บทที่ 46 ให้อภัย (ครึ่งแรก)

บทที่ 46

ให้อภัย (ครึ่งแรก)

            หลังจากพวกเด็กๆ ทำงานเสร็จแล้ว ซินหลินกับสยงอู๋ก็พาพวกเขาไปล้างมือ ก่อนจะเดินมาที่ลานหน้าบ้าน

            ข้างบ้านคือทุ่งดอกไม้สีขาว ยามสายลมพัดมาทีหนึ่ง พุ่มดอกสีขาวเล็กๆ ส่ายพลิ้วตามกระแสลม ให้รู้สึกถึงความสวยงามสบายตา

            เมื่อเดือนก่อน สยงจวินกับซินหลินนำดอกคาโมมายล์มาจากต่างมิติ เดิมตั้งใจจะปลูกแค่แปลงเล็กๆ เพื่อประดับข้างบ้านให้สดชื่นมีชีวิตชีวา คาดไม่ถึงว่าจะแตกกิ่งก้านสาขาอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นทุ่งสีขาวอย่างที่เห็น แต่แบบนี้ก็สวยดี 

            เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์วิ่งผ่านทุ่งคาโมมายล์สีขาวพร้อมกับหัวเราะชอบใจ เมื่อมาหยุดยืนตรงหน้าลู่ซินฟาง ศีรษะเล็กแหงนเงยมองมารดาด้วยตาใสแจ๋ว ปากน้อยฉีกยิ้มกว้าง ราวกับรอรับคำชม

            เห็นแบบนั้นลู่ซินฟางรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก พวกเขาเหมือนเทวดากับนางฟ้าตัวน้อยๆ ไม่มีผิด

            “ท่านแม่ ท่านแม่!” เด็กหญิงตัวน้อยร้องเรียกมารดาเสียงใส 

            “มีอะไรหรือจ๊ะ เป่าเอ๋อร์”

            “ข้าช่วยพี่ซินหลินเก็บมะเขือเทศด้วย ได้มาตั้งเยอะแยะเลย” แขนเล็กป้อมของเป่าเอ๋อร์วาดเป็นวงกลม

            “เป่าเอ๋อร์ของแม่เก่งมาก”

            “แต่ก็แอบกินไปตั้งเยอะเหมือนกัน” ซินหลินพูดขัดจังหวะ 

            เด็กหญิงตัวน้อยหัวเราะแหะๆ ด้วยความเขิน

            ลู่ซินฟางส่ายหน้ายิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะหันไปถามลูกชาย

            “แล้วเฉิงเอ๋อร์ล่ะ ทำอะไรบ้าง”

            “ข้าช่วยพี่อู๋เอาต้นกล้าลงดิน” เฉิงเอ๋อร์ยืดอกตอบ

            “มิน่าเล่า เนื้อตัวถึงได้มอมแมมเชียว” ลู่ซินฟางพูดพลางยิ้ม

            “ข้าล้างมือสะอาดแล้วนะ ท่านแม่”

            “จ๊ะๆ พวกเจ้าทั้งสองคนเก่งมาก แม่ภูมิใจในตัวพวกเจ้านะ” ลู่ซินฟางลูบศีรษะเล็กๆ ของลูกแฝด

            เด็กทั้งสองแก้มแดงเรื่อด้วยความเขินเมื่อได้รับคำชมจากมารดา   

            “ของว่างมาแล้วเจ้าค่ะ” เหนียงซิ่นยกซาลาเปาออกมาวางบนโต๊ะ

            “โอ้ ซาลาเปาไส้เนื้อ!” สยงจวินเดินกลับมาพอดี ด้วยเพราะเป็นคนที่มีพลังกายเหลือล้น เวลาพูดจึงค่อนข้างเสียงดังและทรงพลัง

            เหนียงซิ่นถลึงตาใส่สามีพลางเอ็ดว่า “เสียงดังไปแล้ว เดี๋ยวเด็กๆ ก็ตกใจกันพอดี”

            “โทษที ข้าลืมตัว” สยงจวินหัวเราะพร้อมกับเกาหัวแกรกๆ

            อยู่ร่วมบ้านมาตั้งนาน รู้ว่าลุงจวินเสียงดังแต่ใจดี เด็กๆ เองก็คุ้นชินกันแล้ว เลยไม่ได้ตกใจอะไร พอเห็นลุงจวินถูกป้าซิ่นดุเหมือนเด็ก เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์ก็หัวเราะคิก 

            พอเห็นเด็กๆ ยิ้มแย้มสดใส สยงจวินยักคิ้วให้พวกเขาอย่างขี้เล่น แล้วหัวเราะเสียงดังลั่น 

            เหนียงซิ่นส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้

            “เอาละ มานั่งกันก่อน เดี๋ยวข้าจะไปยกชามาเพิ่ม” 

            “โอ้!”

            เมื่อทุกคนนั่งลงรอบโต๊ะ พวกเขาก็หยิบซาลาเปาไส้เนื้อผสมผักคนละชิ้นละชิ้นมาวางบนจาน

            เป่าเอ๋อร์เป็นคนชอบกิน เวลาได้กินของอร่อย ปากเล็กๆ จะยิ้มอย่างมีความสุข แก้มกลมยุ้ยทั้งสองข้างก็ขึ้นสีแดงเรื่อ น่ารักน่าชังอย่างมาก ไม่ว่าใครที่เห็นสีหน้าตอนกินของนาง ล้วนทำให้รู้สึกเจริญอาหารไปด้วย

            เด็กหญิงหยิบซาลาเปาทีเดียวสองลูก กัดกินคำโต เนื้อหมูกับน้ำมันในไส้ซาลาเปาทำเอาปากเล็กๆ ของเด็กน้อยมันแผล็บ ซินหลินที่นั่งข้างๆ ต้องคอยเช็ดปากให้

            “เห็นเจ้ากินอย่างอร่อย ข้าก็พลอยเจริญอาหารไปด้วยเลย” ซินหลินพูดพลางมองพุงตัวเอง

            “ฮิๆ ซาลาเปาของป้าซิ่นอร่อยมากๆ เลยนี่น่า” เป่าเอ๋อร์ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข

            “ได้ยินแบบนี้ป้าก็ดีใจ มาๆ กินอีกเยอะๆ นะ” เหนียงซิ่นหยิบซาลาเปาเติมใส่จานให้เป่าเอ๋อร์อีกหนึ่งลูก

            “ข้าก็ขอเพิ่ม” สยงอู๋ยื่นจานไปให้ท่านแม่ของเขา 

            “เจ้าโตแล้ว หยิบเองสิ” เหนียงซิ่นเอ็ดเบาๆ ใส่ลูกชายคนโต

            สยงอู๋ยักไหล่ยิ้ม

            ทุกคนรอบโต๊ะเห็นแบบนั้นต่างก็หัวเราะครื้นเครง แล้วกินซาลาเปากันต่อด้วยความเอร็ดอร่อย ปิดท้ายต่อด้วยของหวานอย่างแตงโมเนื้อแดงฉ่ำหวานชื่นใจ

            “อร่อยจังเลย!” เป่าเอ๋อร์พูดพร้อมกับตีพุงป่องๆ ของตัวเอง สีหน้ามีความสุขอย่างยิ่ง

            “มีอะไรบ้างที่เจ้าไม่อร่อย” เฉิงเอ๋อร์แย้ง

            ไม่เพียงเท่านั้น พอเฉิงเอ๋อร์พูดจบ ทุกคนรอบโต๊ะต่างพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

            “อือๆ”

            ตั้งแต่ไปเจอเป่าเอ๋อร์ นางกินอะไรก็ดูอร่อยไปเสียหมด แถมไม่เคยเลือกกินเลยสักครั้ง

            ในขณะที่พวกพี่ชายคิดไปทางเดียวกัน เป่าเอ๋อร์นั่งเตะขายิ้มอย่างไร้เดียงสา ประคองถ้วยชาด้วยสองมือ ยกขึ้นซดเสียงดังซู้ด

            สวบ สวบ...

            ตอนนั้นเอง เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังมาจากหลังพุ่มไม้ข้างบ้าน  

            “ใครน่ะ!” สยงจวินลุกพรวดจากเก้าอี้ ตะเบ็งเสียงถาม  

            คนที่หลบอยู่หลังพุ่มไม้ตกใจกับเสียงดังๆ ที่ไม่ต่างจากสายฟ้าฟาด มิหนำซ้ำ เงาร่างนั้นยังสูงใหญ่เหมือนหมี น่ากลัว!

            แต่ว่า…

            หนี ต้องหนี!

            คนแอบมองหมุนตัวหันหลัง วิ่งหนีออกไปในทันที แต่ด้วยความร้อนรน ประกอบกับตกใจสุดขีด ขาที่ก้าวไปข้างหน้าพันกันเลยทำให้เจ้าตัวล้มหน้าคะมำ

            “เหวอ...โอ้ย!”

            เป็นเสียงร้องของเด็กผู้ชาย

            ลู่ซินฟางหรี่ตา ด้วยรู้สึกว่าเสียงนั้นคุ้นอยู่บ้าง    

            สยงอู๋ถอนหายใจอย่างเอือมระอาก่อนลุกเดินไปดู เจ้าคนแอบมองตัวน้อยผู้นี้ชอบมาป้วนเปี้ยนที่สวนนี้เป็นประจำ ไม่เบื่อหน่ายบ้างหรืออย่างไร แต่ทางนี้ ถ้าบอกว่าไม่รำคาญก็คงโกหก  

            “เป็นเจ้าอีกแล้ว?” สยงอู๋ส่ายหน้า ดวงตาคมเข้มถลึงมองคนบนพื้น 

            “อะไรเล่า เป็นข้าแล้วจะทำไม” เจ้าคนน่าสงสัยตะโกนด้วยท่าทีอวดเก่ง หากแต่ใบหน้าแดงก่ำเนื่องจากถูกจับได้ 

            “ชอบแอบดูพวกเราได้ตลอดเลย ต้องการอะไรก็ว่ามาสิ” สยงอู๋บอกและถามในประโยคเดียวกัน

            “...”

            เด็กชายไม่ตอบ เอาแต่ก้มหน้างุด