บทที่ 86 ผู้หญิงกับงูพิษ (ครึ่งหลัง)

บทที่ 86

ผู้หญิงกับงูพิษ (ครึ่งหลัง)

            “ถะ แถวนี้มีหมาป่าด้วยหรือ!”

            นางเหอถามลูกชายพร้อมขยับร่างอวบอ้วนเบียดเข้าไปนั่งข้างในสุดของห้องโดยสาร

            “ของพรรค์นั้นจะมีได้อย่างไร นี่ ท่านแม่ สิ่งที่พวกเราต้องกลัวตอนนี้คือตระกูลจี๋ไม่ใช่หรือ!” เหอถิงขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด พร้อมตวาดใส่มารดา

            “แม่ฟังผิดไปเอง นั่นไม่ใช่เสียงของหมาป่า เจ้าอย่าอารมณ์เสียงนักเลยนะ เดี๋ยวจะเสียสุขภาพเอาได้”

            แม้จะมั่นใจว่านั่นเป็นเสียงของหมาป่า กระนั้น นางเหอกลับยอมเอ่อออตามเพื่อเอาใจลูกชาย

            “แต่ถ้าไม่รีบกลับไปอธิบายให้คนตระกูลจี๋เข้าใจ ตำแหน่งของข้าก็จบสิ้นเหมือนกัน”

            คนขับรถม้ารับจ้างที่อยู่ด้านนอก ได้ยินทุกคำพูดของคนว่าจ้าง อดจะส่ายหน้าอย่างเอือมระอาไม่ได้

            ผู้ชายคนนี้ทั้งเอาแต่ใจและเห็นแก่ตัว สักวันกรรมจะต้องตามสนอง!

            บรู๋วววว

            เสียงหอนของหมาป่าดังขึ้นมาอีกครั้ง มิหนำซ้ำ หนนี้ยังยังดังใกล้เข้ามาทุกที คนขับรถม้ารับจ้างร้องสะดุ้งตัวโหยงด้วยความกลัว แต่ด้วยความรับผิดชอบของผู้ถูกจ้าง เขาพยายามควบคุมสติ บังคับม้าให้วิ่งผ่านหมอกควันและความมืดไปเรื่อยๆ

            เหอถิงเลิกผ้าม่านหลังรถด้วยความอยากรู้

            ในป่าที่รกทึบ เหอถิงเห็นเงารางๆ รูปร่างเหมือนกับหมาป่ากำลังวิ่งไปผ่านรถม้าไป แต่หมาป่าที่เห็น กลับมีขนาดใหญ่กว่ามนุษย์หลายเท่า

            “เฮ้ย!!”

            ด้วยความตกใจเหอถิงร้องเสียงหลงพร้อมกับรีบปิดม่านข้างรถ

            “อะไรหรือ เมื่อกี้เจ้าเห็นอะไร” นางเหอถามเสียงสั่นเครือ

            เหอถิงหวาดกลัวจนพูดไม่ออก ได้แต่ส่ายหน้ารัว หัวใจเต้นแรงเพราะความหวาดกลัว

            เสียงร้องของเหอถิงเมื่อครู่ทำเอาคนขับรถม้ารับจ้างอกสั่นขวัญผวาไปด้วย แต่เขาก็พยายามควบคุมสติอย่างเต็มที่ โชคดีมากที่ม้าของเขาไม่ตื่นตระหนกจนเกินการควบคุม อีกอย่าง หมู่บ้านก็ไม่ได้อยู่ไกลนัก มุ่งหน้าตรงไปเรื่อยๆ ก็ถึงแล้ว

            เมื่อเห็นคบไฟหน้าหมู่บ้าน คนขับรถม้ารับจ้างถอนหายใจยาวๆ ด้วยความโล่งอก รีบบังคับรถม้าให้เลี้ยวเข้าหมู่บ้าน ทันทีที่เห็นว่าทั้งรถม้าทั้งคนปลอดภัย เขาก็แทบจะร่ำไห้ออกมาในตอนนั้นเลย

            หมู่บ้านแห่งนี้เป็นหมู่บ้านเล็กๆ มีโรงเตี๊ยมแค่หนึ่งแห่งสำหรับนักเดินทาง

            พอจอดรถม้าเรียบร้อย คนขับรถม้ารับจ้างเดินอ้อมมาที่ท้ายรถม้าซึ่งเป็นห้องโดยสาร เขารีบคืนเงินมัดจำทั้งหมดให้กับผู้ว่าจ้าง

            “อะไร?” เหอถิงขมวดคิ้วถาม

            “ข้าไม่ไปต่อแล้วขอรับ ท่านขุนนาง ท่านเร่งเดินทางเช่นนี้ ม้าของข้าแทบไม่ได้พัก ข้ากลัวว่ามันจะตายระหว่างเดินทาง ทางที่ดีท่านหารถม้าคันอื่นจากหมู่นี้เถอะ”

            “เจ้าคิดจะโกงเงินค่ามัดจำหรือ”

            “เงินทั้งหมดข้าคืนครบจำนวน แต่ท่านจะคิดแบบนั้นก็ได้ ยังไงข้าก็ไม่ไปต่อแล้ว” คนขับรถม้ารับจ้างยืนกรานเหมือนเดิม

            “เอ้อ อยากทำอะไรก็เชิญ!”

            เหอถิงโวยวายจบก็รับถุงเงินคืนมา หิ้วกระเป๋าสัมภาระเดินไปที่หน้าโรงเตี๊ยมโดยมีนางเหอเดินตามมาติดๆ

            “เฮ้อ ทำไมคืนนี้หมอกลงเยอะนักนะ” เสียงบ่นของหญิงสาวดังขึ้นที่หน้าโรงเตี๊ยม

            เห็นแวบแรก เหอถิงก็ตะลึงกับความงดงามของหญิงสาว ถึงขั้นหยุดชะงัก 

            หญิงสาวเหลือบมองมาทางเหอถิงกับมารดาพอดี เมื่อเห็นห่อสัมภาระ นางจึงเอ่ยถามและบอกด้วยความหวังดี

            “พวกท่านมาหาที่พักโรงเตี๊ยมหรือ เตือนไว้ก่อนเลยว่าห้องเต็ม”

            “แม่นางรู้ได้อย่างไรว่าห้องเต็ม”

            “ข้าเพิ่งคุยกับเถ้าแก่เจ้าของโรงเตี๊ยมมาเมื่อครู่ เขาบอกว่าคืนนี้ห้องพักเต็มหมดแล้ว แต่ข้าโชคดีหน่อย ได้ห้องพักห้องสุดท้ายมา”

            “แบบนี้ก็แย่เลย คืนนี้ท่านแม่ของข้าจะพักที่ไหน นางยิ่งสุขภาพไม่ค่อยดีอยู่ด้วย” เหอถิงแสร้งพึมพำด้วยสีหน้ากังวล

            คนขับรถม้ารับจ้างที่จูงม้าเดินผ่านเบะปากให้ความเสแสร้งของชายหนุ่มทีหนึ่ง

            ด้านของหญิงสาว เบนสายตามองไปทางหญิงสูงวัยที่อยู่ข้างหลังของเหอถิง ก่อนจะถามว่า “ท่านแม่ท่านสุขภาพไม่ดีหรือ”

            เหอถิงพยักหน้าเบาๆ

            หญิงสาวลังเลและครุ่นคิด สักครู่ นางก็เสนอขึ้นว่า “ถ้าพวกท่านไม่รังเกียจ จะพักกับข้าก็ได้นะ ถึงจะเป็นห้องพักที่เล็ก และอยู่ด้านหลังของโรงเตี๊ยมก็เถอะ”

            “ขอบคุณแม่นาง ข้ากับท่านแม่ไม่รังเกียจห้องเล็กๆ หรอก แต่ว่า ให้พวกเราพักด้วยจะดีจริงหรือ”

            ถึงเหอถิงจะถามแบบนั้น แต่ในใจกลับลิงโลด การได้พักห้องเดียวกับสาวงาม ถือเป็นจุดเริ่มต้นการสานสัมพันธ์ขั้นถัดไป

            “ข้าไม่ถือ” หญิงสาวตอบด้วยความใจกว้าง

            เหอถิงแกล้งลังเลสักครู่ ก่อนจะตอบมาว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขอรบกวนแม่นางแล้ว”

            หลังจากนั้น ทั้งสามคนก็เดินถือห่อสัมภาระมายังห้องพักเล็กๆ ที่อยู่หลังโรงเตี๊ยม

            หญิงสาวบอกให้นางเหอใช้เตียง ส่วนนางจะใช้ผ้าปูพื้นนอนเอง 

            นางเหอนั้นประเมินคุณค่าของคนจากรูปลักษณ์ภายนอก แม้ว่าหญิงสาวคนนี้จะหน้าตาสะสวย และใจดี แต่เสื้อผ้าที่สวมใส่เป็นเป็นผ้าฝ้ายเรียบๆ ซ้ำไม่มีสาวใช้ติดตามมาด้วย แน่ชัดว่านางคงเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา

            เมื่อประเมินหญิงสาวเสร็จ นางเหอตอบกลับด้วยการพยักหน้าทีหนึ่ง ก่อนล้มตัวนอนบนเตียงด้วยความหยิ่งผยอง 

            “ท่านแม่ของข้าเหนื่อยจากการเดินทางน่ะ แม่นางอย่าได้ถือสาเลยนะ” เหอถิงแก้ต่างให้กับท่าทางดูแคลนของมารดา

            “ไม่เป็นไร” หญิงสาวโบกมืออย่างไม่ถือสา “ถ้าอย่างนั้นข้าจะออกไปล้างหน้าล้างตัวสักหน่อย ข้ารักสะอาดน่ะ นอนทั้งที่ฝุ่นเต็มตัวแบบนี้ไม่ได้ ท่านก็เลือกที่นอนตามสะดวกแล้วกัน”

            เมื่อพูดจบ หญิงสาวก็เดินออกมาจากห้อง

            ทันทีที่ประตูปิดลง เหอถิงมองเห็นของแวววาวบนพื้น พลันเห็นว่าเป็นต่างหู เขาก้มเก็บขึ้นมา ก่อนจะเปิดประตูตามหลังนางออกไป 

            คล้อยหลังแม่ลูกตระกูลเหอ ริมฝีปากคู่สวยของหญิงสาวฉีกยิ้มเย็นยะเยือก เรียวลิ้นที่เป็นสองแฉกแลบออกมาจากปากเล็กน้อย