บทที่ 37 จอมยุทธ์ที่ซื่อตรง จิ่นเซี่ย

บทที่ 37

จอมยุทธ์ที่ซื่อตรง จิ่นเซี่ย

            ‘คนปากยื่นปากยาว’ คนนั้นไม่ใช่ใครอื่น นางคือฝางลี่ ภรรยารองของหัวหน้าหมู่บ้าน

            หลางไป๋ใช้ความสามารถสืบจนรู้ความ คนที่นำเรื่องโฉนดไปแพร่งพราย แถมยังยุแยงให้เจียงลิ่วหาเรื่องลู่ซินฟางก็คือผู้หญิงที่ชื่อฝางลี่คนนี้

            เจียงลิ่วได้รับโทษทัณฑ์ของนางอย่างสาสม แต่คนยุแยงอย่างฝางลี่ยังลอยนวลอยู่ในหมู่บ้าน

            จากเรื่องในครั้งนี้ทำให้เห็นธาตุแท้ของมนุษย์ บ้านเจียงตกอับ สิ้นเนื้อประดาตัว ต้องกลายมาเป็นคนงานในสวนของลู่ซินฟาง ส่วนเจียงลิ่วเป็นหม้าย ถูกสามีหย่า แต่แทนที่ฝางลี่จะรีบวิ่งไปปลอบใจสหาย กลับทำท่าทีรังเกียจและมองเจียงลิ่วด้วยสายตาเหมือนกำลังสมน้ำหน้า

            พอฟังหลางไป๋เล่าจนจบ ลู่ซินฟางก็ยิ่งคันไม้คันมือ

            ในเมื่อฝางลี่ชอบสอดปากยุแหย่คนนั้นทีคนนี้ที เช่นนั้นก็จัดการกับปากของนางนี่แหละ ทำให้พูดเรื่องคนอื่นไม่ได้อีกเลยยิ่งดี

            หลังจากหลางไป๋ผละออกไป ลู่ซินฟางครุ่นคิดถึงแผนจัดการกับฝางลี่ที่แยบยลที่สุด ระหว่างนั้น จู่ๆ ชายแขนเสื้อของลู่ซินฟางก็ถูกดึง

            นางก้มมองต้นตอ เห็นว่าเป็นเจ้าตัวน้อยเป่าเอ๋อร์ที่กอดห่อผ้า แก้มป่องเหมือนอยากจะพูดบางอย่าง แต่ก็ไม่กล้า

            ลู่ซินฟางยิ้มอ่อนโยน แล้วย่อเข่าลง ถามเจ้าตัวเล็กว่า “เป่าเอ๋อร์ เป็นอะไรไปหรือลูก”

            “คือ...คือว่า...เจ้าผักกาดน้อยกับเจ้าขาว แล้วก็เจ้าตัวเล็กพวกนั้น...จะย้ายมาอยู่ที่นี่กับพวกเราหรือไม่” 

            เป่าเอ๋อร์หมายถึงผักกาดขาวกับหัวไชเท้าที่เอาลงดินปลูกไว้ในแปลงข้างเรือนเล็กหลังร้าน ส่วนเจ้าตัวเล็กที่ว่าก็คือผักบุ้งและกวางตุ้ง ผักพวกนั้นเป่าเอ๋อร์กับชุนช่วยกันดูแล ใช้เวลาเพียงไม่กี่วัน พืชผักในสวนเล็กๆ ก็เติบโตเป็นต้นกล้าแข็งแรง เด็กน้อยคงคิดว่าย้ายบ้านครั้งนี้จะไม่ได้ดูแลผักพวกนั้น ถึงได้มาถามลู่ซินฟาง

            หญิงสาวลูบแก้มกลมๆ นุ่มนิ่มของเป่าเอ๋อร์ “แม่ไม่ได้จะทอดทิ้งเจ้าตัวเล็กพวกนั้นเสียหน่อย เรือนหลังนั้น พวกเจ้าเข้าออกได้ตลอดนั่นละนะ ถึงเวลาเจ้าก็ให้พี่สาวชุนพาไปรดน้ำ ดูแลเหล่าสหายได้อย่างเต็มที่ไม่ใช่หรือ อีกอย่าง ดูจากระยะเวลา ผักกาดน้อยของเจ้าเติบโตจนเก็บเกี่ยวได้แล้วนี่น่า เจ้าอยากเก็บเกี่ยวด้วยตัวเองหรือไม่”

            “เก็บเกี่ยวหรือ” ดวงตาเศร้าๆ ของเป่าเอ๋อร์เป็นประกายขึ้นมาทันที

            “เมื่อผักที่ปลูกเติบโตได้ที่ก็ต้องเก็บเกี่ยว ลูกสาวแม่ เจ้าทะนุถนอมปลูกผักพวกนั้นมาก แล้วเจ้า...จะกินผักพวกนั้นได้จริงๆ หรือ”

            “ข้าจะเก็บเกี่ยว แล้วก็จะกินด้วย!”

            ได้ฟังคำมุ่งมั่นของเจ้าตัวน้อย รอยยิ้มของลู่ซินฟางถึงกับแข็งทื่อ

            ถึงจะเป็นหลักการธรรมชาติ มนุษย์ปลูกพืชไว้กิน แต่ลองนึกภาพว่าเด็กน้อยคนหนึ่งอุตส่าห์ตั้งชื่อให้ผักของนางทุกต้น แล้วยังประคับประหงมดูแลกับมือจนพวกมันเติบโต สุดท้ายผักพวกนั้นก็ลงไปอยู่ในกระเพาะของคนปลูก ออกจะน่าหดหู่นิดหน่อยไม่ใช่หรือ

            แม้จะรู้สึกสงสารสหายผักของเป่าเอ๋อร์ แต่ในขณะเดียวกัน ลู่ซินฟางก็นับถือใจมุ่งมั่นในความชอบกินของเด็กน้อยด้วย

            นางลูบศีรษะเล็กๆ ของลูกสาวด้วยความเอ็นดู

            เจ้าตัวน้อยยิ้มแฉ่ง แก้มกลมขาวนุ่มนิ่มเหมือนซาลาเปาไม่มีผิด

            ในตอนนั้น ชุนวิ่งเข้ามารายงานลู่ซินฟาง “นายหญิง เจ้าคนน่าสงสัยมาเจ้าค่ะ!”

            ลู่ซินฟางขมวดคิ้วทันที “ใคร?”

            “คนติดตามของกงเยียนซู”

            คราวนี้จะอะไรอีก!?

            ลู่ซินฟางลุกขึ้นยืน ส่งเป่าเอ๋อร์ให้ชุนดูแลต่อ ก่อนก้าวช้าๆ ไปข้างหน้า

            จิ่นเซี่ยก้มศีรษะให้กับลู่ซินฟางทันทีที่เห็น ท่าทางเช่นนั้นไม่ได้แฝงเจตนาร้าย หญิงสาวจึงผ่อนคลายความระแวงลง

            “ท่านจอมยุทธ์มาถึงที่นี่ มีธุระอะไรหรือ”

            “ท่านเรียกข้าว่าจิ่นเซี่ยก็ได้ขอรับ” ชายหนุ่มบอกด้วยท่าทีมีมารยาท “เห็นว่าพวกท่านกำลังย้ายบ้าน ข้าจึงมาช่วยอีกแรง”

            คำตอบของจิ่นเซี่ยทำเอาดวงตาคู่สวยของลู่ซินฟางหรี่ลงเล็กน้อยด้วยความสงสัย

            เมื่อเห็นแบบนั้น จิ่นเซี่ยรีบโบกมือแล้วแก้ตัว ก่อนที่ลู่ซินฟางจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่ “ข้าไม่ได้แอบสืบเรื่องของเถ้าแก่เนี้ยลู่ แค่เดาว่าท่านน่าจะย้ายบ้านในวันสองวันนี้ เมื่อครู่ก็เลยไปที่ร้านซินหลิน เห็นร้านปิดพอดี ทั้งคนของท่านก็กำลังย้ายข้าวของกันอยู่ เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละขอรับ”

            พูดพร้อมกับมองไปยังลานกว้างของคฤหาสน์ สายตาสอดส่องราวกับกำลังหาอะไร

            ลู่ซินฟางมองตามสายตาของจิ่นเซี่ย ชายหนุ่มหยุดสายตาที่ร่างของชุนกับเป่าเอ๋อร์

            “อย่างที่เจ้าเห็น ที่นี่มีคนเยอะแล้ว ข้าขอรับแค่น้ำใจก็พอ”

            “ขอรับ”

            แม้ได้รับคำตอบอย่างหนักแน่น แต่จิ่นเซี่ยไม่ยอมออกจากคฤหาสน์ สายตาของชายหนุ่มยังคงมองชุน ลู่ซินฟางอดใจอยากรู้ไม่ได้จึงถาม

            “มีอะไรกับคนของข้าหรือ”

            “สาวใช้ของท่านคนนั้น...”

            จิ่นเซี่ยยังพูดไม่ทันจบ ลู่ซินฟางแทรกว่า “นางเป็นคนในครอบครัว เรียกว่าพี่เลี้ยงเด็กจะถูกต้องกว่า”

            “อ๋อ ข้าใช้คำพูดผิดเอง เถ้าแก่เนี้ยลู่อย่าได้ถือสา”

            ชุนไม่ใช่คนรักสวยรักงาม เสื้อผ้าที่สวมก็เป็นแบบเรียบๆ สีหม่นๆ ในสายตาของคนอื่น ชุนดูเหมือนสาวใช้จริงๆ นั่นแหละ ถูกเข้าใจผิดก็ไม่แปลก เห็นทีคงต้องหาเวลาจับชุนแต่งตัวเสียใหม่

            “แล้ว...มีธุระอะไรกับชุนหรือ”

            “ข้ามีบางอย่างอยากถามนาง”

            ได้ยินเช่นนั้น ลู่ซินฟางมองจิ่นเซี่ยด้วยความระแวงอีกหน ดูอย่างไรก็ไม่ได้มีเจตนาร้าย หรือคืนนั้นชุนได้เผยร่างจริงออกมา!

            ทันใดนั้นจิ่นเซี่ยตระหนักได้ว่าคำตอบของตนฟังดูกำกวมเกินไป เขาผละสายตาจากชุน เปลี่ยนมาพูดกับลู่ซินฟางว่า “จริงๆ แล้วข้าอยากถามนางว่าเรียนวรยุทธ์มาจากสำนักใดขอรับ”  

            ลู่ซินฟางจ้องมองชายหนุ่ม แววตาของจิ่นเซี่ยส่องประกายวิบวับ ดูแล้วไม่ได้โกหก นางชั่งใจครู่หนึ่งก่อนถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “เช่นนั้นข้าจะไปเรียกนางมาให้”

            “ขอบคุณขอรับ นายหญิง!”

            หือ?

            แค่บอกว่าจะตามชุนมาให้ เขาเปลี่ยนมาเรียกนางว่า ‘นายหญิง’ เลยเหรอ

            เจ้าหนุ่มคนนี้ นอกจากเป็นจอมยุทธ์ที่ซื่อตรง ยังหัวไวอีกด้วยแหะ