ตอนที่ 64 กากเดนในคราบของบุตรชาย

ซ่งอี้เฉิน บุตรชายคนรอง ผู้ที่แม่ทัพซ่งไห่หยางเคยฝากความหวังไว้ว่าจะสามารถสืบทอดตระกูลแทนพี่ชายผู้ล่วงลับ ทว่าเมื่อเวลาผ่านไป ความจริงกลับเผยชัด ไม่ว่าเขาจะแต่งกายภูมิฐาน พูดจาฉะฉานเพียงใด ก็เป็นเพียงเงาจาง ๆ ของซ่งเจี้ยนหงที่ไม่มีวันทดแทนได้ ความสามารถของเขาดาษดื่น ไม่อาจเฉียดใกล้แม้ครึ่งฝีเท้าของพี่ชายและเมื่อได้ยินข่าวว่าทรัพย์สินครึ่งตระกูลถูกโอนให้เด็กน้อยอีกคนหนึ่ง เลือดในกายซ่งอี้เฉินก็เดือดพล่าน

“แล้วเด็กสารเลวนั่นมันดีกว่าข้าตรงไหน!” เขาตวาดลั่น น้ำเสียงแหลมสูงอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ “มันเป็นแค่ลูกของหญิงต่ำต้อย ไม่มีแม้แต่สถานะในตระกูล! เลือดของมัน... สกปรกยิ่งกว่าโคลนตมใต้ตีน!” แม่ทัพซ่งไห่หยาง หยุดก้าวทันที เขาหันกลับมาช้า ๆ สายตาเย็นเยียบก่อนจะเดินเข้ามาหาลูกชายอย่างเงียบงัน และในชั่ววินาทีที่ไร้สัญญาณเตือน

เพี๊ยะ!! เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าดังสนั่น หัวของซ่งอี้เฉินสะบัดไปตามแรง

“อย่าได้เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับหลานจิ่วอวิ๋นอีก!” แม่ทัพกัดฟันเอ่ย น้ำเสียงดุดันไม่ต่างจากพายุโหมกระหน่ำ “เด็กคนนั้นฉลาด สุขุม กล้าหาญ และมีแววเหนือกว่าผู้ใดในสายเลือดนี้! ข้าภูมิใจในตัวเขายิ่งกว่าเจ้า... ที่ข้าเลี้ยงดูมากับมือเสียอีก!”

ซ่งอี้เฉินชะงักงัน ตัวแข็งราวถูกตรึงไว้กลางพสุธา มือของเขายกขึ้นแตะแก้มของตนอย่างไม่อยากเชื่อ ดวงตาเบิกกว้าง นัยน์ตาแดงเรื่อด้วยความคั่งแค้นและความเจ็บลึกในใจ

"ท่านพ่อ... ท่านตบข้า?" น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ อัดแน่นไปด้วยความปวดร้าว นี่คือครั้งแรกในชีวิตที่เขาได้ลิ้มรสของความเย็นชาอันไม่ไว้หน้าจากผู้ที่เขาเคารพเทิดทูนมาตลอดชีวิต ทว่าซ่งไห่หยางกลับไม่แม้แต่จะปรายตามองลูกชาย ฝีเท้าหนักแน่นก้าวห่างออกไปเรื่อย ๆ สีหน้าเย็นชาดุจน้ำแข็ง

“อย่าได้เอาตัวเจ้าไปเปรียบกับหลานชายข้าอีก หากยังกล้าพูดจาลบหลู่เขา... ข้าจะตบเจ้าหนักกว่านี้อีก!”

เสียงของแม่ทัพทรงอำนาจทิ่มแทงลึกเข้าหัวใจของซ่งอี้เฉินยิ่งกว่าฝ่ามือเสียอีก เขาได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ มองแผ่นหลังของผู้เป็นพ่อที่ห่างออกไปทีละก้าว แผ่นหลังที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่พักพิง... บัดนี้กลับกลายเป็นกำแพงน้ำแข็งที่เขาไม่มีวันก้าวข้าม

ดวงตาของซ่งอี้เฉินเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ เต็มไปด้วยความคลุ้มคลั่งที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบงันจนระเบิดออก

“ไอ้แก่... ถ้าเช่นนั้นก็จงตายซะเถอะ!!”

เขาคำรามลั่น เสียงกร้าวราวสัตว์ป่า ก่อนจะคว้ามีดสั้นที่ซ่อนอยู่ในอกเสื้อแล้วพุ่งเข้าใส่ทันที คมมีดแทงเข้ากลางหลังของซ่งไห่หยางอย่างจัง ร่างใหญ่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาด้วยแววตาตื่นตระหนก ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดจากแผล... แต่เพราะไม่อาจเชื่อได้ว่าเป็นบุตรชายของเขาเองที่ก่อการนี้

“เจ้ากล้าทำกับข้า...เช่นนี้?” เสียงของเขาแหบพร่าแฝงความทรมานทางใจลึกยิ่งกว่ากาย

ซ่งอี้เฉินกลับไม่หยุด คมมีดถูกจ้วงแทงซ้ำแล้วซ้ำเล่าในอารมณ์คลั่งแค้นแต่ละแผลเป็นรอยอาฆาตที่สะสมมายาวนาน ทั้งความน้อยเนื้อต่ำใจ ความริษยา และความเจ็บที่สั่งสมจากการถูกมองข้าม เลือดไหลอาบพื้นหิน เสียงหอบหายใจของแม่ทัพเฒ่าแผ่วเบาลงทุกที สายตาของเขาเริ่มพร่าเลือน ก่อนจะมองเห็นเงาของซ่งอี้เฉินในวัยเยาว์ซ้อนทับขึ้นมาเด็กชายที่เคยยิ้มสดใสวิ่งไล่ฝึกดาบอยู่ในลานฝึกเมื่อหลายปีก่อนภาพนั้นพร่ามัวลงเรื่อย ๆ จนทุกอย่างดับวูบ

แม่ทัพซ่งไห่หยางไม่ได้ล้มลงเพราะคมมีด...แต่เพราะหัวใจของเขาแตกสลายตั้งแต่ล่วงรู้ว่า ความภักดีที่เขาเคยฝากไว้ในสายเลือด... ได้ย้อนกลับมากลายเป็นคมมีดที่จ้วงแทงเขาเอง

“ท่านแม่ทัพ!!”เสียงร้องดังลั่นด้วยความตกใจจากหนึ่งในผู้ติดตามที่เก่าแก่ของซ่งไห่หยาง ร่างสูงใหญ่ของท่านแม่ทัพทรุดฮวบลงบนพื้นหินเย็นเฉียบ เลือดสีแดงเข้มไหลรินจากบาดแผลที่ถูกแทงซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนไม่อาจปิดกั้นได้อีกต่อไป

ซ่งอี้เฉินยืนนิ่งอยู่ในเงาแสงแดด ใบหน้าซีดขาว มือขวายังกำด้ามมีดสั้นที่เปื้อนเลือด เลือดของผู้ให้กำเนิดเขาเอง ดวงตาของเขาว่างเปล่า ไร้ประกายชีวิต คล้ายวิญญาณได้หลุดลอยไปแล้วตั้งแต่แรกที่ปล่อยคมมีดแทงพ่อของตนเอง

เขาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ จ้องมองผู้ติดตามกลุ่มหนึ่งที่ยังคงยืนตกตะลึง หัวใจของพวกเขากำลังสั่นไหวด้วยความไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น

“ฆ่ามันให้หมด...” เสียงนั้นเบาราวกระซิบ แต่แฝงด้วยอำนาจและความเย็นชาที่ทำให้ทุกคนขนลุก

“ใครก็ตามที่เคยภักดีต่อเขา... จงสังหารให้สิ้น”

ทันทีที่คำสั่งตกลง เสียงฝีเท้าก็พุ่งแหวกความเงียบออกมา ผู้ติดตามของซ่งอี้เฉินอีกกลุ่มที่ซุ่มเงียบอยู่ในเงามืดปรากฏตัวขึ้นพร้อมอาวุธครบมือ เสียงร้องโหยหวนของผู้คนดังกระหึ่มไปทั่วทั้งจวนฉัวะ! เสียงดาบเฉือนผ่านเนื้อเสียงสุดท้ายดับไปพร้อมชีวิต ลานหินที่เคยเงียบสงบกลายเป็นสถานที่แห่งนรก เลือดสาดกระเซ็นเปื้อนผนังและบันได เสียงคำรามของคนที่สิ้นหวังปะปนกันเป็นโศกนาฏกรรมที่ไม่มีวันลืมเลือน

ซ่งอี้เฉินยังยืนอยู่ตรงนั้น ท่ามกลางเสียงกรีดร้องและการล้มตายเขาเพียงแค่หอบหายใจ ดวงตาว่างเปล่า มองภาพฆ่าล้างบางรอบตัวด้วยความเย็นชาชายหนุ่มที่เคยปรารถนาการยอมรับ… บัดนี้ได้กลายเป็นสัตว์ร้ายที่ทำลายแม้แต่รากเหง้าของตัวเองไม่มีคำว่าพ่อ ไม่มีคำว่าครอบครัวมีเพียงคำสั่งสุดท้ายที่ฝังแน่นอยู่ในหัวใจเขา… “ฆ่าทุกคนที่เคยรักมัน”

แสงอรุณแรกของวันยังไม่ทันจางลง ข่าวการสิ้นชีวิตของแม่ทัพซ่งไห่หยางก็แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงรวดเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง เสียงกระซิบในโรงน้ำชา จัตุรสกลางเมือง ยันลานฝึกยุทธ์ต่างเต็มไปด้วยความตกตะลึง

"แม่ทัพซ่งสิ้นแล้วหรือ?""ไม่น่าเชื่อเลย... เมื่อเดือนก่อนข้ายังเห็นเขานำทัพตะลุยแดนเหนือด้วยตัวเองแท้ๆ"

เสียงพูดคุยปะปนไปด้วยความโศกเศร้าและคลางแคลงใจ ชาวเมืองต่างตกอยู่ในภวังค์ ใครเลยจะคาดคิดว่าหนึ่งในเสาหลักของแผ่นดิน ผู้ทรงอำนาจทั้งบารมีและฝีมือ จะล้มป่วยและจากไปอย่างกะทันหันเช่นนั้น

ภายในจวนแม่ทัพซ่ง ทุกอย่างถูกจัดแต่งไว้อย่างเรียบง่าย แต่แฝงด้วยบรรยากาศหม่นเศร้า ซ่งอี้เฉินยืนอยู่หน้าศาลบูชาบรรพชน สีหน้าท่าทางสงบนิ่งจนผิดสังเกต เขากล่าวคำไว้อาลัยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเพียงเล็กน้อย ราวกับต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการแสร้งเป็นผู้สูญเสีย

"ท่านพ่อจากไปด้วยอาการป่วยกะทันหัน แม้จะพยายามรักษาสุดความสามารถ... แต่สวรรค์ก็ไม่ปรานี"ถ้อยคำถูกเปล่งออกมาอย่างแนบเนียน ในขณะที่เบื้องหลังคือความมืดดำของการหักหลังและเลือดที่ยังไม่ทันแห้งดีจากค่ำคืนก่อน