ตอนที่ 85 เงามืดในวันฟ้าใส

แม้หลานเยว่จะไม่เคยเอ่ยรับรักซูจิ่งหลงเลยสักครั้ง แต่ชายผู้ครองบังเหียนโลกมืดก็ไม่เคยถอยก้าวเดียวจากหัวใจของตน เขาเหมือนคนเดินท่ามกลางพายุที่ไม่มีท่าทีหยุดพัก แต่ยังฝืนก้าวต่อโดยไม่สนว่าปลายทางจะได้พบความอบอุ่น หรือเพียงความว่างเปล่า

ทุกการเคลื่อนไหวของเขา… ล้วนมีนางเป็นเหตุผล ถึงแม้สิ่งที่ทำจะไม่เคยปรากฏในสายตานาง หรืออาจไม่เคยเล็ดรอดเข้าสู่ความรับรู้ของนางเลยก็ตาม

ในฐานะ พ่อค้าแห่งความตาย โลกของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดและใบสั่งฆ่าที่ถูกส่งมาอย่างไม่รู้จบ มากเสียจนเปรียบได้กับเศษกระดาษที่ถูกใช้แล้วโยนทิ้ง งานสกปรก หยาบโลน และอำมหิตนับไม่ถ้วน ล้วนเคยผ่านการจัดการของเขามาทั้งสิ้น

ทว่า… ตั้งแต่วันที่ได้รู้จักกับนาง เขาไม่เคยแตะต้องงานหยาบโลนอีกเลย เว้นเพียงครั้งที่เหยื่อเป็น เดนคน ซึ่งแม้แต่ความเมตตาของฟ้าก็ไม่ควรหยิบยื่นให้ สำหรับคนเช่นนั้น เขาจะลงมือจัดการด้วยความไร้ปรานี

ในใจของซูจิ่งหลง การสละบางส่วนของความโหดเหี้ยมในตัวเองไม่ใช่เรื่องง่ายแต่มันคือคำมั่นสัญญาที่ไม่มีเสียง ว่าเขา พร้อมจะเปลี่ยนแปลงเพื่อนาง แม้จะรู้ดีว่า นางอาจไม่มีวันรับรู้…หรืออาจไม่เคยมองเขาด้วยสายตาที่ต่างไปจากเดิมเลย ก็ตาม

แสงแดดยามสายโปรยอุ่นลงบนถนนหินขาวของเมืองหลวง ผู้คนสัญจรขวักไขว่ ท่ามกลางเสียงคึกคักของพ่อค้าและฝีเท้าผู้เดินทาง ชายร่างสูงในชุดผ้าไหมสีเข้มก้าวเดินอย่างไม่เร่งรีบ มือใหญ่หยาบกร้านจากการใช้ชีวิตในโลกมืดกลับกุมมือเล็กๆ ของเด็กชายไว้แน่น ซูจิ่งหลง กับ หลานจิ่วอวิ๋น

เขาพาเด็กน้อยเดินชมเมืองโดยปราศจากผู้คุ้มกัน ราวกับเพียงชายผู้หนึ่งที่อยากพาลูกชายออกมาเที่ยวในวันที่อากาศดี รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาในยามนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากภาพจำที่ผู้คนเคยรู้จัก ไม่ใช่รอยยิ้มเยาะ ไม่ใช่รอยยิ้มเย็น หากเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนที่อบอุ่นพอจะทำให้เด็กชายหัวเราะได้อย่างไร้เดียงสา

ผู้ที่รู้จักเขา ไม่ว่าจะในฐานะเจ้าของโรงประมูลที่ยิ่งใหญ่ที่สุด หรือในนาม พ่อค้าแห่งความตาย ต่างหยุดมองด้วยความประหลาดใจ บางคนถึงกับชะงักฝีเท้า เพราะชายผู้เคยเยือกเย็นและสุขุมราวแท่นหิน บัดนี้กลับก้าวเดินไปพร้อมกับเด็กน้อย แถมยังโน้มตัวลงฟังด้วยสีหน้าพึงใจ

“หลานจิ่วอวิ๋น เจ้าอยากไปเที่ยวเล่นที่ไหน บอกลุงมาได้เลย” น้ำเสียงทุ้มนุ่มของเขาไม่เหลือเค้าลางของผู้เจนจัดในเส้นทางนองเลือด เด็กชายเงยหน้ามอง แววตาใสแจ๋วเปล่งประกายด้วยความสุข เขายิ้มกว้าง“ขอรับ ท่านลุง”

สำหรับหลานจิ่วอวิ๋น เขาคือท่านลุงที่อบอุ่นและตามใจไม่ต่างจากพ่อแท้ ๆ และสำหรับซูจิ่งหลง… วันนี้เขาไม่ใช่พ่อค้าแห่งความตาย ไม่ใช่เงามืด แต่เป็นเพียงชายผู้หนึ่งที่อยากใช้ทุกลมหายใจท่ามกลางเสียงหัวเราะของเด็กชายเสียงที่แม้แต่โลกมืดก็พรากไปจากเขาไม่ได้

ตลอดทั้งวัน ซูจิ่งหลงปล่อยให้หลานจิ่วอวิ๋นวิ่งเล่น ชมร้านรวง และหัวเราะอย่างเต็มที่ จนกระทั่งยามบ่ายคล้อย แววตาใสซื่อก็เริ่มหม่นลงเพราะความเหนื่อยล้า ก้าวเท้าของเด็กชายช้าลงเรื่อยๆ ชายร่างสูงสังเกตได้ในทันที เขาก้มลงลูบศีรษะ เล็ก ๆ อย่างแผ่วเบา รอยยิ้มอบอุ่นแตะมุมปาก

“หลานจิ่วอวิ๋น วันนี้คนรู้จักของลุง เตรียมของเล่นกับของว่างไว้ให้เจ้ามากมาย… เรากลับไปที่จวนของลุงกันก่อนเถิด”

ถ้อยคำฟังดูราวกับเป็นเพียงการบอกเล่าทั่วไป ทว่า คนรู้จัก ในปากซูจิ่งหลง หาใช่คนธรรมดา หากแต่เป็นเหล่าลูกหนี้ในโลกมืดพวกที่ติดค้างเขาหนักจนไม่มีทางใช้คืนได้หมดในชั่วชีวิต สำหรับคนเหล่านั้น การทำให้หลานชายของเขาพึงพอใจ คือใบเบิกทางให้มีลมหายใจต่อไปอีกวันโดยไม่ต้องถูกตามชำระ และในหมู่พวกมัน… ย่อมต้องมีใครบางคนที่ยังฝังใจกับความผิดพลาดคราวก่อน กำลังรอคอยโอกาสแก้มือ ในวันนี้อย่างกระวนกระวาย

แม้หลานเยว่และซูจิ่งหลงจะร่วมมือกันตัดขาดหลานจิ่วอวิ๋นจากโลกมืดอย่างแนบเนียนเพียงใด พวกเขาก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย เด็กน้อยผู้นี้เติบโตท่ามกลางแสงสว่าง รายล้อมด้วยผู้คนที่ดูเหมือนใจดีไปเสียหมด แต่ความฉลาดเกินวัยของเขาทำให้ความผิดปกติแม้เพียงเล็กน้อย ก็ไม่อาจเล็ดรอดสายตา

หลายครั้งที่หลานจิ่วอวิ๋นวิ่งเล่นผ่านห้องทำงานของท่านลุง เขามักได้ยินเสียงร้องโหยหวน หรือพบคนบางคนที่วันก่อนเพิ่งนำของเล่นมาให้แล้วถูกเขาบอกว่า “ไม่ชอบ” หรือขนมว่า “ไม่อร่อย” วันต่อมาก็กลับมาปรากฏตัวพร้อมร่องรอยฟกช้ำบนใบหน้า เมื่อซูจิ่งหลงพาหลานชายกลับถึงจวน เหล่าลูกหนี้ที่ถูกเรียกมารวมตัวก็ยืนรออยู่พร้อมหน้า แต่ละคู่ตาเต็มไปด้วยความประจบประแจงและความหวัง หวังว่าจะผ่านเวลานี้ไปได้โดยปลอดภัย

“เจ้าชอบหรือไม่ชอบอันไหน บอกลุงมาได้เลย เดี๋ยวลุงจะหามาให้ใหม่” น้ำเสียงทุ้มของซูจิ่งหลงอ่อนโยนเสียจนแทบไม่เหลือเค้าลางของพ่อค้าแห่งความตายหลานจิ่วอวิ๋นหยิบของเล่นมาลองพลิกดู และหยิบขนมว่างมากัดอย่างไม่เกรงใจ เวลาผ่านไปเพียงครู่ เขาก็ยิ้มตาหยี กล่าวเสียงใส“ข้าชอบมากเลยขอรับ ท่านลุง” ซูจิ่งหลงหรี่ตาลง… เขารู้ทันทีว่าหลานชายกำลังเสแสร้ง ไม่มีอะไรหลุดรอดสายตาของเขาได้ เขาหยิบของเล่นขึ้นมาลองขยับเล่น แต่ในใจกลับคิดของไร้สาระแบบนี้ สนุกตรงไหนกัน?

“หลานจิ่วอวิ๋น… เจ้าชอบเล่นของเล่นปัญญาอ่อนนี่จริงหรือ?” น้ำเสียงเย็นเฉียบเล็ดลอดออกมาก่อนที่เขาจะทันยั้งคิดแล้วเพียงพริบตา เขาก็ปรับสีหน้ากลับมาเป็นลุงผู้แสนดีดังเดิม“เจ้าบอกว่าสนุก ข้าก็ว่าสนุกด้วย” รอยยิ้มอ่อนโยนผุดขึ้นอีกครั้ง ทว่ามือใหญ่กลับบีบของเล่นชิ้นนั้นจนเกิดเสียงกรอบ แกรบ ราวกับจะบดมันให้แหลกคามือ ขณะที่สายตาคมกริบก็ทอดไปยังเจ้าของของขวัญ… แววตานั้นเย็นเสียจนคนผู้นั้นแทบลืมหายใจ

ทันทีที่ร่างเล็กของหลานจิ่วอวิ๋นลับออกไปพร้อมบ่าวรับใช้ บานประตูค่อย ๆ ปิดลง กลบเสียงหัวเราะไร้เดียงสาให้หายไปจากห้อง ความอบอุ่นเมื่อครู่พลันสลายราวเถ้าธุลี เหลือเพียงความเงียบหนักอึ้งที่กดทับทุกลมหายใจ

ซูจิ่งหลงเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย แต่แววตากลับเย็นเยียบราวน้ำแข็ง เขากวาดสายตาคมกริบมองเหล่าลูกหนี้ทีละคน เสียงทุ้มต่ำเอื้อนเอ่ยช้า ๆ แต่หนักหน่วงพอจะทำให้หัวใจคนฟังหดตัว “พวกเจ้ายังรักษามาตรฐาน…เอาของชั้นเลวมาวางต่อหน้าหลานชายข้าได้เหมือนเดิม”

คำพูดเรียบง่ายกลับเหมือนคมมีดกรีดลึก ทุกคนสั่นสะท้านจนแทบยืนไม่ตรง ข้างในอยากจะตะโกนแก้ตัวใจแทบขาดเพราะของเล่นชิ้นนั้นสั่งทำจากช่างไม้ชั้นเลิศ อาหารว่างก็ล้วนมาจากครัวชั้นสูงของเมืองหลวงแต่ไม่มีใครโง่พอที่จะโต้เถียงต่อหน้าชายคนนี้

ซูจิ่งหลงเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังชั่งน้ำหนักระหว่างความพอใจของหลานชาย กับความอยากบดขยี้พวกตรงหน้าในทันที สุดท้ายเขาถอนหายใจเบา ๆ พลางเอ่ยเสียงราบเรียบ “เอาเถิด…ในเมื่อหลานชายข้าดูเหมือนจะอยากช่วยเหลือพวกเจ้า ข้าก็จะถือว่าปล่อยผ่าน”

น้ำเสียงนั้นแม้จะเรียบง่าย แต่แฝงด้วยแรงกดดันมหาศาล จบคำ เขาโบกมือเพียงเล็กน้อยสัญญาณให้พวกมันรีบออกไปอย่างไม่ต้องรอซ้ำคำสั่งพวกมันต่างรีบก้มหัวคำนับแล้วถอยหลังออกจากห้องราวกับกำลังหนีเงามัจจุราช