บทที่ 27 สร้างเส้นสายกับพ่อค้าต่างเมือง (ครึ่งแรก)

บทที่ 27

สร้างเส้นสายกับพ่อค้าต่างเมือง (ครึ่งแรก)

            เมื่อปฏิเสธไม่ทัน ลู่ซินฟางจึงส่งกล่องของขวัญกับโฉลดที่นาให้ลูกจ้างในร้านนำไปเก็บ

            หลังจากจอมยุทธ์หนุ่มผู้นั้นออกร้าน ภายในร้านก็กลับมาคึกคักอีกครั้ง

            ถึงอย่างนั้น ในกลุ่มลูกค้ายังมีใครบางคนมองลู่ซินฟางด้วยสายตาแปลกประหลาด

            ในยามบ่าย สินค้าในร้านถูกกว้านซื้อเกือบหมด ที่ขายดีที่สุดส่วนใหญ่เป็นผักผลไม้ เครื่องเทศ และเครื่องปรุง

            หลังจากปิดร้านแล้ว ลู่ซินฟางเชิญทุกคนร่วมโต๊ะกินข้าวด้วยกัน ถือเป็นการจัดงานเลี้ยงภายในอย่างเรียบง่าย

            “เปิดร้านวันแรก ถ้าไม่ได้ทุกคนช่วย ข้าคงแย่ไปแล้ว ขอบคุณทุกคนมากๆ เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว วันนี้กินดื่มตามสบายเลยนะ”

            ลู่ซินฟางยกอาหารขึ้นโต๊ะ พร้อมกับกล่าวขอบคุณทุกคนที่มาช่วยงานในวันนี้

            “ท่านแม่เหนื่อยแล้ว มานั่งก่อน”

            เป่าเอ๋อร์กระโดดลงจากเก้าอี้ เข้ามาจูงมือท่านแม่ให้มานั่ง

            เฉิงเอ่อร์ค่อยๆ ประคองถ้วยชามาให้ท่านแม่

            ตลอดทั้งวัน เด็กทั้งสองคอยมองคนเข้าออกร้านด้วยความตื่นเต้น ยิ่งเห็นโต๊ะคิดเงินมีคนยืนต่อแถวรอจ่ายเงิน ดวงตากลมโตของเด็กน้อยก็ยิ่งเปล่งประกายระยิบระยับ

            สินค้าของท่านแม่ขายออกไปเรื่อยๆ อีกไม่นานพวกเขาก็จะร่ำรวยกันแล้ว!

            ขณะที่เด็กน้อยทั้งสองคิดแบบนั้น หารู้ไม่ ลู่ซินฟางสามารถรวยทางลัดได้ด้วยวิธีโกง แต่ที่นางไม่ทำเช่นนั้น เพราะต้องการสร้างรากฐานที่มั่นคงให้กับเส้นทางการเงินเท่านั้นเอง

            ชุนที่เป็นพี่เลี้ยงให้กับเด็กทั้งสอง แม้ไม่ได้ลงไปช่วยงาน เห็นร้านค้าคึกคักก็พลอยปลื้มใจไปด้วย

            ทุกคนที่ร่วมโต๊ะอาหาร พอเห็นเด็กทั้งสองเอาอกเอาใจมารดา ต่างก็ยิ้มด้วยความเอ็นดู

            “พวกเขารู้ประสามากเลยนะขอรับ” หลางไป๋เอ่ย

            “คงเพราะเห็นข้าลำบากมาเยอะ…” ลู่ซินฟางพูดเพียงเท่านั้นก็ส่ายหน้าตัดบท “ไม่เอาแล้ว วันดีๆ แบบนี้ข้าจะมารื้อฟื้นเรื่องเก่าๆ ทำไมเนี่ย มาๆ ทุกคน กินดื่มกันให้เต็มที่ ถ้าไม่พอก็เพิ่มได้อีกนะ”

            “ขอรับ/เจ้าค่ะ”

            อาหารขึ้นโต๊ะทั้งหมด 5 อย่าง ล้วนเป็นอาหารชั้นเลิศ ลู่ซินฟางเป็นแม่ครัวหลัก ผู้ช่วยคือชิงเหลียงและเหล่าสัตว์อสูรในร่างแปลงมนุษย์

            พออาหารถูกยกขึ้นโต๊ะครบแล้ว ทุกคนยกตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารส่งเข้าปากกินกันอย่างเอร็ดอร่อย ในส่วนของหลิน ลู่ซินฟางเตรียมของแร่อยๆ ไว้ให้ต่างหาก หากคืนนี้ไม่ผล็อยหลับเพราะเหนื่อยไปซะก่อน นางเองก็ตั้งใจจะไปหา 

            “พี่ซินฟาง ขนาดพี่ยุ่งๆ ยังมีเวลามาทำหมั่นโถน่ารักๆ แบบนี้ด้วย ข้าละนับถือท่านเลย” ชิงเหลียนหยิบหมั่นโถที่ปั้นเป็นรูปหมูน้อยขึ้นมา ทั้งนุ่มฟูทั้งน่ารักจนไม่กล้ากิน “หากพี่ซินฟางเปิดร้านหมั่นโถ คิดว่าต้องขายดีมากแน่ๆ”

            อันที่จริง หมั่นโถรูปทรงน่ารักพวกนี้ทำไม่ยากสักนิด ลู่ซินฟางคั้นน้ำผักมาผสมกับแป้งหมั่นโถ ปั้นเป็นการ์ตูน เพียงแค่นี้หมั่นโถธรรมดาก็ดูน่าสนใจแล้ว 

            “เป่าเอ๋อร์ชอบของน่ารัก ข้าก็เลยลองทำดู”

            “น่ารักจนไม่กล้ากินเลย” ชิงเหลียนย้ำ ก่อนจะหันไปมองเจ้าตัวเล็กที่กัดหมั่นโถ ปากเล็กๆ เคี้ยวตุ้ยๆ แล้วกลืนลงท้องด้วยสีหน้าเบิกบานใจ เห็นแบบนั้น ชิงเหลียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ แม้จะน่ารัก แต่ก็เป็นของกิน 

            “เป่าเอ๋อร์กินอะไรก็ดูน่าอร่อย ตอนแรกข้าเหนื่อยจนกินอะไรไม่ลง พอเห็นเจ้าเด็กน้อยเคี้ยวตุ้ยๆ ท้องข้าก็ร้องขึ้นมาแล้วสิ” ซินหลินอดจะแซวเจ้าตัวเล็กไม่ได้ ตอนนี้เขาเหมือนพี่ชายคนโตของบ้านลู่ไปแล้ว

            “งั้นก็กินเยอะๆ” ลู่ซินฟางพูดพลางหยิบหมั่นโถเติมใส่จานให้ซินหลินกับเฉิงเอ๋อร์

            ทุกคนกินไปพลางพูดคุยเรื่องวันนี้ไปพลาง หลังจากกินดื่มกันไปสักพัก ลู่ซินฟางลุกขึ้นยื่นซองแดงแจกให้กับทุกคน ในซองแดงคือตั๋วเงินที่ลู่ซินฟางเตรียมไว้ล่วงหน้า นางใส่จำนวนเงินเท่าๆ กันไว้

            “ขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะ ซองแดงนี้ถือเป็นสินน้ำใจเล็กน้อย”

            “ขอบคุณนายหญิง”

            เดิมทีพวกเขาเป็นสัตว์อสูรอาศัยในป่า ที่หลับที่นอนคือพื้นดินกลางแจ้ง ตะเวนหาของในป่าประทังชีวิตไปวันๆ

ทว่า นับตั้งแต่นายหญิงเป็นเจ้าของมิติ พวกเขามีทั้งงาน มีทั้งอาหารให้กินอิ่มท้อง รวมถึงที่พักอาศัยอันแสนอบอุ่น และวันนี้ยังได้ซองแดงอีกด้วย ในซองแดงก็คือเงิน!

            หลางไป๋เคยบอกกับทุกคนว่า ในโลกของมนุษย์นั้นนอกจากอาหาร ที่อยู่อาศัย ต่อไปค่าตอบแทนของทุกคนจะได้เป็นเงิน แม้ไม่เข้าใจว่าเงินใช้ยังไง แต่พอลองคิดว่าสิ่งนี้มีความสำคัญไม่ต่างจากปัจจัยพื้นฐานอย่างอาหาร เครื่องนุ่งห่มและที่อยู่อาศัย พวกเขาต่างก็ดีใจที่ได้รับสิ่งนี้มา

            “มีส่วนของข้ากับพี่ฮ่าวซือด้วยหรือ” ชิงเหลียนร้องถามด้วยความประหลาดใจ

            วันแรกของการเปิดร้าน ลู่ซินฟางจะต้องยุ่งจนหัวหมุนแน่ๆ ชิงเหลียนจึงชวนสามีมาช่วยอีกฝ่าย ไม่คิดเลยว่าจะได้รับสินน้ำใจด้วย

            “วันนี้เจ้ากับฮ่าวซือเหนื่อยกันทั้งวัน นี่เป็นสินน้ำใจเล็กน้อยเท่านั้นเอง”

            สินน้ำใจนี้ ลู่ซินฟางไม่ได้ให้แค่เพราะพวกเขามาช่วยงานในร้าน  แต่เพราะต้องการตอบแทนน้ำใจที่ทั้งสองเอ็นดูเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ และยังช่วยเหลือลู่ซินฟางคนเก่าในหลายๆ เรื่องด้วย

            ชิงเหลียนยิ้มอย่างซาบซึ้งใจกล่าวว่า “เช่นนั้นขอบคุณพี่ซินฟางมาก!”