บทที่ 8 สหายเรียกให้มาหา

บทที่ 8 สหายเรียกให้มาหา

       ว่านเฟยเฟิ่งไม่ได้สนใจรอฟัง เธอเลือกเดินไปหลังบ้าน ขอให้ช่างหูทำถาดไว้อนุบาลต้นผักที่เฟยเฟิ่งคิดจะปลูกในคืนนี้เลย

“จ้ะลุงช่าง นี่ก็ใกล้เสร็จแล้วนี่ รวดเร็วจริง” ว่านเฟยเฟิ่งกล่าวเมื่อเห็นว่าตัวโครงไม้ และประตูทะลุระหว่างพื้นที่ก็ทำเสร็จแล้ว ส่วนตอนนี้กำลังลงเสารั้วให้เสร็จสิ้นอยู่

“นี่นังเฟยเฟิ่ง ผู้อาวุโสพูดด้วย แกมาเดินหนีแบบนี้ได้ยังไง” ป้าอันพี่น้องจากบ้านเดิมของว่าที่แม่สามีรีบเดินตามมากระชากแขน

“โอ๊ย ฉันขอเถอะป้า วันนี้ฉันยุ่งไว้เถียงกันวันหลัง” เฟยเฟิ่งลูบแขนตนเองเบาๆ

“มาเดี๋ยวนี้!” อันผิงเจินลากตัวของว่านเฟยเฟิ่งให้ตามเข้าบ้าน

“ย่าอันปล่อยน้าเฟิ่งนะ” จื่อซวานวิ่งเข้ามาขอร้อง

“ไม่เป็นไรอาซวานอยู่กับช่างหู ถ้าช่างทำที่น้าขอแล้ว ก็ให้วางไว้ด้านนอกนี้ เข้าใจนะ”

“ครับ” จื่อซวานพยักหน้า

“ส่วนป้าก็ปล่อยได้แล้ว อยากคุยมากก็ไปคุย แต่อย่ามาลากฉัน ป้าไม่มีสิทธิ์” เฟยเฟิ่งผลักตัวป้าอันผู้นี้ออก แล้วเร่งเดินนำหน้าเข้าบ้านไปเอง

.

.

.

“ฉันได้ข่าวจากในตลาดว่าเธอไปซื้อหมู เอามาสิส่วนของบ้านอันน่ะ”

“ทำไมฉันต้องแบ่ง ไข่ฟองเดียวยังมาตีหลาน หน้าด้านมาขอหมูฉันอีกเหรอ” เฟยเฟิ่งหันไปมองอันซูเจินที่เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมสบตา

“มันเป็นธรรมเนียม แกเป็นสะใภ้ก็ต้องทำตาม ไม่งั้นฉันจะขนของที่แกซื้อวันนี้กลับบ้านไป” อันผิงเจินขู่

“ถ้าคิดว่าเอาไปแล้วฉันจะไม่เอาเรื่องก็หยิบไปเลย ต่อให้ฉันโดนส่งมาแต่งงานก็ไม่ใช่ว่าที่บ้านจะไม่สนใจ อาฉันมีสามีเป็นทหารใหญ่ ถ้าป้ากล้าก็ลองดู” เฟยเฟิ่งยกนิ้วขึ้นชี้หน้า แม้ไม่รู้ว่าขอความช่วยเหลืออาของตนได้หรือไม่ แต่เธอก็จะแอบอ้างเอามาขู่

“ดูไว้เลยนะ สะใภ้ของแกมันใจคด” อันผิงเจินหันไปด่าอันซูเจิน

“อย่างน้อยสามีฉันก็ไม่ได้ขอหย่าแล้วไล่ตะเพิดฉันกลับบ้านเดิมก็แล้วกัน หรือว่าไม่ได้แต่งงานกันล่ะ น่าสงสารจริง” ว่านเฟยเฟิ่งกล่าวเดาสุ่มสาเหตุที่ป้าอันยังใช้แซ่เดิม

“แก!”

“ไม่บอกเหรอ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปถามคนแถวนี้เอา ฉันชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน ไม่ส่งนะคะ” 

เพียะ

       ทันทีที่พูดจบใบหน้าของว่านเฟยเฟิ่งก็หันขวับตามแรงตบที่ไม่น่าเชื่อว่าจะมาจากผู้หญิงที่มีร่างกายอ่อนแออย่างซูเจิน

“พี่สาวฉัน ใครก็ไม่มีสิทธิ์ว่า แกไม่รู้ความจริงว่าอะไรเป็นอะไรอย่าพูดดีกว่า” อันซูเจินกล่าวพลางปาดน้ำตา

“ป้าสองคนจะมีความหลังพี่น้องอะไรกันมันก็ไม่ใช่ธุระอะไรที่ฉันต้องไปเลี้ยงดูคนบ้านอัน หน้าที่ของฉันมีแค่ตั้งใจดูแลป้า ดูแลเด็กๆ ดูแลลูกชายป้า” เฟยเฟิ่งหมุนกายหนี ย้ายของที่ซื้อมาทันหมดเข้าห้องนอนตนเองป้องกันไม่ให้ใครมาฉกฉวยไปแล้วล็อกประตูไว้

       ทว่าเมื่อเห็นถุงข้าวสารที่สอนซูลี่ตักแบ่งไว้ก็เปลี่ยนเป็นการเอาห่อผ้าผูกรัดไว้สองลูก เดินไปหลังบ้านเจอจื่อซวานที่กลับเข้ามาเพราะทุกอย่างสร้างเสร็จสิ้นแล้ว

“พอดีเลยจื่อซวานจุดไฟให้ที”

“ครับน้าเฟิ่ง” 

       ซีจื่อซวานจุดไฟให้อย่างไม่ต่อยเข้าใจนัก ข้าวเย็นก็กันก่อนเวลาไปแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องจุดเตาอีก แต่เมื่อน้าเฟิ่งสั่งเขาก็จะยอมเชื่อฟัง เพราะกลัวว่าหากไม่เชื่อฟัง คนด้านข้างจะกลับไปเป็นคนเก่าที่ชอบดุด่า

“ซูลี่หาหม้อมาใบหนึ่งสิ ล้างหมดรึยัง” 

“เสร็จแล้ว ซูลี่เล่นอยู่เฉยๆ” ซูลี่รีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับหม้อใบเล็ก

        ว่านเฟยเฟิ่งวางหม้อหลังจื่อซวานจุดไฟเสร็จเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็โยนผ้าที่ห่อข้าวสารไว้ลงไป รอจนข้าวสารอุ่นดีแล้วจึงหยิบให้ออกมาให้เด็กทั้งสอง

“ได้ที่แล้ว จื่อซวานซูลี่เอาไปให้ย่าประคบเข่านะ”

       เฟยเฟิ่งเพียงลอบมองผ่านประตู ไม่ได้เป็นคนนำไปยื่นให้เองเพราะกลัวว่าที่แม่สามีจะไม่ใช้ของที่มาจากตัวเธอ เฟยเฟิ่งนำน้ามาใส่หม้อแล้วต้มน้ำไว้ ก่อนที่จะถือตะเกียง และพลั่วออกไปที่ดินด้านหลัง

.

.

.

       ท้องฟ้าเริ่มมืดว่านเฟยเฟิ่งเห็นว่างานทั้งหลายเรียบร้อยดีก็ยิ้มออกมา “ดีจริงๆ ที่เจ้าของร่างรู้จักเก็บเงิน แถมยังเป็นหลานรักของอา”

“เกิดมาไม่เคยทำสวนจะไหวไหมนะ ยังดีไม่ต้องถางที่ เพราะแห้งตายไปกันหมด” เฟยเฟิ่งพูดกับตัวเอง แล้วจึงลากพลั่วไปยังโครงไม้ที่สร้างไว้รอพลาสติก

       พลั่วอันใหญ่ส่งเสียงกระทบดินสม่ำเสมอ แม้จะไม่ใช่เวลาที่ควรออกมาทำอะไรค่ำมืด เฟยเฟิ่งก็ไม่เกรงกลัวเสียงนินทา หน้าดินภายในบริเวณที่ตีโครงเรือนกระจกไว้ ถูกพลิกชั้นแล้วชั้นเล่า ดินในหน้าหนาวที่แห้งแล้งเช่นนี้ทำให้หน้าดินแข็งกว่าที่เธอคาดการณ์ไว้มากนัก

“ดินบ้าอะไรแน่นชะมัด”

“ดินฤดูหนาวก็แบบนี้” เสียงหนึ่งลอยมาตามลม

“ใครพูดน่ะ ออกมานะ ออกมาหาฉันเดี๋ยวนี้” 

       ว่านเฟยเฟิ่งหันมองรอบกายไม่เห็นผู้ใด แต่อากาศที่เคยหนาวเย็นอยู่แล้ว ตอนนี้กลับรู้สึกว่าความหนาวกระทบผิวชัดเจนกว่าเดิม แต่ที่น่าแปลกคือความรู้สึกที่กระดูกสันหลัง มีบางอย่างทำให้เฟยเฟิ่งรู้สึกหวาดกลัว

หรือจริงๆ เริ่มฆ่าก่อนปีแปดห้ากันแน่

“ออกมาได้แล้ว ฉันไม่ตลกด้วยนะ” เธอวางพลั่วไว้ พร้อมกับหยิบตะเกียงขึ้นมาแทนที่ เมื่อเงยหน้าขึ้นมากลับพบเด็กหนุ่มผู้หนึ่งยืนจ้องเธออยู่

“กรี๊ด!!!”

“หยุดๆ สหายเจอกันที่แผงผักไง” เด็กหนุ่มผู้ที่ยืนอยู่หลังป้าแผงขายผักบอกออกมา

“สหายนั่นเอง ตกใจหมด” เฟยเฟิ่งใช้มือที่ว่างอยู่ตบลงบนอกของตนคล้ายต้องการปลอบโยน

“สหายมองเห็นจริงๆ ใช่ไหม ฟังได้ยินด้วยใช่ไหม” อีกฝ่ายถามออกมา

“ก็ใช่น่ะสิ ถามแปลก ว่าแต่เข้ามาในที่ดินที่ฉันเช่าได้ยังไง” ว่านเฟยเฟิ่งแน่ใจว่าทางเข้าออกมีแค่ทางเดียวคือจากหลังบ้านซี

“ก็สหายบอกให้ออกมาหาสหาย ฉันเลยเข้ามาได้”

“พูดจาแปลกจริง มันมืดแล้ว กลับไปเถอะ มีอะไรค่อยคุยกันตอนเช้า ว่าที่แม่สามีจะหาว่าฉันคบชู้เอาได้” 

       เฟยเฟิ่งเริ่มเกลี้ยกล่อมให้ชายที่ตามนางมาจากตลาดให้ยอมออกได้จากบ้าน ด้วยไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้ามีอันตรายหรือไม่ ไม่แน่ว่าคนผู้นี้อาจเติบโตขึ้นไปเป็นฆาตกรต่อเนื่อง และนางอาจกลายเป็นเหยื่อรายแรกให้เขาลองวิชา

“นานมากแล้วที่ไม่ได้ถูกมองเห็นและพูดคุยเช่นนี้ หากสหายกลัวฉันจะมาใหม่ สหายสัญญานะว่าจะช่วยเหลือกัน” 

“ได้สิ ฉันสัญญา แต่ต้องมาตอนกลางวันเท่านั้นนะ”

       เมื่อว่านเฟยเฟิ่งกล่าวจบ คนตรงหน้าก็ค่อยๆ จางหายไปต่อหน้าต่อตาของเธอ พร้อมกับเสียงกระซิบแผ่วเบามากับสายลมใจความว่า “ห้ามคืนคำ”

       สาวที่แม้จะตายมาจากโลกเก่าก็ไม่ได้ทำให้ความกลัวสิ่งเหนือธรรมชาติลดน้อยถดถอยลงไป เสียงกรี๊ดของเฟยเฟิ่งดังจนเรียกให้ซีจื่อซวานต้องถือตะเกียงอีกอันออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับ ‘น้าเฟิ่ง’ ของเขากันแน่

“น้าเฟิ่ง น้าเฟิ่งเป็นอะไร เจ็บตรงไหน จื่อซวานมาช่วยแล้ว งูรึเปล่า”

“ไม่จริง ไม่จริง ได้ไง เมื่อกี้เขาหายไป หายไปจริงๆ” เฟยเฟิ่งชี้ไปยังจุดที่เห็นเด็กหนุ่มผู้นั้นยืนอยู่ก่อนหน้านี้ พูดไปน้ำตาก็ไหลไป

“น้าเฟิ่งใจเย็นๆ หายใจก่อน” จื่อซวานรีบปลอบเมื่อเห็นว่าแม่เลี้ยงของตนหายใจถี่ๆ ไม่ยอมสูดให้ถึงปอด มือสั่นขาสั่น ทั้งยังมีน้ำตานองหน้า

“เมื่อกี้มีคนยืนตรงนี้ ให้น้าสัญญา น้าเชิญเขาเข้าบ้าน หลวมตัวสัญญา ทำยังไงดี น้าตายแน่ ตายแน่ๆ”

“มีคนบุกบ้านเราเหรอครับ ไปไหนแล้ว จื่อซวานจะจัดการมันเอง!” เด็กชายวิ่งไปหยิบพลั่วที่ใหญ่เกินตัวหวังใช้เป็นอาวุธ

“ไม่ใช่หรอก น้าคงตาฝาด เข้าบ้านกันได้แล้ว” เฟยเฟิ่งทำใจแข็งจูงจื่อซวานกลับเข้าบ้าน กลืนน้ำตาลงไปไม่ปล่อยให้ตัวเองฟูมฟายอีก