บทที่ 30 วางแผนขยายฟาร์ม

บทที่ 30

วางแผนขยายฟาร์ม

            เมื่อเตรียมตัวพร้อมแล้ว ทั้งสี่ก็ออกไปเปิดร้าน ลู่ซินฟางหิ้วตะกร้าของว่างเต็มมือทั้งซ้ายขวา ส่วนชุนจูงเฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์เดินตามหลังนายหญิง แต่พอมาถึงหน้าร้านกลับเห็นหลางไป๋มาเปิดร้านเรียบร้อยแล้ว

            “หลางไป๋มาแต่เช้าเชียวนะ” ลู่ซินฟางเอ่ยแซวยิ้มๆ 

            หลางไป๋กับพวกซินหลินนั้นเดินทางไปกลับระหว่างสองมิติ และยังต้องเข้าออกบ้านเช่าซึ่งอยู่อีกตรอกหนึ่ง โดยทำทีเหมือนว่าพวกเขาอาศัยอยู่ที่นั่น เทียบกันแล้ว ลู่ซินฟางอาศัยอยู่เรือนหลังของร้าน แต่กลับช้ากว่าหลางไป๋

            หมาป่าหนุ่มกล่าวพลางยิ้มอย่างมีสุข “ได้มาช่วยงานนายหญิงถือเป็นเกียรติมากขอรับ แล้วก็...ท่านหลินฝากมาบอกว่ารอคอยขนมจากนายหญิงอยู่นะขอรับ”

            ประโยคท้าย หลางไป๋ลดเสียงให้เบาที่สุด 

            ลู่ซินฟางพยักหน้าอย่างเข้าใจ

            ในตอนนั้น เป่าเอ๋อร์ก้าวขึ้นมาข้างหน้า ดึงแขนเสื้อของหลางไป๋แล้วบอกว่า “น้าไป๋ วันนี้มีขนมเกาลัดด้วยละ”

            พูดจบ เจ้าตัวน้อยก็ยิ้มแป้น

            “มากินด้วยกันนะ” เฉิงเอ๋อร์ย้ำ

            “ทั้งสองคนก็มากินด้วยกันกับน้านะ” หลางไป๋ลูบศีรษะเล็กๆ ของเจ้าตัวน้อยทั้งสองด้วยความเอ็นดู พอเงียบไปพักหนึ่ง เขาค่อยเอ่ยถาม “ว่าแต่ พวกเจ้าจำตัวอักษรที่สอนไปครั้งก่อนถึงไหนกันแล้ว”

            ช่วงที่ว่างจากงานในร้าน หลางไป๋จะสอนหนังสือให้กับเด็กๆ

            “จำได้หมดเลยขอรับ!” เฉิงเอ๋อร์ตอบทันทีทันใด

            ไม่เพียงได้อาจารย์สอนที่ใจดี หลางไป๋ยังสอนเก่ง เข้าใจง่าย เฉิงเอ๋อร์ที่ชอบการเรียนจึงชื่นชอบท่านน้าผู้นี้มาก

            แต่เป่าเอ๋อร์ชอบกินมากกว่าเรียนหนังสือ พอถูกถามก็ทำแก้มป่องเหมือนอมลม

            “ทำหน้าเช่นนี้ หมายความว่ายังจำตัวอักษรไม่ได้ใช่หรือไม่” หลางไป๋บีบแก้มนุ่มนิ่มของเด็กหญิง พร้อมกับถามเจือเสียงขบขัน

            “จำได้นะ แต่...แค่นิดหน่อย แหะๆ” เป่าเอ๋อร์พูดพลางจีบนิ้วชี้กับนิ้วโป้งเข้าหากัน  

            “ไม่เป็นไร ค่อยๆ จำไปทีละนิดก็ได้”

            เป่าเอ๋อร์พยักหน้ารัวๆ

            หลางไป๋ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นรอยยิ้มที่ส่งถึงดวงตาของหมาป่าหนุ่มดูก็รู้ว่ามีความสุขมาก

            ในอดีตนั้น หากไม่ได้หลินกับลู่ซินฟางรับมาอยู่ด้วย หลางไป๋คงเป็นหมาป่าเร่ร่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งในมิติ เขามักจะขยันและพยายามมากกว่าคนอื่น บางครั้งก็ทำเอาลู่ซินฟางอดห่วงไม่ได้  

            “หลางไป๋”

            “ขอรับ?”

            “...ขอบคุณนะ”

            ตอนแรกนางตั้งใจจะบอกว่า อย่าฝืนนักล่ะ แต่ก็รู้ว่าถึงเตือนไป หลางไป๋ก็ฝืนตัวเองอยู่ดี ให้เขาทำในสิ่งที่ชอบและมีความสุขต่อดีกว่า

            “ขอรับนายหญิง” หลางไป๋ตอบทั้งที่แสดงสีหน้าไม่เข้าใจ 

            “นี่ของว่าง เอาไว้กินกับทุกคนที่ร้านนะ” ลู่ซินฟางเปลี่ยนเรื่อง พร้อมยื่นตะกร้าให้หลางไป๋ จากนั้นก้มเอวพูดกับลูกๆ “เดี๋ยวแม่กลับมานะ อยู่กับพี่สาวชุนก็อย่าดื้อล่ะ”

            “ข้าก็อยากไปปลูกผักกับท่านแม่ด้วย” เป่าเอ๋อร์ทำเสียงอ้อน

             เป่าเอ๋อร์ชอบปลูกผัก ทั้งยังมีพรสวรรค์ ในตอนย้ายเข้าบ้านใหม่ ลู่ซินฟางกับลูกๆ ช่วยกันเตรียมแปลงผัก จากนั้นเป่าเอ๋อร์ก็ย้ายเจ้าผักกาดน้อยกับเจ้าขาวลงไปปลูกในแปลงเล็กๆ ข้างเรือน เด็กหญิงจะรดน้ำผักด้วยตัวเอง พรวนดินเหมือนอย่างที่ท่านแม่สอน จนตอนนี้เจ้าผักกาดขาวกับเจ้าขาวเติบโตขาวอวบไม่ต่างจากคนปลูก 

            เมื่อเห็นแบบนี้ ลู่ซินฟางจึงอยากพิสูจน์บางอย่าง นางให้เป่าเอ๋อร์ลองเพาะเมล็ดผักจำนวนหนึ่ง ผลปรากฏว่าต้นกล้างอกงามสมบูรณ์ทุกต้น สรุปได้ว่า เป่าเอ๋อร์มีพรสวรรค์ด้านเพาะปลูก

            “เป่าเอ๋อร์ วันนี้แม่ไปทำธุระ เอาไว้ครั้งหน้า แม่จะพาพวกเจ้าไปทำสวนด้วยกัน”

            ศีรษะเล็กของเด็กทั้งสองขยับขึ้นลง ก่อนจะโบกมือให้กับท่านแม่

            ลู่ซินฟางนั่งรถม้ามาถึงทางเข้าหน้าหมู่บ้าน ก่อนจะสั่งคนงานให้กลับไปก่อน ค่อยมารับนางกับพวกซินหลินอีกทีในตอนเที่ยง

            เมื่อเข้ามาถึงสวน สยงจวินกับลูกชายกำลังช่วยกันทำสวนอย่างขยันขันแข็ง ซินหลินกำลังเก็บมะเขือเทศเชอรี่ใส่ตะกร้าไม้ไผ่

            ผักและผลไม้ในสวนเติบโตเร็วมาก เป็นเพราะลู่ซินฟางแบ่งต้นกล้ามาจากมิติออกมาปลูก 

            ความน่าอัศจรรย์ในโลกนั้นคือ ทั้งอากาศ น้ำ และดินต่างมีพลังเวทไหลเวียนอยู่ทั่ว ยิ่งได้พรสวรรค์ของลู่ซินฟางที่ปลูกอะไรก็งอกงาม พืชผักจึงยิ่งเติบโตเร็วกว่าปกติหลายเท่า  

            นอกจากนี้ พืชผักและผลไม้ รวมถึงเนื้อจากมิติต่างโลกนั้นยังมีรสชาติหวานอร่อย นั่นก็เป็นผลมาจากพลังเวทเช่นกัน

            ที่ก่อนหน้านั้นปล่อยให้เป็นพื้นที่รกร้าง มีแต่ป่ากับหญ้า เพราะว่าพวกสัตว์อสูรในโลกนั้นยังไม่รู้วิธีทำไร่และการปรุงอาหาร

            “ซินหลิน”

            หญิงสาวเดินเข้าไปหาเด็กชาย

            ซินหลินเงยหน้าจากต้นมะเขือเทศเชอรี่ พอเห็นลู่ซินฟางเดินเข้ามาหาพร้อมกับตะกร้าในมือ ดวงตาของหนุ่มน้อยก็เอาแต่จ้องมองตะกร้า

            “นั่นขนมเหรอ”

            “อืม”

            “ขอบคุณ!”

            ซินหลินฉวยตะกร้าไป

            ลู่ซินฟางส่ายหน้ายิ้มน้อยๆ หนุ่มน้อยคนนี้ ทั้งที่มีบุคลิกนิ่งขรึม พอเป็นเรื่องอาหารก็กลายเป็นเด็กตะกละเหมือนเป่าเอ๋อร์ไปซะแล้ว

            “ขนมในตะกร้าเป็นของว่างนะ เจ้าเอาไปแบ่งกับสยงจวินและสยงอู๋ด้วย ห้ามกินคนเดียวหมดล่ะ รู้ไหม”

            “รู้แล้วน่า”

            “ข้าจะข้ามไปหาหลิน เพราะฉะนั้น...”

            “เข้าใจแล้ว ไปเถอะ” ซินหลินโบกมือไล่ พอได้ขนมก็ไม่สนใจลู่ซินฟางเลย

            ลู่ซินฟางยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปทางโกดังเก็บสินค้า

            ในตอนเช้าแบบนี้ ทุกคนในหมู่บ้านต่างก้มหน้าทำงานของตัวเอง ถึงอย่างนั้น ลู่ซินฟางก็มองซ้ายมองขวาให้แน่ใจว่าไม่มีคนนอกอยู่แถวนี้   

            ลู่ซินฟางเปิดประตู ข้ามมาอีกมิติหนึ่ง

            “เจ้านาย!”

            ภูตน้อยหลินบินเข้ามานั่งบนไหล่ของลู่ซินเหมือนอย่างเคย

            “หอมจัง ขนมอะไร”

            “ขนมเกาลัด”

            ว่าจบ ลู่ซินฟางแกะถุงกระดาษที่ห่อขนม หยิบมาหนึ่งชิ้นแล้วยื่นให้กับภูตน้อย

            ขนมปั้นชิ้นเล็ก แต่ถึงอย่างนั้น หลินต้องใช้สองมือประคอง

            “อร่อยจัง!” ภูตน้อยยิ้มแก้มแดง

            ลู่ซินฟางเห็นแบบนี้ก็ยิ้มอย่างมีความสุข “หลินชอบก็ดีแล้ว ใจจริงข้าอยากสร้างเตาอบไว้ที่โลกนั้นด้วย อยากทำขนมปัง แล้วก็ของกินแบบอื่นเยอะๆ” 

            “เจ้านายทำขนมใหม่มาเรื่อยๆ เลย แบบนี้ก็อร่อย แล้ว...วันนี้เจ้านายต้องการอะไรเพิ่มเหรอ เดี๋ยวหลินจัดให้!”

            “ฮ่าๆ” ลู่ซินฟางหัวเราะให้กับความน่ารักของภูตน้อย “วันนี้ตั้งใจจะมาดูที่ที่จะขยายฟาร์ม รับปากกับท่านเทพต้นไม้แล้วด้วย”

            “อ้อ แบบนี้เอง”

            “ไปดูกันเลยไหม”

            หลินชูกำปั้นขึ้นอย่างฮึกเหิม “อื้อ ไปกัน”

            หลังจากนั้น ลู่ซินฟางกับหลินค่อยๆ เดินดูสวนพลางปรึกษากันไปด้วย

            ลู่ซินฟางจดบันทึกว่าจะปลูกอะไรต่อ ผลไม้ ผัก หรือสวนดอกไม้สำหรับทำเป็นชา ไม่ว่าสินค้าชนิดไหน ที่ร้านซินหลินล้วนขายดีทั้งสิ้น จากนั้น นางก็ดูว่าต้องขุดคลองน้ำเพิ่มหรือไม่ ในส่วนของเล้าไก่กับเป็ด ควรสร้างไว้ตรงไหน

            “หลิน เจ้าคิดว่าพวกเราควรสร้างโรงผลิตแก้วเองดีไหม”

            “โรงผลิตแก้วเหรอ?”

            “ถึงตอนนี้ตะเกียงแก้วจะได้รับความนิยม แต่ถ้าพวกเราผลิตแก้วรูปทรงอื่นๆ ได้ อย่างถ้วยชาที่ทำจากแก้วแวววาวก็เป็นอะไรที่น่าสนใจดีไม่ใช่เหรอ”

            “นั่นสินะ”

            ในส่วนของการผลิตแก้วนั้น ลู่ซินฟางพอจะมีความรู้จากชาติก่อน ถึงจะเพียงเล็กน้อย แต่หากค่อยๆ ทดลองทำก็ไม่ใช่เรื่องที่เสียเวลาอะไร อีกอย่างแม้โลกนี้เต็มไปด้วยป่าเขา แต่ทรัพยากรกลับหาได้ทั่วไป แถมยังเยอะมากด้วย อย่าว่ากระนั้นเลย ลู่ซินฟางเคยเห็นผลึกในถ้ำที่อยู่กลางป่า หากใช้สิ่งนั้นได้ก็เข้าทางพอดี

            เมื่อปรึกษากับหลินเรียบร้อย และหลินเองก็เห็นด้วย ลู่ซินฟางใช้เวลาอยู่ที่มิติต่างโลกต่อ นางไปยังโรงเพาะต้นกล้า ใช้เวลาเพาะเมล็ดพืชที่ซื้อมาจากข้างนอกลงในกระบะเพาะเมล็ด 

            ตอนกลับออกมาจากมิติ ก็เกือบใกล้เที่ยงพอดี

            สยงจวินกับสยงอู๋ทำงานช่วงเช้าเสร็จแล้ว ซินหลินเองก็จัดการโกดังสินค้าเรียบร้อยแล้วเช่นกัน พวกเขาล้างไม้ล้างมือ เข้าเมืองพร้อมกับลู่ซินหลิน

            อีกด้านหนึ่ง

            เจียงลิ่วกัดปากด้วยความเจ็บใจ ขณะมองลู่ซินฟางกับพวกของนางเดินออกจากหมู่บ้าน

            “ผู้หญิงคนนั้นหรือ เถ้าแก่เนี้ยร้านซินหลินที่เจ้าบอก” ชายท่าทางอันธพาลเอ่ยถาม

            เจียงลิ่วตอบสั้นๆ ว่า “อืม”

            ชายอันธพาลมองคนทั้งสี่ ซึ่งหนึ่งในนั้นมีชายร่างโตอย่างกับยักษ์ แค่เห็นก็รู้ว่าชายคนนั้นมีแรงมหาศาลแค่ไหน เขาก็รีบส่ายหน้าพลางว่า “นี่เจ้าโง่หรือเปล่า คนคุ้มกันของนางตัวโตเช่นนั้น ข้าไม่เอาด้วยกับแผนของเจ้าหรอก” 

            “เจ้าต่างหากที่โง่ ข้าให้คนไปดูลาดเลามาแล้ว คนพวกนั้นไม่ได้พักอยู่บ้านเดียวกับนาง ที่ร้านซินหลินมีแค่ผู้หญิงกับเด็ก”

            “เดี๋ยวๆ เจ้าลงทุนทำถึงขนาดนี้ ต้องเกลียดนางมากขนาดนั้นกันเนี่ย”

            เจียงลิ่วได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งแค้นใจ กำหมัดแน่นจนตัวสั่นเทิ้ม

            ชายอันธพาลเห็นสีหน้าเดือดดาลของเจียงลิ่วก็รีบหุบปาก ไม่พูดอะไรต่อ แต่เจียงลิ่วกลับเป็นฝ่ายรื้อฟื้นบุญคุณเก่าก่อน

            “อาฉิน เจ้าติดหนี้บ้านข้าไม่ใช่น้อยๆ หากไม่ได้เงินของท่านพ่อข้า ปัญหานับไม่ถ้วนที่เจ้าก่อ คงไม่จบแค่จ่ายค่าปรับ เพราะอย่างนั้น ข้าวานให้เจ้าไปเอาโฉนดที่นาบ้านข้าคืนมา ไม่ได้ใช้เจ้าไปฆ่าคน เจ้าก็เลิกใจเสาะเสียที”

            “เข้าใจแล้ว” ชายอันธพาลตอบ จากนั้นถามย้ำอีกว่า “เจ้ามั่นใจนะว่าบ้านนางมีแค่เด็กกับผู้หญิง”

            “อย่าโง่ไปหน่อยเลย ถ้าเจ้าถูกจับ ข้าก็ซวยไปด้วย...ข้าสืบมาดีแล้ว ไม่ต้องห่วง บ้านนั้นมีแค่เด็กกับผู้หญิง”

            “อ่า เช่นนั้นย่อมได้”