ตอนที่ 101 สัมผัสที่ไม่กล้าปล่อยมือ

แสงแดดอ่อนของยามสายโปรยลงเหนือถนนหินของเมืองหลวง เสียงเจรจาซื้อขาย เสียงหัวเราะเด็ก ๆ และกลิ่นหอมของอาหารที่ลอยมาตามลม สร้างบรรยากาศคึกคักอบอุ่นราวโลกอีกใบหนึ่ง ต่างจากโลกมืดอันโหดเหี้ยมที่ ซูจิ่งหลง คุ้นเคย

เขาเดินเคียงข้าง หลานเยว่ หญิงสาวผู้เย็นชาและสูงศักดิ์ในหัวใจของเขา มือใหญ่สอดกุมมือนางแน่นไม่ใช่ด้วยความกล้า หากแต่เป็นเพราะเขาหลงเชื่อสนิทใจว่านี่เป็นเพียง ความฝันที่สวรรค์เมตตาประทานให้ หากเขาไม่คว้าโอกาสนี้ไว้…เมื่อยามตื่น ทุกสิ่งก็คงสลายหายไปไม่เหลือแม้เงา

“ในเมื่อเป็นเพียงความฝัน… ข้าก็จะไม่ยอมเสียแม้สักลมหายใจเดียว” เขาเอ่ยเบา ๆ คล้ายพูดกับตัวเองมากกว่านาง

ตลอดทาง เขาพานางแวะตามร้านต่าง ๆ ไม่ว่าผ้าไหมเนื้อละเอียดประดับลายโบตั๋น หรือปิ่นหยกที่แกะสลักอย่างวิจิตร เขาเลือกสิ่งเหล่านั้นด้วยสายตาที่เปี่ยมความตั้งใจ ทุกครั้งที่หยิบสิ่งใดขึ้นมา เขามักจะเอ่ยถ้อยคำด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนต่างจากปกติ“เจ้าสวมชุดนี้…ต้องงดงามยิ่งกว่าดอกไม้แรกแย้มในฤดูใบไม้ผลิ”“ปิ่นหยกนี้ หากเสียบไว้บนเส้นผมเจ้า คงเปล่งประกายยิ่งกว่าดวงจันทร์บนฟากฟ้าเสียอีก”

หลานเยว่ไม่ได้ตอบโต้ นางเพียงยืนนิ่ง ปล่อยให้เขาลองปักปิ่นลงบนเส้นผมดำขลับ ริมฝีปากเรียวไม่ได้เอ่ยห้ามหรือผลักไส ความเงียบของนางกลับทำให้หัวใจของซูจิ่งหลงยิ่งเต้นแรงเหมือนยืนยันกับเขาว่านี่ต้องเป็น เพียงฝันจริง ๆ เพราะในโลกแห่งความจริง หญิงเย็นชาเช่นนางย่อมหักแขนเขาเป็นแน่ หากเขากล้าสัมผัสเช่นนี้

ระหว่างเดินผ่านร้านขายของเล่น เขาหยิบมังกรไม้แกะสลักที่มีปีกเล็ก ๆ อย่างตั้งใจ สายตาคมส่องประกายอ่อนโยนที่ไม่เคยเปิดเผยให้ใครได้เห็น“เจ้าหนูน้อยจิ่วอวิ๋นต้องหัวเราะออกมาแน่เมื่อได้ของสิ่งนี้” เขากล่าว พลางหันไปมองนางด้วยสายตาที่คล้ายขออนุญาตแม้เขาเป็นชายผู้ครองโลกมืด แต่ต่อหน้านางเขากลับเหมือนชายหนุ่มผู้ขี้อาย ไม่รู้จักวิธีเอ่ยความรู้สึกออกมาอย่างถูกต้อง

ตลอดทางนั้น เขาไม่ปล่อยมือนางเลย ไม่ใช่ด้วยความหวงแหน แต่เป็นเพราะกลัวว่านางจะหายไปต่อหน้าต่อตา หากนี่คือภาพฝันจริง เขาก็ปรารถนาจะยืดมันให้นานที่สุดริมฝีปากของเขาสั่นเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มพร่าออกมา“เจ้ารู้หรือไม่…ความรู้สึกเช่นนี้ ข้าไม่เคยสัมผัสมาก่อนเลย หลานเยว่ หากวันหนึ่งข้าตื่นขึ้นมาแล้วทุกสิ่งเลือนหายไป ข้าก็จะไม่เสียดาย เพราะอย่างน้อย…ข้าเคยได้กุมมือเจ้าไว้แน่นเช่นนี้จริง ๆ”

หลานเยว่หันสายตามองเขาเล็กน้อย แววตาคู่นั้นยังนิ่งสงบเหมือนผิวน้ำไร้ระลอกคลื่น ทว่าลึกลงไปกลับมีเงาคล้ายระลอกแผ่วบางปรากฏขึ้น ราวกับหัวใจที่ด้านชามานานกำลังสั่นสะเทือนเพียงเล็กน้อย แต่แล้วนางก็หลบสายตากลับ เงียบงัน ไม่เอ่ยทั้งปฏิเสธ ไม่เอ่ยทั้งยอมรับ

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของชาเขียวลอยอบอวลอยู่ในอากาศภายในร้านน้ำชาริมถนนที่ตกแต่งเรียบง่าย ทว่ามีบรรยากาศสงบสบาย ซูจิ่งหลงพาหลานเยว่นั่งลงที่มุมหนึ่ง แสงแดดยามบ่ายส่องลอดหน้าต่างไม้ไผ่เข้ามา กระทบลงบนโต๊ะน้ำชา ทำให้บรรยากาศดูละมุนอย่างน่าแปลกใจ

ชายผู้ครองโลกมืดถอนหายใจยาว สายตาเหม่อมองถ้วยชาที่วางตรงหน้า ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มบาง ๆ ความเหนื่อยล้าภายในใจกลับจางหายไปจนหมดสิ้น“นี่มัน…ความฝันอะไรกัน” เขาพึมพำเสียงเบา ราวกับพูดกับตัวเอง “เหตุใดถึงได้ยาวนานนัก… ยาวนานจนข้าอยากจะจมอยู่ในฝันนี้ตลอดไป…”

ในน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความสุข ความอบอุ่น และความกลัวกลัวว่าทุกสิ่งตรงหน้าจะหายวับไปเมื่อเขาลืมตาตื่นหลานเยว่นั่งมองเขาเงียบ ๆ ดวงตาคมสวยไม่กะพริบ สีหน้าของนางเรียบนิ่งดังเช่นทุกครา แต่ในส่วนลึกของแววตากลับมีเงาความอ่อนโยนที่แทบไม่มีใครเคยได้เห็น นางมองชายตรงหน้าที่เฝ้าหลอกตัวเองว่ากำลังจมอยู่ในความฝันอย่างคนโง่งม และแล้วนางก็ค่อย ๆ ยกมือเรียวขึ้นดีดที่หน้าผากเขาเบา ๆ

“เพี๊ยะ…”

เสียงเบาแต่ชัดเจนทำให้ซูจิ่งหลงชะงักไปทันที เขาหันขวับไปมองนาง ดวงตาคมเบิกกว้างราวกับไม่อยากเชื่อว่า หลานเยว่ที่เย็นชาไร้ความรู้สึกจะทำเช่นนี้กับเขานางเอียงหน้ามองเขาเล็กน้อย แววตายังคงสงบนิ่ง

“เจ้าเพ้ออะไรกัน… นี่มิใช่ความฝัน”

หัวใจของซูจิ่งหลงพลันสั่นสะท้าน ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาในคราเดียวกัน ทั้งตกใจ ทั้งหวาดกลัว และทั้งอบอุ่นเกินกว่าจะบรรยายได้ รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏบนริมฝีปากของเขาอีกครั้ง แต่ครานี้มิใช่รอยยิ้มเพ้อฝัน หากแต่เป็นรอยยิ้มที่แทบจะหลั่งน้ำตาออกมา

ตลอดเส้นทางกลับจากเมืองหลวง ร่างสูงใหญ่ของ ซูจิ่งหลง กลับดูเล็กลงอย่างน่าประหลาด เขาเดินก้มหน้า สองมือประสานกันแน่นราวกับกำลังเก็บงำความลับสำคัญไว้ในอก ท่าทีของเขาไม่ต่างอะไรจาก มดตัวเล็ก ๆ ที่เผลอทำผิดและกำลังกลัวถูกตำหนิ ความสุขที่ได้กล้าจูงมือนางทั้งวันค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความหวาดหวั่นจนหัวใจเต้นระส่ำ

เขาไม่กล้าสบตานางแม้เพียงเสี้ยววินาที ทุกก้าวที่ก้าวออกไป เขาพยายามถอยห่างอย่างระวัง รักษาระยะไม่ให้ใกล้เกินไป…กลัวว่าตนจะล่วงเกินมากไปแต่แล้วสิ่งที่เขาไม่อาจคาดคิดก็เกิดขึ้น

หลานเยว่ ผู้เย็นชาเดินเรื่อย ๆ มายืนเคียงข้าง ก่อนจะยกมือเรียวขึ้น กุมมือของเขาไว้เอง ความอบอุ่นอันเรียบง่ายไหลผ่านฝ่ามือเข้าสู่หัวใจของซูจิ่งหลง ร่างสูงใหญ่นิ่งค้างไปทั้งตัว คล้ายกับถูกฟ้าผ่าอย่างจังทว่าเสียงที่ดังตามมานั้นยังคงเย็นชาเรียบเฉย ไม่ต่างจากใบหน้าของนาง“ต่อไป…เจ้าจะพาข้าไปที่ไหน”

ซูจิ่งหลงสะดุ้ง หันหน้ามามองนางแทบจะในทันที ดวงตาคมที่มักเปี่ยมด้วยความมั่นคงบัดนี้สั่นไหวราวคลื่นสาดซัด เขาไม่อยากเชื่อว่า นาง จะเป็นฝ่ายกุมมือเขาก่อน ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามา ทั้งสุข ทั้งหวั่น ทั้งตื่นตะลึง จนลมหายใจของเขาขาดห้วง

เขาหอบหายใจแรงคล้ายคนกำลังต่อสู้กับตัวเองอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเอื้อนเอ่ยด้วยเสียงสั่นพร่า แต่หนักแน่นราวคำสัตย์สาบาน“ข้า…ข้าจะพาเจ้าไปทุกที่ ทุกแห่งหนที่เจ้าอยากไป…”

คำพูดนั้นหาใช่เพียงคำตอบของคำถาม หากแต่เป็นคำมั่นสัญญาอันบริสุทธิ์จากชายผู้ยืนอยู่ในเงามืดของโลก ผู้ที่ไม่เคยศรัทธาในสิ่งใดอีกนอกจากความแข็งแกร่งและเลือด แต่ยามนี้ เขายินดีมอบทั้งชีวิต ทั้งลมหายใจ เพื่อสตรีตรงหน้าและเด็กชายตัวน้อยผู้เป็นดวงใจของนาง