บทที่ 15 ออกจากโลกต่างมิติ (ครึ่งหลัง)

บทที่ 15

ออกจากโลกต่างมิติ (ครึ่งหลัง)

            มื้อเที่ยงวันนั้น ลู่ซินฟางทำผัดผักใส่เนื้อ เต้าหู้ทรงเครื่อง น้ำแกงไก่และข้าวสวยร้อนๆ ของว่างคือขนมแป้งทอดไส้ฟักทอง

            พอได้กินของอร่อยๆ ความหม่นหมองที่อยู่ในใจของเด็กน้อยทั้สองก็ปลิวหายจนเกลี้ยง

            ลู่ซินฟางเองก็ไม่ต่างกัน แต่ไหนแต่ไร สำหรับนางแล้วการได้กินของอร่อย การนับเงินทองจำนวนมากๆ เป็นเหมือนการช่วยเยียวยาจิตใจ

            พอตกกลางคืน ลูกๆ หลับแล้ว ลู่ซินฟางเปิดประตูมิติมาอีกโลกหนึ่ง

            โลกทางนี้เองก็เป็นกลางคืนเช่นกัน ท้องฟ้าพร่างพราวด้วยหมู่ดาวระยิบระยับ

            นางแหงนหน้ามองท้องฟ้าสักครู่ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไม้สองชั้นที่เป็นแบบยุโรป

            “เจ้านายมาแล้ว!”

            ทันทีที่ลู่ซินฟางเปิดประตูเข้ามา หลินก็บินเข้ามานั่งบนหัวไหล่ ไม่เพียงเท่านั้น บ้านทั้งหลังยังสว่างไสวด้วยเวทมนตร์

            นางลูบแก้มของหลิน “ข้ามาแล้ว เอาขนมมาฝากด้วยนะ”

            “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปเตรียมน้ำชาขอรับ” หลางไป๋บอก พร้อมกับรับถุงขนมแล้วเดินเข้าไปในครัว นำขนมใส่จาน ต้มน้ำร้อนชงชา

            หลินจูงมือลู่ซินฟางไปนั่งที่เก้าอี้ ถามอย่างตื่นเต้น

            “คราวนี้มีเรื่องสนุกๆ อะไรเหรอ”

            “คิกๆ” นางหัวเราะให้กับความน่ารักของภูตน้อย “เยอะแยะเลย”

            สักครู่หนึ่ง หลางไป๋ก็ยกชากับขนมมาเสิร์ฟ

            เมื่อทั้งสามนั่งลงดื่มด่ำกับชาหอมกรุ่น ลู่ซินฟางก็เล่าเรื่องที่ตนค้าขายในวันนี้ให้ทั้งสองฟัง พร้อมกับหยิบเงินที่เพิ่งได้ออกมาวางบนโต๊ะ

            “นี่คือเงินทั้งหมดที่ข้ารวบรวมเงินจากโลกทางนั้น คิดว่าน่าจะครบทั้งหมดแล้วละ” ลู่ซินฟางบอก

            หลินหยิบตั๋วเงินมาพลิกดูด้วยความสงสัย “กระดาษนี้คือเงินเหรอ ไม่เหมือนกับธนบัตรที่เจ้านายเคยใช้เมื่อก่อนเลย”

            ธนบัตรที่หลินพูดถึงก็เงินจากโลกเดิมที่ลู่ซินฟางเคยใช้  

            “โลกที่ข้าอยู่ตอนนี้เป็นยุคโบราณ เงินที่ใช้เลยมีรูปแบบต่างกันน่ะ”

“นอกจากเหรียญทองแดง พวกเขายังก้อนเงินกับก้อนทองด้วยหรือ ไม่ค่อยมีความบริสุทธิ์เท่าไรเลยนะขอรับ” หลางไป๋บอก พร้อมกับหยิบเงินตำลึงเงินกับตำลึงทองขึ้นมาดู

            ลู่ซินฟางเห็นด้วยกับคำพูดของหลางไป๋ ก่อนจะอธิบายค่าเงินที่พอรู้มาคร่าวๆ ให้ทั้งสองฟัง พร้อมแบ่งเงินเป็นกองๆ ให้พวกเขาเห็นเป็นตัวอย่าง

“100 เหรียญทองแดงนี้ เท่ากับ 1 ตำลึงเงิน และ 10 ตำลึงเงินจะเท่ากับ 1 ตำลึงทอง แต่ว่า ราคาสินค้าแต่ละชิ้น ข้าเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไร”

“ขอรับ”

            ทางด้านหลิน หลังจากหยิบเงินทั้งหมดขึ้นมาดูพร้อมกับพึมพำทวนสิ่งที่ลู่ซินฟางสอน ผ่านไปสักพักใหญ่ หลินก็โพลงออกมาว่า “จำได้แล้ว!”

            ลู่ซินฟางยิ้ม  

            “ถ้าอย่างนั้น รบกวนหลินช่วยสร้างเงินขึ้นมาให้หน่อยได้ไหม”

            “ได้สิ”

            พอตอบปุบ หลินก็สร้างเงินกองหนึ่งขึ้นมาปับ เหรียญทองแดง ก้อนเงินและก้อนทอง

            หลางไป๋ถาม “จากนี้ท่านซินฟางจะทำอย่างไรต่อหรือขอรับ”

            “ตั้งใจจะซื้อที่ดินเอาไว้ทำสวน จากนั้นก็จะเปิดร้านขายส่งวัตถุดิบ แต่ว่าจะใช้ของจากโลกทางนี้ อ้อ ข้าไม่ได้จะเอาออกไปเปล่าๆ หรอกนะ ตั้งใจว่าจะจ่ายค่าตอบแทนด้วย อาจจะเป็นส่วนแบ่งจากรายได้หรือเป็นวัตถุดิบ และความรู้จากข้างนอกน่ะ”

            อันที่จริง ส่วนแบ่งรายได้ที่เป็น ‘เงิน’ แทบไม่จำเป็น เพราะโลกทางนี้แทบไม่ต้องใช้เงิน ขอแค่มีอาหารและน้ำ พวกเขาก็ดำรงอยู่กันได้แล้ว

            ด้วยเหตุนี้ ผลผลิตจากฟาร์มของลู่ซินฟางจึงกลายเป็นแหล่งอาหารที่อุดมสมบูรณ์ของสัตว์อสูรที่ใช้แรงงานแลกมา  

            ลู่ซินฟางไม่ได้เป็นคนแบ่งสรรคปันส่วนอาหารพวกนั้น เพราะหลางไป๋ช่วยเป็นธุระทำหน้าที่นั้นแทน 

            “ทำการค้ากับต่างโลก พูดไปแล้ว ชักจะตื่นเต้นขึ้นมาแล้วสิ” ลู่ซินฟางพูดด้วยรอยยิ้ม

            “ค้าขาย ค้าขาย!” หลินชูมือขึ้นเหนือศีรษะพร้อมกับร้องอย่างตื่นเต้น ให้รู้สึกเหมือนเห็นเป่าเอ๋อร์น้อยคนที่สอง

            ลู่ซินฟางหัวเราะเบาๆ

            “หากเป็นไปได้ อยากให้พวกเจ้าออกจากที่นี่ไปเปิดหูเปิดตาข้างนอก ไปหาของอร่อยๆ กิน ทำเรื่องสนุกๆ แล้วก็พัฒนาที่นี่ให้เจริญขึ้นไปอีก” ลู่ซินฟางเอนหลังพิงผนังเก้าอี้ ถอนหายใจแล้วพูดอย่างเสียดาย

            “แล้ว...ถ้าออกไปล่ะ”

            อยู่ๆ หลินก็โพลงออกมา

            ลู่ซินฟางร้อง “เอ๊ะ!”

            รู้แค่เพียงว่านางที่เป็นเจ้าของฟาร์มสามารถเอาของจากโลกนี้ออกไปได้ แต่ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพาคนออกไปได้ด้วย เพราะหลินเคยบอกว่าตนเป็นผู้แล ออกไปจากที่นี่ไม่ได้ ลู่ซินฟางเลยสรุปเอาเองว่าคนอื่นๆ ก็คงไม่ต่างกัน

            แต่ถ้าทุกคนออกไปได้ แบบนั้นก็ยิ่งดีไปเลยสิ!