ตอนที่ 84 เงาที่ไม่เคยเลือนหาย

ความล่มสลายของขันทีเฒ่าก้องกังวานราวระฆังเตือนภัยในใจของเหล่าผู้ครองอำนาจทั่วทั้งราชสำนัก แม้ในมือยังถือบังเหียนแห่งอำนาจ ปกครองคนหมื่นแสน แต่ลึกลงในแววตากลับแฝงเงาหวาดระแวงที่ปิดไม่มิด พวกเขารู้ดีว่าบัลลังก์อำนาจนั้นสูงเพียงใดก็เปราะบางได้ไม่ต่างจากเครื่องเคลือบ บนหอคอยงาช้างที่ดูมั่นคง อาจมีแรงถีบเพียงครั้งเดียวก็พอจะส่งร่างร่วงลงไปสู่ความมืดลึก

ฟู่เหวินโหลว ปราชญ์หลวงผู้เปี่ยมปัญญา และหลี่เถี่ยนกวง ขันทีใหญ่ผู้เคยครองอำนาจล้นฟ้า คือสองชื่อที่ยังไม่ทันเลือนหายไปจากปลายลิ้น ทุกคนจำได้ดีว่าไม่นานมานี้ ทั้งคู่ยังยืนเคียงข้างองค์ฮ่องเต้ เสียงหนึ่งคำของพวกเขาสามารถพลิกฟ้าคว่ำแผ่นดินได้ แต่สุดท้ายกลับลงเอยด้วยชะตาน่าสมเพชหนึ่งถูกประหารชื่อ อีกหนึ่งถูกย่ำยีจนดับสูญราวกับไม่เคยยิ่งใหญ่

ในความเงียบงันของห้องโถงใหญ่ ใต้เงาเสาแกะสลักมังกร หลายคู่ตาสบกันเพียงชั่ววูบแล้วหลบเลี่ยง ราวกับกลัวว่าการเอ่ยชื่อผู้ล่มสลายจะดึงดูดเคราะห์ร้ายมาสู่ตน ความคิดเดียวที่โผล่ขึ้นในใจพวกเขาเหมือนกันอย่างน่าขนลุก คือ นักฆ่าไร้นาม คำนี้กลายเป็นเสียงกระซิบติดปาก แม้ไม่มีใครรู้ว่าพวกมันคือใคร มาจากที่ใด แต่ทุกการเคลื่อนไหวกลับเรียบเนียน ราวเงาที่ซึมผ่านกำแพงได้ ไม่ทิ้งหลักฐานให้ติดตาม แม้เพียงเส้นผมหรือรอยเท้าก็ไม่เคยปรากฏ

ภายในเรือนรับรองที่เงียบสงัด แม่ทัพหลานซือเหยียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้สลักอย่างสง่า มือหนึ่งประคองถ้วยชาอุ่น ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางเมื่อมองหลานจิ่วอวิ๋น หลานชายผู้เป็นความภาคภูมิของตระกูล แววตาเปล่งประกายด้วยความพึงใจราวกับได้มองอนาคต

แต่เพียงชั่วหันสายตาไปไกลออกไป ร่างของสตรีผู้หนึ่งก็ปรากฏในมุมมองบุตรสาวของเขาเอง ผู้ที่เขาเคยตีค่าต่ำต้อย ไร้ประโยชน์ต่อวงศ์ตระกูล ยามนี้ยืนอยู่ใต้แสงอาทิตย์ยามบ่าย เส้นผมดำขลับพลิ้วตามลม ใบหน้าสงบนิ่งแต่ดวงตาคมดั่งคมมีด แววตานั้นทำให้หัวใจเขากระตุกวาบ

มือที่กำลังยกถ้วยชาแตะริมฝีปากสั่นไหวเล็กน้อย น้ำชาภายในเกือบกระฉอกออกมา ความคิดหนึ่งผุดขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่"เจ้า…เป็นลูกสาวของข้าจริงหรือ?"

ความจริงที่เพิ่งตระหนักได้ราวฟ้าผ่าลงกลางใจบุตรสาวที่เขามองว่าไร้ค่า กลับเป็นนักฆ่าในตำนาน ผู้มีชื่อขจรไกลในเงามืด และหากนางยังคงเก็บความเคียดแค้นที่ฝังลึกในใจต่อเขาไว้… ชะตาของเขาก็อาจไม่ต่างจากผู้ทรงอำนาจคนอื่นที่จบลงอย่างน่าสมเพช

หลังจากแม่ทัพหลานซือเหยียนจิบชาจนหยดสุดท้าย กลิ่นชาขมอวลในลำคอ เขาสูดลมหายใจลึกเหมือนต้องรวบรวมแรงใจก่อนเอ่ยสิ่งที่คิดมานาน

“หลานเยว่… ลูกพ่อ”ถ้อยคำสองพยางค์ที่กล่าวขึ้นอย่างตั้งใจนั้น มิใช่เพียงการทักทาย แต่เป็นเชือกเส้นบางที่เขาพยายามโยนไปผูกความสัมพันธ์ที่ขาดสะบั้น หวังให้ความเป็นพ่อลูกบรรเทารอยร้าวและรอยแค้นในใจนาง

เขาก้มสายตาลงเล็กน้อย น้ำเสียงแผ่วลงราวสารภาพความจริงที่เก็บงำมานาน“พ่อตั้งใจจะวางมือจากทุกเรื่อง… ร่างกายข้าเริ่มเหนื่อยล้าแล้ว”

แม้นางเคยพูดว่าจะไม่จองเวร แต่เงาแห่งความระแวงยังฝังลึกในใจเขาเพราะความผิดในอดีตนั้นชัดเจนเกินจะลบเลือน วันที่เขาเคยบังคับฝืนใจนาง ส่งนางไปเป็นสาวอุ่นเตียงของผู้ใต้บังคับบัญชา… บาดแผลเช่นนี้ ไม่มีมนุษย์ผู้ใดลืมได้ง่าย

“งั้นหรือ”นางตอบกลับเพียงสั้น ๆ น้ำเสียงราบเรียบ ไร้ร่องรอยอารมณ์ เหมือนคำพูดของเขาไม่อาจสร้างแรงกระเพื่อมใดในใจ

แม่ทัพหลานซือเหยียนกัดฟันเล็กน้อย ก่อนกล่าวต่อ“ข้าจะให้พี่ชายของเจ้าขึ้นมาแทน ข้าจะมอบหน้าที่ดูแลตระกูลให้หลานหย่งจวิน” นางพยักหน้าอย่างเรียบง่าย“เช่นนั้นก็ดี” ในน้ำเสียงไม่มีทั้งความดีใจหรือโกรธเคือง หากเป็นเพียงการยอมรับข้อเท็จจริง เพราะนางรู้ดีว่าหลานหย่งจวินเอ็นดูลูกชายของนางไม่น้อย อีกทั้งยังให้คำมั่นว่าจะยกตำแหน่งผู้สืบทอดทั้งหมดให้เขาในอนาคต

ข่าวการวางมือของแม่ทัพหลานซือเหยียน แพร่สะพัดไปทั่วทั้งราชสำนัก ราวระฆังใหญ่ที่กระทบใจผู้คนให้สั่นสะเทือน ชายผู้ทะเยอทะยานและฝ่าฟันมาตลอดทั้งชีวิต ผู้เคยกุมกองทัพไว้ในมือและยืนเคียงข้างองค์จักรพรรดิกลับเลือกถอยลงจากอำนาจ หันไปใช้ชีวิตเช่นคนเฒ่าธรรมดา เหตุผลที่ยกต่อหน้าขุนนางทั้งหลายในท้องพระโรงนั้นเรียบง่าย “ข้าอยากใช้เวลาที่เหลือ เลี้ยงหลาน”

แม้เขาจะประกาศวางมือ ไม่ข้องเกี่ยวกับกิจการบ้านเมืองอีกต่อไป แต่ไม่มีใครเชื่อว่าอำนาจของเขาจะสูญสิ้นเพราะเพียงชื่อ ขุนศึกคู่ราชบัลลังก์ ก็เพียงพอให้ทั้งราชสำนักยังต้องชั่งน้ำหนักคำพูดและท่าทีของเขาอยู่เสมอ อำนาจเช่นนี้ แม้ไม่ต้องเอื้อมมือคว้า ก็ยังมีคนพร้อมนำมาวางไว้ตรงหน้าในสายตาของผู้คน

วันที่หลานหย่งจวินขึ้นรับตำแหน่งผู้นำตระกูล จวนตระกูลหลานคึกคักดุจงานมหามงคล ขบวนรถม้าประดับลายทองเรียงรายตั้งแต่หน้าประตูถึงลานใน บ่าวรับใช้เร่งฝีเท้ารับรองแขกอย่างไม่หยุดหย่อน เหล่าขุนนาง ขุนศึก และพ่อค้าผู้ทรงอำนาจต่างมารวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียง แม้แต่ฮ่องเต้หรงจวิ้นยังเสด็จมาด้วยพระองค์เอง

ทว่าทุกคนต่างรู้ความจริงแล้ว พวกเขาไม่ได้มาด้วยเหตุผลเพียงเพื่อแสดงเกียรติแก่หลานหย่งจวิน แต่เพราะเงาของบุรุษอีกคนที่ยังปกคลุมเหนือจวนหลังนี้… แม่ทัพหลานซือเหยียน ขุนศึกคู่ราชบัลลังก์ ผู้แม้จะวางมือแล้ว แต่อำนาจยังไม่เคยเสื่อมคลาย

ท่ามกลางผู้มาเยือนมากหน้าหลายตา มีชายผู้หนึ่งสะดุดสายตา ซูจิ่งหลง เจ้าของโรงประมูลผู้กุมเครือข่ายโลกมืดไว้ในกำมือ เขายืนอยู่เคียงข้างหลานเยว่และบุตรชายของนาง ดวงตาเรียวคมแฝงประกายอ่อนโยนผิดกับภาพลักษณ์พ่อค้าแห่งความตายที่ผู้คนในเงามืดรู้จัก

“ถ้าเป็นไปได้ ข้าเองก็อยากจะวางมือเหมือนกัน”น้ำเสียงเขานุ่มนวล คล้ายคำพูดสัพยอกในวงสนทนา แต่แฝงความหมายลึกซึ้ง เขาเหลือบมองนางเพียงเสี้ยววินาที ราวกับต้องการวัดว่าคำพูดที่ปนเสน่ห์นี้จะเขย่าหัวใจนางได้หรือไม่

ความเย็นชาที่เคยเป็นเกราะป้องกันในโลกมืดค่อย ๆ ละลายไป เมื่อเขาโน้มตัวลงพูดกับเด็กชายข้างกาย“หลานจิ่วอวิ๋น เจ้าช่วยเป็นกำลังใจให้ท่านลุงผู้นี้ด้วยนะ”

“ขอรับ ท่านลุง” เสียงนั้นแม้จะไร้เดียงสา แต่กลับเหมือนสายลมอ่อนที่พัดผ่านกลางใจของซูจิ่งหลง รอยยิ้มอบอุ่นจึงผุดขึ้นบนใบหน้ารอยยิ้มที่หากใครมองเพียงผิวเผินก็จะคิดว่ามันคือรอยยิ้มของผู้ชายธรรมดาที่เอ็นดูเด็กน้อย ทว่าในความเป็นจริง ภายใต้รอยยิ้มนั้นยังมีเงาเย็นเยียบของชายผู้เคยยืนอยู่ท่ามกลางกองซากศพ ผู้ไม่เคยหวั่นไหวต่อเลือดหรือความตาย

ในช่วงเสี้ยววินาทีนั้น หลานเยว่หันไปสบตาเขาดวงตาที่ทั้งสงบและลึกล้ำ ราวกับมองเห็นทั้งความอบอุ่นที่เขามอบให้ลูกของนาง และคมดาบที่ซ่อนอยู่ในเงามืดซึ่งพร้อมจะฟาดฟันเพื่อปกป้องทุกสิ่งที่เขาปรารถนา