บทที่ 124 ข่าวดี

บทที่ 124

ข่าวดี

            รูปปั้นปลาคาร์ฟทองคำถูกตั้งไว้กลางร้านซินหลิน ใส่ไว้ในตู้กระจกใส ล็อกอย่างแน่นหนา กลายเป็นของตกแต่งประจำร้านไปเสียแล้ว 

            ใครก็ตามที่เข้าร้านซินหลินในช่วงนี้ หากไม่ได้มาเพื่อชื่นชมรูปปั้นปลาคาร์ฟทองคำอย่างใกล้ชิด ก็จะมาแสดงความยินดีกับเจ้าของร้าน และคนที่ภูมิใจกับรูปปั้นปลาคาร์ฟทองคำนี้มากเห็นทีจะหลางไป๋ที่เดินขัดกระจกทั้งวัน

            2-3 วันหลังจากนั้น ลู่ซินฟางกับเจ้าแฝดช่วยกันเตรียมของสำหรับออกไปปิกนิกในโลกต่างมิติ

            เด็กน้อยทั้งสองดีอกดีใจเป็นอย่างมาก พวกเขาชอบโลกในมิติ ชอบภูตน้อย ชอบเหล่าสัตว์จำแลง สำคัญไปกว่านั้น โลกในมิติอุดมสมบูรณ์และสวยงามมาก

            พอเห็นพวกลูกๆ ตื่นเต้นดีใจ ลู่ซินฟางเองก็ตื่นเต้นตามไปด้วย

            …ไม่ใช่สิ

            ถ้าจะให้พูดจริงๆ แล้ว นางตื่นเต้นเพราะเรื่องต่อจากนี้ต่างหาก 

            “ท่านแม่ ท่านเหงื่อออกเต็มหน้าผากเลย ไม่สบายหรือเจ้าคะ” เป่าเอ๋อร์เอียงศีรษะถาม ดวงตากลมโตฉายแววเป็นห่วงเป็นใย

            “ท่านแม่ พวกเราค่อยไปเที่ยวที่มิติวันหลังก็ได้ขอรับ” เฉิงเอ๋อร์แสดงสีหน้ากังวลเช่นเดียวกับน้องสาว

            “แม่สบายดีจ๊ะ” ลู่ซินฟางบอกเจ้าแฝดด้วยรอยยิ้มอบอุ่นและใจดี

            เพื่อคุยเรื่องสำคัญกับเจ้าแฝดโดยไม่มีใครมารบกวน ลู่ซินฟางต้องหาจังหวะเหมาะๆ รวมถึงจัดการงานที่ค้างจนเสร็จเรียบร้อย

            วันนี้นางตั้งใจพาเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์มาเที่ยวเล่นในมิติ พร้อมกับเปิดใจพูดคุยเรื่องของกงเยียนซู

            ดวงตากลมโตบ๊องแบ๊วของเด็กแฝดทั้งสองจ้องมองมารดาอยู่นาน พอเห็นสีหน้าของมารดากลับมาสดใส พวกเขาต่างยิ้มแป้น  

            หญิงสาวลูบศีรษะเล็กๆ ของเจ้าแฝดก่อนจะถาม

            “พวกเจ้าเตรียมตัวพร้อมแล้วใช่หรือไม่ เช่นนั้นก็ไปที่มิติกันเถอะ”

            เด็กๆ พยักหน้าและตอบอย่างพร้อมเพรียง

            “อื้อ!”  

            ทันทีที่เปิดประตูเดินข้ามมายังมิติ สายลมของฤดูใบไม้ผลิพัดโชยปะทะใบหน้า เย็นสบายยิ่งนัก พริบตาต่อมาหลินก็ปรากฏตัวตรงหน้าหญิงสาวและเจ้าแฝด 

            “ยินดีต้อนรับ เจ้านาย”

            “หลิน!” เป่าเอ๋อร์ยิ้มแฉ่งพร้อมกับทักทายภูตน้อย 

            “สบายดีหรือเปล่า หลิน” เฉิงเอ๋อร์ถาม

            ภูตจิ๋วยิ้มอย่างเบิกบาน หมุนรอบตัวเองหนึ่งรอบ 

            “ดูสิ ข้าเติบโตขึ้นมานิดหน่อยด้วยละ แน่นอนว่าข้าสบายดีและแข็งแรงมากๆ ด้วย”

            “ดีจังเลย”

            “อื้อ ดีจังเลย”

            เจ้าแฝดยิ้มร่าเริงให้กับภูตตัวน้อย

            ในตอนที่ลู่ซินฟางเดินทางไปดูงานที่เมืองหลวง ซินหลินเห็นเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์หงอยเหงาเพราะคิดถึงแม่ เด็กชายจึงพาน้องๆ มาเที่ยวเล่นในมิติอยู่บ่อยครั้ง ตอนนี้เจ้าแฝดจึงสนิทสนมกับภูตหลินมากกว่าแต่ก่อน 

            “พวกเจ้าอยากไปเที่ยวที่ไหนกันหรือ” หลินถามเด็กทั้งสอง

            เป่าเอ๋อร์ชูมือพร้อมกับกระโดดเหยงๆ

            “สวนดอกไม้! ไปสวนดอกไม้กันนะ”

            ภูตน้อยหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นท่าทางตลกๆ ของเป่าเอ๋อร์ ก่อนจะหันไปถามความเห็นของเฉิงเอ๋อร์

            “แล้วเฉิงเอ๋อร์ล่ะ อยากไปที่ไหน?”

            “สวนดอกไม้” เด็กชายตอบ

            “ถ้าอย่างนั้นก็ไปสวนดอกไม้กันเลย!” หลินตะโกนพร้อมกับชูมือขึ้นเหนือศีรษะเหมือนกับเป่าเอ๋อร์

            หลังจากสรุปสถานที่ได้แล้ว ทุกคนก็มุ่งหน้าไปยังสวนดอกไม้ 

            สวนดอกไม้ภายในมิติ มีดอกไม้นานาหลายชนิด ด้วยพลังเวทของหลินทำให้พืชทุกชนิดเติบโตเป็นอย่างดี ลู่ซินฟางจึงเพาะปลูกดอกไม้ชั้นสูงอย่างดอกโบตั๋น ดอกเบญจมาศ ดอกกล้วยไม้ออกมาเรื่อยๆ

            นอกจากนี้ ภายในมิติยังมีดอกไม้เขตร้อนที่นำเข้าจากประเทศอื่นอีกด้วย

            ในตอนที่ดอกไม้เบ่งบานพร้อมกัน สวนแห่งนี้ไม่เพียงแต่ร่มรื่น ยังถูกแต้มด้วยสีสันราวกับผลงานศิลปะ เป็นทิวทัศน์สวยงามและน่าประทับใจสุดๆ 

            เมื่อเดินมาหยุดใต้ต้นไม้เขียวขจี หลินใช้เวทมนตร์เสกโต๊ะกับเก้าอี้ออกมาหนึ่งชุด ตามมาด้วยน้ำชากับนมอุ่นๆ สำหรับเด็กทั้งสอง  

            เจ้าแฝดปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้

            ลู่ซินฟางเปิดกล่องขนม หยิบจานขนมออกมาวางเรียงทีละจาน ทั้งขนมดอกกุ้ย ขนมแป้งทอดใส่ไส้ต่างๆ 

            หลินและเจ้าแฝดหยิบขนมแป้งขึ้นมากินคำเล็กๆ ทีละคำด้วยความเอร็ดอร่อย

            “พอได้กินของอร่อยท่ามกลางบรรยากาศสดชื่นแล้วมีความสุขจังเลยเนอะ” หลินพูดด้วยรอยยิ้ม

            “เห็นด้วยแบบไม่เถียง” หญิงสาวบอก พลางดื่มด่ำชากลิ่นหอมละมุน   

            “ข้าได้ข่าวมาแล้วนะ เจ้านายได้รับความเชื่อใจจากเจ้าแผ่นดินของโลกทางนั้นสินะ”

            ใบหน้าของภูตน้อยเต็มไปด้วยความปลาบปลื้ม

            ลู่ซินฟางพยักหน้าทีหนึ่งเป็นคำตอบ

            “เจ้านายเก่งที่สุดเลย”

            “หลินต่างหากที่เก่ง ช่วยข้าไว้เสมอ รางวัลพวกนั้นควรจะเป็นของหลิน”

            ตอนวิญญาณของลู่ซินฟางเข้ามาสวมร่างนี้ใหม่ๆ หากตอนนั้นไม่สามารถเปิดประตูมิติได้ละก็ กว่าจะหลุดพ้นจากความยากจน นางคงใช้เวลาหลายปี

            การที่นางมาไกลขนาดนี้ เพราะความช่วยเหลือของหลินและเหล่าสัตว์จำแลงในมิติ ลำพังแค่นางคนเดียวคงทำอะไรไม่ได้มากนัก

            ทางด้านเจ้าแฝด พอได้ยินสิ่งที่ท่านแม่กับหลินคุยกัน พวกเขาก็ชูนิ้วโป้งให้กับทั้งสองคนแล้วบอกว่า “ท่านแม่สุดยอด หลินก็สุดยอด”

            ทั้งลู่ซินฟางทั้งหลินยิ้มแย้มเมื่อได้รับคำชม

            “สรุปแล้วสุดยอดทั้งคู่” หลินสรุป “การค้าก็ไปได้สวย มิติก็ขยายตัวได้เรื่อยๆ ตอนนี้ เจ้านายยังได้รับความเชื่อใจจากเจ้าแผ่นดินอีกด้วย มีแต่เรื่องดีๆ เนอะ”

            “ถึงอย่างนั้น จิตใจของคนเราก็ยากจะเข้าใจได้ ยิ่งมีชื่อเสียงมาก ยิ่งถูกอิจฉาได้ง่าย อีกอย่างนะ เงินตอนนี้ข้ามีเยอะแล้ว ต่อไปจะทุ่มเทเวลาให้กับโลกในมิติบ้างแล้ว”

            ภูตน้อยหัวเราะอย่างมีความสุข

            “เจ้านายว่ายังไง ข้าก็ว่าอย่างนั้น”

            พื้นที่ในมิติตอนนี้กว้างใหญ่ไพศาลขึ้นเรื่อยๆ อากาศบริสุทธิ์สดชื่น สภาพแวดล้อมดีมาก ต่างจากเมื่อ 10 ปีก่อนอย่างสิ้นเชิง จากที่ดินรกร้างกลายเป็นที่ดินอุดมสมบูรณ์ ทั้งหมดก็เพราะความพยายามของทุกคน ยิ่งคิดลู่ซินฟางก็ยิ่งรู้สึกภาคภูมิใจ

            แล้วตอนนี้ อาจถึงเวลาต้องบอกเรื่องสำคัญแล้ว...

            “หลิน เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ด้วย ข้ามีบางเรื่องที่อยากบอกทุกคน” หญิงสาวเปรยขึ้น สายตาทอดมองแปลงดอกโบตั๋นตรงหน้า

            “อะไรหรือ” หลินถามพร้อมมองลู่ซินฟางอย่างอยากรู้

            ส่วนเจ้าแฝดก็เอียงหัวด้วยความสงสัย

            “ข้าคิดว่า...ข้าชอบผู้ชายคนหนึ่ง แล้วตอนนี้ เขาก็ขอข้าแต่งงาน”

            ลู่ซินฟางพูดจบ ทั้งภูตน้อยทั้งเด็กแฝดต่างเงียบกริบ ดวงหน้าใสบริสุทธิ์ของทั้งสามฉายแววว่าไม่เข้าใจ แต่เมื่อผ่านไปเพียงครู่หนึ่ง หลินก็ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

            “เห…!!??”

            เจ้าแฝดเกาะโต๊ะ ดวงตากลมโตเบิกกว้างยิ่งกว่าไข่ห่านเสียอีก จากนั้นพวกเขาก็ถามท่านแม่ด้วยสีหน้าและท่าทางกระตือรือร้น

            “พวกเราจะมีท่านพ่อหรือ”

            “แล้วท่านลุงล่ะ ใช่ท่านลุงหรือไม่”