บทที่ 47 ให้อภัย (ครึ่งหลัง)

บทที่ 47

ให้อภัย (ครึ่งหลัง)

            “หรือคิดจะมารังแกคน?” สยงอู๋แสยะยิ้ม กำหมัดด้วยท่าทีข่มขู่

            “อึ๋ย…” เจ้าคนแอบมองตัวน้อยขนลุกซู่ รีบส่ายหน้ารัวๆ ร้องอย่างไม่เป็นธรรม “ใครกันแน่ที่รังแกคน!” 

            สยงอู๋ย่นหัวคิ้ว อ้าปากเตรียมเตรียมถามต่อ 

            แต่แล้ว เจ้าคนแอบมองกลับลุกขึ้นพื้นด้วยความเร็วรี่ หมุนตัวได้ก็วิ่งหนีไปโดยทันที

            ลู่ซินฟางส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ  

            ฟังแค่เสียงก็รู้ว่าเด็กคนนั้นคือตงตง แม้ไม่รู้ว่าทำไมเจ้านั่นถึงมาแอบมอง แต่ลู่ซินฟางก็ไม่ได้ใจถึงขั้นจะลุกขึ้นถาม หรือแสร้งทำทีเป็นเอ็นดูเด็กที่เคยรังแกลูกๆ ของนาง

            ระหว่างที่เหนียงซิ่นกับลูกชายคนเล็กสยงเหยาช่วยกันเก็บถ้วยชามเข้าครัวไปล้าง สยงอู๋ก็เดินกลับมา เล่าให้ลู่ซินฟางฟังว่า เจ้าเด็กที่ชื่อตงตงคนนั้น แม้ไม่ได้มารังแกคน แต่ก็ชอบมาแอบดูพวกเขาทุกวี่ทุกวัน พอถามว่ามาทำไม เด็กนั่นก็วิ่งหนีไปเสียก่อน

            “ไม่ได้ขโมยของใช่หรือไม่” ลู่ซินฟางถามเมื่อฟังจบ

            สยงอู๋ส่ายหน้าแล้วตอบ “ไม่ได้ขโมยอะไรขอรับ แต่บุกรุกพื้นที่คนอื่น แล้วยังมาแอบดูได้ทุกวี่ทุกวัน น่ารำคาญ แถมยังเป็นการรบกวนด้วยขอรับ”

            ลู่ซินฟางเท้าคาง พยักหน้าเห็นด้วย

            “มันก็น่ารำคาญจริงๆ นั่นแหละนะ”  

            “ท่านแม่” เฉิงเอ๋อร์กระตุกเสื้อของมารดา

            “อยากจะพูดอะไรหรือ เฉิงเอ๋อร์?”

            “ตงตงเปลี่ยนไป”

            นางเลิกคิ้ว เพราะไม่เข้าใจสิ่งที่เฉิงเอ๋อร์จะสื่อ

            “หมายความว่ายังไง”

            “ผอมลง แล้วก็ไม่มีเพื่อน”

            อ๋อ แบบนี้เอง

            เฉิงเอ๋อร์คงอยากจะบอกว่าตงตงคนที่ทำตัวเป็นหัวโจกของกลุ่มเด็กๆ ในหมู่บ้าน ปกติจะมีลูกสมุนตามก้นต้อยๆ แต่ตอนี้กลับไปไหนมาไหนคนเดียว แถมร่างกายยังซูบผอมจนเด็กเล็กอย่างเฉิงเอ๋อร์ยังสังเกตเห็น เช่นนั้นก็คงไม่ปกติ

            จะว่าไป ตอนนี้จางต้วนเลี้ยงลูกคนเดียว พวกเด็กจะอดมื้อกินมื้อหรือเปล่านะ?  

            ลู่ซินฟางคิดอย่างสงสัย ถึงอย่างนั้น ก็มีความขัดแย้งอยู่บ้าง

            จางต้วนรักลูกๆ ของเขามาก ไม่มีทางปล่อยให้อดมื้อกินมือ้หรอกกระมัง เช่นนั้นแล้ว สาเหตุเกิดจากอะไรกันล่ะ

            ในขณะที่ลู่ซินฟางคิดหาสาเหตุ นางก็เห็นว่าเฉิงเอ๋อร์เอาแต่จ้องมองแม่คนนี้มาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว คงมีบางอย่างอยากจะพูดอีกสินะ 

            “เฉิงเอ๋อร์ เจ้าอยากแม่ทำอะไรหรือ”

            “ท่านแม่ไปดูตงตงได้หรือไม่”

            “มีน้ำใจจริงๆ ลูกแม่” ลู่ซินฟางเอ่ยชมลูกชาย หากเพียงครู่ ก็เปลี่ยนมาปั้นหน้าขึงขังแล้วถาม “แต่ว่านะ ตงตงเคยรังแกพวกเจ้าสองพี่น้อง ทำไมถึงอยากให้แม่ไปดูตงตงด้วย”

            “ท่านน้าไป๋สอนว่าจะเป็นคนดีต้องมีเมตตาและมากด้วยน้ำใจ” เฉิงเอ๋อร์ตอบ

            “ต้องให้อภัยด้วย!” เป่าเอ๋อร์พูดเสริม

            “แม่ขอถามกลับบ้าง พวกเจ้าให้อภัยสิ่งที่ตงตงทำไว้จริงหรือ ไม่โกรธที่เขาเคยพูดจาดูถูกพวกเจ้า และยังพาแม่ของเขามารังแกแม่?” ลู่ซินฟางถามลูกๆ ด้วยสีหน้าจริงจัง

            เด็กทั้งสองหันมองหน้ากัน เหมือนจะไม่เข้าใจคำถาม ลู่ซินฟางจึงเปลี่ยนคำพูดให้เข้าใจง่ายขึ้น “พวกเจ้าลืมสิ่งที่ตงตงทำกับพวกเจ้าแล้วจริงหรือ”

            “ไม่ลืม”

            “ถ้าอย่างนั้น ยังจะให้อภัยเขาอยู่หรือไม่”

            เด็กๆ ก้มหน้าเงียบ ผ่านไปสักครู่ พวกเขาก็เงยหน้าขึ้น จากนั้นก็พยักหน้า

            ลู่ซินฟางทอดถอนใจยาวๆ ก่อนจะบอก “การให้อภัยเป็นสิ่งที่ดี แต่บางครั้งก็ต้องมีขอบเขต แม่ไม่ได้สอนให้พวกเจ้าผูกใจเจ็บ กลายเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น อนาคตข้างหน้า พวกเจ้าอาจเจอเรื่องที่ตัดสินยากยิ่งกว่านี้ ลองชั่งใจ คิดทบทวนดีๆ อีกครั้ง ถ้าพวกเจ้ายังยืนยันว่าจะให้อภัยตงตง แม่จะยอมไปดูเด็กคนนั้นสักครั้ง”

            ถึงเป็นเรื่องที่เข้าใจยาก แต่เด็กทั้งสองไม่ได้คิดอะไรซับซ้อน

            พวกเขาเงียบคิดกันอีกรอบ แต่คำตอบก็เหมือนเดิม 

            “ตอนนี้พวกเรามีชีวิตดีกว่าเมื่อก่อนแล้ว มีพี่อู๋ พี่ซินหลิน พี่เหยา พี่อวิ๋นและคนอื่นๆ เยอะแยะเลย ตงตงไม่มีทางมารังแกพวกเราได้อีกแล้ว เพราะงั้นข้าถึงไม่กลัวตงตงแล้วขอรับ” เฉิงเอ๋อร์บอกอชจากใจจริง

            “ได้อยู่กับท่านแม่ ได้กินของอร่อย เห็นท่านแม่มีความสุข พวกเราก็พอใจแล้วเจ้าค่ะ” เป่าเอ๋อร์ยิ้มอย่างไร้เดียงสา

            คำตอบนั้นทั้งเรียบง่ายและบริสุทธิ์ยิ่งนัก

            อีกอย่างหนึ่ง เด็กๆ ไม่ควรมารับเคราะห์ที่พ่อแม่ก่อไว้ 

            มีคำกล่าวว่าเด็กเหมือนผ้าขาว ถูกผู้ใหญ่ย้อมให้เป็นแบบไหน โตมาก็กลายเป็นสีนั้น ตงตงถูกเจียงลิ่วเลี้ยงจนเสียคน อายุ 8 ขวบก็เกเรขนาดนี้ ด้วยเหตุนั้น จางต้วนจึงหย่าขาดกับเจียงลิ่วแล้วตัดสินใจเลี้ยงลูกเอง 

            อย่างไรก็ตาม จางต้วนก็ไม่ได้ห้ามว่าไม่ให้เจียงลิ่วหรือคนบ้านเจียงเข้าใกล้เด็กๆ พวกเขายังไปมาหาสู่กันอยู่ เพียงแต่การอบรมเลี้ยงลูกเป็นหน้าที่ของจางต้วนเท่านั้น

            “เข้าใจแล้ว แม่จะไปบ้านจาง พวกเจ้าอยากไปกับแม่หรือไม่”

            เด็กน้อยทั้งสองตอบพร้อมกัน “อยากไป!”