บทที่ 99 (2/2) : รอยร้าว (2)

     ระหว่างที่กินยา เมิ่งเจียวซินพยายามไม่เงยหน้าขึ้นไปมองสบกับดวงตาคู่คม พอยาในถ้วยหมด หลี่อวิ้นกุยก็ค่อย ๆ ประคองนางกลับลงไปนอน แล้วในขณะที่อีกฝ่ายกำลังจะผละออก เมิ่งเจียวซินก็รีบซบใบหน้าลงไปบนบ่ากว้าง พร้อมกับฝืนยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาโอบรอบเอวของบุรุษข้างกายเอาไว้

     “กุยกุย นอนให้ข้ากอดสักสองเค่อได้หรือไม่?” 

     หลี่อวิ้นกุยเลิกคิ้วสูง ก้มมองดวงหน้างามที่เต็มได้ด้วยความขัดเขิน ยามนี้พวงแก้มกับใบหูของเมิ่งเจียวซินขึ้นสีแดง จนแทบจะคั้นหยดเลือดออกมาได้ เขายกยิ้มเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า

     “ได้สิ” ถึงแม้ตัวเขาจะน่ากอดมาก แต่หลี่อวิ้นกุยก็รู้ดีว่า จุดประสงค์ที่แท้จริงของเมิ่งเจียวซินก็คือ อยากเขาให้นอนพัก แล้วในเมื่อสิ่งที่คาใจถูกขจัด เขาจึงตัดสินใจขยับเข้าไปโอบกอดสตรีที่ตนรัก จากนั้นก็ค่อย ๆ เข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมกัน

     เมื่อรู้สึก