ตอนที่ 21 อาจารย์ผู้มากับแผนร้าย

ในสายตาของหลานจิ่วอวิ๋น ซูจิ่งหลงคือท่านลุงผู้แสนใจดีคืออ้อมกอดอบอุ่นแต่สิ่งที่เด็กชายไม่รู้… ว่าทุกยิ้ม ทุกคำปลอบโยน ทุกของเล่นที่ได้รับล้วนแลกมาด้วยเลือดของใครบางคนโลกของเด็กน้อยยังใสเกินกว่าจะเข้าใจว่าชายผู้เป็นเสาหลักแห่งโลกมืดผู้นี้คือปีศาจที่บดขยี้ศักดิ์ศรีของผู้คน…เพียงเพราะขนมหวานเพียงหนึ่งคำไม่ถูกปากและที่เขายังไม่รู้อีกก็คือนอกจากท่านลุงแล้ว เขายังมีท่านตา อีกคนหนึ่งผู้ที่รักเขา… ยิ่งกว่าอะไรในโลก

แม่ทัพหลานซือเหยียนบุรุษผู้เคยออกรบเพื่อรักษาแผ่นดินบัดนี้กลับกำลังวางหมาก… เพื่อทำลายตระกูลของสหายเก่าเพียงเพราะต้องการใกล้ชิดหลานชาย

ช่วงสายของวันนั้น แม่ทัพหลานซือเหยียน เดินทางมายังจวนตระกูลซ่งเป้าหมายของเขาคือการพบกับ ซ่งเจี้ยนหง ศิษย์เอกในอดีตทันทีที่ก้าวลงจากรถม้า เหล่าทหารยามหน้าจวนต่างพากันคุกเข่าทำความเคารพอย่างพร้อมเพรียงไม่มีใครกล้าเฉยชา ไม่มีใครไม่รู้ว่า ชายชราผู้นี้คือเงาผู้ผลักดันให้นายกองหนุ่มในวันวานอย่างซ่งเจี้ยนหง ก้าวขึ้นมาเป็นผู้นำในวันนี้

จะเรียกว่าเป็น อาจารย์ ก็ไม่ผิด เพราะทุกชัยชนะ ทุกกลยุทธ์ ทุกแนวทางล้วนถูกหล่อหลอมมาจากมือของแม่ทัพหลานซือเหยียนแทบทั้งสิ้นซ่งเจี้ยนหงรีบรุดออกมาต้อนรับทันทีที่ทราบข่าวใบหน้าเต็มไปด้วยความยินดีและความเคารพที่ฝังลึก"ท่านอาจารย์... ข้านึกไม่ถึงเลยว่าจะได้ต้อนรับท่านที่นี่"น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความจริงใจ รอยยิ้มก็จริงใจ…

หากแต่เขาหารู้ไม่ว่าแววตาของชายชราตรงหน้าในยามนี้ ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความอบอุ่นแบบในวันวานเบื้องหลังแววตาเรียบนิ่งนั้น เต็มไปด้วยเงาร้ายและแผนการที่กำลังจะฉุดเขา…ให้ตกลงไปในขุมนรกที่ไม่มีวันปีนกลับขึ้นมาได้อีกเลย

ซ่งเจี้ยนหงไม่กล้าทำตัวเฉยชาต่อผู้ที่เขาเคยยกย่องเสมือนเป็นอาจารย์ ทันทีที่ต้อนรับแม่ทัพหลานซือเหยียน เขาก็รีบพาท่านเข้าสู่ห้องโถงใหญ่ด้วยความเคารพอย่างถึงที่สุดแม้จะเป็นเจ้าบ้าน แต่ในยามนี้ เขากลับมีท่าทีไม่ต่างจากศิษย์ที่กำลังรับอาจารย์เยี่ยมเยือน

"เรียนอาจารย์ เชิญด้านในขอรับ" เสียงของเขานุ่มนวลและจริงใจ ก่อนจะหันไปสั่งการเด็กรับใช้ นำชาชั้นดีที่สุดพร้อมของว่างที่เหมาะสมที่สุดกับฤดูนี้บรรยากาศในห้องโถงเต็มไปด้วยกลิ่นหอมบางของชา ความเงียบงัน และความกดดันที่เริ่มคืบคลานเข้ามาโดยไม่มีใครเอ่ยถึง

“บิดาของเจ้า...แม่ทัพซ่งไห่หยาง ไม่อยู่ที่จวนหรือ?”แม่ทัพหลานซือเหยียนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แฝงท่าทีเหมือนเพียงแค่ไถ่ถามสารทุกข์

“อาจารย์ ท่านพ่อของข้าออกเดินทางบัญชาการรบที่แดนใต้ อีกไม่นานคงหวนกลับมา” ซ่งเจี้ยนหงตอบอย่างนอบน้อม สีหน้าดูจริงใจ แต่อีกฝ่ายกลับไม่แสดงท่าทีตอบรับใด ๆ

“เฮ้อ...เดิมที ข้าหวังจะได้เจ้าเป็นบุตรเขย”แม่ทัพหลานทอดถอนใจด้วยน้ำเสียงปนเสียดาย “แต่ดูท่าฟ้าคงไม่ให้พรแก่เราสักเท่าไร”

คำพูดนั้นเหมือนแค่รำพันถึงอดีต ทว่าในใจกลับตอกย้ำถึงแผนที่เคยพังทลายลงเขาเคยผลักไสบุตรสาวคนหนึ่งที่ไร้ค่าตามสายตาของเขา ส่งให้อดีตศิษย์ผู้นี้ใช้เป็นสาวอุ่นเตียงชั่วคราว ขณะวางแผนจะยกบุตรสาวอีกคน หลานอวี้ซิน ให้แต่งแทนในภายหลัง ทว่า...นางนั้นกลับตั้งครรภ์กับชายอื่นเสียก่อน แผนทั้งหมดพังทลายอย่างหมดรูป

“ฮ่าฮ่า...ท่านอาจารย์ล้อข้าเล่นแล้ว” ซ่งเจี้ยนหงหัวเราะเบา ๆ พลางยกถ้วยชาขึ้นจิบ สีหน้าเสแสร้งดูสุภาพ ทว่าความเย็นชาที่ซ่อนอยู่ในดวงตากลับไม่อาจปิดบังได้

‘เด็กนั่น…’เขาคิดในใจเงียบ ๆ‘...คือคราบเปื้อนที่ไม่ควรมีอยู่ ข้าจะไม่ยอมให้มันมาทำลายแผนแต่งงานของข้าโดยเด็ดขาด’

เขาเผลอสนุกมากเกินไปกับสตรีที่ไม่ได้รับการยอมรับ และผลลัพธ์ที่ตามมา ก็คือเด็กคนหนึ่งซึ่งไม่ควรถือกำเนิดขึ้นเลยแต่ตอนนี้เขากำลังจะเข้าพิธีสมรสกับบุตรสาวของขุนนางใหญ่แห่งราชสำนัก เด็กคนนั้น...คือเงาที่เขาต้องกำจัดก่อนพิธีจะเริ่ม

แม่ทัพหลานซือเหยียนยกถ้วยชาขึ้นจิบ รอยยิ้มอบอุ่นผุดขึ้นบนใบหน้า ราวกับผู้ใหญ่ใจดีผู้เปี่ยมเมตตา

“ข้าได้ยินมาว่า อีกไม่นานเจ้าจะเข้าพิธีแต่งงานกับบุตรสาวของขุนนางผู้มีชื่อเสียง”เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ในฐานะอาจารย์…ข้ารู้สึกยินดีแทนเจ้าจริง ๆ”

“ขอบคุณมากขอรับ ท่านอาจารย์” ซ่งเจี้ยนหงรีบประนมมือ กล่าวตอบอย่างนอบน้อม แววตาเคารพอย่างจริงใจหลานซือเหยียนพยักหน้าเบา ๆ แล้ววางถ้วยชาลงบนจานรอง ก่อนจะเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นราบเรียบแต่ทิ่มแทง

“เจี้ยนหง เจ้าคิดอย่างไรกับฝีมือการบัญชาการรบของข้า?”

คำถามนั้นดูธรรมดา…แต่หากมองลึกลงไป มันคือบททดสอบที่ซ่อนอะไรบางอย่างไว้

“ท่านพ่อเคยกล่าวไว้ว่า…ท่านคือแม่ทัพผู้หาตัวจับยาก หากต้องเผชิญกันในสนามรบ คงไม่มีใครอยากเป็นศัตรูกับท่าน”เขาตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แม้ในใจจะเริ่มมีร่องรอยไม่สบายใจบางอย่างไหลวาบขึ้นมาแม่ทัพหลานยิ้มบาง รับคำยกยออย่างเงียบงัน ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“เจี้ยนหง…เจ้าสนใจจะออกรบเคียงข้างข้าครั้งสุดท้ายหรือไม่?” คำถามนั้นทำให้หัวใจของชายหนุ่มสะดุดเต้น

“ข้าจะถ่ายทอดทุกพิชัยสงครามที่ข้ามีให้เจ้า โดยไม่ปิดบังแม้แต่น้อย…ถือเสียว่าเป็นของขวัญแต่งงานที่ข้าตั้งใจจะมอบให้แก่เจ้า” ซ่งเจี้ยนหงถึงกับนิ่งไปชั่วครู่ แม้ภายนอกจะยังคงสงบนิ่ง ทว่าสิ่งที่ได้ยินกลับทำให้ภายในใจปั่นป่วนไม่หยุด

เขารู้ดี...ว่าแม่ทัพหลานไม่ใช่คนที่จะยื่นข้อเสนออะไรโดยไร้เจตนาเบื้องหลังแต่ในฐานะศิษย์ และด้วยความเป็นมิตรของตระกูลเขาไม่มีทางปฏิเสธตรง ๆ ได้

“ศิษย์น้อมรับคำสั่งสอนขอรับ ท่านอาจารย์” เขาเอ่ยออกมาในที่สุด เสียงเรียบนิ่งแต่เจือด้วยความระแวดระวังที่พยายามซ่อนไว้แม่ทัพหลานซือเหยียนหัวเราะเบา ๆ สีหน้ายังคงยิ้ม...แต่ในแววตานั้นกลับเปล่งแสงวาววับ เย็นยะเยือกเกินกว่าจะเรียกว่าเมตตา

“ดีมาก…เจ้าเองก็จงตั้งใจเรียนรู้ไว้ให้ดี” น้ำเสียงของเขานุ่ม…แต่คำพูดกลับเหมือนมีดที่กรีดรออยู่ในความมืด