บทที่ 42 แล้วแต่บุญแต่กรรมของฝางลี่ (ครึ่งหลัง)

บทที่ 42

แล้วแต่บุญแต่กรรมของฝางลี่ (ครึ่งหลัง)

            ณ เวลาปัจจุบัน 

            บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน

            “ท่านแม่ สายแล้วนะเจ้าคะ ทำไมไม่ออกจากห้องอีก ท่านไม่สบายหรือไม่”

            เต๋อหลิน บุตรสาวคนที่สามของหัวหน้าหมู่บ้านยืนเคาะประตูปังๆ ปีนี้นางอายุสิบเอ็ดขวบแล้ว รู้ความอย่างยิ่ง อาจเพราะนางเกิดจากฝางลี่ที่เป็นภรรยารองของหัวหน้าหมู่บ้าน เพื่อได้รับความเอ็นดู นางจึงขยันและเชื่อฟังผู้ใหญ่ 

            ท่านแม่ไม่เคยออกจากห้องสาย ทุกคนในบ้านต่างสงสัย นางที่เป็นลูกเลยต้องมาตาม

            “ท่านแม่เปิดประตูให้ข้าหน่อย”

            ปังๆ

            ผ่านไปสักพัก ประตูถูกเปิดจากด้านใน ฝางลี่ยื่นหน้าโผพ้นขอบประตู ใบหน้าของนางตั้งแต่จมูกถึงคางถูกปิดด้วยผ้าสีขาว

            “ท่านแม่?” 

            “...”

            ฝางลี่ไม่ตอบ ไม่สิ พูดไม่ได้เลยต่างหาก กระนั้นสายตาของนางเวลามองลูกสาวแสดงออกถึงความหม่นหมองและกังวล

            “ท่านไม่สบายจริงๆ ด้วย ถ้าอย่างนั้นข้าจะพาท่านไปหาหมอ” เต๋อหลินเอ่ย สักครู่ก็ทำหน้าแปลกๆ “กลิ่นเหม็นอะไรเจ้าคะ ในห้องท่านมีหนูตายหรือ”

            ได้ยินเช่นนั้นฝางลี่ก็สะดุ้งโหยง รีบยกสองมือปิดปากปิดหน้าตัวเองอย่างร้อนรน

            “ท่านแม่ ท่านเป็นอะไร” เต๋อหลินถามด้วยความเป็นห่วง

            ครั้นเห็นความห่วงใยของลูกสาว น้ำตาของฝางลี่ก็ไหลริน จากนั้นเริ่มสะอื้นไห้จนไหล่สั่น

            “ท่านแม่?”

            เด็กๆ ในหมู่บ้านชนบทน้อยนักจะได้รับการศึกษา ฝางลี่เกิดในบ้านที่ยากจนมาก เขียนอ่านไม่ออก ต่อให้อยากบอกลูกสาวว่าตนพูดไม่ได้ ก็ไม่สามารถสื่อสารออกมาได้

            เด็กหญิงเขย่งเท้า ยื่นมือแตะหน้าผากมารดา “ตัวร้อนหน่อยๆ นะ ท่านคงไม่สบาย ถ้างั้นข้าจะไปขอความช่วยเหลือจากแม่ใหญ่”

            แม่ใหญ่หรือก็คือภรรยาเอกของหัวหน้าหมู่บ้าน รับผิดชอบทุกเรื่องภายในบ้าน

            เต๋อหลินไม่เพียงพูดเปล่า ยังรั้งแขนมารดาแล้วดึงตัวให้ออกจากห้อง

            ฝางลี่ส่ายหน้ารัวๆ อย่างร้อนรน ส่งเสียงอู้อี้พลางยื้ดยุดกับลูกสาวอยู่ที่หน้าห้อง

            “โถ ถ้าท่านแม่ไม่สบายก็ต้องหาหมอไม่ใช่หรือ ว่าแต่ ทำไมท่านไม่พูดกับข้าเลยล่ะ”

            เพราะพูดไม่ได้น่ะสิ! ฝางลี่โต้ในใจ พร้อมกับน้ำตาไหลพราก 

            ยื้อกันไปยื้อกันมา ทันใดนั้น ปมผ้าปิดปากพลันคลายออก ผ้าล่วงลงพื้น จังหวะนรก ไม่เพียงเต๋อหลินที่เห็นสิ่งผิดปกติบนปากของท่านแม่ นางสวี่ที่เป็นภรรยาเอกของหัวหน้าหมู่บ้านที่เดินมาดูยังบังเอิญเห็นเข้าพอดี 

            “ตาเถร!” นางสวี่ร้องเสียงดัง พลางยกมือขึ้นทาบอกด้วยความตกใจ “ทำไมปากเจ้าเป็นเช่นนั้น”

            ฝางลี่รีบก้มหน้า ทั้งยังปิดปากตนเองอย่างกระวนกระวาย

            “ที่แท้บนปากท่านแม่ก็เป็นแผลจนพูดไม่ได้” เต๋อหลินพึมพำ

            นางสวี่ก้าวเข้ามาหาฝางลี่เพื่อดูแผลนั้นให้ชัดๆ เมื่อกี้แม้จะเห็นแค่เพียงแวบเดียว แต่ก็รู้ว่าบนปากของฝางลี่คือแผลพุพองที่กำลังเน่าเปื่อย ทั้งยังมีกลิ่นเหม็น

            นิสัยของฝางลี่ชอบนินทาว่าร้ายคนอื่น คนในหมู่บ้านเลยเรียกนางลับหลังว่า ‘นางปากเน่า’ แต่นี่...นี่มันปากเน่าของแท้เลยไม่ใช่หรือ!

            “แม่ใหญ่ ข้าว่ารีบให้หมอมาตรวจดูเถอะเจ้าค่ะ” เต๋อหลินพูดด้วยความร้อนรนเพราะกลัวว่าแม่ของตนจะเป็นอะไรไป

            นางสวี่ว่า “เมื่อวานเห็นว่าถูกผึ้งต่อยมา คงแพ้พิษผึ้ง ถ้างั้นเจ้ารีบไปตามหมอหลิวมาตรวจแม่เจ้าเถอะ”

            “เจ้าค่ะ”

            เด็กหญิงก้มตัวกล่าวขอบคุณนางสวี่ จากนั้นเก็บผ้าปิดหน้าขึ้นมา ก่อนพยุงมารดากลับเข้าห้อง แล้ววิ่งปู๊ดไปตามท่านหมอทันที

            “เวรกรรมจริงๆ” นางสวี่ส่ายหน้าพึมพำอย่างเอือมระอา ขณะเดียวกันก็มองฝางลี่ที่นั่งเงียบๆ อยู่ในห้อง  

            …

            ราวหนึ่งเค่อ  หมอหลิวที่เป็นหมอประจำหมู่บ้านกว่างซูก็สะพายหลวมยามาถึงบ้านเต๋อ

            หมอหลิวอายุหกสิบกว่าแล้ว ประสบการณ์การรักษาย่อมมีไม่น้อย พอมาถึงก็ใช้ผ้าปิดจมูก สวมถุงมือ ค่อยๆ ตรวจบาดแผลบนปากของฝางลี่ ทั้งยังทดสอบพิษ หลังตรวจบาดแผลบนปากของของฝางลี่อย่างละเอียด ชายชราก็ส่ายหน้าพลางพูดด้วยความจนปัญญา 

            “นางไม่ได้ถูกพิษผึ้ง แต่ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าพิษที่ทำให้ปากของนางเป็นแผลลุกลามได้ขนาดนี้คือพิษอะไร”

            ได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของฝางลี่เหมือนถูกสายฟ้าฟาดใส่ ซึ่งต่อมา ร้องไห้ได้ปล่อยโฮ ถึงอย่างนั้นกลับมีแค่เสียงอู้อี้ดังจากลำคอ

            เสียงอย่างกับหมูที่กำลังโดนเชือด นางสวี่คิดในใจ ก่อนจะเอ่ยถามหมอหลิว “รักษาไม่ได้เลยหรือ”

            หมอหลิวครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วตอบ “ถึงเป็นพิษที่ไม่รู้จัก แต่ใช่ว่าจะถอนพิษไม่ได้ ที่ข้าตั้งใจจะสื่อคือ ถอนพิษช้าไป ปากของนางอาจขยับได้หรือไม่ข้าตอบไม่ได้ เพราะเท่าที่ตรวจสอบเหมือนพิษนี้ทำให้อวัยวะส่วนนั้นเป็นอัมพาต เรื่องแผล แน่นอนว่าต้องใช้เวลารักา และอาจทิ้งรอยแผลเป็นไว้”

            “เช่นนั้นท่านแม่จะกินข้าวอย่างไร” เด็กหญิงถามพร้อมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

            “คงต้องใช้ไม้ไผ่ดูดอาหารเหลวๆ ไปก่อน” หมอหลิวตอบ

            “สรุปคือร่างกายไม่ได้เป็นอะไร ยกเว้นก็แต่ปากของนางที่ขยับไม่ได้ ใช่หรือไม่” นางสวี่ถามย้ำ  

            “ถูกต้อง”

            “เช่นนั้นท่านหมอหลิวรีบถอนพิษเถอะ อย่างน้อย นางก็ยังมีชีวิตอยู่ ถ้าโชคดี อาจพูดไม่ได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น” นางสวี่ว่า

            หมอหลิวใช้เวลาหนึ่งวันเต็มๆ กว่าจะปรุงยาถอนพิษที่ไม่รู้จักออกมาจนสำเร็จ ส่วนแผลบนปากของฝางลี่ เขาให้ยาตามอาการ

            จากเหตุการณ์นี้ แม้พิษถูกถอนออกแล้ว แต่ฝางลี่คงหวาดกลัวผึ้งไปจนวันตาย และจะกลับมาพูดได้หรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับบุญเก่าของนางแล้วเช่นกัน