1.2

“ต่อให้ไม่เปิดตัวก็เถอะ แล้วมีเหตุผลอะไรที่พี่สิงห์ให้ศรโกหกพี่ยักษ์ว่าไม่มีแฟนล่ะคะ” ยิ่งพูดลูกศรก็ยิ่งเสียใจจนปล่อยให้น้ำสีใสไหลออกจากเบ้าตาจนเอ่อล้นเต็มดวงหน้า

“ถ้ารู้ว่าน้องสาวมีแฟน คิดว่าคนอย่างพี่ชายเราจะไม่ตามสืบเลยรึไงคะ” เหตุผลที่ฟังแล้วก็ยังไม่ค่อยสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่

เขาเกี่ยวกระหวัดวงแขนกำยำกอดเธอ กดหัวทุยให้ซบใบหน้าสวยลงบนแผงอกเปลือยเปล่าโดยที่เธอก็ยอมโอนอ่อนผ่อนตามไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด

ถึงจะโกรธจะโมโหและน้อยใจขนาดไหน แต่เมื่อโดนพูดจาหวานหูหว่านล้อมใส่ ยิ่งโดนเขากอดไว้ในอ้อมแขนอบอุ่นแบบนี้เธอก็ใจอ่อนให้เสียง่าย ๆ ทุกที

เวลาเขาโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาจูบซับน้ำตาให้ตรงหน้าแก้มและหางตาเธอเหมือนที่กำลังทำอยู่ตอนนี้ คนหัวอ่อนว่าง่ายใจเหลวเป็นน้ำก็ลืมสิ้นทุกความขุ่นเคืองใจไปในทันที

แบบนี้ใช่ไหมที่เรียกว่าใจง่าย ถึงอย่างนั้นเธอก็เต็มใจ อยากจะเอาเธอไปต้มยำทำแกงที่ไหนยังไงก็ยอม

“หน้าเลอะหมดแล้วเห็นไหม” ใช้หลังนิ้วเรียวยาวปาดน้ำตาบนหน้าแก้มนวลเบา ๆ สายตาคมที่มองมาและการกระทำของเขาช่างดูอบอุ่นเหลือเกิน ให้ตายเถอะ

“ฮรึก! ก็เพราะใครล่ะคะ”

“พี่ขอโทษค่ะ ถ้าอย่างนั้นไว้พี่ไถ่โทษให้นะ” พูดจบก็โน้มใบหน้าหล่อคมลงจูบหน้าผากบางปลอบใจ

ลูกศรหยักหน้าในขณะที่ใบหน้าหวานเปื้อนน้ำตาซุกซบอยู่กับแผงอกกว้าง เธอเป็นพวกโกรธง่ายหายไว แค่โดนง้อไม่เท่าไหร่ก็พร้อมจะสูดน้ำมูกกลืนน้ำตากลับเข้าที่เข้าทางแล้วยิ้มกว้างให้เขาเหมือนเดิมแล้ว

เห็นไหมล่ะ บอกแล้วว่าเธอใจอ่อนจะตาย แต่เป็นเฉพาะกับผู้ชายคนนี้คนเดียวเท่านั้นที่สามารถยอมให้ได้ ผู้ชายที่ชื่อสิงหราช

“กระเป๋าใบนี้หนังมันเหมือนจะร่อนแล้วค่ะ”

“หึ! ใบละสองแสนกว่ามันคงไม่หลุดไม่ร่อนในเวลาไม่ถึงสองเดือนหรอกมั้งคะ”

“ก็ไหนบอกจะไถ่โทษไงคะ” หญิงสาวค้อนใส่ ถึงจะใจง่ายแต่การเสียตัวเสียใจแต่ละครั้งเธอก็ต้องได้อะไรกลับมาบ้าง ไม่ได้เสียไปฟรี ๆ เสียเมื่อไหร่ การร้องไห้น้อยใจครั้งนี้ต้องได้กระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่เพิ่มอีกสักใบสองใบ คนมันมีแฟนรวยแถมเปย์เก่ง ใจถึงมากอีกต่างหาก ทำไงได้

“ไปแต่งหน้าใหม่ค่ะ กลับจากธุระแล้วพี่จัดการให้” ชายหนุ่มยกยิ้มแล้วส่ายหน้าเบา ๆ ไม่บ่นอะไรต่อ

หากเรื่องใจถึงจ่ายหนักแล้วล่ะก็ไม่มีใครเกินเขา เพื่อแลกกับความสุขทางกายที่เธอจะมอบให้ทุกค่ำคืน เงินแค่ไม่กี่แสนเขาแลกได้ แค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วง

หลังออกจากคอนโดมิเนียมลูกศรขับรถสปอร์ตคันหรูที่เขายกให้ขับมายังห้างดังที่นัดกับพี่ชายเอาไว้ ส่วนสิงหราชออกไปตามที่กลุ่มเพื่อนนัดรวมตัวกัน ตอนแรกเขาปฏิเสธ แต่เมื่อลูกศรไม่อยู่เลยว่างออกไปได้ ดีกว่ากินข้าวคนเดียวในคอนโด

ทันที่ที่สิงหราชเปิดประตูเข้ามาในห้องวีไอพีของร้านอาหารขึ้นชื่อแห่งหนึ่ง เสียงแซวปนหยอกล้อของบรรดาเพื่อนสนิทก็ดังขึ้น

“เชรด... มาด้วยเหรอวะ คิดว่าจะเอาแต่นอนกกเมีย”

“ไอ้สิงห์ ไอ้ห่า หายหน้าหายตาเลยนะมึง”

คนโดนทักไหวไหล่ไม่ใส่ใจ 'น่ารำคาญฉิบหาย ไอ้พวกเวร'

สิงหราชนั่งลงประจำที่บนเก้าอี้ว่างข้าง ๆ ดินเพื่อนสนิทแล้วยกแก้วไวน์ขึ้นมาละเลียดชิมด้วยท่าทีสบายๆ จนเพื่อนนึกหมั่นไส้ถีบขาเก้าอี้ไปหนึ่งที

“ไอ้สัสดิน!” สิงหราชสบถด่า

“กูหมั่นไส้!” ดินตอกกลับ ชวนแทบตายบอกไม่ว่างมา แต่พอรู้ว่าลูกศรไม่ว่างถึงมาหาเพื่อนได้