บทที่ 121 รักอันบริสุทธิ์

บทที่ 121

รักอันบริสุทธิ์

            ลู่ซินฟางผงะเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยกะพริบถี่ ในขณะที่มองเจ้าแฝดกับภูตน้อยที่ยื่นหน้ารัวคำถามใส่ไม่หยุด

            “ท่านแม่จะแต่งงานกับใคร”

            “ใครหรือ ใครๆ”

            “นั่นสิ ใครกันหรือ เจ้านาย” 

            ลู่ซินฟางหัวเราะแห้งๆ พลางบอกว่า “เดี๋ยวสิ พวกเจ้าใจเย็นๆ กันก่อน ข้าจะตอบทีละคำถามนะ”

            ทันใดนั้นปากเล็กๆ ของทั้งสามก็เม้มสนิทพร้อมกัน

            พอเห็นท่าทางของพวกเขาแล้ว ลู่ซินฟางกลั้นขำจนปวดท้องไปหมด 

            ผ่านไปสักครู่ นางถึงกล่าวขึ้นว่า “เฉิงเอ๋อร์ เป่าเอ๋อร์ แล้วก็…หลิน คนที่ขอข้าแต่งงานก็คือกงเยียนซู”

            “ท่านลุงหรือ”

            “ท่านลุงจริงๆ ด้วย”

            เด็กแฝดทั้งสองพูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น 

            ทางด้านของหลิน ทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกออก “อ๋อ กงเยียนซู…คนที่เคยทดสอบเจ้านายนี่เอง”

            ลู่ซินฟางพยักหน้าทีหนึ่ง ก่อนจะหันมาถามเจ้าแฝด

            “เฉิงเอ๋อร์ เป่าเอ๋อร์ ช่วงนี้พวกเจ้าสนิทกับท่านลุงเยียนซู เพราะอย่างนั้น แม่ถึงอยากถามความเห็นของพวกเจ้า ว่าคิดยังไงก็ท่านลุงเยียนซู”

            เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์โครงศีรษะไปทางซ้ายและทางขวา ท้ายที่สุด เป่าเอ๋อร์ก็โพล่งเสียงดังออกมา

            “ท่านลุงใจดี!”

            “งานเทศกาลไหว้พระจันทร์ ท่านลุงซื้อของให้พวกเราเยอะแยะเลย” เฉิงเอ๋อร์บอก

            การที่กงเยียนซูใจดีกับเด็กทั้งสอง เพราะว่าเขาชอบนาง ถึงได้เอาอกเอาใจเด็กๆ จะคิดแบบนั้นก็ไม่ผิด แต่ว่า...สิ่งที่นางเห็นมาตลอด กงเยียนซูไม่ได้เลือกปฏิบัติเฉพาะกับเจ้าแฝด เขายังใจดีกับลูกจ้างทุกคน ทั้งต่อหน้าและลับหลัง มากไปกว่านั้น ชายหนุ่มไม่ถือตัวว่าเป็นองค์ชาย

            “เจ้านาย ในที่สุดเจ้านายก็จะแต่งงานแล้ว”

            “ยังไม่ได้บอกสักหน่อยว่าข้าจะแต่งงานกับเขา ว่าแต่ หลินคิดยังไงกับเรื่องที่ข้าจะแต่งงานหรือ”

            ภูตน้อยทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ให้พูดตรงๆ ก็คงเป็น ‘ในที่สุดก็ถึงวัยที่ลู่ซินฟางของพวกเราออกเรือนแล้วสินะ ดีจังเลย’ ข้าคิดแบบนี้ละ แต่เหนือสิ่งอื่น ขอแค่เจ้านายมีความสุข พวกเราทุกคนก็ดีใจแล้วละ”

            คำพูดของหลินบ่งบอกว่ามีความสุขกับนางด้วยจริงๆ

            ลู่ซินฟางมองภูตน้อยกับลูกทั้งสองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยซาบซึ้ง

            ความรักของพวกเขาที่มีต่อนางล้วนบริสุทธิ์ เห็นนางมีความสุขพวกเขาก็ดีใจไปด้วย เห็นนางเศร้าพวกเขาก็เศร้าตาม เป็นสายสัมพันธ์ที่ตรงไปตรงมาและงดงามอย่างยิ่ง

            นอกจากนี้ การที่เด็กทั้งสองยอมรับกงเยียนซูอย่างง่ายดาย คงเป็นเพราะกงเยียนซูพิชิตใจเด็กๆ ได้แล้วนั่นเอง พอลู่ซินฟางพูดเรื่องแต่งงาน เด็กๆ จึงเข้าใจ

            ลู่ซินฟางซึ้งใจจนแทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ แต่ก่อนที่บรรยากาศจะเปลี่ยนเป็นเศร้าหมอง นางบอกกับทั้งสามว่า “หลิน เฉิงเอ๋อร์และเป่าเอ๋อร์ ต่อให้ครอบครัวของพวกเราจะมีคนเพิ่มเข้ามา แต่ข้าก็ยังรักพวกเจ้า…รักมากๆ เลยนะ พวกเจ้าคือคนสำคัญของข้า”

            น้ำเสียงของลู่ซินฟางอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรัก บ่งบอกว่าไม่ได้โกหก ภูตน้อยและเด็กทั้งสองสัมผัสได้ถึงความจริงใจจึงยิ้มกว้างออกมา 

            “ข้าก็รักเจ้านาย”

            “ข้ากับน้องก็รักท่านแม่”

            “อือ”

            หญิงสาวยิ้มพร้อมกับน้ำตาซึม

            ในตอนนั้นเองเป่าเอ๋อร์ร้องถามด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นเป็นที่สุด  

            “ต่อไปข้าเรียกท่านลุงว่าท่านพ่อได้หรือไม่”

            “เจ้าอยากเรียกเช่นนั้นหรือ” ลู่ซินฟางถามกลับ

            เป่าเอ๋อร์พยักหน้ารัวๆ “ข้าอยากมีท่านพ่อ”

            “เช่นนั้นก็เรียกแบบที่เจ้าต้องการ”

            “ข้า…ข้าก็จะเรียกแบบนั้นด้วย” เฉิงเอ๋อร์พูดด้วยสีหน้าเขินๆ

            “ได้สิ พวกเจ้าอยากเรียกเขาว่า ‘ท่านพ่อ’ ก็เรียกแบบนั้น”

            เมื่อมารดาพูดอนุญาตแล้ว เจ้าแฝดมองหน้ากันก่อนจะยิ้มกว้างอย่างสดใส

            “พวกเรามีท่านพ่อแล้ว”

            “เย่ๆ”

            ลู่ซินฟางคาดไม่ถึงว่าเด็กๆ จะดีใจขนาดนี้ หากเทียบกับคนสารเลวเหอถิงที่เป็นพ่อแท้ๆ เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์กลับเรียกคนคนนั้นว่า ‘ผู้ชายคนนั้น’

            ว่ากันว่า เด็กๆ จะมีประสาทสัมผัสที่ไวต่อความรู้สึก เพราะแบบนี้เองสินะ เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ถึงยอมรับกงเยียนซูง่ายๆ  

            แต่งงาน...ไม่คิดเลยว่าชั่วชีวิตนี้จะได้สวมชุดเจ้าสาว  

            คิดมาถึงตรงนี้ ลู่ซินฟางอดที่จะหน้าแดงและใจเต้นแรงไม่ได้

            ยามเช้าของวันหนึ่ง กงเยียนซูตรงมาหาลู่ซินฟางถึงคฤหาสน์ด้วยท่าทีรีบร้อน หลังจากได้รับข้อความจากหญิงสาว

            ทันทีที่ชายหนุ่มก้าวเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าหญิงสาว ลู่ซินฟางไม่พูดพล่ามให้มากความ นางยื่นแขนให้กับชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความเขินอาย 

            เห็นแบบนั้นกงเยียนซูเข้าใจความหมายในทันที เขาดีใจมากจนอยากร้องตะโกนออกมาดังๆ แต่กระนั้น ก็เก็บอาการตื่นเต้นเอาไว้

            หลังจากสูดหายใจลึกๆ ทีหนึ่ง ชายหนุ่มหยิบกล่องกำไลหยกออกมาจากอกเสื้อ ก่อนจะสวมกำไลหยกลายหงส์ให้กับลู่ซินฟาง

            ใบหน้าอันหล่อเหลาเต็มไปด้วยความสุข ขอบตาแดงก่ำเหมือนจะร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ

            “ข้ามองไม่ออกเลยว่าท่านกำลังดีใจหรือเสียใจกันแน่” หญิงสาวพูดปนขำ

            พอสวมกำไลหยกให้หญิงสาวเรียบร้อย กงเยียนซูยกมือกุมหน้าอกตัวเอง

            “เจ้ารู้หรือไม่ ตอนนี้ข้ามีความสุขมาก สุขเสียจนราวกับว่าหัวใจกำลังจะหยุดเต้น” ชายหนุ่มลดมือลง เปลี่ยนมาจับมือทั้งสองข้างของหญิงสาว “ลู่ซินฟาง ข้าสัญญาว่าชั่วชีวิตนี้ ข้าจะมีเจ้าเป็นชายาเพียงคนเดียวเท่านั้น ข้าจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาดูถูกเจ้ากับลูก จะปกป้องร้านค้าตระกูลลู่และคนของเจ้า ไม่ให้คนนอกเข้ามาก้าวก่ายได้อย่างเด็ดขาด”

            คำมั่นสัญญาของเขาเรียบง่ายอย่างยิ่ง แต่กลับทรงพลังและทำให้นางเชื่อมั่น

            หญิงสาวยิ้มพลางพยักหน้าน้อยๆ “ข้าเชื่อใจท่าน”

            กงเยียนซูมองรอยยิ้มของหญิงสาวที่งดงามและมีชีวิตชีวายิ่งกว่าดวงตะวันยามเช้าด้วยความเหม่อลอย พร้อมกับคิดว่า อยากดึงนางเข้ามากอด อยากจูบนาง อยากแต่งงานกับนางเดี๋ยวนี้เลย...

            ท่ามกลางแสงสีทองของดวงอาทิตย์ ทั้งสองคนสบตากันนานสองนาน

            ตอนนั้นเอง...

            แปะ แปะ…แปะๆ

            เสียงปรบมือดังขึ้นรอบตัวของทั้งสองคน

            กงเยียนซูกับลู่ซินฟางดึงสติกลับมา เมื่อหันมอง พบว่าทุกคนมายืนล้อมรอบพวกเขาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แกนนำก็คือหลางไป๋ หมาป่าหนุ่มและทุกคนต่างปรบมือแสดงความยินดีให้กับสองหนุ่มสาว

            “ยินดีด้วยขอรับนายหญิง”

            “ยินดีด้วยเจ้าค่ะ”

            “ท่านกง นายหญิง ยินดีด้วย”