ตอนที่ 83 วาระสุดท้ายที่ไม่มีผู้คนจดจำ

ตลอดเจ็ดวันเจ็ดคืน ร่างของหลี่เถี่ยนกวงถูกเหวี่ยงวนอยู่ในขุมนรกแห่งตัณหาอย่างไม่หยุดพัก เหล่าคนโฉดทั้งเจ็ดผลัดเปลี่ยนกันเข้าครอบครองราวกับเขาเป็นเพียงเครื่องบำเรอกาม มิใช่มนุษย์ผู้มีลมหายใจ พวกมันหัวเราะเย้ยทุกครั้งที่มองเห็นแววตาอับอายของเขา คำพูดหยาบโลนและเต็มไปด้วยความดูหมิ่นไหลรดลงมาราวกับน้ำโสโครก ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของการเห็นคุณค่าหรือให้เกียรติแก่ศักดิ์ฐานะที่เขาเคยภาคภูมิ

ในสายตาของคนเหล่านั้น เขาไม่ใช่ขุนนางผู้ยิ่งใหญ่ หากเป็นเพียง ของเล่น ที่ถูกโยนไปมาเพื่อสนองความใคร่ตามอำเภอใจ ร่างกายถูกย่ำยีอย่างต่อเนื่องจนไร้เรี่ยวแรง จิตใจก็ถูกกัดกร่อนทีละน้อยราวกับทุกชั่วโมงคือการลอกเกียรติและศักดิ์ศรีออกจากตัวเขาอย่างเลือดเย็น

“ข้าหวังว่าเจ้าจะพึงใจ… ของขวัญที่ข้าจัดเตรียมไว้”น้ำเสียงของหลานเยว่ราบเรียบ ไม่เร่งเร้า ไม่กระเพื่อมด้วยอารมณ์ใด ๆ แต่กลับเย็นเยียบพอจะทำให้เลือดในกายคนฟังหนาววาบ

เบื้องหน้าหลี่เถี่ยนกวง คือเดนคนทั้งเจ็ดร่างโทรมซีดจากโรคร้ายที่กัดกินจนใกล้ปลิดลม เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแผลทั้งเก่าและสด ดวงตาลึกโหลแต่ยังส่องประกายบ้าคลั่งเหมือนสัตว์ป่าถูกขังมานานเกินไป พวกมันรู้ดีว่าชีวิตที่เหลืออยู่ไม่นานนี้… จะถูกใช้เผาผลาญอย่างถึงที่สุด

หลานเยว่เสนอสิ่งที่พวกมันไม่อาจปฏิเสธ ข้อแลกเปลี่ยนง่าย ๆ เพียงมอบความดิบเถื่อนทั้งหมดที่เก็บกด มอบคืนให้แก่ขันทีเฒ่าแบบไม่เหลือซาก นางสัญญาว่าจะดูแลครอบครัวของพวกมันให้อิ่มท้องและปลอดภัยตราบที่ยังมีชีวิตอยู่

สำหรับพวกมัน นี่ไม่ใช่แค่โอกาสสุดท้าย แต่คือความสุขวิปริตที่คุ้มค่ากับการตายก่อนวัยอันควร เสียงหัวเราะต่ำและรอยยิ้มแสยะเริ่มผุดขึ้นบนใบหน้าอัปลักษณ์ เหมือนฝูงหมาป่าที่กำลังจะได้กัดฉีกเนื้อเหยื่อสดใหม่

หลี่เถี่ยนกวงไม่อาจรับรู้ได้เลยว่ากาลเวลาผ่านไปนานเท่าใดทุกอย่างพร่าเลือนราวกับถูกกลืนอยู่ในฝันร้ายอันไร้สิ้นสุด จนกระทั่งสติค่อย ๆ ดับวูบลงไปเมื่อเปลือกตาหนักอึ้งค่อย ๆ เปิดขึ้นอีกครั้ง เขาพบว่าตนกำลังนอนอยู่ภายในเรือนของตัวเอง กลิ่นคุ้นเคยและแสงรำไรที่ลอดผ่านหน้าต่างทำให้หัวใจพลันเบาขึ้น “นี่…ข้าฝันไปงั้นหรือ” เขาพึมพำออกมา น้ำเสียงแฝงความโล่งอกเหมือนคนรอดตาย

แต่แล้ว สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นร่างกายของตนเองเต็มไปด้วยรอยช้ำและรอยแผลที่ยังสดใหม่ ความจริงก็พุ่งกระแทกเข้าใส่หัวใจอย่างรุนแรง “ไม่…นี่ไม่ใช่ความฝัน” เสียงของเขาสั่นเครือ ก่อนที่น้ำตาจะไหลอาบสองแก้มในชั่วขณะนั้น เขาจึงเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าการถูกย่ำยีหัวใจให้แตกสลายนั้น เจ็บปวดลึกยิ่งกว่าการทำลายร่างกายเสียอีก

สามวันถัดมา… เนื้อตัวของหลี่เถี่ยนกวงเต็มไปด้วยฝีหนองปูดบวม รอยแดงอักเสบกระจายทั่วผิวหนัง กลิ่นคาวปนหนองคละคลุ้ง แม้เพียงขยับตัวก็ปวดแปลบจนเหงื่อแตก เขาไม่กล้าก้าวออกจากเรือนแม้เพียงครึ่งก้าวภายนอกนั้น ข่าวลือซุบซิบแพร่ไปทั่วราชสำนัก ราวกับลมร้อนที่พัดพาความเสื่อมเสียไปในทุกซอกมุมเสียงหัวเราะเยาะและถ้อยคำถากถางดังแว่วมาไม่ขาดสาย

“เห็นหรือยัง… ขันทีเฒ่าผู้ยิ่งใหญ่ บัดนี้ไม่ต่างอะไรจากศพเน่าในเรือน”“เมื่อก่อนใคร ๆ ก็ต้องไปขอพึ่งบารมี บัดนี้กลับไม่มีแม้แต่เงาคนเหยียบเข้าไป”“เฮอะ… สมแล้วกับสิ่งที่เขาก่อเอาไว้”

เรือนของเขาซึ่งครั้งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยผู้มาเยือน ขุนนางและพ่อค้าแวะเวียนเพื่อเสนอตัวและของกำนัลบัดนี้กลับกลายเป็นสถานที่ร้างเงียบ ราวกับสุสานไร้ชีวิต เรือนของหลี่เถี่ยนกวงครั้งหนึ่งเคยเป็นศูนย์กลางแห่งอำนาจและความฟุ้งเฟ้อ ขุนนางและพ่อค้าหมุนเวียนกันเข้าออก นำของกำนัลมาประจบเอาใจไม่ขาดสาย บัดนี้กลับกลายเป็นสถานที่ร้างไร้ความอบอุ่น ราวกับสุสานไร้ชีวิตแต่จะบอกว่า ร้างผู้คน ก็ไม่ถูกนัก… เพราะภายในเรือนกลับแน่นขนัดไปด้วยบ่าวรับใช้ ทั้งหน้าเก่าที่เคยรับใช้มานาน และหน้าใหม่ที่เพิ่งถูกส่งเข้ามา

ทว่า บ่าวเหล่านี้มิได้มาด้วยใจจงรักภักดีสายตาที่มองมาล้วนเต็มไปด้วยความสะใจเจือความสมเพช ราวกับได้ยืนอยู่เหนือคนที่เคยเหยียบย่ำตนในอดีต พวกเขา… คือผู้ที่เคยตกเป็นเหยื่อของขันทีเฒ่า บ้างถูกใช้กำลัง บ้างถูกย่ำยีเกียรติ จนเหลือเพียงรอยแผลลึกในใจตอนนี้ พวกเขามารวมตัวกันอย่างไร้การนัดหมาย เหมือนฝูงอีกาที่บินวนรอบซากเนื้อรอเวลาจิกกินเสียงซุบซิบและหัวเราะเบา ๆ ดังสะท้อนในมุมเรือน

“ดูสิ… คนที่เคยทำให้คนอื่นหมอบกราบ วันนี้กลับหมอบอยู่มุมเรือนเอง”“เฮอะ… เมื่อก่อนมันยิ้มเยาะเรา วันนี้ถึงคราวเราได้ยิ้มคืน”“บอกตามตรงนะ แค่ได้เห็นหน้ามันในสภาพนี้ ข้าก็นอนหลับสนิทแล้ว”

ต่อให้ยังมีบางคนที่คิดจะมาเยี่ยมเยือนด้วยไมตรีหรือด้วยธุระสำคัญ แต่ก็ไม่มีใครได้ก้าวเข้าเรือนของหลี่เถี่ยนกวงเหล่าบ่าวรับใช้ร่วมมือกันปั้นเรื่องโกหกอย่างแนบเนียน ราวกับซ้อมบทมาจนแม่นยำ

“นายท่านยังไม่พร้อมพบผู้ใด”“ท่านกำลังพักฟื้นจากอาการป่วยหนัก โปรดกลับไปก่อนเถิด”

ถ้อยคำฟังดูสุภาพและห่วงใย แต่ในแววตาของคนพูดกลับฉายแววพึงใจลึก ๆ เหมือนกำลังขีดเส้นกั้นให้โลกภายนอกเชื่อว่าขันทีเฒ่ายังคงสูงส่ง… ทั้งที่ความจริงแล้ว ภายในเรือนเต็มไปด้วยสายตาดูหมิ่นและเสียงหัวเราะลับหลัง

หนึ่งเดือนเต็มหลังจากวันที่ความพ่ายแพ้ถาโถม หลี่เถี่ยนกวงเหลือเพียงซากเงาของตนเอง เขานอนแน่นิ่งบนเตียงไม้เก่า แผ่นหลังโค้งงอ ร่างผอมจนผิวหนังเหี่ยวหุ้มกระดูก ดวงตาขุ่นหมองลืมครึ่งปิดครึ่งเปิด ลมหายใจแผ่วเบาเหมือนจะขาดได้ทุกเมื่อที่มุมห้อง เสียงหนึ่งดังขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไร้ความเคารพ

“มันยังไม่ตายอีกหรือ?”

ไม่มีใครตอบคำถามนั้นอย่างจริงจัง ราวกับชีวิตของเขาไม่มีค่าให้ต้องใส่ใจ บ่าวรับใช้บางคนเพียงหัวเราะหยันเบา ๆ ในลำคอ

เมื่อเห็นว่าร่างเจ้าของเรือนเหลือเพียงลมหายใจรวยริน พวกมันก็เริ่มขยับ ราวฝูงอีกาที่ได้กลิ่นซากเน่าแย่งชิงเครื่องประดับ เงินทอง ผ้าไหม และสมบัติทุกชิ้นที่เคยเป็นเครื่องหมายแห่งอำนาจของเขา เสียงลิ้นชักถูกงัด เสียงผ้าฉีก และเสียงฝีเท้าลอบเร้นดังระงม จนในที่สุดห้องทั้งห้องก็ถูกกวาดจนเกลี้ยง

บนเตียง เหลือเพียงร่างชายชราในชุดนอนเก่า ๆ หมอนที่รองศีรษะเปียกชุ่มด้วยหยาดน้ำตา ริมฝีปากแห้งผากขยับเล็กน้อยราวจะเอื้อนเอ่ย แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา

ในวินาทีสุดท้าย ก่อนสติจะดับวูบ เขาสัมผัสได้เพียงความหนาวเย็นที่ไหลซึมเข้าสู่กระดูก และความจริงอันโหดร้ายว่าทุกสิ่งที่เคยมี ทั้งอำนาจ ทรัพย์สิน และความเกรงกลัวจากผู้คน ได้สูญสลายไปจนหมดสิ้น

หลี่เถี่ยนกวง สิ้นใจเงียบงันในเรือนที่ว่างเปล่า… เหลือไว้เพียงร่างไร้ค่าในห้องที่เย็นชืด และชื่อเสียงที่ถูกจารไว้ในความทรงจำของผู้คนด้วยความชิงชังมากกว่าความอาลัย