บทที่ 7 เปิดเผยความจริงให้สามีรับรู้

บทที่ 7 เปิดเผยความจริงให้สามีรับรู้

“พี่แน่ใจเหรอว่าไม่กลัว แม้ว่ามันจะเหนือธรรมชาติก็ตาม” เธอถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ไม่กลัว” โม่กวนหยางตอบกลับอย่างหนักแน่นจริงจัง

พอได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายที่ดูจะหนักแน่น หลินซินเยว่จึงตัดสินใจพูดเรื่องสำคัญออกมา

“วันนั้นหลังจากที่ฉันสลบไป ฉันคิดว่าตัวเองตายแล้วจริง ๆ เพราะฉันเหมือนสติล่องลอยไปอยู่ที่ไหนสักแห่ง ในจังหวะนั้นก็ได้พบกับท่านตาคนหนึ่ง ท่านตาบอกว่าฉันยังไม่ถึงอายุขัยแต่เกิดความผิดพลาดบางอย่าง เขาจึงให้มิติวิเศษมาเพื่อเป็นสิ่งทดแทน มิตินี้มีทุกอย่าง ตั้งแต่ไม้จิ้มฟันยันรถบรรทุก

แต่มีข้อแม้ว่าฉันต้องกลับตัวคนคนดี ห้ามทำตัวร้ายกาจแบบเดิมอีก และทำตัวให้เป็นประโยชน์กับผู้ยากไร้ จากนั้นท่านตาก็ไล่ให้ฉันกลับมาเข้าร่างที่โรงพยาบาล ฉันจึงฟื้นกลับมา นี่เท่ากับฉันตายแล้วเกิดใหม่จริง ๆ ”

น้ำเสียงที่พูดนั้นดูจริงจังมาก ก่อนจะหยุดลงเพื่อดูท่าทีของสามี เมื่อเห็นว่าเขายังไม่มีปฏิกิริยาใดนอกจากตั้งใจฟัง เธอจึงพูดต่ออีกว่า

“มิตินี้จะสามารถช่วยให้ชีวิตของพวกเราดีขึ้นมาได้ ฉันสามารถนำสิ่งของออกมาจากมิติได้เหมือนเล่นมายากล เดี๋ยวฉันจะทำให้พี่ดูนะ”

พูดจบเธอเอามือลูบที่กลางฝ่ามือแล้วนึกถึงเนื้อหมู และปลากระป๋อง จากนั้นเพียงเสี้ยววินาที ก็มีเนื้อหมูและปลากระป๋องปรากฏขึ้นตรงหน้าทั้งสองคน

“นี่คือปลากระป๋องที่ฉันเอามาจากมิติเพื่อทำอาหารจานนี้ ตอนแรกฉันไม่กล้าทำหลายอย่าง เพราะกลัวพี่สงสัยว่าฉันเอาของพวกนี้มาจากไหน ถ้าจะโกหกว่าเอามาจากตลาดมืด พี่ย่อมต้องรู้ว่าฉันไม่ได้พูดความจริง อีกอย่างฉันก็ไม่อยากโกหกพี่ด้วย”

หญิงสาวหยุดพูด พร้อมกับมองท่าทีของสามีอีกครั้ง เมื่อไม่เห็นว่าเขาแสดงท่าทางหวาดกลัว จึงยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ แล้วพูดอีกว่า

“ฉันยังไม่บอกเรื่องนี้กับใครเลย แม้กระทั่งกับแม่ เพราะไม่อยากให้ทุกคนต้องกังวล แต่ฉันเลือกที่จะบอกกับพี่ เพราะพี่เป็นสามีของฉัน และฉันก็เชื่อใจพี่มากกว่าใคร”

“พี่ขอบใจนะที่ซินเยว่เชื่อใจพี่ และดีแล้วล่ะที่ยังไม่บอกใคร ถ้าอยากจะบอกพ่อแม่หรือพี่ใหญ่ ให้รอจังหวะดี ๆ ก่อนก็ได้ แล้วก็อย่าเผลอไปทำแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นนะ หากจะเอาของออกมาก็ต้องอยู่ในที่ลับตาคนสักหน่อย หรือมีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกมาได้เลย พี่พร้อมจะช่วยน้องทุกอย่าง”

ชายหนุ่มตอบกลับด้วยท่าทีปกติ ไม่มีแม้แต่สายตาที่หวาดกลัวสักนิด เมื่อหญิงสาวเอาของออกมาจากอากาศให้เห็น แต่เขากลับตักเตือนเธอด้วยความห่วงใย

 “พี่ไม่กลัวเหรอคะ” เธอถามด้วยความแปลกใจ

“จะต้องกลัวทำไม ซินเยว่ก็มนุษย์คนหนึ่ง ไม่ใช่ปีศาจเสียหน่อย มิติที่ได้มาก็เป็นการชดเชยจากความผิดพลาดของท่านตาคนนั้นไม่ใช่เหรอ”

โม่กวนหยางตอบกลับตามความรู้สึกของเขา แม้จะแปลกใจที่ภรรยามีของวิเศษ แต่ก็ไม่ได้หวาดกลัวเธอ เพราะเขารู้ว่าเธอชอบเขามาก คงไม่ทำร้ายเขาอย่างแน่นอน

“ขอบคุณมากนะคะ ตอนนี้เรามากินอาหารกันก่อนดีกว่า พี่ลองกินดูว่าฉันทำอร่อยไหม”

ได้ยินคำตอบหญิงสาวก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะชักชวนให้สามีกินอาหารที่เธอทำ พร้อมกับตักกับข้าวให้เขาอย่างเอาใจใส่

“ชินเยว่ก็กินเยอะ ๆ ร่างกายจะได้แข็งแรง” ชายหนุ่มตอบกลับพร้อมกับตักอาหารให้ภรรยาอย่างเอาใจใส่เช่นกัน

จากนั้นทั้งสองคนจึงนั่งกินอาหารมื้อนี้ พร้อมกับความรู้สึกที่แตกต่างจากเมื่อก่อน

กลับมาทางด้านบ้านโม่

เมื่อถึงอาหารเย็นทุกคนในบ้านก็มานั่งกินข้าวกันพร้อมหน้า ก่อนที่โม่หางทงจะพูดขึ้นมาถึงเรื่องของบ้านลูกชายคนที่สาม

“ฉันได้ยินคนเขาพูดกันว่าหลินซินเยว่ล้มหัวฟาดพื้นจนสลบไป มีใครได้ข่าวบ้างไหมว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง” แม้จะเป็นน้ำเสียงที่ดูจะเฉยชาอยู่บ้าง แต่ทว่ากลับแฝงไปด้วยความเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย

“สะใภ้สามไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ ดูเหมือนเธอจะหายดีแล้วด้วย ตอนนี้หมอให้กลับมาอยู่บ้านได้แล้ว” ฟางเหนียงเป็นคนตอบกลับสามีเอง น้ำเสียงที่ใช้นั้นมีความอ่อนโยนไม่น้อย

“อย่างนั้นเหรอ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” เขาพยักหน้าอย่างรับฟัง และเข้าใจว่าลูกสะใภ้คนที่สามไม่เป็นอะไรแล้ว

“ถือว่าโชคดีไปนะครับแม่ที่ไม่เป็นอะไรมาก ตอนที่ผมได้ยินชาวบ้านเขาพูดกันว่าน้องสะใภ้ล้มหัวฟาดพื้นแล้วสลบไป ผมนี่ตกใจแทบแย่เลย ในเมื่อตอนนี้หายดีแล้วก็ถือว่าฟาดเคราะห์ไปก็แล้วกัน” โม่ตี้ฉางพูดขึ้นมาอย่างโล่งใจ ตอนได้ยินว่าน้องสะใภ้หัวฟาดฟื้นจนสลบไปนั้น เขาก็ตกใจไม่ต่างกันกับทุกคนที่ได้ยินข่าว

“จะถือว่าฟาดเคราะห์ก็ได้นะ เพราะสะใภ้สามไม่ได้แค่หายป่วยนะทุกคน แต่เธอยังเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีด้วย วันนี้ฉันกับแม่และสะใภ้รองไปที่บ้านน้องสาม พวกเราเห็นเธอทำกับข้าวไว้ให้น้องสามหลายอย่างด้วยล่ะ แถมรสชาตินี้อร่อยเลยทีเดียว ฉันกับแม่และสะใภ้รองก็ได้กินเหมือนกัน”

เฉิงซุงอิ๋งที่นั่งกินข้าวอยู่ด้วย อดไม่ได้ที่จะพูดเยินยอน้องสะใภ้ด้วยตัวเอง เธอเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าการที่หลินซินเยว่ล้มหัวฟาดพื้นจนสลบไปนั้น พอได้สติฟื้นคืนมา กลับกลายเป็นอีกคนหนึ่งที่ดีเกินคาด แต่ก็ต้องดูสถานการณ์ต่อไป ไม่แน่ว่าอาจจะดีแค่ช่วงแรกก็ได้

“จริงเหรอ”  โม่หางทงถามขึ้นมาอย่างแปลกใจ

“จริงสิ ฉันขอยืนยันว่าซินเยว่เปลี่ยนแปลงตัวเองไปมากจริง ๆ แล้วก็ไม่มีอาการของคนป่วยเลยแม้แต่น้อย”

คราวนี้เป็นฟางเหนียงที่พูดยืนยันออกมาด้วยท่าทางจริงจัง

จากนั้นทุกคนในบ้านโม่ต่างก็พูดคุยเรื่องของสะใภ้สามกันอย่างสนใจและก็หวังว่าหลินซินเยว่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้จริงๆ

ส่วนทางด้านโม่กวนหยาง

หลังจากกินอาหารมื้อเย็นเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็เตรียมเก็บถ้วยชามที่จะต้องนำไปล้างอย่างเช่นปกติที่เคยทำทุกวัน แต่ครั้งนี้กลับถูกผู้เป็นภรรยาห้ามปรามไว้

“พี่ไปนั่งย่อยอาหารก่อนเถอะค่ะ ส่วนเรื่องล้างถ้วยจานพวกนี้และทำความสะอาดโต๊ะอาหาร เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

เธอบอกพร้อมกับยิ้มให้เขาอย่างอบอุ่น จากนั้นก็ลงมือเก็บจานชามไปไว้หลังบ้าน โดยมีสายตาของผู้เป็นสามีมองตามไปด้วยความรู้สึกที่ยังไม่คุ้นชิน แต่ชายหนุ่มรู้สึกดีไม่น้อยที่ภรรยาเป็นแบบนี้

เมื่อเห็นว่าภรรยาเดินลับสายตาไปแล้ว โม่กวนหยางจึงเดินเข้าห้องนอนและตั้งใจว่าจะไปเอาเสื้อผ้า แล้วเดินไปที่ลำธารเพื่ออาบน้ำเหมือนทุกวัน เขาคิดว่ากว่าจะเดินไปถึงที่นั่น ก็คงจะย่อยพอดี

ส่วนหลินซินเยว่ที่นั่งล้างจาน ก็มองเห็นแผ่นหลังสามีที่เดินไปทางลำธาร ตอนแรกเธอตั้งใจจะเรียกไว้ว่าให้เขาเข้าไปอาบน้ำในมิติ แต่ก็ต้องชะงักไว้ เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าตนเองจะสามารถพาคนนอกเข้าไปในมิติได้หรือไม่ เลยปล่อยให้ชายหนุ่มเดินไปเพียงลำพัง

ส่วนเธอหลังจากล้างจานและเก็บทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ก็เข้ามิติเพื่อไปอาบน้ำในคฤหาสน์ที่เคยเป็นของเธอก่อนหน้านี้

หญิงสาวใช้เวลาอยู่ในมิติไม่นานก็ออกมา จากนั้นก็เดินมานั่งดูบรรยากาศที่หน้าบ้านและเพื่อรอสามีกลับมาจากลำธารด้วย

 “ไม่คิดมาก่อนเลยว่าที่นี่บรรยากาศจะดีขนาดนี้ ดูเงียบสงบดีมาก ฉันชักชอบที่นี่ซะแล้วสิ” หญิงสาวพูดกับตัวเอง พร้อมกับอ้าแขนออกแล้วสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดอย่างสบายใจ

หลังจากที่นั่งผ่อนคลายได้ไม่นาน โม่กวนหยางที่อาบน้ำเสร็จแล้วก็กลับมาถึงบ้าน

“ทำไมมานั่งอยู่ที่นี่ล่ะ ตรงนี้อากาศเย็นเกินไป เดี๋ยวไม่สบายได้นะ” ชายหนุ่มถามขึ้นอย่างห่วงใย เมื่อกลับมาแล้วเห็นภรรยานั่งอยู่ที่หน้าบ้าน เขามองดูแล้วคิดว่าเธอคงอาบน้ำเรียบร้อยแล้วเพราะใส่เสื้อผ้าชุดใหม่

“ฉันมานั่งเล่นน่ะ ถ้างั้นฉันไปนอนก่อนนะคะ”

หญิงสาวพูดจบก็รีบเดินเข้าบ้านทันที แต่ในใจนั้นมีพิรุธไม่น้อย ‘คนอะไรตัวหอมจริง ๆ แถมใส่เสื้อที่ไม่หนามากจนเห็นกล้ามเนื้อแบบนี้ เล่นเอาฉันใจสั่นได้เลยทีเดียว’

ส่วนโม่กวนหยางก็อมยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางของเธอ ก่อนที่จะเดินตามเข้าไปในบ้านเพื่อที่จะพักผ่อนเช่นกัน เพราะพรุ่งนี้เขาต้องกลับไปทำงานที่ร้านในเมืองเหมือนเดิมแล้ว