ตอนที่ 65 เพื่อนรัก

ท่ามกลางผู้มาร่วมงานที่แต่งกายไว้ทุกข์ คนผู้หนึ่งก้าวเท้าเข้ามาอย่างเงียบงัน... หลานซือเหยียน แม่ทัพใหญ่อีกคนหนึ่งของแผ่นดิน และคือสหายร่วมรบผู้เคยยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับซ่งไห่หยางมาตลอดหลายสิบปี

มือที่ถือธูปของเขาสั่นเล็กน้อย ขณะที่ปลายนิ้วจรดก้านธูปในกระถาง ใบหน้าขรึมที่มักเยือกเย็นไม่หวั่นไหวต่อสิ่งใด บัดนี้กลับซีดเซียวราวคนแบกน้ำหนักทั้งแผ่นดินไว้บนบ่า เขาหลับตาลงแน่น ในใจกำลังตั้งจิตอธิษฐานเงียบ ๆ

“ซ่งไห่หยาง... เพื่อนรักเพียงหนึ่งเดียวของข้า... ข้าอยากจะขอโทษเจ้าจริง ๆ เรื่องลูกชายของเจ้า... ข้ารู้ดีว่าความจริงนั้นร้ายแรงเพียงใด... แต่ทั้งข้าและซ่งเจี้ยนหง พวกเราทุกคนต่างมีความผิดที่ต้องชดใช้... ข้าเคยกลัวว่าเจ้าจะรู้ กลัวว่าสายตาของเจ้าจะมองข้าเปลี่ยนไป”

ความทรงจำในอดีตผุดขึ้นมา... วันที่ทั้งสองยังเป็นเพียงนายกองตัวเล็ก ๆ ยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาวของสนามฝึก พูดถึงความฝันอันไกลโพ้น ความหวังอันเรียบง่ายในวันที่ยังไม่มีคำว่าอำนาจหรือศักดิ์ศรีเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่วันคืนเหล่านั้นกลับหายไปดั่งหมอกจางเมื่อเงามืดแห่งตำแหน่งสูงศักดิ์เข้าปกคลุมหัวใจ

แม้บรรยากาศในงานจะอบอวลไปด้วยกลิ่นกำยานและความเศร้า แต่สำหรับหลานซือเหยียนแล้ว... ความเงียบงันนี้กลับยิ่งตอกย้ำบางสิ่งที่ผิดปกติ เหล่าทหารเอกของซ่งไห่หยาง คนเหล่านั้นที่เขาเคยต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่มาในสมรภูมิ นับไม่ถ้วนครั้ง กลับไม่มีแม้แต่เงาปรากฏตัวในพิธีอำลาดวงตาแหลมคมของแม่ทัพผู้ช่ำชองหันไปจับจ้องร่างของซ่งอี้เฉินทันที

"แล้วเหล่าทหารเอกของบิดาเจ้าหายไปไหนหมด?" เสียงของเขาหนักแน่น ทว่ากดต่ำดุจสายลมก่อนพายุ บรรดาขุนนางและแขกผู้มีเกียรติในงานเริ่มหันสายตาสงสัยมองไปยังซ่งอี้เฉิน ชายหนุ่มที่บัดนี้กำลังรับบทเป็นบุตรชายผู้โศกเศร้าเขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มบางๆ แฝงด้วยความนิ่งสงบผุดขึ้นที่ริมฝีปาก"ข้า... ไม่ทราบจริงๆ ท่านแม่ทัพ" น้ำเสียงอ่อนโยนราวสายหมอก แต่ดวงตานั้นกลับไร้คลื่นอารมณ์ ไม่ต่างอะไรจากทะเลที่ไร้ชีพพูดจบ เขาก้มหน้าลงอีกครั้ง บีบน้ำตาเบาๆ ราวกับหัวใจแตกสลายกับการจากไปของบิดา ท่าทีทั้งหมดสมบูรณ์แบบไร้ที่ติจนไม่อาจจับผิด

แต่หลานซือเหยียนที่ผ่านความเป็นความตายมานับครั้งไม่ถ้วน รู้ดีว่าน้ำตาบางหยดนั้นช่างเย็นเยียบจนน่าหวาดหวั่นแม่ทัพเฒ่ากำหมัดแน่น สันกรามเขาขบกันจนขึ้นนูน ดวงตาวาววับด้วยเพลิงโทสะที่ถูกเก็บกลั้น

"เด็กสารเลว... เจ้านี่มันกล้าเมินข้าราวกับข้าเป็นอากาศธาตุเช่นนั้นหรือ?" เขาก่นด่าภายในใจอย่างเดือดดาล แต่ยังข่มกลืนทุกอย่างไว้ภายใต้ใบหน้าสงบนิ่ง เพื่อไว้เกียรติแด่ผู้ล่วงลับอย่างซ่งไห่หยาง ผู้ที่เคยเป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตาย

ยามหัวค่ำมาเยือน จวนตระกูลซ่งกลับเข้าสู่ความเงียบสงัด แขกเหรื่อขุนนางผู้มีเกียรติทยอยกลับกันไปหมดแล้ว เหลือไว้เพียงบรรยากาศหม่นหมองกับกลิ่นธูปที่ยังคงลอยกรุ่นอยู่หน้าป้ายวิญญาณ ซ่งอี้เฉินยังคงสวมชุดไว้ทุกข์สีดำสนิท เส้นผ้าขาวพาดไหล่ ขับให้ใบหน้าที่ซีดเซียวดูเศร้าหมองอย่างสมบูรณ์แบบ เขาแสดงได้แนบเนียนตลอดทั้งวัน ทั้งน้ำเสียงที่อ่อนแรง ดวงตาแดงช้ำ และหยาดน้ำตาที่กลั่นออกมาได้ตรงจังหวะแต่เมื่อฟ้ามืดลง เมื่อสายตาของผู้คนพ้นจากเงาจวน... สิ่งที่เรียกว่า หน้ากาก ก็ถูกเขี่ยทิ้งอย่างไม่ใยดี

เพล้ง! เสียงกระถางธูปกระเด็นกระแทกพื้นแตกกระจาย ราวกับเป็นสัญญาณเปิดม่านให้ปีศาจในใจเผยโฉม ซ่งอี้เฉินถลึงตา มือสองข้างกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน เขาหันขวับไปทางป้ายวิญญาณของผู้เป็นบิดา ดวงตาแดงก่ำด้วยเพลิงโทสะที่คุกรุ่นตลอดทั้งวัน

"อ๊ากกกกก!!! ไอ้แก่สารเลว!! มันกล้าดียังไงถึงจับผิดข้าต่อหน้าผู้คน! เจ้าเห็นมั้ย!?" เสียงตะโกนลั่นสะท้อนก้องไปทั่วลานว่างของเรือนบรรพชน บ่าวรับใช้ที่ยังไม่ทันถอยหนีไปไหนถึงกับหน้าซีด ตัวสั่นไม่กล้าขยับเขยื้อนเขาเดินเข้าไปกระแทกไหล่ใส่โต๊ะบูชาอย่างรุนแรงจนเชิงเทียนโยกเยก เปลวไฟลุกวูบตามแรงลมที่ไล่ตามแผ่นอาฆาต

"ตอนมีชีวิตพวกเจ้าแค่เสแสร้งสวมหน้ากากให้กันและกัน! ทั้งที่ต่างก็หักหลังกันมาเป็นสิบปี! แล้ววันนี้มันคืออะไร!? มิตรภาพหรอ!? ความอาลัยหรอ!? ฮึ!"

เขาหัวเราะในลำคอ เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยันและความบิดเบี้ยวจากบาดแผลในใจที่สั่งสมมานานปีดวงตาของซ่งอี้เฉินที่เคยเยือกเย็น กลับฉายแววคลั่งเสียจนน่าหวาดหวั่น ราวกับสัตว์บาดเจ็บที่พร้อมจะกัดทุกคนที่กล้ามองตาเงามืดที่ทอดยาวจากเปลวไฟพลิ้วไหว ลากเงาร่างของเขายาวเหยียดบนพื้นศิลา และในเงานั้น... ความลับที่ถูกฝังไว้ ก็เริ่มส่งเสียงสะท้อนออกมาอย่างแผ่วเบา

“แกรักไอ้เด็กเหลือนั่นมากใช่ไหม...”

เขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความบิดเบี้ยวของคนที่เต็มไปด้วยความอิจฉาและชิงชัง

“ดีล่ะ เช่นนั้น...ข้าจะส่งมันไปตามรับใช้ แกต่อในโลกหน้า!”“ข้าจะยัดมันลงหลุมเดียวกับแกนั่นแหละ แล้วข้าจะทวงคืนทุกอย่าง...ทุกสิ่งที่มันไม่ควรได้ตั้งแต่แรก!”

แม้ภายนอกเขาจะยังคงแต่งกายงามสง่าราวขุนนางผู้ดีผู้เปี่ยมด้วยสติปัญญา แต่เนื้อแท้ของเขานั้นช่างเป็นสิ่งตรงกันข้าม จิตใจดำมืดจนยากจะนับเป็นมนุษย์ “หลานจิ่วอวิ๋น...” เสียงเอ่ยนามนั้นหลุดออกจากริมฝีปากของซ่งอี้เฉินช้า ๆ ราวกับมันเป็นคำสาป “เจ้ากำลังจะรู้เสียที...ว่าโลกใบนี้ไม่มีที่ยืนให้เด็กที่ไม่ควรเกิดมาอย่างเจ้า”

แม้ซ่งอี้เฉินจะพอมีความรู้ มีวรยุทธ์อยู่บ้าง แต่โดยสันดานแล้ว เขาเป็นเพียงคนขี้ขลาดที่หวาดกลัวเงาของตนเอง ทว่าบัดนี้ เขากลับก้าวเดินอย่างองอาจดั่งอสรพิษที่เพิ่งสลัดคราบเก่า นับแต่วันที่เขาส่งบิดาแท้ ๆ ลงสู่หลุมศพ ซ่งอี้เฉินก็ได้รับสิ่งที่ปรารถนามาตลอดชีวิต อำนาจ ศักดิ์ศรี ทรัพย์สิน และชื่อเสียงที่เคยเป็นของซ่งไห่หยาง บัดนี้ล้วนตกเป็นของเขาเพียงผู้เดียว ในโลกที่ความจงรักภักดีขึ้นอยู่กับจำนวนชามข้าวมีคนมากพอที่พร้อมจะคุกเข่ารับใช้คนอย่างเขา ตราบใดที่ยังมีเศษอาหารและอำนาจโยนใส่พื้นให้พวกมันแย่งกันแทะซ่งอี้เฉินมองคนพวกนั้น พวกนักฆ่ารับจ้าง พวกทหารฝีมือตก พวกขุนนางตาเหล่ที่เคยโดนบิดาเขากดหัวไว้ มาบัดนี้ต่างยืนเรียงแถวอย่างเชื่องราวหมาที่ผ่านการฝึกดีแล้วเขาหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ พลางเอ่ยกับตัวเองด้วยเสียงที่แทบไม่ได้ยิน

“เจ้าเด็กนั่น... ต่อให้เจ้ามีสายเลือดของตระกูลซ่ง แต่เจ้าก็ไม่มีอะไรเลย ไม่มีพลัง ไม่มีฐานะ ไม่มีอำนาจ… เจ้าจะไม่มีวันเอาชนะข้าได้” เสียงหัวเราะแผ่วเบาของซ่งอี้เฉินแฝงไปด้วยความเหยียดหยาม ทว่าเมื่อลอยกระทบกำแพงห้อง กลับดังก้องราวกับคำสาปที่ประกาศชะตากรรมของตนเองโดยไม่รู้ตัว

ทว่า… มีสิ่งหนึ่งที่เขายังไม่รู้ และอาจไม่มีวันได้รู้จนกว่ามันจะสายเกินไปวันใดก็ตามที่เขากล้าคิดแตะต้องเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสาด้วยมือเปื้อนเลือดของตนเองวันนั้น… จะเป็นวันแรกที่เขาก้าวเข้าสู่หายนะอันไร้หนทางหวนกลับโชคชะตาของซ่งอี้เฉินได้ถูกขีดเส้นไว้แล้ว บนเส้นทางที่เต็มไปด้วยเงามืดและในเงามืดนั้น มีสายตาคู่หนึ่ง… จับจ้องเขาอยู่ตลอดเวลา รอคอยเพียงวินาทีที่เหมาะสมเพื่อฟาดฟัน ต่อให้เขาจะปั้นหน้าเป็นผู้ทรงคุณธรรม ต่อให้เขาจะพร่ำคำอ่อนโยนเพียงใดเลือดของผู้บริสุทธิ์ที่ติดอยู่บนมือ กับความโลภที่ฝังลึกในใจ จะไม่มีวันถูกลบล้าง และในวันนั้น… ชื่อของซ่งอี้เฉิน จะถูกสลักไว้ในประวัติศาสตร์ในฐานะผู้ที่จมสู่เหวลึกด้วยน้ำมือของความอธรรมของตนเอง