ตอนที่ 3.2 เริ่มต้นใหม่

มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกใช่ไหม แต่ว่านะ.. มาจากแคว้นโจว แถมยังเป็นตระกูลซู และยังเป็นพ่อค้านั่นอีก หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ

“แล้ว.. รู้หรือไม่ว่าคนที่จะมาเป็นใคร” เสียงของเหยาเหยาอ่อนลงแต่ซ่อนไม่มิดเลยว่ากำลังเครียด

“เรื่องนั้นข้าเองก็ไม่รู้ขอรับ.. รู้แค่ว่าอีกสามวันเขาจะมารับของที่พวกเรารวบรวมไว้ ข้าตื่นเต้นจะแย่ ไม่เคยเห็นพ่อค้าใหญ่ตัวจริงมาก่อนเลยท่านพี่อาเหยา” เด็กหนุ่มยกมือทั้งสองข้างมาจับกันไว้แล้วแนบหน้าอก สีหน้าแสดงความพึงพอใจอย่างชายหนุ่มที่ฝันหวาน

“ข้าว่าเขาน่าจะเป็นคนที่ใส่ชุดหรูขี่ม้าขาวมีข้ารับใช้เดินตามเป็นแถวแน่เลย”

เหยาเหยาฝืนยิ้มบาง ๆ ในขณะที่ลมหายใจเธอเริ่มสั่นเครือ อีกสามวัน หากเป็นซูอวี่จริงเขาจะจำเธอได้หรือไม่ แล้วถ้าเขาจำได้เธอจะยังมีชีวิตอยู่ต่อหรือไม่ หรือว่าเขาจะฆ่าเธอซ้ำอีกครั้งด้วยมือของเขาเองหรือเปล่า

สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็วในความรู้สึกของเธอ เหยาเหยาหลบอยู่ในห้องไม้ด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เธอแนบดวงตาไปกับรอยร้าวของไม้เก่า แอบมองขบวนพ่อค้าที่เดินเรียงแถวกันเข้ามาในหมู่บ้าน เสื้อผ้าเรียบหรูแต่ไม่เวอร์วัง ข้างหลังมีเกวียนบรรทุกของมากมายและแน่นอน  ว่าธงที่โบกสะบัดอยู่นั้นเป็นตราประทับของตระกูลซูจากแคว้นโจวที่สะท้อนกับแสงแดดเป็นประกาย ยิ่งตอกย้ำให้หัวใจของหญิงสาวหยุดเต้นไปชั่วขณะ

“ใช่จริง ๆ ด้วย”

สัญลักษณ์นั้นเป็นตราเดียวกับที่เธอเห็นในความทรงจำของร่างนี้ไม่ผิดแน่ แต่เมื่อเธอกวาดสายตาไปทั่วขบวนก็พบว่าคนที่เดินนำหน้าและดูเหมือนจะเป็นคนจัดการทั้งหมดนั้น คือชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมแต่ไม่เย็นชาเสียทีเดียว

"หว่างตัน.. งั้นเหรอ"

ชายคนนี้เป็นผู้ช่วยคนสนิทของซูอวี่ เรื่องฝีมือการเจรจาจัดได้ว่าหาใดเปรียบ แต่ที่มากกว่านั้นคือชายผู้นี้เคยเป็นอดีตนักฆ่าที่พ่ายแพ้ให้ซูอวี่และให้เขามาทำงานด้วย เหยาเหยาถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยผู้ที่มาก็ไม่ใช่ชายผู้นั้น ความกลัวที่บีบคั้นในอกเริ่มคลายลงทีละนิด

“ดีแล้ว.. ดีจริง ๆ ที่ไม่มีเขา”

เธอลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังไปหยิบตะกร้าไม้เก่าขึ้นพาดแขน การหมกตัวอยู่แต่ในเรือนก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีสักเท่าไหร่ จะออกไปช่วยคนในหมู่บ้านดูการขนย้ายสินค้าก็ไม่ได้ จึงตั้งใจจะออกไปเดินเล่นเงียบ ๆ ทางหลังหมู่บ้าน เธอเดินไปเรื่อย ๆ ผ่านแปลงงา กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากดอกงาที่ยังไม่ถูกเก็บเกี่ยวลอยฟุ้ง ลมเย็นพัดเส้นผมพลิ้วเบา ๆ จนเธอเผลอยิ้ม

“ต่อไปนี้จะขอเป็นแค่เหยาเหยาคนที่หลงมาโลกนี้ก็พอ”

เธอเดินมาเรื่อย ๆ จนถึงลำธารใสที่ไหลพาดผ่านแนวป่า เสียงน้ำกระเซ็นพร้อมเสียงหัวเราะแผ่วเบาเรียกให้เธอหันไปมอง ตรงส่วนที่ไม่ได้ลึกมากแต่ก็ยังดูอันตรายนั้นพบเด็ก ๆ ชายหญิงคู่หนึ่ง มองจากสายตาแล้วอายุน่าจะราว ๆ ห้าหกขวบได้ ทั้งคู่ยืนหันหลังเล่นน้ำพร้อมร่างกายที่เปลือยเปล่าแต่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะสดใส

“ตายแล้ว! ลูกหลานบ้านไหนทำไมมาเล่นน้ำกันอยู่ตรงนี้ ไม่มีผู้ใหญ่เลยเหรอ”

เธอรีบก้าวเข้าไปใกล้หมายจะเข้าไปเตือนเด็ก ๆ ให้ขึ้นจากน้ำก่อนจะเกิดอันตราย แต่ยังไม่ทันถึงตัวเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากอีกฟากหนึ่งของลำธาร เธอหยุดชะงักหันขวับไปตามเสียงนั้น และในวินาทีนั้นเองที่เธอรู้สึกลึกซึ้งของคำว่าฟ้ากำลังถล่มดินกำลังทลายอยู่ตรงหน้าเธอ

ร่างสูงในชุดสีเข้มเดินแทรกต้นไม้ออกมาช้า ๆ พร้อมผลไม้ในมือ ชายผู้มีใบหน้าคมเข้มเย็นชาราวกับน้ำแข็งขั้วโลก ใบหน้าที่เพียงแค่เห็นก็ทำให้เธอเย็นเฉียบไปถึงกระดูกสันหลัง

“ซูอวี่..”

เธอเบิกตากว้างลมหายใจสะดุด หัวใจเต้นกระหน่ำราวกับจะระเบิดออกมานอกอก ดวงตาคมของชายหนุ่มสบเข้ากับสายตาเธอในทันที ราวกับชะตากรรมนำพาให้พบกันไม่ว่าจะหลบไปไกลแค่ไหน จนเมื่อหญิงสาวได้สติ เธอรีบหันหลังเตรียมจะวิ่งหนีแบบสี่คูณร้อย แต่ยังไม่ทันจะได้ทำเช่นนั้น

หมับ!

มือหนาได้พุ่งมาคว้าข้อมือเธอเอาไว้ เขาออกแรงบีบแน่นจนเจ็บแปลบ

“เจ้า..” 

เสียงเขาเย็นเฉียบ เย็นเสียยิ่งกว่าคืนที่เขาฆ่าเจ้าของร่างในคืนนั้นเสียอีก เหยาเหยาหันหน้าไปมองเขาเล็กน้อย สีหน้านั้นซีดเผือดไร้เลือดฝาด ร่างกายสั่นไหวเล็กน้อยแต่รู้สึกว่าเย็นวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

'เขาจะคิดว่าเราเป็นฮั่วเฉาซีไหมนะ ถ้าแกล้งว่าเป็นคนหน้าเหมือนเขาจะเชื่อหรือเปล่านะ'

แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งคำถามกับโชคชะตาซูอวี่ก็จ้องเธอเขม็ง

“เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ ฮั่ว.. เฉา.. ซี”

เสียงของเขาเอ่ยชื่อเต็มของเจ้าของร่างอย่างชัดถ้อยชัดคำ ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยไฟของความเคียดแค้นปะปนกับความตกใจและความสับสน

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมนางถึงยังมีชีวิตอยู่ เขาไม่มีวันลืมว่านางนั้นได้ตายจากไปแล้วด้วยยาพิษในคืนนั้น เหตุใดวันนี้นางถึงมายืนอยู่ที่นี่ ต่อหน้าเขา เหยาเหยาเบิกตาด้วยความตกใจขณะถูกดึงเข้าไปใกล้จนหน้าแทบชิดกับอกกว้างของชายตรงหน้า  เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ไม่ถาม ไม่สบถ ไม่เอะอะ แต่ดวงตานั้นแสดงให้เห็นว่ากำลังรอคำตอบ

“ปล่อย! ข้าไม่ใช่ใครที่ท่านคิด!” เหยาเหยาพยายามดิ้น ร้องโต้เสียงสั่น

“ข้าชื่อเหยาเหยา! เป็นแค่คนปลูกงา ข้าไม่รู้จักคนที่ท่านพูดถึง ใครคือฮั่วอะไรนั่น ข้าไม่รู้จัก!”