บทที่ 6 แผนการ

บทที่ 6 แผนการ

เมื่อหลี่มี่โค้งคำนับฟางเหนียงเสร็จนางหันหลังเดินออกมา เทียนหลันเซ่อเองก็รีบเดินตามหลังนางมาติด ๆ เดินผ่านสวนดอกไม้เทียนหลันเซ่อคว้าแขนของนางให้หยุดเดินก่อนจะใช้แขนอีกข้างโอบกอดนางไว้ไม่ให้เดินต่อ

“นี่ท่านทำอันใดของท่านเจ้าคะ” หลี่มี่ตกใจที่จู่ ๆ เขาก็เข้ามาสวมกอดแถมแสดงสีหน้าเย้ายวนกวนประสาท

“แค่กอดเท่านี้จะเป็นไรไป เมื่อคืนนี้เราก็ผ่านค่ำคืนเร้าร้อนมาด้วยกัน เจ้าบอกท่านแม่ว่าอีกไม่นานเจ้าจะมีหลานให้ท่าน สงสัยคืนนี้ข้าต้องรีบพาเจ้าเข้าห้องตั้งแต่ฟ้าไม่มืดจะได้มีน้องให้อ้ายเยว่ในเร็ววัน” เพราะความอยากเอาชนะหลิวอี้เฟ่ยทำให้หลี่มี่เอ่ยออกไปอย่างลืมคิด จนท่านแม่ทัพเอ่ยมันออกมาแล้วอย่างนี้นางจะหาทางหลบหนีเขาอย่างไร

“เมื่อครู่… ที่ข้าเอ่ยออกไปเพราะอยากให้ท่านแม่สบายใจเท่านั้น ท่านแม่ทัพไม่เห็นต้องนำมาใส่ใจเลยเจ้าค่ะ อีกอย่างคืนนี้ข้าขอพักบ้างไม่ได้หรือเจ้าคะ? เนื้อตัวของข้าปวดระบมไปหมดแล้ว” เทียนหลันเซ่อแสยะยิ้มมุมปากครุ่นคิด ที่เขาทำเช่นนี้เพราะอยากแกล้งนางอยากรู้ว่านางจะแสดงได้อีกนานเท่าไหร่ถึงจะแสดงธาตุแท้ออกมา เขารับมือจากศัตรูมามากเพียงมองดูก็รู้ว่าศัตรูจะโจมตีเช่นไรแต่กับสตรีนางนี้เขาไม่รู้เลยว่านางจะทำเช่นไรต่อไป เขาเคยได้ยินเรื่องของนางจากปากของรองแม่ทัพอยู่บ่อยครั้ง บุตรสาวของเขาเป็นสตรีที่บอบบาง อ่อนหวานแม้กระทั่งสัตว์ตัวเล็ก ๆ นางยังไม่กล้าเหยียบ แถมยังไม่ค่อยเอ่ยวาจาสักเท่าไหร่ รองแม่ทัพจึงเป็นห่วงนางมากก่อนจะหมดลมหายใจเขาฝากฝังครั้งแล้วครั้งเล่าให้เทียนหลันเซ่อดูแลบุตรสาวของเขาด้วย แต่เมื่อเขาแต่งงานเข้ามาในคืนแรกนางก็เล่นงานเขาเสียแล้ว นางแตกต่างจากที่ได้ยินมามากโข นางทั้งเอ่ยวาจามีเล่ห์เหลี่ยมดื่มสุราเก่งยิ่งกว่าเขาที่เป็นท่านแม่ทัพเสียอีก หากผู้ใดรู้ว่าท่านแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่คออ่อนแถมยังถูกสตรีมอมเหล้าจนสลบไปไม่รู้เลยว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน นางช่างหยามเขาเหลือเกินหากเป็นสตรีนางอื่นได้แต่งกับเขาล้วนต้องดีใจและยินดีที่จะเสนอกายให้เขาได้เชยชมแต่นางกลับพยายามไม่อยากรวมหอกับเขาทำให้เทียนหลันเซ่ออยากแกล้งนางและต้องรู้ให้ได้ว่านางทำเช่นนี้ทำไมกัน หากนางเสแสร้งว่าเขากับนางนั้นร่วมหอกันแล้วเขาเองจะแสดงตามที่นางต้องการเอง

“ข้าจะไม่ใส่ใจได้อย่างไร อ้ายเยว่เริ่มโตคงอยากมีน้องไว้เป็นเพื่อนวิ่งเล่นด้วยกัน หรือว่าข้าจะเปลี่ยนใจไม่ต้องรอตะวันตกดินแต่พาเจ้าไปที่ห้องยามนี้แทนดี” ดวงตาหลี่มี่กลมโตจ้องมองใบหน้าของเทียนหลันเซ่อคล้ายอ้อนวอนไม่ให้เขาทำอย่างที่เขาเอ่ยมา แต่แล้วจู่ ๆ มีทหารได้เดินเข้ามาหาทั้งสอง

“ขออภัยที่เข้ามาขัดความสุขของท่านแม่ทัพ” เทียนหลันเซ่อเห็นทหารเข้ามารีบปล่อยมือจากกายของเยิ่นเม่ยเม่ยก่อนจะหันไปทางทหารผู้นั้น

“ไม่เป็นไร ว่าแต่เจ้ามาหาข้ามีเรื่องอันใดหรือ?” น้ำเสียงนิ่งเรียบใบหน้าเข้มขรึมเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ราวกับคนละคนหันไปพูดคุยกับทหาร

“ที่หมู่บ้านทางด้านเหนือเกิดเรื่องขึ้นขอรับ ท่านเจ้าเมืองให้ข้ามาตามท่านแม่ทัพไปตรวจสอบดูสักหน่อย” ทหารเอ่ยออกมาพลางเงยหน้ามองมาทางเยิ่นเม่ยเม่ยเพราะเป็นเรื่องราชการมิอาจให้ผู้อื่นรู้ได้ ท่านแม่ทัพแค่มองดูก็รู้ว่าเขาหมายความว่าอย่างไรจึงหันกลับไปหาหลี่มี่ที่ยืนมองทั้งสองอยู่ เขาเดินเข้ามาใกล้ก้มลงกระซิบข้างหู

“เจ้ากลับไปรอที่ห้องเถิดหากเบื่อเดินเล่นไปก่อนเพื่อฆ่าเวลาก่อน แล้วข้าจะรีบกลับมา” หลี่มี่ดีใจที่ทหารมาตามท่านแม่ทัพออกไปจากนางได้ทันเวลา

“เจ้าค่ะ ไปนาน ๆ นะเจ้าคะไม่ต้องรีบกลับมา”

“ที่เจ้าเอ่ยมาเจ้าเอ่ยผิดใช่หรือไม่? เจ้าจะบอกว่าให้ข้ารีบกลับมาใช่หรือไม่? เช่นนั้นข้าจะรีบกลับมาหาเจ้าให้เร็วที่สุดไปกันเถิด” เขาบอกหลี่มี่ก่อนจะหันไปพูดกับทหารผู้นั้นพร้อมเดินจากนางไป

‘ใครอยากอยู่ร่วมห้องกับท่านกัน คนอะไรพูดเองเออเอง’ หลี่มี่บ่นในใจพลางเดินกลับไปทางเดิมที่นางมา

ห้องโถงของฟางเหนียง

“ท่านป้าเห็นมั้ยเจ้าคะ ว่านางเอ่ยออกมาเช่นไรเช่นนี้ข้าคงไม่มีสิทธิ์แล้ว หากนางตั้งภรรค์ให้แก่ท่านแม่ทัพจริง ๆ " หลิวอี้เฟ่ยโมโหโวยวายใส่ฮูหยินผู้เฒ่าอย่างเจ็บใจ

“เจ้าอย่าโมโหสิหลิวอี้เฟ่ย อย่างไรข้าก็ไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นหรอกนะ เจ้าอย่าลืมสิว่าตำแหน่งฮูหยินของท่านแม่ทัพมีแต่เจ้าเท่านั้นที่คู่ควร ไม่ได้การข้าต้องรีบจัดการหาทางไม่ให้ทั้งสองได้ร่วมห้องอยู่ด้วยกัน เดิมทีแล้วเทียนหลันเซ่อเองก็มีห้องของตนเองเขาคงไม่ไปหานางในทุกคืนวัน ช่วงนี้อาจจะเป็นช่วงใหม่ ๆ เท่านั้น ข้าจะทำอย่างไรที่จะขัดขวางนะ” ฟางเหนียงครุ่นคิดลุกเดินไปมา จู่ ๆ หลิวอี้เฟ่ยก็คิดอะไรออก

“ท่านป้าเจ้าคะ นางเป็นเพียงบุตรสาวของท่านรองแม่ทัพมาที่เรือนนี้ด้วยตัวคนเดียว เช่นนี้เราหาสาวใช้ไปดูแลนางดีหรือไม่เจ้าคะ? หาสาวใช้ที่เป็นคนของเราเข้าไปสอดส่องคอยขัดขวางไม่ให้ทั้งสองอยู่ด้วยกัน จากนั้นก็ค่อยให้นางทำให้เยิ่นเม่ยเม่ยเชื่อใจแล้วค่อยคิดหาทางหักหลังนาง " ฟางเหนียงหันมามองใบหน้าของหลิวอี้เฟ่ยยิ้มกว้างอย่างมีหวัง เดินเข้ามาจับมือของนางทั้งสองข้างพร้อมเอ่ยเชยชมในความฉลาดนี้

“เจ้าฉลาดจริง ๆ สมแล้วที่ข้าชอบเจ้าเอาตามที่เจ้าเอ่ยมาเลย พวกเจ้าไปตามสาวใช้เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับฮูหยินมาให้หมด ข้าจะคัดเลือกสาวใช้ให้ไปดูแลฮูหยินคนใหม่” ฟางเหนียงยิ้มอย่างชั่วร้าย หากมีสาวใช้เป็นคนของนางแผนการที่จะกำจัดเยิ่นเม่ยเม่ยหาใช่เรื่องยาก