ตอนที่ 102 มื้ออาหารที่อร่อยที่สุดในชีวิต

ท้องฟ้ายามเย็นค่อย ๆ แปรเปลี่ยนจากสีทองสู่แสงส้มแดง ก่อนจะกลืนเข้าสู่ม่วงคล้ำ แสงสุดท้ายของวันทอดยาวเคลือบเส้นทางที่สองร่างกำลังก้าวเดินเคียงกันอย่างสงบเงียบ ตลอดทั้งวัน พวกเขาเดินชมความงดงามของเมืองหลวง ตั้งแต่ตลาดคึกคักไปจนถึงตรอกเงียบสงัด ทุกที่ที่ผ่านล้วนเต็มไปด้วยผู้คน แต่ซูจิ่งหลงกลับรู้สึกเสมือนว่าโลกนี้เหลือเพียงเขากับนางเมื่อเดินมาถึงหัวมุมถนน หลานเยว่หยุดก้าว หันมาสบตาเขาตรง ๆ ดวงตาคู่นั้นนิ่งเรียบ หากแฝงด้วยแรงกดดันเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นเฉยเอื้อนเอ่ยราวกับคำสั่ง มากกว่าการชักชวน“เย็นนี้…เจ้าจะต้องอยู่กินข้าวเป็นเพื่อนหลานจิ่วอวิ๋น”

คำพูดนั้นไม่เปิดทางให้ปฏิเสธ แต่สำหรับซูจิ่งหลง กลับเป็นประโยคที่งดงามที่สุดที่เขาเคยได้ยิน เขาตอบรับสั้น ๆ เสียงทุ้มลึกพร่าเล็กน้อยด้วยความตื้นตัน “อืม”

รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏบนใบหน้ารอยยิ้มที่แทบไม่เคยปรากฏให้ใครได้เห็นในโลกมืดที่เต็มไปด้วยเลือดและความโหดร้าย ยิ่งเมื่อได้ยินคำชวนตรงไปตรงมาจากนาง หัวใจของเขาก็พลันอบอุ่นจนแทบล้นออกมา ตลอดเส้นทางกลับ สีหน้าของเขาสว่างไสวผิดจากปกติ ยิ้มไม่หุบราวกับชายหนุ่มที่เพิ่งสมหวังในความรัก ลูกน้องที่เดินตามอยู่ด้านหลังพากันเหลือบมองเงียบ ๆ บางคนถึงกับกะพริบตาไม่เชื่อสิ่งที่เห็น บางคนแทบหลุดปากถาม แต่ก็กลืนกลับเข้าไปเพราะเกรงอำนาจของเจ้านาย

“นี่…เกิดอะไรขึ้นกับนายท่านกันแน่?” เสียงกระซิบดังแผ่ว ๆ ในกลุ่มผู้ติดตามพวกเขาคุ้นชินกับเจ้านายผู้เย็นชา ดุดัน และเต็มไปด้วยบารมีที่ทำให้แม้แต่สายตาก็ไม่กล้าสบ แต่ในวันนี้ภาพที่เห็นกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง ชายผู้เคยถูกเล่าลือว่าโหดเหี้ยมไร้หัวใจ บัดนี้กลับเดินเคียงข้างสตรีผู้หนึ่งด้วยสีหน้าเบิกบานยิ่งกว่าทุกครั้งในชีวิต

แม้รอบกายจะยังคงรายล้อมด้วยเงามืดและอำนาจ แต่สำหรับซูจิ่งหลง เขากลับรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงชายธรรมดาคนหนึ่งที่เพิ่งได้รับของขวัญล้ำค่า โอกาสที่จะได้นั่งร่วมโต๊ะอาหารกับหญิงที่เขารัก และเด็กน้อยที่เขาอยากปกป้องด้วยชีวิต

เมื่อเดินทางกลับถึงจวน หลานเยว่ตรงเข้าสู่ห้องครัวในทันที สาวใช้คนสนิทรีบรุดตามมาช่วยอย่างคล่องแคล่ว สำหรับหญิงสาวที่เติบโตมากับคมดาบและการฆ่าฟัน การเข้าครัวไม่ใช่สิ่งที่ถนัด แต่เรื่องการใช้มีดนั้นนางเชี่ยวชาญถึงขั้นที่ไม่มีผู้ใดเทียบได้

เพียงไม่นาน เสียง ฉับ! ฉับ! ฉับ! ก็ดังก้องไปทั่วครัว คมมีดสะท้อนแสงไฟวาววับทุกการเฉือนของนางเต็มไปด้วยความแม่นยำและพลิ้วไหว เนื้อหมูและไก่ถูกโยนลอยขึ้นกลางอากาศ ก่อนถูกตัดแต่งเรียงรายเป็นชิ้นเท่า ๆ กันราวกับศิลปะการแกะสลัก เด็กน้อย หลานจิ่วอวิ๋น ยืนดูด้วยสายตาเปล่งประกาย ตบมือดังกราวพร้อมเสียงหัวเราะร่า“ท่านแม่เก่งที่สุด!”

แต่ในสายตาของ ซูจิ่งหลง ภาพตรงหน้าชวนให้เหงื่อเย็นซึมเต็มแผ่นหลัง เพราะท่วงท่าที่นางใช้ในการหั่นเนื้อผักนั้น ช่างเหมือนท่วงท่าของมือสังหารบนสนามรบไม่มีผิดเพี้ยน แม้เขาจะฝืนยิ้มออกมา แต่หัวใจก็เต้นแรงราวกับกำลังถูกคมมีดของนางเล็งตรงมาที่ตนเอง“หลานเยว่…เจ้าเก่งมากจริง ๆ” เขาเอ่ยชมเสียงแผ่ว ก่อนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

หลานเยว่ฟังถ้อยคำชมนั้นโดยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ นางเพียงวางมีดลง เช็ดเหงื่อเล็กน้อย ก่อนหันไปส่งถาดวัตถุดิบที่จัดเตรียมเรียบร้อยแล้วให้สาวใช้ “ที่เหลือ ฝากเจ้าด้วย”

เหตุผลที่นางไม่ทำครัวจนเสร็จสิ้น มิใช่เพราะไม่ใส่ใจ แต่เพราะรู้ชัดเจนว่าตนเองถนัดอะไร นางชำนาญการใช้มีด ไม่ใช่การปรุงอาหาร การปรุงรสนั้นต้องอาศัยประสบการณ์และฝีมือ สาวใช้ที่คลุกคลีอยู่กับครัวเรือนมาเนิ่นนานย่อมทำได้ดีกว่านางเป็นร้อยเท่าสาวใช้ก้มหน้ารับถาดด้วยความเคารพ

“เจ้าค่ะ นายหญิง โปรดวางใจข้าจะทำอย่างสุดฝีมือ” หลังจากนั้นไม่นาน กลิ่นหอมอบอวลของอาหารก็ค่อย ๆ ลอยฟุ้งออกมาจากครัว ความหอมที่ผสมผสานกันระหว่าง การใช้มีดอันเฉียบคมของหลานเยว่ กับ ฝีมือการปรุงรสของสาวใช้ ทำให้อาหารตรงหน้าน่ารับประทานยิ่งกว่าปกติ เนื้อหมูและเนื้อไก่ที่ถูกหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ ไม่ใหญ่เกินไป ไม่เล็กเกินไป เนื้อนุ่มละลายในปากราวกับผ่านการปรุงอย่างบรรจง ทั้งที่แท้จริงคือความแม่นยำของคมมีดที่ไม่ทำลายเส้นใยเนื้อเลยแม้แต่น้อย ส่วนผักก็ยังคงความสดกรอบ สีสันสดใส เหมือนพึ่งเก็บมาจากสวนสด ๆ ไม่มีร่องรอยช้ำให้เสียรสเสียตา

ทันทีที่ ซูจิ่งหลง ตักคำแรกเข้าปาก ดวงตาคมที่เคยเย็นชาเสมอพลันฉายประกายพึงพอใจ เขาวางตะเกียบลงครู่หนึ่ง ก่อนหันไปเอ่ยชื่นชมอย่างจริงใจ ไม่ใช่คำพูดเพื่อเอาใจ แต่เป็นความรู้สึกจากส่วนลึกในหัวใจ“ยอดเยี่ยมยิ่งนัก… เนื้อนุ่มจนแทบละลายในปาก ผักก็ยังคงความสดกรอบ สีสันก็ชวนเจริญอาหาร หากข้าได้มากินอาหารที่เรือนเจ้าทุกวัน น้ำหนักตัวของข้าคงขึ้นเป็นแน่แท้”

หลานเยว่ สีหน้าของนางยังคงเรียบเฉยเหมือนเช่นเคย ราวกับคำชื่นชมที่ได้ยินไม่ได้ทำให้หัวใจของนางหวั่นไหวแม้แต่น้อย นางวางตะเกียบลง ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ“เจ้าเอ่ยชมข้าเกินไปแล้ว… ที่เจ้ากินได้อย่างเจริญอาหารนั้น หาใช่เพราะข้า หากแต่เป็นฝีมือของแม่ครัวที่อยู่เบื้องหลังต่างหาก”

คำพูดนั้นไม่ได้แต่งเติมความอ่อนหวาน แต่ก็ไม่ใช่การปฏิเสธโดยสิ้นเชิง สายตาคมของนางหันกลับมาจ้องตรงไปยังชายผู้มากบารมีในโลกมืดโดยไม่หลบเลี่ยง ความนิ่งเรียบเช่นนี้ กลับแทรกความจริงใจที่ยากจะหาคำใดมาบรรยาย นางเว้นช่วงไปเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มแน่นคล้ายลังเล ก่อนเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้ชายหนุ่มผู้โหดเหี้ยมถึงกับชะงักนิ่ง“หากเจ้าอยากมา…ก็มาข้าไม่ได้ห้าม”

เสียงเรียบนั้นไม่มีความอ่อนโยน ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม ทว่าสำหรับซูจิ่งหลง มันดังก้องในอกประหนึ่งคำเชิญจากสรวงสวรรค์

“ข้าต้องมา… ข้าต้องมาหาเจ้าและลูกอย่างแน่นอน”

ชั่วขณะนั้น เวลาเหมือนหยุดหมุน โลกภายนอกไร้ซึ่งความสำคัญ เหลือเพียงสายสัมพันธ์ที่ก่อตัวขึ้นเงียบ ๆ ระหว่างบุรุษผู้โหดเหี้ยมแห่งโลกมืดกับสตรีผู้เย็นชาและบุตรชายของนางหัวใจของซูจิ่งหลงสั่นสะท้านราวกับถูกปลุกให้มีชีวิตใหม่ ความรู้สึกอบอุ่นที่ไม่เคยลิ้มรสมาก่อนถาโถมเข้ามาจนแทบกลืนกินสติ ราวกับว่ามีบ้าน ที่รอคอยให้เขากลับมา ไม่ใช่เพียงจวน ไม่ใช่เพียงที่พัก แต่เป็นสถานที่ที่มีคนเฝ้ารอด้วยใจจริงเขาก้มหน้าลงเล็กน้อย ริมฝีปากกระตุกเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่เคยมีมา

อาหารตรงหน้าหอมกรุ่นยิ่งนัก แต่สำหรับเขา รสชาติกลับเกินกว่าสิ่งที่ลิ้นจะสัมผัส ทุกคำที่ตักเข้าปากไม่ใช่เพียงเนื้อหรือผัก หากแต่คือรสชาติแห่งความทรงจำ ความหมายของชีวิตที่เขาตามหามาตลอดทั้งชีวิตในโลกอันมืดมิดในสายตาของซูจิ่งหลง มื้อนี้คือมื้ออาหารที่ล้ำค่าที่สุดเพราะบนโต๊ะเดียวกันนี้ มีสตรีที่แม้จะเย็นชา แต่ยอมเปิดประตูให้เขาก้าวเข้ามา และมีเด็กน้อยที่มองเขาด้วยแววตาไร้เดียงสา คำพูดที่เปล่งออกมาจึงไม่ใช่แค่คำมั่น หากแต่เป็น คำสัตย์สาบานเงียบ ๆ ที่เขาจะรักษาด้วยทั้งเลือด เนื้อ และลมหายใจทั้งหมดของตนเอง