ตอนที่ 103 ไฟอาฆาต

หลายวันผ่านไป จวนของ หลานเยว่ ซึ่งเคยเป็นสถานที่เงียบสงัดและเข้าถึงได้ยากสำหรับผู้คน กลับมีชายคนหนึ่งที่เข้าออกได้ราวกับเจ้าของบ้าน ซูจิ่งหลงหากเป็นเมื่อก่อน เขาจะต้องหาข้ออ้าง นำเรื่องภารกิจหรืองานในโลกมืดมาอ้างถึงทุกครั้งที่มาเยือน แต่บัดนี้ทุกสิ่งเปลี่ยนไปแล้วโดยสิ้นเชิง

แม้นางยังคงเป็นสตรีที่เย็นชา ใบหน้านิ่งเรียบ ไร้ซึ่งรอยยิ้ม แต่ทว่าสายตาและท่าทีบางเบาที่เปิดโอกาสให้เขานั่งเคียงข้าง กลับเป็นหลักฐานเงียบๆ ว่า นางได้เริ่มเปิดประตูหัวใจต้อนรับเขาทีละน้อยบรรยากาศในเรือนเล็กยามสายสงบเงียบ กลิ่นชาหอมกรุ่นลอยคลุ้งอบอวล ภายใต้ความเงียบงันนั้นเอง เสียงทุ้มต่ำของบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ในโลกมืดก็ดังขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ ราวกับเด็กหนุ่มที่ไม่มั่นใจในรักครั้งแรก

“หลานเยว่… ตอนนี้พวกเราสองคน… กำลังคบหาดูใจกันอยู่ใช่หรือไม่?”

ซูจิ่งหลงเอ่ยออกมาทั้งที่หัวใจเต้นแรง แววตาคมเข้มที่ไม่เคยหวั่นเกรงศัตรูคนใดกลับฉายแววหวาดหวั่น เขากลัวว่าความรู้สึกที่ตนมอบให้อาจเป็นเพียงเงาของความหวังข้างเดียวหลานเยว่ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นแนบริมฝีปาก นางจิบชาด้วยท่าทีสงบคล้ายไร้ความรู้สึก น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเรียบเฉย ราวกับเป็นคำตอบที่ไม่ต้องใช้เวลาไตร่ตรอง

“ก็คงจะ…เป็นเช่นนั้นละมั้ง” หลังจากนั้นนางก็เบนสายตาออกไปทางอื่น ให้ความสนใจสิ่งรอบตัวมากกว่าจะมองชายตรงหน้า ท่าทีราวกับว่าคำถามนั้นไม่มีความสำคัญอันใดแต่สำหรับ ซูจิ่งหลง คำพูดเพียงสั้น ๆ นั้นกลับดังยิ่งกว่าคำสาบานในพิธีแต่งงาน หัวใจที่แข็งดั่งเหล็กกล้าของเขาแทบสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ความปิติที่ไม่เคยมีมาก่อนเอ่อล้นจนยากจะปิดบัง เขาไม่อาจห้ามใบหน้าให้คลี่ยิ้มเปี่ยมสุขออกมา ราวกับว่าเพียงแค่นี้ โลกทั้งใบก็มอบความหมายใหม่ให้ชีวิตที่เคยดำดิ่งอยู่แต่ในความมืดมิด

ที่อีกด้านหนึ่งของเมืองหลวงกลับเต็มไปด้วยเสียงครางโหยหวนราวนรกแตกภายในห้องมืดอับชื้น เสียงหอบหายใจติดขัดจะดังสลับตามมา ร่างของ จ้าวหย่งหยู นอนพังพาบอยู่บนเตียงไม้เก่า ใบหน้าที่ถูกบดขยี้จนบิดเบี้ยวยับเยินยังไม่หยุดสั่น เส้นเลือดที่ขมับปูดโปนเหมือนจะระเบิด ริมฝีปากที่คดเบี้ยวพยายามขยับ เสียงหอบหืดผสมกับเศษเลือดไหลทะลักออกมาเป็นระยะ ก่อนที่มันจะเปล่งเสียงพร่าแตกออกมาเหมือนเศษกระดูกเสียดสีกัน

“แ-ค…แคร๊ก… แคร๊กกก… ฟะ-ฟัน… ของ-ขะ…ข้าาาา…”

เสียงแตกหักของซี่ฟันที่ยังเหลือกระทบกันดัง กรอบแกรบ ทุกครั้งที่มันพยายามจะเอื้อนเอ่ย ราวกับเสียงไม้แห้งถูกหักทลาย เศษฟันปนเลือดสดคายออกจากปาก ส่งกลิ่นคาวคลุ้งไปทั่วทั้งห้อง

“อ่อกก… แค่กกก! แค่กกกก!”

มันไอจนตัวโยน ร่างพิการสั่นระริกราวกับสัตว์ใกล้ตาย เสียงสำลักเลือดผสมกับเสียงครางเบาหวิวชวนให้คนฟังขนลุกซู่ ทว่าดวงตาของมันกลับฉายชัดไปด้วยเพลิงโทสะและความอาฆาต ดุจเปลวไฟที่ไม่มีวันมอดดับแม้สภาพจะน่าสมเพชราวซากผี แต่ภายใต้เสียงแหบแตกนั้นกลับแฝงไปด้วยคำสาปแช่งที่น่าขนลุก

“ซู…จิ่…งหลงงง… ขะ…ข้า…จะ…ฉีก…เจ้าทั้งเป็น…” ถ้อยคำที่เปล่งออกมาไม่สมบูรณ์ คล้ายเสียงปีศาจคร่ำครวญ แต่ความอาฆาตในถ้อยคำกลับแรงกล้าจนบรรยากาศรอบห้องเย็นเยียบ ราวกับว่าเงามืดแห่งนรกได้มาเยือนถึงที่นี่

ยามค่ำคืนมาเยือน แสงโคมไฟสลัวส่องลอดผ่านผ้าม่านบางในห้องโถงใหญ่ของจวน เสียงช้อนและถ้วยกระเบื้องกระทบกันเบา ๆ แทบไม่อาจกลบเสียงหอบหืดแหบพร่าของ จ้าวหย่งหยู ได้ ร่างบิดเบี้ยวบนรถเข็นถูกเข็นมาจนถึงโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยสำรับเลิศรส แต่สำหรับเขา…ทุกคำอาหารกลับไร้รสชาติเพราะริมฝีปากที่แหลกเละและไร้ฟันเกือบหมด

ตรงข้ามกันนั้น จ้าวเจี้ยนกั๋ว นั่งอยู่ด้วยสีหน้าหนักอึ้ง ชายผู้ยิ่งใหญ่ผู้กุมอำนาจในราชสำนัก เวลานี้กลับไม่ต่างจากบิดาชราผู้มีเพียงบุตรชายเป็นศูนย์กลางของชีวิต ดวงตาที่เคยดุดันกร้าวแกร่งพลันสั่นคลอนด้วยแววเวทนา

เขาจ้องมองสภาพลูกชายที่พยายามประคองตัวตรงบนรถเข็น ใบหน้าที่บิดเบี้ยวและดวงตาที่เหลือกลอยราวคนไร้สติปกติแล้วเพียงเศษเสี้ยวความเจ็บปวดของบุตรชายเขาก็ไม่เคยปล่อยให้ผ่านตาไปได้ แต่ครานี้สิ่งที่เห็นกลับทำให้หัวใจของเขาราวถูกบีบจนแทบขาดน้ำเสียงของเขาเอื้อนเอ่ยออกมาแผ่วเบา ทว่ามีทั้งความอ่อนโยนและความปวดร้าวเจือปนอยู่ทุกถ้อยคำ “ลูกพ่อ… อาการของเจ้าดีขึ้นแล้วอย่างนั้นหรือ?”

คำพูดนั้นเหมือนเป็นทั้งคำถามและการปลอบใจในคราเดียวกัน จ้าวเจี้ยนกั๋วพยายามยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นก็ฝืนเต็มที แววตาของเขาเต็มไปด้วยความห่วงหาและความรักที่ไม่เคยเสื่อมคลาย แม้สภาพของลูกชายตรงหน้าจะทำให้คนทั่วไปหวาดกลัวและสมเพช แต่ในสายตาของเขา…บุตรชายคนนี้ยังคงเป็นแก้วตาดวงใจ

ริมฝีปากบิดเบี้ยวของ จ้าวหย่งหยู สั่นระริก เขาพยายามอ้าปาก เสียงที่เล็ดลอดออกมาไม่เพียงแค่พร่าขาดห้วง หากแต่เต็มไปด้วยพิษร้ายในใจที่คุกรุ่น

“ท่าน…พ่อ…” เสียงแรกออกมาอย่างติดขัด คล้ายสัตว์บาดเจ็บหอบหายใจ แต่ถัดมา กลับกลายเป็นเสียงคำรามต่ำแหบพร่า “สารรูป…ของข้า…ในตอนนี้…นับว่าดีแล้ว…งั้นหรือ?!”

ดวงตาขุ่นมัวถลึงขึ้น เส้นเลือดบนขมับปูดโปนด้วยความโกรธเกรี้ยว เขาแยกเขี้ยวที่แทบไม่เหลือครบในปาก ใบหน้าที่แตกยับบิดเบี้ยวมากขึ้นเมื่อความเคียดแค้นพรั่งพรู

“ตัวข้า…สิ้นสติไป…หลายวัน…มันเป็นเพราะ…เจ้า…สารเลวนั่น!!” เสียงสุดท้ายแทบกลายเป็นเสียงกรีดร้องผสมกับเสียงไอแหบหอบ เลือดผสมเสมหะกระเด็นออกจากมุมปาก แต่สายตาของเขายังคงวาวโรจน์ไปด้วยไฟแค้น ราวกับคำพูดทุกคำถูกหล่อเลี้ยงด้วยพิษจากหัวใจที่บิดเบี้ยว

ขณะที่ผู้เป็นบิดาจ้าวเจี้ยนกั๋วยังคงนั่งนิ่ง ใบหน้าที่เคยสง่างามกลับแปรเปลี่ยนเป็นหมองคล้ำเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขารู้ว่าลูกชายของเขาไม่ใช่เพียงแค่บาดเจ็บทางกาย แต่ยังถูกความมืดในใจกลืนกินจนแทบไม่เหลือเค้าเดิม

“เจ้าจงลืมเรื่องการแก้แค้นซะ…!”เสียงนั้นดังประหนึ่งฟ้าผ่ากลางใจของจ้าวหย่งหยู ก่อนคำพูดต่อมาจะเอ่ยออกมาช้า ๆ แต่เฉียบคม“เพียงแค่ข้าสามารถพูดคุยกับซูจิ่งหลง ไม่ให้เอาความเจ้าได้… แค่นี้ก็นับว่าเป็นบุญของเจ้าแล้ว หึ!”

คำว่า บุญ นั้นดังก้องสะท้อนอยู่ในใจเจ้าง่อยผู้บิดเบี้ยว ราวกับเขาไม่ใช่บุตร แต่เป็นภาระที่ผู้เป็นบิดาจำต้องยื่นมือช่วยเหลือไว้

จ้าวเจี้ยนกั๋ว ลุกขึ้นจากเก้าอี้ในทันที แขนเสื้อสะบัดปลิวราวกับประกาศจุดยืนที่ไม่อาจสั่นคลอน ภายนอกเขาดุดัน แข็งกร้าวประหนึ่งขุนเขา แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยรอยร้าวบอบบาง…เพราะทุกคำพูดที่เปล่งออกมา ล้วนเกิดจากความรักที่พยายามจะปกป้องชีวิตของลูกชายเพียงคนเดียว แต่ลูกชายผู้นี้…กลับไม่เคยเห็นค่าของมันเลย เสียงฝีเท้าหนักแน่นก้องสะท้อนข้ามโถง เมื่อเขาเดินจากไปโดยไม่หันกลับ ดั่งคนตัดใจจากเงาที่ตามหลอกหลอนหัวใจ

“ท่านพ่อ… ท่านพ่อ!!!”

เสียงโหยหวนของ จ้าวหย่งหยู ดังลั่นไปทั่วห้องโถง ร่างพิการบิดเบี้ยวสั่นสะท้าน เขาพยายามยื่นมือออกไปสุดกำลัง แต่สิ่งที่ไขว่คว้าได้กลับมีเพียงความว่างเปล่า เงาหลังของผู้เป็นบิดายังคงเดินห่างออกไปเรื่อย ๆ โดยไม่หยุดแม้ครู่เดียวน้ำเสียงแหบพร่าที่แฝงทั้งความเจ็บปวดและความโกรธ ทำให้ห้องอาหารอันโอ่อ่ากลับเงียบงันเยียบเย็น ราวกับเหลือเพียงเสียงสะอื้นพร่าของลูกชายพิการผู้ถูกทอดทิ้งไว้กับความสิ้นหวังและความเคียดแค้นที่กัดกินหัวใจ…