บทที่ 29 ปักธงเรียกโจร

บทที่ 29

ปักธงเรียกโจร

            เหล่าแม่บ้านในชนบทนั้น นอกจากทำงานบ้านกับเลี้ยงลูก เมื่อมีเวลาว่างก็จะมานั่งจับกลุ่มคุยกัน

            หลังจากถูกกงเยียนซูสั่งสอนไปคราวก่อนจนกลายเป็นคนมีหนี้ท่วมหัว ฝางลี่ ฮูหยินรองของหัวหน้าหมู่บ้านกับเจียงลิ่วก็ไม่กล้านัดเจอกันอีกเลย

            ทว่า…ประเด็นร้อนในช่วงนี้กลับเป็นเรื่องโฉนดที่นาของบ้านเจียงที่ตกไปอยู่ในมือลู่ซินฟาง ด้วยนิสัยชอบนินทาของฝางลี่ พอรู้เรื่องเข้าก็คันปากหยุบหยิบ อยากเล่าต่อให้ใครสักคนฟัง ด้วยทนอยู่เฉยไม่ไหว นางแอบมาพบเจียงลิ่วโดยแสร้งทำทีออกมาซักผ้าที่ลำธารแล้วบังเอิญเจอกัน

            “เจียงลิ่ว เจ้ารู้เรื่องโฉนดที่นาของบ้านเจ้าหรือยัง” ฝางลี่เปิดประเด็น

            ช่วงนี้สีหน้าของเจียงลิ่วไม่ค่อยสดใสนัก เพราะทะเลาะกับสามีแทบทุกวัน นางจึงถามฝางลี่กลับอย่างขอไปที

            “โฉนดบ้านข้าทำไม”

            พอเห็นอีกฃ่ายสนใจจะคุยด้วย ฝางลี่ทำท่ากระตือรือร้นขึ้นมา แม้แต่ผ้าก็ไม่ซักแล้ว

            “โฉนดบ้านเจียงขอเจ้า ตอนนี้ไปอยู่กับนังแพศ…อยู่กับลู่ซินฟางแล้วน่ะสิ”

            เจียงลิ่วถอนหายใจเฮือก คิดว่าฝางลี่กำลังปั้นน้ำเป็นตัว

            “โฉนดข้าจะไปอยู่กับนังนั่นได้ยังไง พูดแบบไม่มีหลักฐาน ประเดี๋ยวก็ถูกผู้ชายคนนั้นฟ้องเอาอีกหรอก”

            ผู้ชายคนนั้นไม่ใครอื่น คือกงเยียนซูนั่นเอง

            เกิดเรื่องคราวก่อน กงเยียนซูฟ้องร้องเจียงลิ่วกับฝางลี่จนเกือบต้องตายในคุก โชคดีที่บ้านเจียงมีที่นาเยอะ เจียงลิ่วใช้โฉนดที่นาติดสินบน กงเยียนซูเลยไม่เอาผิดพวกนางถึงตาย

            “เจ้าไม่เข็ด แต่ข้าเข็ด เพราะงั้น ข้าไม่อยากยุ่งกับผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว” เจียงลิ่วกัดฟันพูด

            ฝางลี่ร้อง “หา!” เสียงดังลั่นเหมือนประท้วง “โอ๊ย นี่ข้าพูดจริงนะ ใครๆ ก็เห็นว่าผู้ชายคนนั้นเอาโฉนดบ้านเจ้าไปให้นางเป็นของขวัญวันเปิดร้าน”

            มือที่กำลังขยี้ผ้าชะงักกึก หัวคิ้วขมวดพันกันยุ่ง

            “พูดอีกครั้งสิ”

            “ข้าก็บอกอยู่ วันเปิดร้านใครๆ ต่างก็เห็นว่าเถ้าแก่กงส่งของขวัญพร้อมโฉนดที่นาบ้านเจ้าให้กับลู่ซินฟาง” ฝางลี่ย้ำคำเดิม “ข้าละคิดไม่ผิด จู่ๆ นางก็กลายเป็นคนมั่งคั่งขึ้นมา ที่แท้ก็ได้รับความเอ็นดูจากเถ้าแก่กง ถึงพวกเขาจะแก้ตัวว่าไม่มีอะไรในก่อไผ่ แต่มาอีหรอบนี้ใครจะเชื่อ”

            ฝางลี่ไม่เพียงทำปากยื่นปากยาว ยังพูดขยายความให้ผู้อื่นเสื่อมเสีย

            ประโยคนั้นสร้างความเดือดดาลให้กับเจียงลิ่วเป็นอย่างมาก ในอกร้อนรุ่มเหมือนมีไฟสุ่ม

            เหตุการณ์ในบ้านตอนนี้ จางต้วน สามีของเจียงลิ่วหันมาควบคุมทุกอย่าง แม้แต่เรื่องเงินทอง เขาก็ไม่ยอมให้นางได้แตะสักแดง มิหนำซ้ำ ท่านพ่อท่านแม่ยังบ่นให้นางทุกวี่ทุกวัน พูดกรอกหูให้นางไปขอโทษลู่ซินฟาง

            ทำไมคนอย่างนางต้องไปขอโทษแม่หม้ายสามีทิ้งนั่นด้วย!

            แล้วทำไม คนอย่างลู่ซินฟางได้ดิบได้ดี แต่นางตกต่ำลง

            ถ้าได้โฉนดคืนมา อำนาจภายในบ้านก็จะกลับมาเป็นของนางเหมือนเดิม ท่านพ่อท่านแม่จะได้ไม่ต้องมาคอยซ้ำเติมอยู่แบบนี้

            พอคิดมาถึงตรงนี้ ความคิดหนึ่งก็ผุดวาบเข้ามาในหัวของเจียงลิ่ว

            ถ้าไม่มีโฉนด ก็แค่ไปเอาคืนมาเสีย!

            “เจียงลิ่ว ยังฟังข้าอยู่หรือไม่”

            ฝางลี่ที่นินทาลู่ซินฟางอย่างสนุกปาก พอเห็นเพื่อนร่วมอุดมการณ์ทำหน้าเหม่อลอยจึงตะโกนถาม

            “ฟังอยู่ๆ” เจียงลิ่วตอบกลับพลางทำหน้าหงุดหงิด มือก็ขยี้ผ้าไปด้วย

            “ว่าก็ว่าเถอะ เถ้าแก่กงทำแบบนี้เหมือนกำลังกวักมือเรียกโจรไปทางลู่ซินฟาง สรุปแล้ว พวกเขามีความสัมพันธ์กันแบบไหน” ฝางลี่พูดต่อ

            จริงอย่างที่ฝางลี่ว่านั่นแหละ ลู่ซินฟางยังไม่ได้จ้างคนคุ้มกัน เห็นว่าอาศัยในอยู่ที่เรือนหลังร้านกับลูกและสาวใช้ ในบ้านมีแต่ผู้หญิงกับเด็ก พวกนางไม่ถูกปล้นจนถึงตอนนี้ นับว่าโชคดีแล้ว

            เจียงลิ่วคิดด้วยสีหน้าเยือกเย็น สักครู่ก็หัวเราะออกมาจนฝางลี่ทำหน้าฉงวย

            กับคนบางคน ต่อให้สั่งสอนด้วยไม้แข็งก็ใช่ว่าจะรู้ตัว เจียงลิ่วคิดว่าตนนั้นสูงส่งกว่าลู่ซินฟาง พอเห็นฝ่ายนั้นได้ดิบได้ดีกว่าจึงรู้สึกขวางหูขวางตา ครั้นพอเกิดคดีความขึ้นก็ยิ่งโกรธแค้นลู่ซินฟางเป็นอย่างมาก ตอนนี้ลู่ซินฟางไม่เพียงมีที่นามากกว่าบ้านเจียง นางยังพาคนนอกหมู่บ้านมาทำไร่ทำสวนอย่างเอิกเกริก พอทุกอย่างไม่เป็นดั่งใจ เจียงลิ่วจึงโทษว่าเป็นความผิดของลู่ซินฟาง

            คราวนี้ละ นางจะเอาคืนผู้หญิงคนนั้น!

            เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ภายในครัวเล็กๆ อบอวลด้วยกลิ่นหอมฉุยของกับข้าว ไก่ผัดใส่เกาลัดเอย รากบัวตุ๋นเอย ทและยังมีหมั่นโถรูปตัวการ์ตูนน่ารักๆ

            หลังจากทำกับข้าวเสร็จแล้ว ลู่ซินฟางปั้นขนมไส้เกาลัดต่อ ตั้งใจจะเอาไปเป็นของว่างให้กับทุกคนที่ร้านกับที่ไร่

            ชุนยกอาหารขึ้นโต๊ะ เตรียมถ้วยชามและตะเกียบมาวาง

            เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ก็ตื่นแต่เช้าตรู่ ก่อนหน้านี้ก็ช่วยท่านแม่ปั้นหมั่นโถด้วยเช่นกัน

            แต่ส่วนใหญ่แล้ว เป่าเอ๋อร์ตื่นเช้าเพื่อมากินมากกว่า

            “นี่ เจ้าเด็กตะกละ กำลังเคี้ยวอะไรอยู่น่ะ อีกเดี๋ยวก็จะกินข้าวเช้าแล้วไม่ใช่หรือ” เฉิงเอ๋อร์บ่นให้น้องสาวเมื่อเห็นแก้มเล็กๆ ของนางเคี้ยวตุ้ยๆ ไม่หยุด

            “อ้าปากหน่อย พี่ชาย” เป่าเอ๋อร์พูดทั้งที่ยังมีของกินเต็มปาก

            “อะไ...”

            เฉิงเอ๋อร์ถามไม่ทันจบ บางอย่างก็ถูกยัดเข้าปาก

            ของในปากทั้งหวานทั้งอร่อย เด็กชายเคี้ยวไปถลึงตาใส่น้องสาวไป

            เป่าเอ๋อร์ยิ้มแฉ่งให้พี่ชาย “เกาลัดคั่วอร่อยหรือไม่”

            “...” เฉิงเอ๋อร์ไม่ตอบ

            “อร่อยรึเปล่า” เป่าเอ๋อร์เอียงศีรษะถามด้วยสีหน้าสดใส

            ถึงไม่อยากยอมรับ แต่ว่า...

            “อร่อยสิ ของกินฝีมือท่านแม่ อร่อยทุกอย่างนั่นแหละ” เฉิงเอ๋อร์ตอบแก้มแดง ก่อนจะเคี้ยวตุ้ยๆ ไม่ต่างจากเป่าเอ๋อร์

            “แหะๆ” เป่าเอ๋อร์หัวเราะชอบใจด้วยสีหน้าทะเล้น

            ลู่ซินฟางส่ายหน้าน้อยๆ ขณะยิ้มมองเจ้าตัวเล็กทั้งสองคน

            “เอาละ คุณหนูทั้งสอง มาเตรียมตัวกินข้าวเช้าได้แล้ว” ชุนจูงมือเด็กๆ ไปที่โต๊ะกินข้าว

            “พี่ชุนกินไหม” มือเล็กป้อมของเป่าเอ๋อร์ถือเกาลัดคั่ว ยื่นไปจ่อปากชุน

            ชุนรับเกาลัดมา แต่ไม่ได้ส่งเข้าปาก

            “เอาไว้หลังกินข้าว ข้าจะกินเกาลัดคั่วต่อนะ”

            “อืม” ศีรษะเล็กๆ ของเป่าเอ๋อร์ขยับขึ้นลง

            “ไปนั่งประจำที่กันได้แล้ว”

            พอเด็กๆ นั่งประจำที่ ด้านลู่ซินฟางปั้นขนมเสร็จพอดี หญิงสาวยกซึ้งขนมขึ้นเตาแล้วปิดฝา ล้างไม้ล้างมือก่อนจะมานั่งโต๊ะกินข้าวพร้อมกับทุกคน

            ระหว่างรอขนมนึ่งเสร็จ ทั้งสี่กินข้าวเช้าอิ่มพอดี

            ชีวิตในแต่วัน แม้จะวุ่นวายบ้าง แต่ก็มีความสุขเมื่อมีทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า