ตอนที่ 66 คำขอจากคนที่คาดไม่ถึง

ช่วงสายของวันที่แสงอาทิตย์ยามสายส่องอาบผ่านผ้าม่านบางเบา ภายในห้องรับรองอันเงียบสงบของจวนหลานเยว่กลับเต็มไปด้วยบรรยากาศที่ตรึงเครียดและเรียบเย็นประหนึ่งสายน้ำใต้ผืนน้ำแข็งหลานเยว่นั่งอยู่เบื้องหน้าชุดน้ำชา สายตาราบเรียบไร้อารมณ์จ้องมองควันชาที่ลอยอ้อยอิ่ง ราวกับจิตใจมิได้อยู่ ณ ที่ตรงนั้น ทว่าในความเงียบนิ่งนั้นกลับแฝงความระวังและเฉียบคมเหมือนคมมีดเงียบ

บานประตูไม้ถูกเปิดออกอย่างนุ่มนวล ชายร่างสูงผู้หนึ่งก้าวเข้ามาด้วยท่วงท่าไม่รีบร้อน เสื้อคลุมยาวพริ้วไหวตามจังหวะฝีเท้า คนผู้นี้คือ ซูจิ่งหลง เจ้าของโรงประมูลชื่อดัง ผู้ซ่อนใบหน้าของพ่อค้าแห่งความตายไว้ใต้รอยยิ้มที่อ่อนโยนและมารยาทที่ประณีต

เขาเปรียบเสมือนสะพานที่เชื่อมระหว่างโลกในเงามืดกับแสงสว่าง ผู้ที่แม้ไม่ลงมือสังหารเอง แต่คำพูดหนึ่งประโยคจากเขาอาจหมายถึงชีวิตที่สูญหายวันนี้ เขามิได้มาเยือนด้วยเรื่องส่วนตัว หากแต่เพราะคำร้องขอจากคนผู้หนึ่ง... ที่คาดไม่ถึง

เมื่อสายตาเขาสบเข้ากับหลานเยว่ ผู้หญิงที่แม้จะนั่งนิ่งราวรูปสลัก แต่กลับมีแรงดึงดูดที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ หัวใจของเขาก็พลันสั่นไหวโดยไม่รู้ตัว

“ดูเหมือนวันนี้เจ้าคงมีเรื่องสำคัญที่ต้องการจะคุยกับข้า... ใช่หรือไม่?” นางเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา ราวกับอ่านใจเขาออกตั้งแต่แรกที่เขาก้าวเข้ามาซูจิ่งหลงยิ้มน้อย ๆ ด้วยแววตาที่อบอุ่นปนประหม่า “ไม่ผิดเลย สมกับเป็นเจ้าจริง ๆ ... ช่างรู้ใจข้ายิ่งนัก” แม้เพียงถ้อยคำธรรมดา แต่ในน้ำเสียงนั้นแอบเจือไว้ด้วยความละมุนละไมและความรู้สึกที่ไม่เคยถูกกล่าวออกมาตรง ๆ เสมือนเขาแอบใส่น้ำตาลลงไปในคำพูดอย่างแนบเนียน แต่หลานเยว่ยังคงเงียบ นางจิบชาเบา ๆ ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ หากเพียงปรายตามองมาอย่างเรียบเฉย ทว่าในแววตาคู่นั้นกลับเหมือนมีดวงไฟที่คอยจับสังเกตทุกอณูอารมณ์ของผู้มาเยือน

“คนที่เจ้าคงไม่คาดคิด... กลับเป็นผู้ว่าจ้างภารกิจครั้งนี้”แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจังฉับพลัน ไร้ซึ่งรอยยิ้มล้อเล่นอย่างเคย

“ครั้งก่อน... เป็นพี่ชายของเจ้า” เขาหยุดเว้นจังหวะ ราวกับต้องการให้นางตั้งใจฟัง “แต่ครั้งนี้... เป็นบิดาของเจ้าที่ต้องการใช้บริการนักฆ่าไร้นาม” คำพูดของเขาทำให้อากาศในห้องเงียบงันลงกะทันหัน เงียบเสียจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของคนทั้งสองหลานเยว่ยังคงนิ่งสงบ สีหน้าไร้ความประหลาดใจ ราวกับรู้ว่าทุกสิ่งในโลกนี้ล้วนมีเหตุผลเบื้องหลังที่

“ภารกิจอะไร?” น้ำเสียงของนางยังคงเรียบเย็นดุจสายน้ำใต้ผืนน้ำแข็ง

“บิดาของเจ้าต้องการความจริง” ซูจิ่งหลงตอบ “เขาสงสัยว่าการตายของแม่ทัพซ่งไห่หยาง... อาจมิใช่เพราะโรคร้าย แต่เกิดจากน้ำมือของซ่งอี้เฉินและหากใช่... เขาขอให้เจ้าจัดการมัน” หลานเยว่ไม่ได้ตอบทันที นางเพียงยกถ้วยชาขึ้นอีกครั้ง จิบชาด้วยท่วงท่าที่สงบนิ่งดั่งสายน้ำไร้คลื่นแม้ไม่มีคำพูดหลุดจากริมฝีปาก แต่ภายในใจของนางนั้นกลับแปรปรวน แม่ทัพซ่งไห่หยาง… เขาเป็นปู่ของลูกชายของนาง และในตอนที่เขายังมีลมหายใจ เขามอบทรัพย์สมบัติมากมายให้นางเงียบ ๆเหมือนเป็นการส่งมอบอนาคตให้แก่หลานโดยไม่ต้องเอ่ยคำใด

“ที่เหลือ... ข้าจะเป็นผู้จัดการเอง” นางเอ่ยอย่างเรียบเย็น แต่หนักแน่น ราวกับคำตัดสินจากเบื้องบนการตายของแม่ทัพซ่งไห่หยางไม่อาจอธิบายได้ด้วยเหตุผลธรรมดา กลิ่นอายของความผิดปกติยังคงคละคลุ้งอยู่ แม้จะพยายามกลบเกลื่อนด้วยพิธีศพอันยิ่งใหญ่เพียงใดหากซ่งอี้เฉินเป็นผู้ลงมือลอบสังหารบิดาตนเองจริง...ก็สมแล้วที่นางจะเป็นผู้ลงทัณฑ์

ซูจิ่งหลงมองใบหน้าที่สงบนิ่งของนาง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ ไม่มีคำพูดใดจำเป็นต้องเอื้อนเอ่ยอีกต่อไป เพราะเมื่อมือสังหารไร้นามรับปาก… ความตายของเป้าหมายก็เพียงแค่รอเวลาเท่านั้น

ยามค่ำคืนเงียบสงัด ท้องฟ้าเบื้องบนแต่งแต้มด้วยแสงดาวพราวระยับ แต่ภายใต้แสงนวลนั้น เงาร่างหนึ่งเคลื่อนไหวอย่างไร้สุ้มเสียง หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับความมืด หลานเยว่ปรากฏกายในเงาสลัวของเรือนนอนของแม่ทัพหลานซือเหยียน บิดาผู้เคยวางนางไว้ต่ำเสียยิ่งกว่าฝุ่นธุลี

เสียงลมหายใจหนักหน่วงผสมกับเสียงกรนเบา ๆ ดังสม่ำเสมอ ทว่าไม่นานนัก ทุกอย่างก็เงียบงัน…ปลายมีดสั้นคมกริบแตะลงบนลำคอที่เคยเปล่งวาจาสั่งการสนามรบอย่างเด็ดขาด ความเย็นเฉียบของโลหะทำให้หลานซือเหยียนสะดุ้งตื่น ลืมตาขึ้นพร้อมเหงื่อเย็นไหลซึมตามขมับ เขายังไม่ทันได้เห็นหน้าผู้ลอบเร้นเข้ามา เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ชัดเจน ดุดัน และเยือกเย็นเสียจนเลือดในกายแทบเย็นเฉียบ

"ข้าตกลงที่จะรับภารกิจในครั้งนี้"

ดวงตาของแม่ทัพเบิกกว้าง ความตกตะลึงแล่นผ่านทั่วร่าง เขาจับเสียงนั้นได้ทันที เสียงของบุตรสาวที่เขาเคยเมินเฉย

"เป็น...เจ้า?" น้ำเสียงของเขาสั่นพร่า ทั้งไม่อยากเชื่อและหวาดระแวงในเวลาเดียวกันหญิงสาวเบื้องหน้าคือหลานเยว่ สตรีผู้เคยถูกดูแคลนว่าอ่อนแอไร้ความสามารถ บัดนี้กลับยืนอยู่เบื้องหน้าเขาในฐานะนักฆ่าผู้ไร้นาม ผู้ที่ทั่วทั้งเมืองหลวงต่างหวาดหวั่นยามเอ่ยนาม ในความเงียบสงัด บิดากับบุตรสาวจ้องตากัน คนหนึ่งเต็มไปด้วยคำถาม อีกคนหนึ่งกลับแน่วแน่ไม่ไหวเอน

"ภารกิจในครั้งนี้ ข้าจะไม่รับค่าจ้าง… เพราะสิ่งที่ข้าควรได้รับ ข้าได้มาแล้ว"น้ำเสียงของหลานเยว่ยังคงเรียบเย็น ก่อนที่ร่างของนางจะจางหายไปราวกับละอองหมอกที่กลืนหายไปในความมืด เงียบงัน ไร้ร่องรอย ราวกับไม่เคยปรากฏอยู่ตรงนั้นตั้งแต่แรก

แม่ทัพหลานซือเหยียนนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ลมหายใจของเขาเริ่มสั่น ร่างกายอันเคยผ่านสนามรบนับไม่ถ้วนกลับเย็นเยียบด้วยความหวาดหวั่น

"ข้า… ไม่เคยคิดเลย ว่าจะเป็นนาง" เขาพึมพำ ดวงตาสั่นระริก

หากค่ำคืนนี้ นางมิได้มาเพียงแจ้งภารกิจ แต่คือผู้ลงมือลอบสังหาร ต่อให้เขาจะเป็นแม่ทัพผู้บัญชาการศึก หรือแม้แต่จะมีองครักษ์มากเพียงใด ก็ไม่อาจหลีกหนีเงื้อมมือแห่งความตายได้

เพียงแค่ความเย็นเฉียบของคมมีดเมื่อครู่ที่แนบกับลำคอ… ก็เพียงพอจะทำให้เขาเข้าใจ ว่าหากเป็นการลงมือจริง เขาคงได้ไปสำนึกบาปอยู่ในโลกหน้าเรียบร้อยแล้ว

"สมแล้ว… สมแล้วจริง ๆ ที่เป็นนักฆ่าไร้นาม" เขาเอ่ยอย่างเคร่งขรึม สีหน้าผสมทั้งเกรงกลัวและเคารพ ตำนานเรื่องเล่าที่แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงว่า นักฆ่าไร้นาม คือเงาที่ไม่อาจหลีกหนี คำสาปที่ไม่มีใครได้ล่วงรู้ บัดนี้ได้ปรากฏตัวตนที่แท้จริงต่อหน้าเขาแล้ว และไม่ใช่ใครอื่น… แต่คือนาง บุตรสาวที่เขาเคยมองข้ามไปโดยสิ้นเชิง

สำหรับหลานเยว่ ภารกิจครั้งนี้… ไม่อาจนับเป็นภารกิจสมบัติทั้งหลายที่แม่ทัพซ่งไห่หยางมอบให้นางก่อนจากลาหาใช่เพียงทองคำหรือของมีค่าแต่คือมรดกแห่งความไว้วางใจคือความผูกพันสุดท้ายของชายชราผู้หนึ่งที่มองเด็กน้อยในอ้อมแขนนาง… ว่าเป็นหลานแท้ๆ

นางมิใช่ฆาตกรเลือดเย็น แต่เมื่อลมหายใจของผู้มีพระคุณดับสิ้นไปด้วยเงื่อนงำเมื่อลูกชายของนางหลานจิ่วอวิ๋น ต้องเติบโตขึ้นโดยไม่มีมือของปู่คอยประคองนางจึงเลือกที่คิดบัญชีชำระแค้น