ตอนที่ 14 เนรมิตเรือนไม้ทำเลทอง (3)

ตอนที่

14

เนรมิตเรือนไม้ทำเลทอง (3)

      หลินหว่านเอ๋อร์ออกมาดูการปรับปรุงเรือนครัวด้านหลังอย่างเงียบๆ นางรู้สึกเหนื่อยล้าจากการต่อสู้กับพ่อค้าใหญ่ในตลาด และกำลังใช้เวลาพักจิบน้ำชาสมุนไพรที่ตนชงเอง โดยมีอาเหมยกำลังง่วนอยู่กับการช่วยจงซิ่นจัดเรียงเครื่องปรุงแปลกๆ เข้าชั้นวาง

       เสียงฝีเท้าที่มั่นคงและสุภาพดังขึ้นจากทางด้านหลัง เว่ยจื่อเหยียน ก้าวเข้ามาพร้อมกับกล่องไม้หอมสลักลายวิจิตรบรรจงในมือ เขาสวมชุดผ้าไหมชั้นดีที่ดูภูมิฐานยิ่งกว่ามู่ฉางเฟิงเสียอีก

       “แม่นางหลิน ข้าขออภัยที่มารบกวนยามวิกาล” คุณชายเว่ยกล่าวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนจนน่าประหลาดใจ

       “คุณชายเว่ย” หลินหว่านเอ๋อร์ลุกขึ้นยืนด้วยความประหลาดใจ นางยังคงรู้สึกแปลกๆ ที่เจอเขาอีกแล้ว

       “ข้าได้นำ ชาอวี้ลู่มาให้นางเป็นชาที่หายากยิ่งนัก ช่วยบำรุงหัวใจและสงบจิตใจได้ดี ข้าหวังว่ามันจะช่วยให้แม่นางคลายความเหน็ดเหนื่อยจากการเนรมิตเรือนครัวแห่งนี้”

       หลินหว่านเอ๋อร์รับกล่องชามาอย่างเกรงใจ “คุณชายเว่ยให้เกียรติเกินไปแล้วเจ้าค่ะ ของกำนัลนี้มีค่าเกินกว่าที่ข้าจะรับไว้ได้”

       ขณะนั้นเองอาเหมยซึ่งถูกจงซิ่นกำกับให้จัดเรียงเครื่องเทศก็เผลอทำถุงกระดาษที่บรรจุเมล็ดผักชีป่าอบแห้ง ที่หลินหว่านเอ๋อร์ซื้อมาอย่างยากลำบากฉีกขาด เมล็ดสีน้ำตาลเล็กจิ๋วนับร้อยเม็ดกระจายเกลื่อนพื้นไม้ไปทั่วบริเวณ

       จงซิ่นซึ่งเป็นองครักษ์ที่น่าเกรงขามและเคยบุกเดี่ยวเข้าป้อมศัตรูมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน กลับแสดงอาการตื่นตระหนกสุดขีด

       เขาไม่กล้าใช้มือที่เปื้อนฝุ่นเก็บเมล็ดเหล่านั้น แต่กลับใช้พัดที่ทำจากหางนกยูง ค่อยๆ กวาดเมล็ดผักชีป่าให้รวมกันอย่างช้าๆ และอ่อนโยนที่สุด ราวกับมันคือเพชรพลอยล้ำค่า ใบหน้าของเขาซีดเผือดราวกับว่าเมล็ดแต่ละเม็ดที่หายไปคือความล้มเหลวในการทำภารกิจ

       อาเหมยยืนดูจงซิ่นด้วยความสนุกสนาน ก่อนจะก้มลงเป่าลมใส่กองเมล็ดเหล่านั้นเบาๆ

       ฟู่!!!

       เมล็ดผักชีป่าจำนวนหนึ่งปลิวหายไปในอากาศ!

       จงซิ่นแข็งค้างไปทั้งตัว เขามองเมล็ดที่หายไปด้วยแววตาที่ว่างเปล่าราวกับจิตวิญญาณหลุดออกจากร่าง ก่อนจะหันมามองอาเหมยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและทรมาน แต่ไม่กล้าแม้แต่จะตำหนิ

เว่ยจื่อเหยียนเห็นภาพอันน่าขันของบุรุษชุดดำที่สูญเสียความน่าเกรงขามทั้งหมดเพราะเมล็ดผักชีป่า ก็ถึงกับหัวเราะเสียงดังลั่นจนตัวโยน

หลินหว่านเอ๋อร์ได้แต่ส่ายหน้าให้กับจงซิ่นและอาเหมยที่เหมือนจะช่วยงานแต่กลับกลายเป็นเหมือนจะเป็นภาระมากกว่า

เว่ยจื่อเหยียนเดินชมรอบๆ เรือนไม้ที่เพิ่งได้รับการปรับปรุงใหม่ด้วยวัสดุชั้นดี เขาลูบกำแพงไม้หอมอย่างพิจารณา

“เรือนไม้หลังนี้ดีเยี่ยมเกินกว่าจะเป็นที่ดินของพ่อค้าธรรมดา” เว่ยจื่อเหยียนกล่าวอย่างจงใจให้น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความหมายแฝง

“โครงสร้างแข็งแรงมาก วัสดุที่ทำก็เทียบกับจวนขุนนางชั้นสูงเมืองหลวงเลยทีเดียว ดูเหมือนพ่อค้าที่ช่วยเหลือเจ้าจะไม่ได้เป็นพ่อค้าธรรมดาอย่างที่เจ้าเข้าใจ”

จงซิ่นซึ่งเพิ่งรวบรวมเศษเมล็ดเสร็จพอดี รีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วเพื่อปกป้องเจ้านายของตน เขายืนขวางระหว่างเว่ยจื่อเหยียนกับหลินหว่านเอ๋อร์ทันที

“ข้าคิดว่าท่านไม่ควรก้าวก่ายเรื่องของแม่นางหลินกับเจ้านายของข้าจะดีกว่า เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของท่าน” จงซิ่นกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาและจริงจัง

เว่ยจื่อเหยียนหัวเราะเบาๆ ไม่ได้แสดงความโกรธเลยแม้แต่น้อย

“ข้าเพียงแค่เป็นห่วงนางในฐานะมิตรเท่านั้นเอง ไม่ได้ต้องการก้าวก่ายกิจการของนายเลยแม้แต่น้อย”  เขายิ้มอย่างมีเลศนัย

“แต่ข้าขอเตือนไว้ด้วยความหวังดี บุรุษที่ยิ่งใหญ่ย่อมไม่ทำสิ่งใดโดยไม่มีผลตอบแทนที่คู่ควร”

“ข้าไม่ได้มีพันธะใดๆ กับใครทั้งนั้น ร้านนี้เป็นร้านที่ข้ามาเช่าเท่านั้น” หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวอย่างเด็ดขาด

เว่ยจื่อเหยียนถอนหายใจราวกับว่ารู้สึกผิดหวัง “ข้าเข้าใจแล้วแม่นาง”

เขาไม่ลืมที่จะยื่นคำถามสุดท้าย “ข้าได้ยินข่าวลือเรื่องการทุจริตของเจ้าเมือง แม่นางทราบเรื่องนี้หรือไม่”

“เรื่องราวเหล่านั้นไกลตัวข้าเกินไปเจ้าค่ะ” หลินหว่านเอ๋อร์ปฏิเสธอย่างสุภาพแต่หนักแน่น

เว่ยจื่อเหยียนโค้งคำนับอย่างสง่างาม “ข้าขอลาตรงนี้ หวังว่าร้านของเจ้าจะได้เปิดทำการได้อย่างราบรื่นในเร็ววัน ข้าจะมาอุดหนุนเป็นคนแรกแน่นอน”

“ขอบคุณล่วงหน้าเจ้าค่ะ” หลินหว่านเอ๋อร์เองก็ทำความเคารพเว่ยจื่อเหยียนเช่นเดียวกัน   

“ข้าเองก็ขอตัวกลับก่อนนะขอรับ” จงซิ่นเองก็ขอตัวกลับเช่นเดียวกัน

เมื่อทุกคนกลับไป หลินหว่านเอ๋อร์ก็ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ไม้ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด

“ทำไมมีบุรุษมายุ่งกับเรามากมาย แล้วพวกเขาเข้ามาเพื่ออะไร” หลินหว่านเอ๋อร์พึมพำอยู่คนเดียว

ในขณะเดียวกันในความมืดมิดที่ซอยด้านนอก มู่ฉางเฟิงจ้องมองเงาของคุณชายเว่ยที่กำลังเดินหายไป

“เจ้าเป็นใครกันแน่เว่ยจื่อเหยียน” มู่ฉางเฟิงพึมพำเสียงต่ำ

เขาไม่ได้สนใจในตัวตนของเว่ยจื่อเหยียนในฐานะคู่แข่งทางการเมืองมากนัก แต่เขาโกรธเว่ยจื่อเหยียนที่เข้ามาแทรกแซงนางตัดหน้าเขา

มู่ฉางเฟิงสูดหายใจลึก เขารู้ว่าถึงเวลาต้องเปิดเผยตัวตนบางส่วนแล้ว เขาไม่สามารถปล่อยให้เว่ยจื่อเหยียนรุกคืบเข้าใกล้หลินหว่านเอ๋อร์ไปมากกว่านี้