บทที่ 87 ตระกูลเหอรอวันล่มสลาย

บทที่ 87

ตระกูลเหอรอวันล่มสลาย

            จากการเร่งรีบเดินทาง นางเหอหลับสนิททันทีที่หัวถึงหมอน

            เหอถิงมองมารดาที่หลับสนิทไปแล้ว ก่อนจะมองประตูและมองต่างหูในมือ สักพักหนึ่ง เขาก็ตัดสินใจเปิดประตูแล้วตามหญิงสาวออกไป

            บ่อน้ำของโรงเตี๊ยมจะอยู่ด้านหลัง ใกล้ๆ กับห้องครัว เหอถิงคลำทางจนมาถึงบ่อน้ำ พลันเห็นหญิงสาวกำลังใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดเนื้อตัว

            ภายใต้แสงจันทร์สีเงิน ไม่เพียงขับเน้นให้หญิงสาวงดงามหยาดเยิ้ม ยังเห็นว่าผิวพรรณของนางละเอียดละอออย่างมาก

            ยิ่งมองหญิงสาว ความหลงใหลยิ่งทำให้ร่างกายของเหอร้อนผ่าว เขาเดินเข้าไปหานางราวกับถูกสะกด

            “อ้าว ท่านเองก็จะมาล้างตัวเหมือนกันหรือ”

            “ไม่ใช่หรอก เจ้าทำต่างหูตก ข้าจึงนำมาให้” เหอถิงพูดพร้อมกับยื่นต่างหูส่งคืนนาง

            หญิงสาวกล่าวขอบคุณพร้อมกับรับต่างหู จากนั้นก็ยืนมองนิ่งๆ

            เหอถิงสงสัยในท่าทีของนาง ในจังหวะที่กำลังจะเปิดปากถาม จู่ๆ นางก็หัวเราะออกมา

            “หึๆ ข้าสังเกตมาตั้งนานแล้ว ท่านมองข้าด้วยสายตาแบบนั้น สนใจในตัวข้าอย่างนั้นหรือ”

            ไม่เพียงแต่จะถามตรงๆ ริมฝีปากของนางยังฉีกยิ้มกว้าง ทั้งดูมีเสน่ห์ แต่ขณะเดียวก็น่าขนลุก

            “เอ่อ…ข้า…”

            บรรยากาศรอบตัวของหญิงสาวที่เปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน ทำให้เหอถิงพูดไม่ออก สองขาก้าวถอยหลังเหมือนกับหวาดกลัวอะไรสักอย่าง

            “คุณชายกำลังกลัวข้าอยู่หรือ?”

            หญิงสาวเลิกคิ้วถามเสียงหวาน

            ต่อมา นางปิดปากหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ

            เหอถิงเหงื่อแตกพลั่ก ลางสังหรณ์สั่งให้เขารีบวิ่งหนี แต่เพิ่งจะหมุนตัวหันหลังให้กับหญิงสาว จู่ๆ ตรงข้อเท้าก็เจ็บแปลบ ก่อนจะทรุดลงไปนั่งกองบนพื้น

            “อ๊ากกกก!!”

            เขาก้มมองข้อเท้า ตรงบริเวณที่เจ็บมีรอยฟันเล็กๆ กับรอยเลือดอยู่สองจุด ทั้งยังมีอสรพิษตัวหนึ่งเลื้อยผ่านข้างกายของเขาไป

            “ขะ ข้าถูกงูพิษกัด…แม่นาง ช่วยข้าด้วย…”

            ทั้งที่เห็นคนถูกงูกัดตรงหน้า แต่หญิงสาวกลับหลุบตามองและยิ้มอย่างเย็นชา เหอถิงรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลในรอยยิ้มนั้น ทันใดนั้นเอง ภายใต้แสงจันทร์สีนวลผ่อง ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นอสรพิษ 

            ด้วยความตกใจและเสียขวัญ เหอถิงเบิกตาโตจนแทบถลนออกจากเบ้า

            “ปะ ปี…ปีศาจ!!!”

            “เสียมารยาท” นางบ่น จากนั้นก็เตะเข้าที่น่องของเหอถิง

            “โอ้ย อ๊ากกก” เหอถิงกุมขาร้องโหยหวน

            ว่าตามจริง นางไม่ได้เตะเขารุนแรง ทว่าตั้งแต่ช่วงเอวลงไปถึงปลายเท้ากลับเจ็บระบมเหมือนถูกทุบ แม้ว่าจะแค่สะเทือนนิดหน่อยก็ตาม

            “น่ารำคาญ” 

            หญิงสาวย่นคิ้วอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยกเท้าทำท่าจะเหยียบกลางหว่างขาของเหอถิง แต่แล้ว เท้าของนางก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเสียงของชายหนุ่มอีกคนดังขึ้น

            “พอแค่นั้นแหละ หมิงฮวา ยังไงพิษของเจ้าก็ทำให้ไอ้นั่นของเขาใช้การไม่ได้อยู่แล้ว”

            “ขืนทุบตีเขา ก็จะไม่ใช่อุบัติเหตุกันพอดี”

            ประโยคนี้เป็นเสียงของเด็กชาย

            “ชิว์”

            หญิงสาวยกขาลง เดาะลิ้นด้วยความฉุนเฉียว ก่อนจะเดินมายืนข้างๆ เด็กชาย

            ด้านเหอถิงมองคนที่มาใหม่ทั้งสองด้วยสีหน้าตะลึงราวกับเห็นผี

            “พะ พวกเจ้า มาได้อย่างไร!?”

            หลางไป๋กับซินหลินก้มมองคนบนพื้น ไม่ได้ตอบ แต่ฉีกยิ้มน่าขนลุก 

            พระจันทร์บนท้องฟ้าสาดแสงลงมา พิษของงูทำให้สายตาของเหอถิงค่อยๆ พร่าเลือน ไม่ใช่แค่นั้น ในสายตาของเขายังเห็นใบหน้าของทั้งสามคนค่อยๆ กลายเป็นสัตว์ร้าย คนหนึ่งคือหมาป่า คนหนึ่งคืออสรพิษ และเด็กชายที่ไร้ใบหน้า

            “ปะ ปีศาจ อ๊อก…!”

            ทันใดนั้น ดวงตาของเหอถิงพลันเหลือกขึ้น ศีรษะแหงนไปข้างหลังก่อนจะหมดสติทันที

            เพราะเสียงร้องโหยหวนของเหอถิง ทำให้เสี่ยวเอ้อที่พักอยู่ในเรือนของคนงานด้านหลังโรงเตี๊ยมได้ยินเข้า

            เสี่ยวเอ้อคนนั้นช่วยเหอถิงที่นอนหมดสติใกล้กับบ่อน้ำ พิษงูจึงถูกถอนได้เร็ว ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต

            พอเถ้าแก่ของโรงเตี๊ยมถามถึงสาเหตุว่าทำไมถึงนอนหมดสติอยู่ที่นั่น เหอถิงกลับส่ายหน้าอย่างสับสน เพราะจำเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นไม่ได้

            จะมีก็แต่นางเหอที่เผยสีหน้าสงสัย ถามหาแม่นางคนหนึ่ง

            กระนั้น เถ้าแก่ของโรงเตี๊ยมกลับยืนยันว่าไม่มีหญิงสาวคนที่กล่าวมา

            นางเหอยังคงสงสัยไม่หาย ไล่ถามคนทั้งโรงเตี๊ยม ไม่เว้นแม้แต่เหอถิง แต่ทุกคนล้วนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า “ไม่มีแม่นางคนนั้น”

            เหอถิงใช้เวลาพักฟื้นอยู่ในโรงเตี๊ยมถึงสามวัน ในที่สุด หมอที่รักษาก็บอกให้เขาเดินทางกลับเมืองชิ่งได้ ทว่า…

            “อะ เอ๊ะ!?”

            ตอนที่เหอถิงกำลังจะลุกลงจากเตียง อยู่ดีๆ ก็ร้องด้วยความประหลาดใจ

            “อาถิง มีอะไรหรือลูก” นางเหอเห็นสีหน้าของลูกชายสับสนแปลกๆ จึงเอ่ยถาม

            “ข้าขยับเท้าไม่ได้”

            นางเหอได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักค้าง ก่อนจะถามต่อด้วยความร้อนรน “เจ้าว่าอะไรนะ ขยับเท้าไม่ได้ หมายความว่าอย่างไร”

            เหอถิงในตอนนี้ไม่เหมือนคนเดิม พอถูกถามเสียงดังก็ตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว

            “อาถิง เจ้าเป็นอะไร ตอบแม่มาสิ ทำไมถึงตัวสั่นเช่นนี้!?”

            “อย่ามาใกล้ข้า ออกไป ปะ ปีศาจ ปีศาจ!”

            เหอถิงไม่ได้ตอบ สองมือยกขึ้นกุมศีรษะ มองนางเหออย่างตระหนกลนลาน

            พอเห็นท่าทางเลอะเลือนของลูกชาย นางเหอรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัด กุมอกร่ำร้องด้วยสีหน้าสะเทือนใจ

            “จบแล้ว ตระกูลเหอจบสิ้นแล้ว”