ตอนที่ 18 เปิดเรือนครัวสองหนาน

ตอนที่

18

เปิดเรือนครัวสองหนาน

      เมื่อถึงเวลาเปิดร้าน ประตูร้านถูกเปิดออกอย่างเป็นทางการ กลิ่นหอมกรุ่นของ ข้าวต้มสมุนไพรหอมหมื่นลี้ที่ถูกปรุงอย่างประณีตก็ลอยออกไปทันที ดึงดูดผู้คนในตลาดให้เข้าคิวอย่างยาวเหยียด ลูกค้าต่างชื่นชมในความสะอาดและการจัดการร้านที่ทันสมัยผิดวิสัยร้านอาหารทั่วไปในยุคนี้

       ลูกค้ากลุ่มแรกที่เข้ามาคือเถ้าแก่หวังและหลี่ต้าหมิง สองพ่อค้าผู้มีฐานะพร้อมสหายอีกหลายคน

       “แม่นาง” เถ้าแก่หวังทักทายอย่างกระตือรือร้น

       “ข้าต้องมาพิสูจน์ให้ได้ว่าข้าวต้มหมื่นลี้ที่ป่าวประกาศว่าเป็นอาหารวันเปิดร้านของเจ้าจะหอมไปได้ไกลจริงหรือไม่”

       อาเหมยผู้รับหน้าที่ต้อนรับปรี่เข้ามาพร้อมรอยยิ้มที่สดใสที่สุด “ยินดีต้อนรับเจ้าค่ะท่านเถ้าแก่ เชิญที่โต๊ะริมหน้าต่างนี้เลยเจ้าค่ะ รับรองท่านจะได้กลิ่นหอมเต็มที่เจ้าค่ะ”

       หลินหว่านเอ๋อร์ยืนปรุงอาหารอย่างใจเย็น ความวุ่นวายไม่ได้ทำให้นางตื่นเต้นเท่ากับการได้เห็นสิ่งที่ได้รับหลังจากการทุ่มเท เมื่อข้าวต้มหมื่นลี้ถูกยกไปเสิร์ฟ ความเงียบปกคลุมโต๊ะของเหล่าพ่อค้า

       เสียงซดข้าวต้มดังเบาๆ

       “รสชาติละเอียดอ่อนมาก” หลี่ต้าหมิงอุทาน

       “ความหอมของสมุนไพรซึมซายเข้าไปในข้าวทุกเม็ด เนื้อกุ้งก็สดหวาน นี่มันไม่ใช่แค่ข้าวต้ม แต่เป็นยาอายุวัฒนะเสียมากกว่า”

       ไม่นานนัก เรือนครัวสองหนานก็เต็มไปด้วยลูกค้า เสียงสั่งอาหารดังระงม อาเป่ายุ่งกับการคิดเงินด้วยลูกคิดจนควันแบออกหู ส่วนอาเหมยก็ยิ้มจนแก้มแทบปริ

       ท่ามกลางความโกลาหล จงซิ่นที่ได้รับคำสั่งจากมู่ฉางเฟิงให้มา

       “ดูแลความเรียบร้อย” พร้อมกับองครักษ์อีกสองสามคน ก็ต้องสวมบทบาทเป็นพนักงานแฝงตัว    

       จงซิ่นถือไม้กวาดด้วยท่าทางที่เคร่งขรึมราวกับกำลังถือดาบประจำกาย ส่วนองครักษ์คนอื่นๆ ก็ต้องทำหน้าที่ล้างจานและจัดโต๊ะด้วยความเงอะงะ แต่ก็แฝงด้วยความเร็วและแม่นยำตามสไตล์ของทหารฝึกหัด

       จงซิ่นกวาดพื้นครัวด้วยท่วงท่าที่สง่างามเกินกว่าจะมาทำความสะอาด แต่หลินหว่านเอ๋อร์ที่กำลังเร่งรีบก็สังเกตเห็นว่าเขากวาดเศษผักที่หกอยู่ใต้โต๊ะเคาน์เตอร์ไม่หมด

       “ท่านจงซิ่น” หลินหว่านเอ๋อร์เรียกเสียงเข้ม นางคิดว่าเขาเป็นแค่คนงานที่พ่อค้าลึกลับส่งมา

       “ท่านช่วยกวาดเศษผักที่มุมนั้นให้สะอาดด้วยเจ้าค่ะ หากครัวไม่สะอาด อาเป่าจะมาทักท้วงแน่นอนเจ้าค่ะ และแน่นอนว่าต้องโดนอาเป่าไล่ออกแน่นอน”

       จงซิ่นคิดในใจ “ข้าต้องอยู่รอดจากการถูกหักเงินเดือนเพราะเศษผัก ท่านอ๋อง!!! ข้าควรไปลอบสังหารศัตรูไม่ดีกว่าหรือ”

       “ขอรับแม่นางหลิน” จงซิ่นตอบรับอย่างว่าง่าย และต้องก้มลงไปเก็บเศษผักอย่างประณีตราวกับเป็นภารกิจลับ

       ท่ามกลางความวุ่นวาย หลินหว่านเอ๋อร์แอบเหลือบมองไปยังโรงเตี๊ยมฝั่งตรงข้าม นางรรู้ว่าท่านพ่อค้าต้องกำลังซุ่มมองอยู่แน่ๆ นางจึงเริ่มวางแผน

       นางตัดสินใจลงมือปรุง ซาลาเปาไส้บัวหิมะสูตรลับ ที่มีรูปร่างคล้ายดอกท้อ ซึ่งเป็นเมนูที่นางตั้งใจจะทำเพื่อมอบให้มู่ฉางเฟิงโดยเฉพาะ

       “ท่านจงซิ่น ขอรอบกวนท่านนำซาลาเปาพิเศษชุดนี้ไปมอบให้กับเจ้านายของท่านได้หรือไม่เจ้าคะ”

       จงซิ่นมองซาลาเปาที่ถูดจัดวางอย่างสวยงามด้วยความประหลาดใจ

       “เอ่อ  นายท่านของข้าอย่างนั้นหรือ” จงซิ่นถามเพื่อยืนยัน แต่ในใจของเขารู้ดีว่าเจ้านายของตนกำลังซุ่มมองจากโรงเตี๊ยมฝั่งตรงข้ามแน่ๆ

       หลินหว่านเอ๋อร์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มนั้นคงงดงามแต่แฝงความท้าทายไว้ “ใช่เจ้าค่ะ เจ้านายของท่าน พ่อค้าหล่อเหลาผู้นั้นไม่ปรากฏตัววันนี้ ก็ให้ท่านนำซาลาเปานี้ไปมอบให้ บุรุษที่ท่านเห็นว่าสมควรได้รับ แทนก็ได้เจ้าค่ะ”

       คำพูดนี้เป็นการส่งสัญญาณถึงมู่ฉางเฟิงที่กำลังเฝ้าดูอยู่ว่า นางรู้ว่าเขากำลังอยู่ใกล้ๆ และกำลังท้าทายให้เขาออกมา

       จงซิ่นเข้าใจความหมายทันที ใบหน้าของเขาเริ่มตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อย

       “ข้าจะนำไปมอบให้นายท่านเองขอรับ”  จงซิ่นรับถาดซาลาเปาไว้ด้วยสองมืออย่างระมัดระวัง

       จงซิ่นคิดในใจ “ตายล่ะวา! แม่นางหลินเริ่มทำสงครามประสาทกับท่านอ๋องแล้ว ซาลาเปาไส้บัวหิมะนี่คือระเบิดเวลาชัดๆ ข้าต้องรีบเอาไปให้ท่านอ๋องก่อนที่นางจะส่งอาหารไปให้บุรุษอื่นจริง ๆ”

       จงซิ่นรีบออกจากร้านไปอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ภายใต้สายตาจับจ้องของลูกค้า ทำให้คนอื่นๆ ต้องหัวเราะกับท่าทางรีบร้อนของเขา

       มู่ฉางเฟิงนั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองเรือนครัวของหลินหว่านเอ๋อร์ด้วยสีหน้าครุ่นคิด เขาได้ยินเสียงหัวเราะและเสียงสั่งอาหารดังมาถึงโรงเตี๊ยมของเขา ที่เขาเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในตอนนี้ (เหมาไม่มีกำหนด)

       “ช่างน่าประทับใจ” มู่ฉางเฟิงพึมพำ “นางไม่ต้องพึ่งพาอำนาจใดๆ เลย แค่รสชาติอาหารของนางก็เพียงพอแล้ว”

       ทันใดนั้น จงซิ่นก็วิ่งเข้ามาในห้องอย่างรีบร้อน โดยมีถาดซาลาเปาบัวหิมะอยู่บนมือ เขาส่งสายตาบ่งบอกความวุ่นวายใจอย่างหนัก

       “นายท่านนี่คือ ของขวัญจากแม่นางหลินขอรับ” จงซิ่นวางถาดลงบนโต๊ะ

       มู่ฉางเฟิงเลิกคิ้วเล็กน้อย เขาเห็นรูปร่างของซาลาเปาที่คล้ายดอกท้อ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ที่สื่อถึงความงามและความสุข

       “ของขวัญ” มู่ฉางเฟิงถาม

       “นางบอกว่าอย่างไร”

       จงซิ่นรีบเล่าบทสนทนาทั้งหมดให้เจ้านายฟัง โดยเน้นย้ำประโยคที่ว่า “หากท่านพ่อค้าหล่อเหลาผู้นั้นไม่ปรากฎตัววันนี้ ก็ให้ท่านนำซาลาเปานี้ไปมอบให้ บุรุษที่ท่านเห็นว่าสมควรได้รับแทนก็ได้เจ้าค่ะ”

       มู่ฉางเฟิงใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มปรากฏขึ้นอย่างปิดไม่มิด รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความชื่นชมและพึงพอใจ

“หึ แม่นางหลินผู้นี้ฉลาดเฉลียวและกล้าหาญยิ่งนัก” มู่ฉางเฟิงหยิบซาลาเปาขึ้นมาหนึ่งลูก เขาสัมผัสได้ถึงความร้อนจากไส้บัวหิมะที่ซ่อนอยู่ภายใน

“นางกำลังยื่นคำขาดให้ข้า ให้ข้ารับซาลาเปาชิ้นนี้เพื่อให้ข้ายอมรับว่าข้ากำลังมาแอบมองนางอยู่”

“แล้วท่านจะทำอย่างไรขอรับ” จงซิ่นถามอย่างระมัดระวัง

มู่ฉางเฟิงกัดซาลาเปาคำหนึ่ง รสชาติหวานนุ่มและกลิ่นหอมละมุนของบัวหิมะเข้ากันได้อย่างลงตัวกับความอุ่นร้อนของแป้ง รสชาติของมันช่างสมบูรณ์แบบไม่ต่างจากตัวนาง

“แน่นอนว่าข้าย่อมเป็นบุรุษที่สมควรได้รับ” มู่ฉางเฟิงตอบเสียงเรียบดวงตาเป็นประกาย

“บอกนางไปว่า ข้าได้รับซาลาเปาของนางแล้ว และข้าจะไปที่ร้านของนางเมื่อข้าอยากไปเท่านั้น”