บทที่ 121 บริจาคของในฤดูหนาว

บทที่ 121

บริจาคของในฤดูหนาว

            ฤดูหนาวปีนี้ราคาสินค้าพุ่งสูงมาก แค่ธัญพืชหยาบ 2 ชั่ง ก็ปาเข้าไป 2 ตำลึงแล้ว (1 ชั่ง = 500 กรัม) 

            ผักกับผลไม้สดยิ่งแพงเข้าไปอีก ผักกาดขาวหัวเล็กๆ หัวเดียวก็ 5 เหรียญ ไข่กับเนื้อไม่ต้องพูดถึง ชาวบ้านธรรมดาต้องลดการบริโภคลงเพราะของแพงขึ้น

            แต่ถึงอย่างนั้น ร้านเฉิงเป่ายังคงขายผักผลไม้ในราคาย่อมเยาว์เหมือนเดิม เลยทำให้ขายดิบขายดี 

            ในกลางฤดูหนาว สายลมเย็นยะเยือกพัดพาเอาละอองหิมะโปรยปรายไปทั่วเมือง แค่ยืนเฉยๆ ก็รู้สึกหนาวสะท้าน

            “เจ้าเห็นประกาศที่ติดบนป้ายประกาศหน้าศาลาว่าการหรือไม่”

            “ประกาศเปิดรับบริจาคเสื้อผ้ากับผ้าห่มน่ะหรือ เห็นแล้วละ”

            “พูดไปแล้ว ปีนี้หนาวมากกว่าทุกปีเลยว่าไหม”

            “คนธรรมดาอย่างเรายังพอหาเสื้อผ้าอุ่นๆ มาห่มไม่ให้หนาวตายได้ แต่ชาวบ้านที่อยู่ทางเหนือ เห็นว่ามีแต่คนยากจนตั้งหลายครัวเรือน บางคนก็หนาวตายกันแล้ว เฮ้อ…พวกเขาจะผ่านฤดูหนาวปีนี้ไปได้หรือไม่นะ”

            “ข้าสั่งให้บ่าวที่เรือนหาเสื้อเสื้อผ้าเก่าๆ ไปบริจาคแล้ว คงช่วยได้แค่นั้นนั่นแหละ”

            “ข้าเองก็เหมือนกัน”

            ลูกค้าสองคนคุยกันพลางเลือกสินค้า

            ลู่ซินฟางเพิ่งเดินเข้ามาในร้าน คำพูดเหล่านั้นจึงดังเข้าหูนางพอดี

            ในความทรงจำของเจ้าของร่างนี้ ตอนอยู่บ้านตระกูลเหอ เจ้าของร่างนี้กับลูกๆ ต้องทนสวมเนื้อผ้าเก่าโทรม ใช้ถ่านเพียงเล็กน้อยที่นางเหอแจก อดทนมือเท้าเย็นกว่าจะผ่านพ้นฤดูหนาวแต่ละปี มันช่างทรมานมาก

            พอความทรงจำเหล่านั้นผุดเข้ามาในหัว ลู่ซินฟางก็สั่งให้หลางไป๋ไปดูป้ายประกาศนั้น 

            ผ่านไปสองชั่วยาม หลางไป๋ก็กลับมารายงาน 

            “มีป้ายประกาศขอรับบริจาคเสื้อผ้า ของกินของใช้จำเป็นติดอยู่บนป้ายประกาศจริงๆ ขอรับ”

            “ข้าไม่เห็นรู้เลยว่าชาวบ้านเมืองเล่ออันกำลังเดือดร้อนกับภัยหนาว” ลู่ซินฟางพึมพำ

            หลางไป๋ส่ายหน้า

            “ไม่ใช่เมืองเล่ออันขอรับ”

            “หือ?”

            “เป็น 3 เมืองที่อยู่ติดชายแดนทางเหนือขอรับ ข้าได้สอบถามเพิ่มมาแล้ว เห็นว่าความหนาวปีนี้รุนแรงกว่าทุกปี เห็นว่าวันมะรืน ผู้ตรวจการจะส่งของบริจาคไปตามเมืองที่ประสบภัยขอรับ”

            ลู่ซินฟางผงกศีรษะ ปั้นหน้าครุ่นคิด

            แค่มองแวบเดียวหลางไป๋ก็เข้าใจความคิดของนายหญิงทันที หมาป่าหนุ่มจึงเอ่ยถาม “ผ้าห่มกับเสื้อกันหนาวที่ทำไว้ยังเหลืออยู่เยอะ ตอนนี้ยังอยู่ในโกดังในมิติ ท่านจะนำไปบริจาคหรือไม่ขอรับ”

            “นอกจากผ้าห่มกับเสื้อกันหนาว เจ้าแบ่งธัญพืช ถ่านกับอาหารแห้งไปบริจาคด้วยนะ”

            “ได้ขอรับ”

            เย็นวันนั้นเอง หลางไป๋กับซินหลินกลับไปที่มิติ ช่วยกันนำสิ่งของออกมาบริจาค

            เช้าวันต่อมา หลังจากหลางไป๋กับคนอื่นๆ ช่วยกันขนของใส่รถลากเต็มสองคันรถเรียบร้อย พวกเขาก็ช่วยกันนำของทั้งหมดไปบริจาคที่ศาลาว่าการประจำเมือง

            บังเอิญเจอกับกงเยียนซูที่มาบริจาคของพอดี ฝ่ายนั้นพอเห็นของที่หลางไป๋ขนมา ดวงตาพลันเบิกกว้าง ปิดบังความตะลึงไม่มิด

            “นายหญิงของเจ้าทำข้าประหลาดใจอีกแล้ว ร้านซินหลินบริจาคของเยอะกว่าโรงเตี๊ยมตระกูลกงอีกหรือนี่” กงเยียนซูกล่าวด้วยรอยยิ้ม

            “ผู้ดูแลหลาง ข้าได้ข่าวว่าปีนี้หนาวมาก ไม่ใช่แค่ 3 เมืองทางเหนือที่ได้ผลกระทบ คลื่นความหนาวอาจจะตามมาถึงเมืองเล่ออันและเมืองอื่นๆ ทีหลังก็เป็นได้ บริจาคของมากมายเช่นนี้ ถ้าจู่ๆ เมืองเล่ออันก็หนาวกะทันหันพวกเจ้าจะไม่เดือดร้อนเอาหรือ” ผู้ตรวจการเดินเข้าถามกับหลางไป๋ด้วยความเป็นห่วง พร้อมมองของมากมายที่อีกฝ่ายขนมา

            “เรื่องนั้นไม่มีปัญหาขอรับ พวกเรามีของตุนเต็มยุ้งฉาง ผู้ตรวจการอย่าได้กังวลเลยขอรับ” หลางไป๋ตอบ

            แม้ในมิติจะเป็นฤดูหนาวเหมือนกัน แต่กลับไม่ได้หนาวมาก แค่อุณหภูมิต่ำลงนิดหน่อยเท่านั้นเอง

            สรุปคือ ในมิติยังคงเก็บเกี่ยวผลผลิตได้ดีเหมือนเดิม ไม่มีอะไรต้องกังวล

            ผู้ตรวจการมองของบริจาคเต็มสองคันรถอีกครั้ง หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็กล่าวขึ้นว่า “เช่นนั้นฝากขอบคุณเถ้าแก่เนี้ยของเจ้าด้วย…นางช่างประเสริฐยิ่งนัก เห็นทีข้าต้องถวายฏีกากราบทูลความดีความชอบของนางให้ฝ่าบาททรงทราบเสียแล้ว”

            “นั่นดีอย่างยิ่ง ต้องรบกวนผู้ตรวจการแล้ว” กงเยียนซูเห็นด้วย

            ได้ยินแบบนั้นหลางไป๋อดจะยืดอกยิ้มๆ อย่างภูมิใจไม่ได้

            “พูดตรงๆ คนร่ำรวยในเมืองเล่ออันมีไม่น้อย แต่พวกเขาเจียดแค่เศษเงินมาบริจาค อย่างมากก็ได้แค่ข้าวต้มไม่กี่หม้อ แต่ว่า เรื่องบริจาคก็ขึ้นอยู่กับความสมัครใจ จะไปบังคับกันไม่ได้ พอเห็นพวกท่านนำของมาช่วยเหลือชาวบ้านที่ประสบภัยมากมายเช่นนี้ ข้าซาบซึ้งแทนชาวบ้านผู้ประสบภัยจริงๆ” ผู้ตรวจการพูดต่อด้วยสีหน้าซึ้งใจ

            จริงๆ แล้ว ฮ่องเต้ได้จัดสรรปันงบประมาทมาช่วยบรรเทาความอดอยากให้กับผู้ประสบภัย แต่เพราะปีนี้มี 3 เมืองได้รับผลกระทบ งบประมาทในคลังไม่เพียงพอ จึงได้ตั้งป้ายประกาศขอรับบริจาค

            คนร่ำรวยมีอยู่เยอะแยะ แต่คนที่ใจบุญจริงๆ กลับมีน้อยนิด ด้วยเหตุนี้ ยิ่งมองของที่หลางไป๋ขนมา ผู้ตรวจการก็ยิ่งรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจ

            “ข้าเองก็เคยเป็นผู้ประสบภัยถึงเข้าใจความรู้สึกยากลำบากดี นายหญิงก็คงคิดแบบเดียวกัน เพราะอย่างนั้น ถ้าช่วยเหลือคนยากไร้เหล่านั้นได้ ข้ากับนายหญิงก็ยินดีขอรับ”

            คำพูดของหลางไป๋ล้วนออกมาจากใจจริง ไร้ซึ่งความเสแสร้ง

            กงเยียนซูกับผู้ตรวจการพอได้ยินอย่างนั้นต่างก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ

            ก่อนที่ลู่ซินฟางจะเป็นเถ้าแก่เนี้ยลู่อย่างทุกวันนี้ นางเคยอยู่อย่างอัตคัด อดมื้อกินมื้อ เพราะอย่างนี้ นางถึงเข้าใจความทุกข์ยากของผู้ประสบภัยดีนี่เอง