บทที่ 43 ความภูมิใจของลู่ซินฟาง (ครึ่งแรก)

บทที่ 43

ความภูมิใจของลู่ซินฟาง (ครึ่งแรก)

            วันคืนผ่านไปอย่างเงียบสงบ เผลอแป๊บเดี๋ยวก็ผ่านมาอีกครึ่งเดือน ในยามนี้กิจการค้าขายของร้านซินหลินโด่งดังไปถึงเมืองข้างๆ ประกอบกับสินค้าดีมีคุณภาพไม่เหมือนใคร พ่อค้าทั้งจากเมืองเล่ออันและเมืองใกล้เคียงต่างก็เลือกซื้อวัตถุดิบจากร้านซินหลิน บนถนนในเมืองเล่ออันนับวันยิ่งมีผู้คนสัญจรไปมาอย่างหนาแน่น กิจการร้านรวงต่างๆ ก็พลอยยิ่งคึกคักไปด้วย

            หากว่าด้วยเรื่องปัญหาส่วนบุคลลแล้ว นอกจากจิ่นเซี่ยที่มาป้วนเปี้ยนใกล้ตัวชุน กงเยียนซูที่ทำการค้ากับลู่ซินฟางต่อ ไม่กล้าเข้ามายุ่มย่ามเรื่องของนางนับตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้น

            เช้าวันนี้ ลู่ซินฟางพาเจ้าก้อนแป้งน้อยทั้งสองมาที่ร้านด้วย

            เป่าเอ๋อร์อยากมาดูผักที่นางปลูกไว้ในแปลงซึ่งอยู่ติดกับเรือนพักผ่อนหลังร้าน

            เมื่อวานก่อน เป่าเอ๋อร์เก็บผลผลิตจากการทดลองปลูกผักบุ้งครั้งแรกกลับบ้านมาหนึ่งกำมือน้อยๆ ด้วยความภาคภูมิใจ ทั้งยังบอกให้ท่านแม่นำมาผัดขึ้นโต๊ะอาหาร

            ลู่ซินฟางยิ้มให้กับความน่าเอ็นดูของลูกสาวตัวเล็ก ในใจพลางคิดว่าผักบุ้งกำแค่นี้ผัดออกมายังไม่ได้ครึ่งจาน หากก็ไม่อยากทำให้เป่าเอ๋อร์ต้องผิดหวัง นางจึงแอบเก็บผักบุ้งจากต่างมิติมาเพิ่มตะกร้าหนึ่ง แล้วผัดขึ้นโต๊ะสองจาน อาหารค่ำวันนั้น เป่าเอ๋อร์กินผัดผักบุ้งแสนอร่อยของนางจนแก้มป่องเหมือนกับกระรอก

            ‘ผักบุ้งของเป่าเอ๋อร์กรอบอร่อยมากเลย’ หู่จืออวิ๋น พี่ชายกระต่ายที่นั่งข้างๆ เจ้าตัวเล็กเป่าเอ๋อร์ พูดพร้อมกับลูบศีรษะเล็กๆ ที่มวยผมเป็นทรงซาลาเปา

            ‘อืมๆ’ หู่จือเหมยพยักหน้าเห็นพ้องกับพี่ชาย

            ‘ข้าเองก็รอผักอร่อยๆ ของเป่าเอ๋อร์อีกนะ’ สยงเหยาบอก

            ‘ได้เลย!’ เป่าเอ๋อร์รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ ราวกับได้รับหน้าที่อันใหญ่หลวง ก่อนจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

            เห็นเจ้าตัวเล็กมีความสุข ลู่ซินฟางก็พลอยสุขใจไปด้วย

            เด็กหนอเด็ก ช่างใสบริสุทธิ์เสียจริง  

            อย่างไรก็ตาม แม้ผักบุ้งจะปลูกง่าย หากลองว่าให้เด็กตัวเล็กๆ วัยเท่านี้เริ่มทำตั้งแต่ขั้นตอนพรวนดิน ขุดหลุมหยอดเมล็ด และดูแลจนเก็บผลผลิตนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เป่าเอ๋อร์มีความอดทน ทั้งยังมีใจรักในการทำสวน ประกอบกับมีพรสวรรค์ ผักในแปลงเล็กๆ ของนางจึงเติบใหญ่อย่างงดงาม 

            “ท่านแม่ ท่านแม่ ข้าอยากไปดูผักกาด”

            ระหว่างลู่ซินฟางคิดอย่างภูมิใจ เป่าเอ๋อร์ก็กระตุกเสื้อคลุม

            “เดี๋ยวข้าพาไปเองเจ้าค่ะ” ชุนอาสา

            “อืม” ลู่ซินฟางพยักหน้า ส่งเสียงตอบรับ

            พอชุนจูงมือเป่าเอ๋อร์เดินไปทางหลังร้าน สักพักเสียงของเฉิงเอ๋อร์ก็ดังขึ้น

            “ข้าจะไปหาน้าชิงเหลียนนะขอรับ”

            ในมือของเด็กชายมีสมุดเล่มหนึ่ง ปกสมุดเขียนชื่อเฉิงเอ๋อร์กำกับเอาไว้

            อย่างที่รู้อยู่แล้ว เด็กชายมีความชื่นชอบในการเรียนรู้ ทุกครั้งที่มีโอกาส เขาจะแสวงหาความรู้จากหลางไป๋และชิงเหลียน

            หลางไป๋นั้นสอนวิชาอ่านเขียน ส่วนชิงเหลียนสอนเกี่ยวกับตัวเลขและคำนวณ

            แม้เฉิงเอ๋อร์อายุยังไม่เต็ม 5 ขวบดี หากกลับมีความจำเป็นเลิศ ทั้งยังขยันหมั่นเพียร

            จะลูกชายหรือลูกสาว พวกเขาล้วนเป็นอัจฉริยะทั้งคู่เลยสินะ! 

            พอคิดถึงตรงนี้ ลู่ซินฟางถึงได้เข้าใจความรู้สึกของคุณแม่เห่อลูก เพราะตอนนี้ นางภูมิใจลูกแฝดจนอยากยิ้มไม่หุบ 

            ลู่ซินฟางยิ้มพลางก้มเอวพูดคุยกับเฉิงเอ๋อร์ “สมุดนั้นคงเป็นการบ้านที่จะเอามาส่งน้าชิงเหลียนใช่หรือไม่”

            “อือ ข้าทำการบ้านเสร็จแล้ว อยากรีบเอามาให้น้าชิงเหลียนตรวจ”

            “เฉิงเอ๋อร์ของแม่ช่างขยันจริงๆ แม่กำลังจะไปหาน้าชิงเหลียนพอดี ไปพร้อมกันนะ”

            “ขอรับ”

            ลู่ซินฟางจูงมือเฉิงเอ๋อร์เดินไปทางห้องทำบัญชี

            ตั้งแต่ร้านซินหลินมีลูกค้ามากมาย หลางไป๋คนเดียวทำบัญชีและคิดเงินไม่ทัน ครั้นจะเอาคนนอกมาช่วยงานเกี่ยวกับเงินๆ ทองๆ ลู่ซินฟางก็ไม่ค่อยสนิทใจเท่าไร จึงได้ทาบทามชิงเหลียนให้มาช่วยงานที่ร้าน

            ชิงเหลียนดีใจมาก ผู้หญิงในหมู่บ้านชนบทส่วนใหญ่ หลังจากแต่งงานแล้ว หากไม่ช่วยงานสามี ก็จะเลี้ยงลูกและทำงานบ้าน แทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง หรือได้ทำสิ่งที่ตนรัก 

            ชิงเหลียนเติบโตในหมู่บ้านชนบทก็จริง แต่ก็มีวิชาความรู้ติดตัวอยู่บ้าง ลู่ซินฟางถึงได้วางใจให้ชิงเหลียนมาช่วยหลางไป๋ดูแลเรื่องบัญชี

            เถี่ยฮ่าวซือ สามีของชิงเหลียนก็ไม่ได้ขัดข้อง พร้อมสนับสนุนสิ่งที่ภรรยาชอบอย่างเต็มที่

            แน่นอนว่า ลู่ซินฟางจ่ายค่าแรงแบบสมน้ำสมเนื้อให้ด้วย

            ประการนี้เอง ชิงเหลียนเลยกลายมาเป็นพนักงานบัญชีของร้านซินหลินโดยปริยาย

            “น้าชิงเหลียน ข้ามาแล้ว”

            ชิงเหลียนกำลังถูโต๊ะทำบัญชีของนางอยู่ พอได้ยินเสียงเด็กชายก็เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มทักทาย

            “เฉิงเอ๋อร์ พี่ซินฟาง มาแต่เช้าเชียว”

            เด็กชายยิ้มกว้าง พร้อมกับเดินเข้าไปหาชิงเหลียน ยื่นสมุดในมือให้

            “การบ้านขอรับ”

            “เหลือเวลาทำการบ้านอีกตั้งสองวัน เฉิงเอ๋อร์ของน้าขยันจริงๆ เลยนะ”

            ว่ากันตามจริง แม้เด็กทั้งสองจะมีชีวิตสุขสบายแตกต่างจากเมื่อก่อน แต่พวกเขายังตื่นตั้งแต่เช้าตรู่มาช่วยลู่ซินฟางทำอาหาร

            เหนียงซิ่นที่เป็นแม่ครัว เห็นเด็กตัวเล็กๆ ทั้งสองตื่นเช้ามาช่วยงานของมารดายังอดภูมิใจไม่ได้

            คนใกล้ชิดยังปลาบปลื้มขนาดนี้ มารดาอย่างลู่ซินฟางจะไม่ภูมิใจได้หรือ

            “พี่ซินฟางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว” ชิงเหลียนเอ่ยแซวพลางหัวเราะเบาๆ “แต่ข้าเข้าใจนะ เด็กๆ น่ารักและขยันขนาดนี้ ขนาดข้าคอยมองพวกเขาอยู่ห่างๆ ยังรู้สึกภูมิใจไปด้วยเลย”

            สายตาของชิงเหลียนเวลามองพวกเด็กๆ มักแฝงความเอ็นดูและชื่นชมเสมอ