ในขณะที่ทั้งสองนั่งรอกินน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวก็ลอยเข้ามาเตะจมูกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งได้กลิ่นคุ้นๆของร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ด ยิ่งทำให้ท้องร้องต่อเนื่อง ทั้งสองได้แต่มองไปที่พ่อค้าว่าเมื่อไหร่กันนะก๋วยเตี๋ยวที่พวกนางสั่งไว้จะได้กินเสียที

ไม่นานนักพ่อค้าได้นำถาดใส่ก๋วยเตี๋ยว 2 ชามมาวางไว้บนโต๊ะในขณะที่นางทั้งสองจะหลับคาโต๊ะกึ่งหลับกึ่งตื่น

"แม่หนู..เกี๋ยวเตี๋ยวได้แล้ว"  ทั้งสองสะดุ้งตาปรือ ยิ้มตาโต ใส่อาหารที่กำลังร้อน แล้วรีบหยิบมันมาปรุงรสตามใจชอบ

"หืม..อร่อย" ซูเหยาสบถในใจ

"น้ำชุปอร่อยมากเจ้าค่ะ" จ้าวจ้าวตักขึ้นมาชิม

" กินให้เยอะ หากเจ้าอยากกินอีกข้าจะสั่งให้ต้องเกรงใจ"  

ซูเหยาก็หยิบตะเกียบม้วน ๆ เส้นหมี่พร้อมอายความร้อน ที่แผ่กระจายตรงหน้า

"ว้าว รสชาติจัดจ้านข้าชอบ"  คำโต ๆ คำแรกกลืนลงไป พลางเอ่ยชมแล้วชมแล้วอีก

พ่อค้าเจ้าของร้านก็ดีใจแต่ก็ยืนดูนานทั้งสองกินเหมือนคนไม่ได้กินข้าวมาหลายวัน สักพักนางทั้ง 2 ก็หันมาเรียกพ่อค้าอีกครั้ง

"พ่อค้า...เพิ่มอีกชาม" 

"ของข้าด้วยพ่อข้า" 

" แม่หนูชามที่ส่งไปให้เมื่อครู่หมดแล้วรึ"  พ่อค้าขมวดคิ้วงง ๆ

ซูเหยาก็พยักหน้าตอบรับทันที

ในระหว่างที่รอนั้น เสียงฝีเท้าหนักๆวิ่งมาแต่ไกลพร้อมเสียงข่มขู่

"หยุดนะ...อย่าคิดหนี"