ตอนที่ 22 รอยยิ้มซ่อนพิษ

ศิษย์กับอาจารย์ตกลงใจร่วมยกทัพปราบปรามกบฏ ณ ดินแดนอันห่างไกล แม่ทัพหลานซือเหยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ว่านี่จะเป็นศึกสุดท้าย ที่เขาจะได้สั่งสอนศิษย์ผู้เปรียบเสมือนสายเลือดของตนเอง เป็นโอกาสท้ายที่สุด...ที่จะถ่ายทอดทุกกลยุทธ์และประสบการณ์จากสมรภูมิ ให้แก่ลูกศิษย์ที่เขาเคยภาคภูมิใจ แต่เบื้องหลังคำพูดอันงดงามเหล่านั้น กลับซุกซ่อนเจตนาอันดำมืดเอาไว้

เพราะศึกครั้งนี้ หาใช่เพื่อแผ่นดิน ไม่ใช่เพื่อเกียรติยศ หากแต่เป็นศึกชำระหนี้ หนี้ที่เกิดขึ้นจากบาปร่วมกัน ศิษย์และอาจารย์...สองบุรุษที่ร่วมกันทำลายชีวิตของหญิงสาวผู้หนึ่ง ด้วยมือของตนเองและความเย็นชาที่ไม่เคยคิดชดใช้

หลานซือเหยียนรู้ดี ว่าเขามิใช่เพียงพยาน หากคือ ผู้สมรู้ร่วมคิด ศึกนี้จึงไม่ใช่เพื่อชัยชนะ แต่เป็นการเปิดม่านแห่งการชดใช้ ที่เขาจัดขึ้นด้วยตนเอง ในกองทัพซึ่งโบกสะบัดด้วยธงชัยและคำประกาศเกียรติยศ ยังมีอีกหนึ่งเงาเงียบที่ไม่มีใครคาดคิด...หลานเยว่ หญิงสาวผู้เคยถูกทำลาย ถูกเหยียบย่ำอย่างไร้ปรานีนางแฝงตัวเข้ามาอย่างแนบเนียน

ไม่ใช่เพื่อสอดแนมหรือบ่อนทำลาย...แต่เพื่อเฝ้าดู

ดูให้เห็นกับตา ว่าบิดาผู้เย็นชาของนาง แม่ทัพหลานซือเหยียน จะสามารถชำระหนี้แค้นในอดีตได้สมกับความผิดที่เขาก่อไว้หรือไม่นางไม่ได้หวังให้เขากลับมาเป็นพ่อ อีกต่อไป

นางต้องการเห็น ซ่งเจี้ยนหง ตกนรกทั้งเป็นด้วยสายตาของตนเองชายผู้เคยทำลายทั้งร่างกายและเกียรติของนางจนไม่เหลือชิ้นดีนางอยากเห็นเขาถูกฉุดกระชากตกลงไปสู่ขุมนรกที่ลึกที่สุดตกลงไปต่อหน้าต่อตา...ของสตรีที่เขาเคยเหยียบไว้ใต้ฝ่าเท้า

กลางสมรภูมิที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและฝุ่นควัน แม่ทัพหลานซือเหยียนและซ่งเจี้ยนหงควบม้าเคียงกัน ฟาดฟันศัตรูจากกองทัพกบฏด้วยท่วงท่าที่เฉียบคม ทุกครั้งที่คมดาบสะบัดผ่าน คืออีกหนึ่งชีวิตที่ปลิดปลิว เมื่อแนวรบเริ่มแตกศัตรูเริ่มถอยหนี แม่ทัพหลานจึงหันมาสั่งการเสียงหนักแน่น

"เราจะแยกกันตีโอบ เจ้าไปทางเหนือ ข้าจะอ้อมไปทางใต้" ซ่งเจี้ยนหงพยักหน้ารับด้วยดวงตาเปล่งประกาย

"เชื่อมือข้าได้เลย" กล่าวจบ เขาก็เร่งม้าควบทะยานไปยังเป้าหมาย ปล่อยให้เสียงฝีเท้าเร่งเร้าของม้ากลบทุกความลังเล

หลานซือเหยียนมองแผ่นหลังศิษย์รักด้วยดวงตาไร้แวว ใต้หมวกเกราะที่สงบนิ่ง แววตาของเขาเยียบเย็นจนน่าหวาดหวั่น

ไม่นานนัก เขาเร่งม้าถอยออกจากแนวรบ เข้าไปยังชายป่าอันรกร้าง เบื้องหลังม่านไม้ที่เงียบสงัดเขาถอดเกราะแม่ทัพออกช้า ๆ ก่อนจะสวมชุดทหารกบฏที่เตรียมไว้ล่วงหน้าเสื้อคลุมสีดำสนิท พร้อมผ้าคลุมหน้าที่ปิดบังทุกสันฐาน

แม่ทัพหลานซือเหยียนควบม้าออกจากแนวป่ามุ่งตรงไปยังทิศที่ศิษย์ของตนกำลังต่อสู้อย่างดุเดือด ระหว่างทาง เขาจำต้องสังหารทหารฝ่ายตนเองบางส่วนที่หลงเข้าใจว่าเขาเป็นศัตรู เพราะชุดของเขาคือชุดทหารกบฏที่ปิดบังทั้งร่างกายและใบหน้า

เขาไม่มีเวลาลังเลหากแผนนี้พลาดแม้แต่นิด ซ่งเจี้ยนหงอาจไหวตัวทัน การจะล้มชายหนุ่มผู้นี้ด้วยการเผชิญหน้าโดยตรงคือความโง่เขลา ซ่งเจี้ยนหงแม้อายุยังน้อย แต่ฝีมือบนสนามรบนั้นเก่งกล้าเกินวัย ทักษะดาบ การใช้ปราณ หรือแม้แต่สัญชาตญาณเอาตัวรอด…ล้วนไม่ด้อยกว่าใคร

แม่ทัพจึงเลือกหนทางที่สกปรกที่สุดการซุ่มโจมตีแบบลอบกัดที่คมกริบดั่งมีดในความมืดเขาควบม้าเข้าไปจนถึงระยะประชิด พอเห็นซ่งเจี้ยนหงกำลังสังหารศัตรูด้วยท่าทีฮึกเหิมแม่ทัพหลานซือเหยียนยกธนูขึ้นอย่างเงียบงันสายธนูถูกรั้งจนตึง ปราณอัดแน่นไปทั่วลูกศร เสียงปราณแทรกผ่านลมดั่งเสียงกระซิบของความตาย

ฟึ่บ!

เสียงธนูแหวกอากาศพุ่งออกไปดุจสายฟ้า ซ่งเจี้ยนหงเบิกตากว้างทันทีที่สัมผัสถึงอันตราย เขาหันมาเร็ว…แต่ไม่เร็วพอ

ลูกศรปักเข้าแขนขวาของเขาอย่างจัง เลือดไหลทะลักออกมาเป็นสาย

“เจ้า...ไอ้สารเลวลอบกัด! แกเป็นใครกัน!?” เขาตะโกนลั่นด้วยความเจ็บปวดและโทสะ มือกำดาบแน่นหมายจะควบม้าจัดการศัตรูผู้นั้น แต่ร่างของเขากลับชะงักในพริบตามือไม้เริ่มชาขึ้นเรื่อย ๆ สายตาเริ่มพร่าเบลอ

“พิษ...”

เขากัดฟันแน่น พยายามประคองร่างที่สั่นเทา ทว่าฤทธิ์ยาพิษในลูกศรเริ่มแผ่กระจายไปทั่วร่าง แรงที่มีหลงเหลือเพียงครึ่งเดียวอีกฟากหนึ่ง แม่ทัพหลานซือเหยียนไม่รอให้ศิษย์ทันฟื้นตัวจากความมึนงง เขากระตุกม้าเร่งฝีเท้าหนีหายไปตามทางลาดหุบเขา กลืนร่างลงในเงาไม้ และเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว

เมื่อกลับมาอีกครั้งในคราบของแม่ทัพผู้ทรงเกียรติ ร่างของเขาดูสง่างามไร้ข้อพิรุธ ดาบในมือมั่นคง สายตาคมเฉียบเขาปรากฏตัวขึ้นหน้ากองทหารอย่างแข็งกร้าว สั่งการด้วยเสียงดังฟังชัด “ตีโอบจากปีกซ้าย! อย่าให้พวกมันมีทางหนี!”

ไม่มีใครรู้...ว่ามือที่ชี้แนวรบเมื่อครู่นั้น คือมือเดียวกับที่ปล่อยศรลอบกัดศิษย์รักของตนเมื่อครู่สนามรบยังไม่สิ้นเสียง แต่เงาของการหักหลัง...ได้เริ่มขึ้นแล้ว

พิษที่แฝงมากับลูกธนูนั้น…ไม่ใช่พิษใดที่พบเจอได้ทั่วไปในยุทธภพมันไม่ใช่ยาพิษที่กัดกินชีวิตในทันที ไม่ส่งกลิ่น ไม่สร้างอาการชัดเจนนั่นคือ คำสาปชีพจรดำพิษต้องห้ามที่เคยถูกจารึกไว้ในตำราลับของยุทธจักรในฐานะ คำสาปเงียบเมื่อมันแทรกซึมเข้าสู่กระแสเลือด มันจะค่อย ๆ ชอนไชไปตามเส้นชีพจรและลมปราณมันจะรัดรึงจากภายในไม่ก่อความเจ็บใดให้จับได้ชัดแต่มันจะ ฝังตัว… ราวกับกลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย

"ซ่งเจี้ยนหง เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ?" เสียงของแม่ทัพหลานซือเหยียนดังขึ้น ขณะควบม้ามาขนาบข้างอย่างรวดเร็วสีหน้าของเขาดูเคร่งเครียด แฝงความห่วงใยดั่งอาจารย์ที่รักศิษย์สุดหัวใจ

"ท่านอาจารย์ ดูเหมือนข้าจะเผลอประมาทไปเล็กน้อย" ซ่งเจี้ยนหงยิ้มออกมา ทั้งที่เลือดยังไหลซึมจากแขนที่ถูกลูกธนูเจาะ"พิษแค่นี้ ยังทำอะไรข้าไม่ได้หรอก!"เขาพูดด้วยน้ำเสียงหยิ่งทะนง ดวงตาเปล่งประกายราวกับไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่น้อยสำหรับเขา...บาดแผลเช่นนี้เทียบไม่ได้กับศึกใหญ่ที่เคยผ่านมือมาแม่ทัพหลานซือเหยียนพยักหน้าเบา ๆ สีหน้าแสดงความโล่งใจ "เช่นนั้นก็ดี...หากเจ้ามีอันเป็นไป ข้าเองก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปสู้บิดาเจ้าได้อย่างไร" คำพูดฟังดูจริงใจ หากแต่ในยามที่เขาหันหน้าไปอีกทางริมฝีปากกลับแย้มยิ้มเพียงนิด ราวกับซ่อนบางอย่างไว้ในเงามืดของใจ

“ถึงแผลเจ้าจะเล็กน้อย… แต่เมื่อกลับถึงค่าย ข้าจะให้คนของข้าทำแผลให้เจ้า” กลางสมรภูมิที่เต็มไปด้วยกลิ่นเลือดและเสียงตะโกนโหยหวนไม่มีคำใดจะอ่อนโยนเท่าน้ำเสียงของแม่ทัพหลานซือเหยียนในยามนี้นุ่มนวล...อบอุ่น ราวกับบิดาผู้ห่วงใยบุตรชายที่เติบโตกลางพายุสงครามแต่ใต้รอยยิ้มและแววตาเมตตานั้นคือมือของผู้กำลังบรรจงปั้นหลุมศพให้ศิษย์รักของตนเองอย่างเงียบงัน